Tag Archives: uiterlijk

fronsrimpels en feminisme

Ik ben 25 en ik heb één beginnende voorhoofdsrimpel. Een halve, eigenlijk, want hij zit alleen aan de rechterkant van mijn gezicht. Ik snap niet zo goed hoe dat kan, maar toch is het zo.

Voor alle jonkies die meelezen en nu heel veel medelijden met me krijgen: helaas, hoe jeugdig 25 ook klinkt, het is echt geen verkeerde leeftijd om je eerste rimpel te hebben. Je hoofd wordt sneller oud dan je denkt. Desondanks vind ik het in mijn geval toch een beetje oneerlijk, aangezien ik tot mijn 24ste de huid van een jongen van 14 heb gehad: ik heb slechts één jaar mogen genieten van een meestal redelijk zuiver velletje (veganisme bleek het antwoord tegen alle puisten). En dat is best wel kort.

Daarom denk ik erover om botox te nemen. Niet dat ik het echt wil doen – ik fantaseer er alleen over. Ik ben namelijk veel te bang dat het misgaat en dat mijn hoofd dan tot helse proporties opzwelt en dat ik mezelf dan vervolgens iedere nacht in slaap moet huilen, het universum smekend om gewoon maar weer één voorhoofdsrimpel aan de rechterkant van mijn gezicht te hebben.

Heel lang dacht ik dat ik de enige in mijn omgeving was met stiekeme botoxwensen (het leek me uiteindelijk toch meer iets voor de Kardashians en de Balkjes van deze wereld), maar toen ik het erover had met mijn vriendinnen, zeiden twee dat ze het zó zouden laten doen. De derde was er principieel op tegen. Ik ben er eigenlijk ook principieel op tegen, maar toch wil ik het.

Weet je wat het is? Aan de ene kant kun je zeggen: accepteer jezelf zoals je bent, rimpels zijn karakteristiek, maar dat is nogal scheef. Op andere fronten accepteren we onszelf namelijk ook niet. Anders zouden sportscholen heel wat rustiger zijn en winkels massaal sluiten. We hebben bijna allemaal een beugel gehad, we zoeken continu naar dé shampoo die ons haar nou eindelijk eens voller gaat maken. Wat maakt zo’n botoxprikje dan nog uit?

Tegelijkertijd heb ik het idee dat je hiermee een grens over gaat. Een wazige grens, maar toch eens grens. Beugels zijn de norm – als ik er geen had gehad, stonden mijn tanden nog steeds over elkaar heen en ik denk niet dat ik me daarbij echt lekker zou voelen als jullie verder allemaal wél rechte tanden hadden. Maar nog niet iedereen gebruikt botox. Nog niet.

En daarom vind ik het dus eigenlijk niet feministisch verantwoord (want hoe je het ook wendt of keert, de strijd tegen rimpels is toch een vrouwending). Het is een beetje hetzelfde als het dragen van make-up en het scheren van je lichaamshaar. Ik weet het, zeggen dat make-up niet feministisch is, is tegenwoordig een nog onpopulairdere mening dan ‘melk is moord’ (het feministische credo van vandaag de dag is namelijk ‘Doe waar je je goed bij voelt’, en nou ja, ik voel me goed als ik voldoe aan het standaard vrouwelijk schoonheidsideaal, zelfs al weet ik dat dit me een weerloze slaaf van het patriarchaat maakt, dus hoe feministisch is dat?) (Toch blijf ik braaf mascara smeren. Dat is gewoon makkelijk. Ik ben al veganist, dat vind ik wel weer subversief genoeg.)

Maar goed, om nog even door te gaan op het bovenstaande: alles-kan-en-alles-magfeministen, ik wil jullie niet tegen het verkeerde been schoppen want ik ben ook niet tegen jullie, omdat ik weet dat het óók weer niet feministisch is om vrouwen te dwingen om rond te lopen met okselhaar tot op hun ellebogen. Het antwoord op dit soort vraagstukken bestaat niet, vrees ik.

