Tag Archives: achterstallig werk

over het hebben van een gebrek aan tijd

Tijd & ik hebben nooit een goede relatie gehad. Dat zal vast niet als een verrassing komen, want wie kan het nou wel goed met die gast vinden? Ik ken niemand die ooit zegt: “Oh, ik vind dat er precies genoeg uren in een dag zitten!” of “Oh, ik vind het prima dat 2018 al half voorbij is!” of: “Oh, ik voel me helemaal geen uit het nest gevallen babyvogeltje, ik voel me gewoon net zo volwassen als je zou verwachten op basis van mijn leeftijd.”

De afgelopen jaren hebben tijd & ik dan ook een continue strijd geleverd. Voornamelijk in mijn ‘vrije’ tijd waarin ik zo veel mogelijk wil schrijven, zo snel mogelijk mijn bankzaken wil doen, en zo efficiënt mogelijk boodschappen wil inslaan, zodat ik meer tijd heb voor nog meer schrijven, en sporten, en mijn kleding opruimen i.p.v. alles op de grond te laten liggen, en een boek lezen op de bank.

Dat deed ik onder andere door tijdvreters te elimineren. Zoals lang in bed blijven liggen. Of verdwaald raken op Facebook. Mijn haar om de dag wassen, tofu marineren, mijn nagels lakken: allemaal dingetjes die ik ook gewoon kon laten, zodat er meer tijd was voor andere klusjes. Die ik dan weer deed in samenwerking met to do-lijstjes, kookwekkers en een flinke dosis lusteloosheid.

En dat werkt goed. Ik ben net een slonzige machine die nooit eens lekker eet. Nee, grapje. Ik ben helemaal geen machine. Het menselijk lichaam is helemaal niet gemaakt om zo lang ‘aan’ te staan. Na een ochtend als een robot to do’tjes te hebben weggeknald, krijg ik ‘s middags hoofdpijn die het onmogelijk maakt om me verder nog te concentreren. Na een dag op kantoor lukt het me soms niet eens om een boek te lezen in de trein. Hartstikke leuk hoor, vrije tijd, maar dat je tijd hebt betekent niet dat je hem altijd kunt benutten.

En het is niet alleen omdat je brein/lichaam het laat afweten, maar soms kun je dingen gewoon niet met elkaar combineren. Alleen dat vergeet onze to d0-maatschappij weleens. Zodoende voelde ik me continu schuldig om mijn gebrek aan prestaties.

Zo las ik laatst dat het ‘helemaal niet moeilijk is’ om naast je baan drie keer per week een uur te sporten, omdat je ‘s avonds gemiddeld vier uur vrije tijd tot je beschikking hebt als je koken, tanden poetsen et cetera wegstreept. Dat klinkt inderdaad als best wel veel, maar die mensen hoeven zeker nooit te stofzuigen. Of rijlessen te volgen. Of mee te helpen om het ontsnapte konijn van de buren te vangen. Of naar de sportarts. Of af te spreken met vrienden.

Ik zeg niet dat je niet drie keer per week kunt sporten. Ik zeg alleen dat het niet niet moeilijk is. Sinds februari sport ik zelf weer regelmatig, maar zelden drie keer. Ik probeer het iedere week, maar iedere week komt er wel wat tussen. Ik heb namelijk vrienden. En rijles. En binnenkort mijn eerste afspraak bij de sportarts want die squats doen nog steeds pijn. (Ik heb trouwens geen buren met een konijn, voor zover ik weet, en stofzuigen probeer ik zo veel mogelijk te vermijden.)

Voorbeeld: op maandag ben ik meestal om 18.15 thuis en wil ik om 19.00 meedoen met bodypump. Ik heb dan even om wat te eten, een stom YouTube-filmpje te kijken, me om te kleden, en te gaan sporten. Dan ben ik om 20.00 klaar, om 20.15 thuis, en als ik geluk heb heeft Tim gekookt. Maar soms is Tim er niet. Gelukkig ben ik een kei in snelkoken en vooraf boodschappen doen, en dan zit ik rond 20.40 wel met een bord eten op schoot The Unbreakable Kimmy Schmidt te kijken. Maar ja, je kunt wel om 21.00 opstaan en de afwas doen, maar je zit net, dus dan kijk ik nog een aflevering, en dat duurt dan ongeveer tot 21.30, en dan ga ik afwassen en lunch voor morgen maken, en als ik klaar ben is het wel 22.00 en dan moet ik alweer naar bed om wat te lezen, want als ik daarmee wacht tot 22.45 val ik pas veel later in slaap, en dan ben ik de volgende ochtend doodmoe, en dan kan ik nog minder snel werken.

