Het is algemeen bekend dat ik niets liever doe dan klagen over hoe mobiel internet mijn leven verpest. Facebookverslaving? Check. Continue angst voor de lege batterij? Aanwezig. Vrienden die liever naar hun telefoon kijken dan naar mij? Don’t get me started…
Ik zal dat meisje eens een lesje leren, dacht het universum en zorgde ervoor dat mijn mobiele telefoon gestolen werd. Weg mijn mooie, lieve, schattige HTC Desire, mijn steun en toeverlaat. Weg het eerste dat ik zag bij het ontwaken en het laatste voor ik in slaap viel.
Toch vond ik het in de eerste instantie niet eens zó erg. Het was een mooie kans om af te kicken van Twitter en 9292ov en van het continu bereikbaar zijn. Nu de straling uit mijn leven was verdwenen, was er plaats voor sport, op tijd naar bed en mindfullness. Of zo.
Het universum was het met me eens dat dit een beproeving van niks was en zorgde ervoor dat mijn internet ook niet meer werkte en voorlopig ook niet meer zal werken. Be careful what you wish for, jajaja, dat snap ik nu ook wel. Nu wel. Want hoe graag ik ook van mijn internetverslaving af wil, zonder kan ik niet.
Stiekem zou ik willen proberen om alleen maar internet te gebruiken op de uni, zodat ik de duivel niet opnieuw in huis hoef te halen. Uiteraard is dit niet haalbaar, al is het maar dat ik dan nog inflexibeler zou zijn dan ik nu al ben. Maar goed, misschien is er toch nog een manier om van de nood een deugd te maken, het zou zo zonde zijn om deze kans onbenut te laten…