Dus of ik nou botox ga nemen? Voorlopig niet, in ieder geval, want mijn vriend vindt het stom en op zich ga ik niet zoiets doodengs doen als mijn spieren laten lamleggen terwijl hij me niet eens emotionele support biedt. Toch weer dat patriarchaat, hè.

botox

Zo glad moet mijn huid dus worden (sorry, ik weet dat jullie zaten te wachten op een foto van De Beginnende Rimpel, maar momenteel is hij nog zo beginnend dat m’n selfiecamera hem niet kan detecteren)

P.S. Pas uren nadat ik deze blog online heb gezet bedenk ik me ineens dat botox misschien helemaal niet vegan is……………..

15 Comments

Filed under leven

belofteschoenen

schoenen pumps hakken

Leuke pumps zijn dit, hè? Die zijn van mij. Waren van mij. Ik heb ze vorige week weggedaan, allebei tegelijk. Nu heb voor het eerst in tien jaar exact nul paar achterlijk hoge hakken in mijn kast staan.

Niet dat ik ze veel droeg, die pumps, ik hád ze alleen maar. Ze stonden al geruime tijd op een plank te wachten tot er een situatie zou komen waarin ik ze zou dragen. In praktijk was dat alleen tijdens Kerstmis, want dan loop ik toch alleen maar van de bank naar de tafel en weer terug. Bij andere gelegenheden zijn ze levensgevaarlijk.

Want ik kan er dus voor geen meter op lopen, al wilde ik dit zelf nooit toegeven. Ik heb ze in de winkel aangetrokken, ben gaan staan, heb een paar extreem geconcentreerde maar nog steeds wankelende passen gezet en geroepen: “Eigenlijk kan ik er nog best op lopen!” Vervolgens verzekerde ik de getuigen van mijn aankoop dat ik thuis gewoon nog wat ging oefenen en dat alles dan goed ging komen.

En zeg nou eerlijk, als je ze zo ziet staan, dan zijn ze toch ook niet extreem hoog? Ik heb meisjes met hogere hakken over de Dam zien lopen, zonder dat ze op hoefden te kijken van hun telefoon. Als zij dag in dag uit op dit soort schoenen kunnen lopen zonder hun enkelbanden te scheuren, dan moest het mij toch ook wel één avondje per drie maanden lukken? Als zij erop winkelen en dansen en rennen, waarom kan ik er dan niet mee zitten?

Eigenlijk was ik al jaren bewust van het feit dat mijn enkels gewoon niet voor dit soort schoenen zijn gebouwd, en toch bleef ik telkens nieuwe hakken (“Ik kan hier best op lopen”) kopen die mijn oude (“Deze zijn gewoon van slechte kwaliteit”) moesten vervangen. In mijn vorige blog schreef ik dat ik superkritisch ben als ik iets koop, maar dat ben ik niet altijd geweest, en bovendien maken schoenen zwak, en een paar pumps al helemaal. Pumps zijn echte belofteschoenen – je wéét dat je er NU niets mee kunt, maar je wilt ze bewaren voor het moment waarop je eindelijk bent wie je eigenlijk hoort te zijn. Wanneer je een fantastische baan hebt, niet meer zo ontiegelijk awkward bent en je liefdesleven op rolletjes loopt, dan loop jij op pumps. Dat kun je.

Het klinkt misschien mooi, pumps die je vanuit je kast een beter leven beloven, maar in praktijk valt dat tegen. Want ze zeggen vooral dat het je NU nog niet is gelukt. En hoe langer het duurt, hoe minder je gelooft dat de dag zal komen waarop je ze ooit zult dragen. Bovendien nemen ze ruimte in, ruimte die je zou kunnen vullen met schoenen die je wél aantrekt. En dat weegt misschien zwaarder dan dat de belofte licht maakt.

