Vroeger dacht ik altijd dat een wasserette leuk zou zijn. Een soort hippe ontmoetingsplaats, net zoals in Beugelbekkie (weten jullie dat nog? Die ging er altijd met haar vrienden heen om felgekleurde drankjes te drinken en coole jongeren uit te checken. Voor de vorm stopte ze dan één sok in een wasmachine). Maar jullie voelen ‘m al aankomen: dat was voordat ik ooit in een wasserette geweest was.
Inmiddels kom ik er redelijk vaak en ik verveel me er altijd kapot. Die waar ik heen ga, is klein en ranzig. Er staat maar één bankje, een raar wit plastic ding dat zich direct naast de altijd openstaande deur bevindt.
Toen ik er voor het eerst kwam, had ik hulp nodig van een medewerker. Ik vond haar achterin het gebouw, in een gigantische maar bijna lege kamer, met haar blote voeten op tafel. Zonder iets te vragen, zette ze ‘mijn’ wasmachine om 45 graden en deed het deurtje dicht. Een uur lang (hoewel de wasmachine zelf belooft er maar drie kwartier over te doen) heb ik mijn vingertoppen afgekloven, uit angst dat alles twee keer zo klein en kleurloos zou worden. Toen ik mijn jurkjes en T-shirts voorzichtig uit de wasmachine trok, vielen mijn sokken op de niet al te propere vloer.
Ik weet niet wat er hier in Parijs in de lucht zit, maar het duurde twee dagen voordat de was droog was. Gelukkig bleken mijn kleren (onder het mom: onkruid vergaat niet) een uur lang tropische temperaturen te hebben overleefd. Minder leuk was dat alle haren en stofjes dat ook hadden. Als in: die haren en stofjes waren niet met het afvalwater mee gestroomd, maar bleven lekker aan al mijn truien hangen. Geeft een fris gevoel!
Concluderend kan wel gezegd worden dat ik niets, maar dan ook helemaal niets fijn vind aan deze wasserette. En toch kom ik er telkens weer terug. Niet omdat er geen andere opties zijn, of om een of ander romantisch sloeberig ditisnueenmaalmijnhotspot-gevoel, maar omdat bovenstaand verhaal zo ontmoedigend is dat ik het niet aankan om me opnieuw teleur te laten stellen.
