Monthly Archives: April 2012

snob de la musique

Af en toe heb ik last van een enigszins vertekend zelfbeeld. Zo dacht ik onlangs, terwijl ik potten olijven kapot liet kletteren in de glasbak: “Zo Lisa, jij bent ook echt geen muzikale snob zeg, wat goed dat je zo open-minded bent!”
Daarna liep ik door naar de supermarkt. Uit mijn Ipod klonk een nummer dat Sodom is free heette. Ja, dat is inderdaad niet echt een titel voor iemand met zo’n elitaire muzieksmaak dat-ie alle B-Sides van het vroege werk van Jeff Buckley uit elkaar kan houden. Desondanks heb ik eigenlijk best wel veel mening over allerlei muziek. Veel vind ik ongeloofwaardig. Irritant-hipperig. Irritant-stoer. Irritant-wannabe-zwoel. Commercieel-nep-rebels. Saai.
En oké, van veel dingen die ik leuk vind zou je nou ook niet echt zeggen OMG DE ARTIEST HEEFT HIER ZIJN ZIEL EN ZALIGHEID IN GELEGD NU BEGRIJP IK DE ZIN VAN HET LEVEN. Eén van mijn favoriete cd’s is nog altijd die van de Griezelbus Musical en ik trip ‘m echt op dit liedje (en bijbehorende dansje). En daar schaam ik me allerminst voor. Maar over het algemeen: ik oordeel, ik oordeel en ik oordeel non-stop.

Ik durf alleen niet zo goed te zeggen op welke muziek ik dan precies zo neerkijk, omdat ik bang ben dat er lezers zijn die wel met heel hun hart van deze liedjes houden. En dat wil ik nou ook weer niet. Niet alleen omdat ik jullie allemaal te vriend moet houden, maar ook omdat ik vind dat iedereen moet luisteren waar-ie gelukkig van wordt. There’s no guilty, only pleasure. Dat de één het veroordeelt, voelt de ander toch lekker niet zolang die ene gewoon z’n mond houdt. Of zo.

Nu ga ik weer naar One Direction luisteren. En dan spoel ik ‘t eens een keer niet weg met Bowie.

20 Comments

Filed under muziek

inspirerende sluikreclame hoop ik dan

Voor dit soort momenten moet je dus altijd haastig vooruit getypte blogs klaar hebben staan, om je lezers de illusie te geven dat je nog vol met je hoofd in de blogwereld zit. Maar eh, daar faal ik nu dus in. Het is geen gebrek aan inspiratie, wel een gebrek aan tijd om het uit te werken. Wat ik ook heb: een werkstuk over Connie Palmen dat afgeschreven wil worden, een feest dat geregeld gaat worden en een opkomende verkoudheid. En en en, een awesome quote van Caitlin Moran:

“As the years went on – and my friends kept persistently not writing novels, or West End musicals, about me – I gradually realised that I’m just not the muse type. Girls like me don’t inspire people.
I’m just not muse material, I finally thought to myself, sadly, on my 18th birthday – looking at a world wholly non-inspired by me. ‘I’m not a princess, I’m not a muse. If I’m going to change the world, it’s not going to be by endorsing a landmine charity in a tiara, or inspiring the next
Revolver. Just “being” me isn’t enough. I’m going to have to do something, instead.'”

Zo. En nu ga ik ook wat doen: koffie zetten. En dan verder met Connie P. Want ik denk ook niet dat ik iemand zo ga inspireren dat diegene dan een huis voor me koopt en dan mijn torenhoge studieschuld afbetaalt omdat ik het updaten van mijn blog verkoos boven het werken voor mijn studie.

In de tussentijd zouden jullie How to be a woman van Caitlin Moran kunnen lezen. Maar misschien moet ik iets meer doen om jullie interesse te prikkelen dan een beetje in het rond bazelen over hoe druk ik het wel niet heb en dan een stukje uit het boek overtypen. Mochten jullie haar uitspraak op zich al inspirerend genoeg vinden: haar kick-ass feministisch handboek is zowel in het Engels als het Nederlands te bestellen.

13 Comments

Filed under metablog, tijdmanagement

de beste anti-katertips you’ll ever meet

Weet je waar ik van baal? Dat mij nooit gevraagd wordt of ik nou een paar écht goede tips heb tegen een kater. Want ja, die heb ik zeker. Ik loop maar rond met al die kennis, wachtend tot het moment dat ik het eindelijk met iemand kan delen. Helaas weet ik niet zeker of mijn tips echt werken want het is natuurlijk allemaal puur theoretisch en berust totaal niet op ervaring. Dat ik zoveel verstand van dit onderwerp heb, is puur een gelukkige combinatie van een vrouwenbladenverslaving en gewoon heel veel algemene kennis.
Gelukkig leven we in de 21ste eeuw en geloof ik in maakbaar geluk. Dus, in plaats van dat ik keurig en beleefd wacht tot iemand mij het woord geeft, pleur ik mijn tips lekker het internet op. Lees & leer.