Ja, dat ga ik dus echt niet drie avonden per week doen hè. Ik hou best van een beetje zelfkastijding op z’n tijd, maar een mens moet niet overdrijven.

(En dan heb ik het nog makkelijk. Ik heb ook een collega die om dezelfde tijd als ik weggaat en pas om 19.15 thuis is. Bovendien ben ik gezond: als je (chronisch) ziek bent, dan kun je pas echt veel minder doen dan je wilt.)

Misschien zijn dit allemaal een beetje open deuren hoor, en weten jullie al lang dat een mens geen machine is, en zijn jullie daar al jaren helemaal zen mee (net als dat ik agressief word van mensen die zeggen “Iedereen eet quinoa maar ik wil gewoon patat waarom doen mensen niet gewoon normáál :(” terwijl IEDEREEN PATAT EET). Maar goed. Het is een blijft een leerproces.

En leren kost tijd.

11 Comments

Filed under tijdmanagement

een mooie leeftijd

Als tiener vond ik het verschrikkelijk om jarig te zijn. Niet omdat ik niet hield van aandacht of cadeaus, maar omdat ik het gevoel had dat het niet klopte. Ik werd vaak jonger geschat dan dat ik werkelijk was, en ook op basis van de dingen die ik meemaakte (namelijk: niets), had ik het gevoel dat mijn echte leeftijd niet correspondeerde met die absurde hoeveelheid kaarsjes op mijn verjaardagstaart.

Tsja, je hebt problemen en je hebt problemen, laten we maar zeggen. Mijn onrust had vermoedelijk te maken met het feit dat ik was geïndoctrineerd door Amerikaanse high school movies waarin mensen van 15 benefietavonden organiseren en mensen van 16 de hele nacht cruisen in hun eigen auto, in plaats van dat ze gewoon in hun pyjama bij hun ouders op de bank zitten en tosti’s eten. Nu ik over mijn vroegere misère schrijf, klinkt het dan ook nogal belachelijk, maar zo voelde het destijds niet bepaald.

Mijn 17e verjaardag was anders. De reden hiervoor was vrij arbitrair: ik vond 17 gewoon een hele mooie leeftijd, zo mooi dat het me niet meer kon schelen dat ik ‘m eigenlijk niet verdiende. En waar 13 en 14 en 15 en 16 zijn vrij vervelend was, werd 17 zijn ook nog eens echt heel leuk: ik ging naar concerten! Ik ging naar Thailand! Ik keek The Rocky Horror Picture Show! De middelbare school was bijna voorbij!

Morgen is het 10 jaar geleden dat ik 17 werd. Nu word ik 27. (Oké, dat was een beetje een open deur.) Ook wel een mooie leeftijd, als je even buiten beschouwing laat dat artiesten altijd doodgaan als ze 27 zijn – gelukkig maar dat ik nog steeds niet beroemd ben – en dat mijn broertje en zusje de hele tijd tegen me zeggen dat ik nu echt bijna 30 ben.

(Dat is trouwens niet waar, op je 27ste ben je gewoon midden 20. Voor de duidelijkheid: ‘begin 20’ ben je tussen je 20ste en 25ste. ‘Midden 20’ ben je tussen de 26 en de 29,5. ‘Eind 20’ ben je vanaf 29,5.)

Overigens word ik nog steeds jonger geschat dan dat ik ben. Op mijn leeftijd weet ik nooit zo goed wat ik daarvan moet vinden. Aan de ene kant is het een compliment, want iedereen weet dat je lichaam na je 24ste aftakelt dus hoe dichter bij de 24 hoe beter, maar aan de andere kant is het een belediging, want dat zou betekenen dat ik kinderachtig overkom. Nu kan ik me ook wel vrij infantiel gedragen (ik word altijd heel emotioneel als ik over Harry Potter praat, en laatst heb ik The Hot Chick nog eens gekeken en ik heb om bijna alle grappen gelachen), maar als het erom spant (bijvoorbeeld als ik aan het werk ben of als ik ‘s nachts wakker word van het geluid van iemand die mijn deur probeert in te trappen), ben ik een toonbeeld van een Echt Volwassen En Verstandig En Daadkrachtig Mens.

