Eergisteren werd ik wakker met het gevoel dat er iemand in mijn kamer was. Sterker nog: dat er iemand heel dicht bij mijn bed stond. Pas toen ik rechtop ging zitten, realiseerde ik me dat ik het had gedroomd.
Nog slaapdronken moest ik terugdenken aan één van de engste films die ik ooit heb gezien, Dead Silence. Dead Silence speelt zich af in het dorpje Raven Fair, waar ooit een buikspreekster is vermoord door haar tong eruit te rukken. Dezelfde buikspreekster komt zo’n zestig jaar later terug om alle inwoners van dat dorp te vermoorden – door hun tong eruit te rukken. Ik vind het ontzettend griezelige film om drie redenen: 1. die vrouw ziet er eng uit 2. buikspreekpoppen en 3. er wordt steeds een creepy gedichtje opgezegd. “Beware the stare of Mary Shaw. She had no children, only dolls. And if you see her in your dreams, don’t you ever ever dare to scream.” Okee, dit is een tamelijk kneuzig tekstje, dat weet ik. Maar ik ben nu eenmaal een kneus, een ontzettend bange kneus.
‘s Middags ging ik plaatjes van Mary Shaw opzoeken en werd ik banger en banger, zelfs toen ik mezelf probeerde te hersenspoelen met allemaal foto’s van die actrice waarop ze er normaal uitzag. Dezelfde nacht stond ik angstig onder de douche te kijken naar hoe erg mijn douchegordijn wel niet wapperde door het warme water. Gisteravond durfde ik wederom niet te gaan slapen. En nu, nu is het zonnig en middag, en ben ik weer bang.
En dat terwijl het toch erg ongeloofwaardig is dat Mary Shaw mij te grazen wil nemen. Want:
– Ik heb niet meegeholpen om haar tong eruit te rukken. En ik heb ook geen Amerikaanse familie die hier iets mee te maken heeft. Dus! Leave me alone!
– Ik heb sowieso nog nooit iets gedaan waardoor ik het verdien om vermoord te worden. Geloof ik.
– Ik woon nu in een zeer drukke en gehorige studentenflat. ‘s Avonds hoor ik gepraat en muziek. Tot twee maanden geleden woonde ik in mijn eentje in een huis in iemand tuin, met een verwarming die altijd kraakte en een douche die op random momenten begon te druppelen. Als ze me iets aan had willen doen, had ze dat al lang gedaan.
– Mary Shaw vermoordt je alleen maar als je gilt als je haar ziet. En ik heb al zo vaak gegild. Bij The Making Of, bijvoorbeeld, toen ze onverwacht opdook. Of gisteren, toen ik op google afbeeldingen klikte.
Maar het helpt niet. Niets helpt. Ik haat enge films. Ik ga er vannacht vast van dromen. En dat vind ik nog het engste idee. Het rijmpje is immers niet voor niets “And if you see her in your dreams, don’t you ever ever dare to scream…“