Dus ik heb ze weggedaan. Voor de ruimte die ik hierbij maakte, heb ik direct schoenen gekocht die goed lopen en die ik overal bij kan dragen (had ik echt nodig! Vraag maar aan mijn fysiotherapeut!). Komt mijn droom om een beetje PJ Harvey te zijn na acht jaar eindelijk uit.

lakschoenen laklaarsjes

17 Comments

Filed under kleding en zo

hoe knip ik mijn eigen haar voor beginners met stom haar en twee linkerhanden

Een paar maanden geleden heb ik voor het eerst mijn eigen haar geknipt. Dit was niet alleen superleuk om te doen, het zag er ook nog eens goed uit, al zeg ik het zelf. Oké, ik had alleen de puntjes bijgeknipt, maar het resultaat was beter dan wanneer ik het door de kapper liet bijpunten. Verbaasd over het feit dat het zo goed was gelukt, en dat terwijl ik toch echt maar wat lukraak de schaar erin had gezet, besloot ik de volgende knipbeurt meteen een tutorial te maken, met simpele stappen en foto’s en zo.

Alleen oeps, gisteren had ik ineens mijn haar weer geknipt! Zonder foto’s van het proces te maken, daar had ik geen zin in, want mijn punten stonden alle kanten op en ik wilde ze gewoon HEEL GRAAG kwijt. Dus die dingen gingen eraf. En genieten dat het was, jongens. Je eigen haren knippen is zó leuk. Je maakt jezelf mooier zonder dat je hoeft te wachten of te betalen. Daarbij voelt het stiekem heel rebels. Wat het natuurlijk niet echt is, maar laat mij nou even, dit gevoel is me verder geheel onbekend.

En nu heb ik eigenlijk toch wel zin om een stappenplan te maken. Een stappenplan voor beginners met stom haar en twee linkerhanden, zoals ik (even tussendoor: had ik maar twee linkerhanden. Ik ben zo links dat ik met rechts niet eens in een tube kan knijpen).

Dus hierbij, een stappenplan voor het knippen van je eigen haar, zonder foto’s, maar wel met nummers:

  1. Voordat je begint, moet je zorgen dat je haar eerst heel lelijk is. Zo lelijk dat je niet bang bent om het te verpesten, omdat het toch niet erger kan. (Het beste is als je haar heel lang is, zodat je alsnog naar de kapper kunt als het allemaal mislukt.)
  2. Zorg dat je lang haar in laagjes wilt. Op één lengte knippen lijkt me moeilijk. Oh, als we dan toch bezig zijn, zorg dan dat je heel veel dun haar hebt, zoals ik. Dik haar knippen duurt te lang, weinig dun haar kun je te makkelijk verpesten.
  3. Deel je haar door de helft. Maak één kant vast. Deel je de rest weer door de helft. Maak één kant vast. Ga net zo lang door tot je een behapbaar stuk haar hebt om mee aan de slag te gaan.
  4. Knip de puntjes eraf met een kappersschaar van de Etos. Ze zeggen dat je schuin moet knippen. Ik weet niet of dat waar is, maar ik doe het maar gewoon.
  5. Knip gewoon een beetje plukje voor plukje, en doe eens gek en knip sommige plukken korter dan andere (over het algemeen kun je beter de voorste delen korte knippen dan de achterkant, maar hè, het is jouw haar, jouw leven). Sorry, ik weet dat dit dom klinkt, maar ik kan het toch ook?
  6. Als je klaar bent, kijk dan of het een beetje symmetrisch is. Is dit het niet, doe dan alsof je mikte op een asymmetrisch kapsel. Is je scheve haar echter zo lelijk dat je de deur niet uit durft, knip het dan recht.
  7. Kijk de dagen daarna iedere dag gelukzalig in de spiegel, verliefd op je nieuwe kapsel en ook een beetje op jezelf omdat je zo goed bent in je eigen haar knippen. Maak plannen om het in alle spannende modellen te couperen omdat je nu eenmaal de koningin van de schaar bent en je ieder kapsel tot een succes kunt maken (waarschuwing: je haar aan de achterkant kort knippen is wel een dingetje). Als je toch zoveel naar jezelf aan het kijken bent, knip er dan meteen de plukjes uit die je eerder was vergeten.
Haar zelf knippen

Oh, en dit een foto van mijn haar. Niet omdat ik per se meer selfies op mijn blog nodig had, maar omdat ik weet dat dit toch het enige is waar anders naar gevraagd wordt in de comments.