Ook weet ik niet zo goed wat ik nou vind van jarig zijn zelf. Enerzijds vind ik het nog steeds een beetje moeilijk: met je verjaardag sluit je wel echt iets af. Je wordt nooit meer zo jong als je gisteren was. (Sorry, weer een open deur.) En ik ben nu eenmaal vrij slecht in dingen afsluiten. (Nog steeds word ik weleens midden in de nacht boos wakker omdat ik me in mijn slaap herinnerde dat Carrie uit SATC uiteindelijk eindigt met die vervelende Mr. Big.)

Maar anderzijds ben ik gewoon blij dat ik weer een jaar ouder mág zijn. Dat is ook niet vanzelfsprekend.

Er is maar 1 ding dat ik zeker weet … hoewel 23 en 24 en 25 en 26 zijn best leuk was: als mijn 27ste net zoveel beter wordt ten opzichte van de jaren ervoor als mijn 17e dat destijds was, dan ga ik een heel goed jaar tegemoet.

14 Comments

Filed under leven

over bloggen en hersenruimte (+ een bedankje)

Vier maanden geleden schreef ik dat ik niet zo goed wist wat ik aan moest met mijn blog. Het is hier namelijk een beetje een dooie boel, zoals je wellicht al gemerkt hebt. Soms gaan er weken voorbij zonder dat ik iets plaats, mijn meeste lezers van vroeger zijn hem inmiddels gepeerd en veel van mijn blogvrienden van toen hebben ook al een andere hobby gevonden. Ik dacht dat ik er misschien ook maar eens mee moest stoppen: als je van de zeven jaar bloggen al een jaar of twee niet meer weet wat je moet schrijven, is de koek dan niet eigenlijk gewoon op?

Want dat is mijn probleem voornamelijk: gebrek aan inspiratie. Oké, ik heb het ook wel druk met fulltime werken en allemaal andere projecten, maar ‘te weinig tijd’ is niet mijn grootste probleem. Ik weet gewoon niet meer waar ik het over moet hebben, en dat komt weer door 2 dingen:

  1. Veel van wat ik meemaak heeft te maken met mijn werk of met die andere projecten; het zou niet erg professioneel zijn om daarover te schrijven (“OMG wat ik nu toch weer heb meegemaakt op kantoor JE RAADT HET NOOIT…”)
  2. Omdat ik ook buiten werktijd zoveel bezig ben met andere dingen, blijft er weinig hersenruimte in mijn hoofd over voor mijn blog. Op de fiets denk ik namelijk ook al aan X en Y. Of Z. Of A1. En ik kan nu eenmaal niet aan meerdere dingen tegelijkertijd denken. Ik wou dat het kon, maar het is fysiek onmogelijk.

Dus ja, zo blijft er niet veel over om over te schrijven. Eigenlijk zijn de enige kant-en-klare onderwerpen a) mijn verrotte knieën (die zijn namelijk ALTIJD in mijn gedachten, maar het is wel ook altijd hetzelfde liedje dus daar kan ik ook niet veel over schrijven) en b) RuPaul’s Drag Race (maar daar probeer ik nu van af te kicken omdat het ECHT niet meer oké was hoeveel hersenruimte dat opvrat).

Alleen … als ik dan wel weer eens blog … (en dan heb ik het over een ‘echte’ blog, geen maandoverzicht, daar was ik na drie keer eigenlijk wel klaar mee) … dan vind ik het zo leuk! ZO LEUK! En spannend! En interessant! Dan neem ik me meteen weer voor om vaker te schrijven. Iedere dag, als het even kan.

Dus misschien ga ik toch weer een poging wagen om wat hersenruimte vrij te maken. Ik moet dit niet te hard zeggen, want meestal als mensen een “Bitch I’m BACK!”-blogpostje schrijven, is dat hun allerlaatste blogpost aller tijden. Dus. Reken maar nergens op.

Wel kan ik zeggen dat ik achter de schermen bezig ben met een paar aanpassingen om de boel ook voor mij weer een beetje fris, nieuw en interessant te laten voelen. Dat is al in zo’n vergevorderd stadium dat ik kan garanderen dat het ook echt gaat gebeuren – tenzij mijn leven ineens ingrijpend verandert natuurlijk. Misschien wordt al het internet wereldwijd volgende week wel voor altijd en eeuwig platgelegd door hackers, of  ben ik morgen wel getuige van een misdrijf en moet ik voor mijn eigen veiligheid verhuizen naar Buenos Aires en mijn naam veranderen in Hannie-Madelief Smith. Ik neem aan dat jullie hier in dit geval begrip voor zullen hebben.