Dingen Die Heel Goed Helpen Tegen Een Kater
1) Groene thee met honing. Omdat groene thee (in tegenstelling tot zwarte thee) ervoor zorgt dat de vochtbalans in je lichaam herstelt. En honing voor de aanvulling van natuurlijke suikers, want die schijn je ook te verliezen als je te veel zuipt. Daarbij is het een goddelijke combinatie, weet ik uit niet-brakke ervaring. En het werkt NOG beter als je honing met walnoten erin hebt. Dat bestaat, ja.

2) Diepvriesfuit. Of het nou lekker is en van de Albert Heijn komt of  het de naar kaaszoutjes smakende variant van de C1000 is: dat doet er niet toe. Je moet fruit eten. En ijskoud fruit verfrist al helemaal. Alleen niet te snel na je hete thee drinken, anders krijg je ook nog eens pijn in je tanden en dan heb je echt helemaal overal pijn.

3) Zet je raam open. Dit is een beetje een flauwe tip maar het werkt wel. Het raam openzetten werkt namelijk tegen alles en vooral tegen dat gevoel alsof je ieder moment kan doodgaan.

Zo, dit waren mijn anti-katertips. Karig? Welnee. Less is more en minder werk. En geef me even door of het heeft geholpen, oké?

 

Nooit meer een blogpost missen? Volg Vijf Koffie Graag op Facebook!

20 Comments

Filed under tips en tricks

verspilde jaren

Ik ben 21 en ik voel me oud. Waarschijnlijk zijn er een aantal van jullie die nu schamper lachen. Anderen zullen beamend knikken. Want ja, 21 is inderdaad al fucking oud.

Vorig jaar moest ik ergens mijn leeftijd invullen. Het duurde even voordat ik me herinnerde wat dat dan precies was. Dat het eerste cijfer van mijn leeftijd met een twee begon, wilde maar niet echt tot me doordringen.
Sindsdien slaat me de schrik me regelmatig om het hart als ik denk aan hoeveel verjaardagen ik al achter de rug heb. Vandaag werd dit weer getriggerd doordat ik opeens terug moest denken aan 4 vriendinnen, 1 spijkerbroek. Toen ik het op mijn veertiende las, vond ik de hoofdpersonen heel oud en volwassen. Nu ik het googlede bleek dat de hoofdpersonen zestien waren. Zestien! Dat is vijf jaar jonger dan ik nu ben! Zelfs mijn kleine broertje is ouder en wijzer!

Vijf jaar volle jaren al geen zestien meer. Ik zou mezelf haast terugwensen. De hele dag niets uitvoeren, niet de verantwoordelijkheid hebben om zelf allemaal spannende dingen te ondernemen, omdat het toch niet mocht of kon of er geen geld voor had. En ja, ik weet best dat dit verlangen nergens op slaat – toen ik zestien was zat ik alleen maar te wachten tot ik eindelijk van die middelbare school af was en ik op mezelf kon gaan wonen. En kijk eens: ik heb nu alles waar ik toen naar verlangde. En wil ik nota bene terug. Naar verveling, lamlendigheid en andere misère.

Het is dat de oudere vrienden die ik heb nauwelijks wijzer zijn dan ik; dat relativeert mijn bejaard-zijn enigszins. Terug kan toch nooit meer, me verzoenen met mijn leeftijd is beter. Niet meer 4 vriendinnen, 1 spijkerbroek lezen, ook niet Van Oude Menschen, de Dingen Die Voorbij Gaan, maar iets gezelligs en hersenloos over het studentenleven, of zo. Nu kan het nog: volgens de statistieken ben ik een jongere. Dus laat ik daar in godsnaam nog maar van genieten. Dat vergat ik immers toen ik zestien was.

(En als dat niet werkt ga ik weer bij mijn ouders wonen, maak mijn stufi op aan lipgloss en neem een abonnement op de Cosmogirl)

32 Comments

Filed under leven, vroegah

handleiding voor behulpzame mensen

Toen de trein stopte bij Amsterdam Amstel, had ik mijn pasta al lang op. Het kartonnen doosje van Julia’s zat lusteloos tussen mijn vingers geklemd. Mensen dromden zich langs me naar buiten. Als allerlaatste kwam een blonde jongen met een sporttas de coupé uit. Hij stopte voor mijn neus en stak zijn rechterhand uit. Even dacht ik dat het een vage maar beleefde kennis was die mijn hand wilde schudden voordat hij snel verder moest. Klein verschil was dat ik deze jongen écht nog nooit had gezien. Na hem secondenlang niet-begrijpend te hebben aangestaard, drong het tot me door dat hij mijn pastabakje wilde hebben. Ik gaf het hem, bedankte hem toen hij snel de trein uit sprong. De deuren sloten direct. Ik bleef verbaasd achter en verzon de ene na de andere theorie over een ondergrondse internetbeweging die het dagelijks leven van treingangers op wil fleuren door ongevraagd iets aardigs te doen.

Volgende keer ga ik ook het afval van een vreemde weggooien. Al is het maar omdat je mensen er zo mee van hun stuk brengt.

21 Comments

Filed under rare wereld