Nooit meer een blogpost missen? Volg Vijf Koffie Graag op Facebook!

19 Comments

Filed under tips en tricks

mijn wanhoopsdaad

Onlangs heb ik een wanhoopsdaad begaan. Het was de schuld van mijn zusje.

Ik stond voor haar spiegel, een beetje mijn haar te kammen. De onderkant was zo droog dat het wel poppenhaar leek. Ik probeerde het weg te stoppen in een knot, maar met een knot zag ik er ook stom uit.
“Oh mijn god,” zei mijn zusje, “Je haar is echt droog. Ik heb wel iets dat je erin kunt smeren.”
“Nee,” zei ik boos, want ik word niet graag geconfronteerd met mijn tekortkomingen. “Ik doe het wel in een knot.”
Maar aangezien dat er ook niet uitzag gaf ik mijn zusje toestemming om het spul in mijn haar te smeren. Het hielp voor geen meter. “Oh mijn god,” zei ze. Het was wel duidelijk dat hier niets meer te redden viel.

En ik had dus geen zin om de kapper te bezoeken. Want ik wist al precies hoe het zou gaan:
“Oh, wat is jouw haar droog zeg, oo em djie, smeer je er wel eens een masker in? Oh ja sorry ik knip zo veel af want het is zo dood, dit masker is heel goed, je moet het wel echt doen, en je moet wel echt iets duurs gebruiken, niet die rommel van de Kruidvat, je haar is zoooo droog oo em djie!”
Zoals ik al zei: ik word niet graag geconfronteerd met mijn tekortkomingen. En ik smeer echt wel haarmaskers in mijn haar. Maar ik kan ook niet helpen dat mijn haar heel dun is maar dat ik er wel heel veel van heb, dat het droog is maar ook heel vet en daarom altijd binnen een minuut na het kammen weer in de klit zit, waardoor ik het weer kapotkam en de boel totaal verkloot. Ik. Kan. Het. Niet. Helpen. Als ik mooi haar zou willen hebben, zou ik een dagtaak hebben aan de verzorging hiervan. Maar ik heb nog een leven naast mijn haar.

Daar hebben kappers alleen geen boodschap aan, die blijven maar doorkakelen over hoe erg in mijn haar heb verwaarloosd. En ik had echt geen zin om daar naar te luisteren. Dus toen besloot ik te doen wat personages in films normaliter alleen doen als ze op het punt van doordraaien staan: mijn eigen haar knippen.
Het was op een vrijdagavond, ik had uit tijdgebrek mijn haar al drie dagen niet gewassen (maar normaal verzorg ik het echt, écht) en ik had net Flikken Maastricht gekeken. Mooi moment om de schaar erin te zetten. Dus dat deed ik. Eerste zo’n acht centimeter eraf, want ja, het was écht droog. Een blik in de spiegel. Oeps. Dit was wel erg veel. Gelukkig was dit het voorste stuk, zodat ik kon doen alsof dit een uitgegroeide pony was. Dan maar een stukje dood haar overhouden, als het maar minder aanwezig was. Dus het volgende stukje moest iets minder kort.

En zo knipte ik mijn haar rond. Het ging best goed. Terwijl ik lekker bezig was, bedacht ik dat ik dit eigenlijk had moeten filmen, zodat ik eindelijk een YouTube-goeroe kon worden. Hoe Knip Ik Mijn Eigen Haar Voor Beginners Met Stom Haar En Twee Linkerhanden.