(Voor wie niet meteen doorheeft wat ik bedoel met ‘een paar aanpassingen’: ik wil mijn layout omgooien. Niet echt een wereldschokkende verandering, althans, niet voor jullie. Wel voor mij, want ik heb deze layout al bijna zeven jaar en ik ben eraan gehecht zoals ik ben gehecht aan de cd-speler die ik kocht toen ik twaalf was: irrationeel maar hartstochtelijk.)

Rest mij om even heel hard BEDANKT te zeggen tegen al mijn lezers die hem niet zijn gepeerd, en in het bijzonder tegen alle mensen die mij de afgelopen jaren regelmatig een por in mijn zij hebben gegeven vanwege het gebrek aan nieuwe blogposts, waarna ik toch steeds maar weer eens een stukje typte, om weer opnieuw te ontdekken hoe leuk ik het eigenlijk vond. Jullie zijn de reden waarom mijn blog nog steeds bestaat. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het schrijven op zichzelf ook heerlijk, maar de helft van het plezier hiervan is het idee dat mensen het gaan lezen. Of zoals Lady Gaga zegt: I live for the applause. Ik weet heus wel dat ik niet zo beroemd ben als Lady Gaga, maar als ik het ooit nog ga worden, dan heb ik het aan jullie te danken.

P.S. Zoals je misschien is opgevallen, functioneren de meeste afbeeldingen van mijn blog niet meer. Komt doordat Photobucket ‘ineens’ heeft bepaald dat je er 400 euro voor moet gaan betalen. Uh, mooi niet vriend. Ik ga dus alles binnenkort maar ergens anders uploaden, maar dat moet dus nog gebeuren.

23 Comments

Filed under huishoudelijke mededelingen

over al die boeken die aan het wegrotten zijn in mijn boekenkast

Mijn favoriete vraag die ik nooit aan iemand stel is: “Hoeveel ongelezen boeken staan er in jouw boekenkast?” Ik vind het maar verwonderlijk dat iedereen altijd superveel boeken heeft die keurig op een rijtje staan te wachten tot ze gelezen worden. Het slaat namelijk nergens op, want als je een boek koopt, dan wil je het toch ook lezen? En als je een boek krijgt, dan wil je dat misschien wel en misschien niet lezen, maar in dat laatste geval lees je het toch gewoon uit beleefdheid? (Tenzij het Ulysses is of zo, maar goed, als iemand je dat boek geeft, dan is het misschien tijd om jullie vriendschap te verbreken.)

Niet dat mijn boekenkast veel beter is. Lang vreesde ik dat de helft van mijn ongeveer 150 romans tellende collectie ongelezen was, maar toen ik het een tijdje terug telde viel het mee: ‘slechts’ een derde van mijn boeken heb ik nooit opengeslagen (of misschien alleen even, om hem gauw weer terug te leggen omdat ik de eerste pagina al niks vond). Dat zijn maar 50 boeken. Ik had destijds bedacht om er een missie van te maken om al die krengen één voor één alsnog uit te lezen, maar om een of andere duistere reden voelde dat na een tijdje toch onprettig, en begon ik maar weer opnieuw in Harry Potter.

En inmiddels staan ze daar maar nog steeds, die boeken. Ik krijg er een onprettig gevoel bij, van al die ongeconsumeerde bladzijden, al die ongeziene woorden, al die onbekende ideeën… toen ik klein was, droomde ik van een bibliotheek à la Belle en het Beest: nu lijkt niets me verschrikkelijker. Al die verhalen waar de auteurs ongetwijfeld zo hard op hebben zitten zwoegen, al die personages waar ze hun hele ziel en zaligheid in gelegd hebben, al die boodschappen die mijn leven op z’n kop hadden moeten zetten, die zijn gewoon voer voor de zilvervisjes. Soms valt er wel eens eentje uit een boek tijdens het opnieuw inrichten van mijn boekenkast.

nope

nope

En ja, ik weet dat het eigenlijk niet écht uitmaakt, want mijn huis is heus (nog) niet volgebouwd met ongelezen boeken en zilvervisjes eten toch niet zo snel, maar al die boeken geven mij toch een enigszins unheimlich gevoel. Dat komt wellicht voor een groot deel doordat ik anderhalf keer dat boek van Marie Kondo heb gelezen (als e-book trouwens, he he). Die zegt altijd: boeken die al jaren ongelezen in je kast staan moet je sowieso weg doen, want die ga je toch niet meer lezen.

Ga ik die boeken niet lezen? Ik weet het niet. Misschien wel. Ik kan niet in de toekomst kijken, toch?

Ik bedoel, waarom zou ik een boek als De Idealisten van Zoë Keller (het schrijnendste voorbeeld uit mijn boekenkast, omdat ik hem altijd klaarleg op mijn nachtkastje zodra ik een andere roman uit heb maar dan tóch weer iets anders pak) nou niet gewoon lezen? The Guardian noemt het “het werk van een auteur op de toppen van haar kunnen” nota bene! Het is van de auteur van Notes on a Scandal! (Niet dat ik die ooit gelezen/gezien heb.) Het gaat over een Joodse New Yorkse familie in de verwarrende tijd na 9/11! Waarom zou ik dit weggooien als ik het nog niet gelezen heb?

Een oplossing voor mijn First World-boekenprobleem zou natuurlijk zijn om toch maar verder te gaan met het afwerken van al die ongelezen romans, ware het niet dat ik tegenwoordig nog maar redelijk weinig lees omdat ik heel dwangmatig een programma over mannen in jurken moet kijken (ben alweer toe aan seizoen 7!). Project Lees-Je-Kast-Uit zou dus een vijfjarenplan worden. Vooral omdat ik (hoewel ik het ergens ook wel zie zitten om het op te kloppen tot een #challenge met een #hashtag en iedere week er een uitgebreid #weekoverzicht over te #schrijven op mijn #blog) eigenlijk al moet huilen bij de gedachte dat ik nog iets ga moeten van mezelf. Ik moet al iedere dag afwassen en minstens één keer per maand stofzuigen, dat kost me al zoveel moeite.

De enige gedachte die me altijd troost als ik kijk naar mijn boekenkast: als er in de nabije toekomst een natuurramp plaatsvindt, of een sneeuwstorm of zo, of als het water ineens twee meter hoog staat, of als het gewoon heel hard waait, en we kunnen niet naar buiten, en het internet doet het niet, dan heb ik tenminste wat te doen.

18 Comments

Filed under boeken

waar ik me de afgelopen maand zo ongeveer mee bezig heb gehouden

In april heb ik maar liefst nul blogsposts geschreven. Het is zo weinig dat ik er bijna trots op ben.

Overigens heb ik deze maand ook niet gewerkt (iets met na zoveel contractverleningen verplicht drie maanden op straat staan omdat je geen vast nulurencontract kunt krijgen, huilie). Pas in juli mag ik weer. Van tevoren had ik bedacht dat ik deze drie maanden kon gebruiken om mezelf te gaan zoeken met transcendente meditatie, mijn scriptie weken voor de deadline af te hebben en een taart te bakken, maar ja. Alles loopt altijd anders dan gepland.

Ik hoor jullie al denken: Lisa, het klinkt alsof je geen fluit hebt uitgevoerd. Maar dat is niet waar! Ik heb van alles gedaan! Zoals:

– Me ingeschreven voor de lerarenopleiding. Jup, het is semi-officieel, ik ga nog een jaar langer studeren en dan word ik docent! Althans, als alles goed gaat en ik niet in een burn-out word gepest door mijn stageklas. (Vast niet, pubers zijn lievvvv, dat weet iedereen.) Een paar jaar geleden rolde ik altijd met mijn ogen als iemand suggereerde dat ik met mijn opleiding Nederlands zeker leraar wilde worden, maar nu heb ik er heel veel zin in (iets met ouder en wijzer worden. Maar dat is een aparte blogpost waard. Wat zeg ik? Dertig aparte blogposts!)

– Gezocht naar een nieuw huis. Nu ik nog een jaar langer studeer, kan ik nog een jaar langer gebruikmaken van Studentenwoningweb (een website waarbij je iedere week kunt reageren op een huis/kamer en waarbij diegene die het langst is ingeschreven de woning ook echt krijgt). Oh jongens, jullie willen niet weten hoeveel huizen ik de afgelopen weken al denkbeeldig heb ingericht, hoeveel veganistische vijfgangendiners ik al voor mijn vrienden heb bereid in mijn nieuwe fantasiekeuken en hoeveel stamkroegen ik  inmiddels al op Google Maps heb gevonden.
Het resultaat: vooralsnog niets. Maar de komende weken gaat er echt iets gebeuren, dat voel ik.