Helaas, nu blijft het bij een verslag. Maar de tips zullen nog komen, daar kunnen jullie op rekenen. Dan zal ik ook wel een foto plaatsen om te bewijzen dat het écht goed gelukt is (als in: dat het niet per se mislukt is) en ik er niet bijloop met een rattenkopje dat erop wijst dat ik ieder moment iemand kan gaan aanvallen met de kappersschaar. Mijn wanhoopsdaad is echt een succesverhaal. Echt!

Kappersschaar eigen haar knippen

Jullie hebben niets te vrezen

20 Comments

Filed under de ongemakken des levens

over selfies en mijn zelfbeeld

selfies zelfbeeld spiegel

Ik had geen make-up op vandaar

Voordat je begint met lezen, eerst een waarschuwing. Ik ga jullie het meest narcistische, oppervlakkige probleem ooit voorleggen. Het is echt heel erg. Wil je nog steeds doorgaan? Vooruit. Je weet waar je aan toe bent.

Toen ik op de middelbare school zat, stond ik een keer met vriendinnen voor de spiegel bij de wc’s.
“Huh,” zei eentje plotseling, “Lisa, in de spiegel zie je er heel anders uit dan in het echt.”
“Hoe anders?” vroeg ik gretig. “Beter of juist niet?”
“Minder goed,” zei mijn vriendin ernstig en ik was tevreden. Hoewel ik niet bijzonder ongelukkig was met mijn spiegelbeeld, kon ik er ‘in het echt’ maar beter beter uitzien.

De spiegel en mijn zogenaamde echte uiterlijk staan tot op de dag van vandaag op gespannen voet, vooral in combinatie met foto’s – want daar zie ik er al helemaal nooit zo uit zoals ik wil. Het meisje in de spiegel is knapper, hoor. Spiegelfoto’s maken deze kwestie extra ingewikkeld: is in de spiegel alles nog prima, is het op de foto alsnog om te huilen. Zelfs al is het al een foto van mijn spiegelbeeld. VOORAL dan. Wordt nog erger wanneer ik de camera zo hou dat ik in de spiegel alvast het resultaat kan bekijken (ja, ik werk voor mijn selfies) – als ik klik, denk ik dat dit mijn nieuwe profielfoto op alle social media wordt, maar zodra ik eenmaal in pixels vereeuwigd ben, wil ik hem alleen maar verwijderen.

En toen moest ik ook nog eens een nieuwe smartphone aanschaffen. Dezelfde als mijn zusje, die op saaie verjaardagen standaard zo’n dertig selfies per kwartier op Snapchat slingert, bij voorkeur met mij of onze broer als accessoire. Dus uiteraard: ik wist dat dit ding ook een camera aan de voorkant heeft, zodat ik nu allerlei foto’s van mezelf kan maken zonder tussenkomst van een spiegel.

Alleen. Lukt. Het. Nog. Steeds. Niet. Vooral niet omdat de camera de foto in de eerste instantie in spiegelbeeld laat zien, waardoor alles leuk en aardig lijkt, maar de foto daarna ineens ALSNOG GOED ZET! Waardoor je eruit komt te zien zoals je er in het echt uitziet! En daar zit ik nou niet op te wachten. Ik wil gewoon op mijn spiegelbeeld lijken.

Heeft mijn narcisme jullie al dikke tranen over jullie ongetwijfeld beeldige wangetjes laten druipen? Dit effect heb ik in ieder geval wel op mezelf. De moderne mens moet afkicken van de smartphone? Geef mij liever een tijdje spiegelvrij. Dan leer ik mezelf nog eens accepteren.

zelfbeeld selfies spiegel

Twee TOTAAL verschillende mensen

Nooit meer een blogpost missen? Volg Vijf Koffie Graag op Facebook!

 

Leave a Comment

Filed under de ongemakken des levens