– Mijn haar niet gewassen. Is ook een aparte blogpost of tien waard. In het kort: drieënhalve week terug ben ik gestopt met het gebruiken van shampoo en was ik het alleen met water. Je zou denken, je haar niet wassen, dat is toch geen activiteit dus dat kost geen tijd, maar daar kun je je lelijk in vergissen. Geen shampoo gebruiken is heel, heel veel werk. Maar dat vertel ik later wel.
Het resultaat: laat op zich wachten. Maar ik loop niet zo voor gek als je zou denken. Ik zie er eigenlijk best cool uit, al zeg ik het zelf.

– Aan mijn scriptie gewerkt. Mijn scriptie gaat over vrouwelijkheid en (literair) succes. Ik onderzoek hoe de beeldvorming hieromtrent tot stand komt bij mijn casussen Connie Palmen, Renate Dorrestein en Heleen van Royen, prachtige casussen waar ik zeer dankbaar voor ben en die me meer opleveren dan ik  ooit had durven hopen. Ook dit is een aantal eigen blogs waard, vooral omdat ik al aan het begin van dit jaar een speciale Heleen van Royen-blog had beloofd (sorry, Lin!). Ik schaam mij diep voor het feit dat het nog niet gelukt is. Misschien is het een soort faalangst, omdat het onderwerp TE LEUK is. Laten we het daar maar op houden.

–  Nog een ander onderzoek on the side. Anders zou het leven ook maar saai worden, hè! Dit onderzoek gaat over dubbeltijdigheid en de rol van Victor Hugo als historicus in Notre-Dame de Paris: ook een casus waarvoor ik zeer dankbaar ben (ik heb hem zelf uitgezocht, maar toch). I love love loooove dit boek. Echt hoor. Ik ben in mijn leven vaak teleurgesteld door klassiekers (Pride and Prejudice, gadverdamme, en Dracula, wat was dat saai) maar Notre-Dame de Paris is oprecht prachtig. De beschrijvingen van mensen en de stad zijn zo mooi, het drama mag dan wel een melodrama zijn maar zit zo goed in elkaar, en de toon is vaak ook nog eens ontzettend grappig.

Als Gringoire in onze tijd leefde, hoe heerlijk zou hij dan het midden houden tussen het klassieke en het romantische! Maar hij leefde niet meer in de tijd, waarin men driehonderd jaren werd en dat is jammer. Zijn afwezigheid schept een leegte, die zich heden ten dage maar al te zeer doet gevoelen.

Waarschijnlijk is dit citaat zonder context helemaal niet lollig, maar goed, dat mogen jullie voor jezelf bepalen.

Het enige dat af en toe balen is, of nou ja, eigenlijk is balen niet het juiste woord, is dat ik tijdens het lezen en schrijven heel vaak liedjes uit zowel de Disneyfilm als de musical in mijn hoofd krijg. Maar dat heb ik eigenlijk ook altijd als ik voor de Notre-Dame zelf sta. Dan krijg ik vooral dit stukje in mijn hoofd (nu post ik de Franse versie omdat ik zowel de Nederlandse als de Engelse niet kan vinden, wat ik wel jammer vind want ik ken de Nederlandse uit mijn hoofd: Wat was dit voor vreemd gevoel dat Frollo overviel? Het was angst, angst voor zijn onsterfelijke ziel). (Disneyliedjes zijn trouwens ideaal als je je talenkennis bij wilt spijkeren/op peil wilt houden tijdens het afwassen, dit is mijn favoriet want ze praten hier lekker zo duidelijk.)

Maar goed, over bovenstaande onderwerpen zou ik ook wel weer een blog of twintig kunnen schrijven (bijvoorbeeld over mijn intense boosheid over de demonisering van Frollo in de Disneyfilm, ik bedoel, in het boek vermoordde hij ook wel een zestienjarig onschuldig meisje omdat ze ‘m niet wilde, hij heeft Quasimodo vrijwillig geadopteerd!!! Niet omdat het moest van een of andere geestelijke omdat hij anders naar de hel zou gaan!!!)

 

Oké, genoeg geblèrd. Eigenlijk heb ik de laatste anderhalve maand nog veel meer gedaan/gedacht/whatever, maar ik vind het wel weer goed zo en ik heb ook honger en ik moet deze blog nu wel posten want anders komt hij nooit online (geloof me, er zijn de afgelopen tijd zoveel conceptblogs gesneuveld omdat ik in the heat of the moment ging eten in plaats van posten). Dus doei, tot snel hoop ik, of niet, Heleen van Royen mag het weten.

27 Comments

Filed under leven, studie/werk