Monthly Archives: April 2011

zou ik soms mijn leven dromen? door drs. prof. ir. spits

Alles dat niet vanzelfsprekend is is beter. Zo wilde ik al jaren dolgraag op mezelf wonen, maar nu dit eenmaal zover is betrap ik mezelf regelmatig op een verlangen naar ruzies aan de eettafel, onderhandelen over het aantal doucheminuten en de cappuccino van mijn vader. Gelukkig bevind ik me vaker dan een zelfstandig student betaamt in mijn ouderlijk huis zodat ik toch nog genoeg mee kan pikken van het gezinsleven. Zo wordt mijn doordeweekse alleen-zijn ook meteen iets minder vanzelfsprekend. Wat een win-winsituatie!

En dan spreek ik nog niet eens over het feit dat mijn Geschwister ineens veel liever zijn geworden. En ik ook voor hen, denk ik. Ik heb zelfs een dvd van Beugelbekkie gekocht zodat ik die samen met mijn zusje kon kijken. Een week later had ze alles al drie keer gezien, toen heb ik het samen met mijn broertje gekeken. Ook prima. Hij kon het woord voor woord meepraten.

Over vanzelfsprekendheid gesproken – kun je je voorstellen dat, toen dit nog op FoxKids kwam, ik jonger was dan Beugelbekkie zou moeten zijn? Nu is mijn zusje net zo oud als zij. En ik maar verlangen naar het einde van mijn middelbare schooltijd. Wat ben ik ook een dwaas.

8 Comments

Filed under film en teevee, leven

een kast vol kleren en niets

Vanaf mijn dertiende besteed ik achterlijk veel tijd aan het nadenken over wat ik aan moet. Hoewel ik redelijk tevreden ben over de inhoud van mijn kledingkast, is-ie nog niet helemaal perfect. Al zeven jaar lang heb ik het idee dat ik op het randje van volledigheid ben, dat ik nog maar een paar keer naar de stad hoef voordat ik genoeg kleding heb om iedere dag zeven verschillende mindblowing combinaties te kunnen verzinnen met één rok/vestje/hemd.

Toen ik vandaag in mijn kast stond te graaien zag ik dat ik best wel heel erg veel kleding heb waar het prijskaartje nog aan zit. Ik trok deze kledingstukken één voor één aan om te kijken wat ik er het best bij zou kunnen dragen. Al snel werd het duidelijk waarom de prijskaartjes er nog aanzaten: deze kleren pasten helemaal nergens bij.

Dan moest ik maar iets aantrekken dat ik duizend keer gedragen had, maar ook hier zat niets tussen dat me beviel. Ai. Na zeven jaar modebewustzijn, een kast vol troep!

Jaloers ben ik, op meisjes die iedere dag in een spijkerbroek en blauwe fleecetrui durven te verschijnen. Jaloers ben ik, op meisjes die dagelijks rondlopen op torenhoge hakken, gehuld in een leren rokje en een vintage bloesje (ik had ooit ook een leren rokje. Ik zag er echter niet uit.).

Nu zullen zij ook wel niet tevreden zijn, zo gaat dat. Ontevredenheid over de kledingkast is een universele ziekte waarbij genezing uitgesloten is.
Maar ik zou met niemand van kledingkast willen ruilen.

2 Comments

Filed under de ongemakken des levens

meisje (20) wordt gek van het altijd maar bereikbaar zijn

Al eerder schreef ik over het feit dat het internet niet meer uit ons leven weg te denken is. Ik ben nu op het punt gekomen dat ik wens dat ADSL nooit was uitgevonden.
Ik erger me kapot aan het feit dat mijn mobiel de hele dag door piept omdat ik weer een oninteressant mailtje heb. Ik erger me kapot aan het feit dat ik de hele dag dwangmatig Twitter en Facebook check, gewoon, omdat het me niet lukt om het niet te doen. Ik erger me helemaal dood aan de grote hoeveelheid tijdrovende en hersendodende manieren die er zijn om je huiswerk uit te stellen zodra je  internetverbinding hebt.
Gisteren weigerde mijn laptop online te gaan. Ik kon meteen niets meer doen voor school of voor één van de andere duizend dingen die ik nog moest doen. Gelukkig had ik geen directe deadlines, want ik wil niet denken aan de stress die de afwezigheid van straling anders zou hebben veroorzaakt.

Nog erger dan mijn eigen internetgedrag vind ik overigens de smartphone-verslaving van anderen. Rot ff op met je mobiel als iemand tegen je praat en leg dat ding niet op tafel als je uit eten bent.
Ja, serieus.

Ik word er zo moe van. Het liefst zou ik er rigoureus mee stoppen, maar dat kan niet. Dat kan gewoon niet.

Wel ga ik op een streng internet-dieet. Hopelijk geen jojo-effecten.

5 Comments

Filed under de ongemakken des levens, internet

het to do-meisje

Soms (bijna iedere dag) verlang ik terug naar de tijd dat ik me hartstochtelijk kon vervelen, dat ik nergens zin in had en niet wist wat ik met mijn tijd aanmoest. Momenteel wil ik alles tegelijk, maar voor alles is niet genoeg tijd. Sterker nog: ik heb niet eens tijd voor één ding.

Niet omdat ik nog zo veel te doen heb voor morgen, dat is mijn probleem niet – het is het werk van gisteren dat aan mijn broek hangt. Mailtjes die ik nog moest sturen, opdrachten die ik moest inleveren, recensies die ik moest schrijven en vragen die ik moest stellen… het belemmert mij in mijn onbekommerd vervelen.

Als ik vrij ben maak ik soms een lijstje met achterstallige klusjes en werk ze een voor een af. Aan het eind van de dag is dit lijstje nooit helemaal doorgekrast. Frustrerend. Daarom werk ik liever vooruit als ik tijd over heb – klaar zijn voor volgende week geeft net iets meer voldoening dan voor vorige week.

Gelukkig ben ik niet de enige die hier last van heeft. Ik ken niemand die op schema loopt, iedereen zit met een berg zooi. Nu kunnen de meeste mensen zich beter voor hun to do-dwang afsluiten dan ik, but still: achtervolgt worden is voor niemand leuk.

Daarom stel ik voor dat we, als een soort wintertijd maar dan eenmalig, de kalender één weekje terug zetten. Dat het vandaag weer 26 maart is, zeg maar. In deze week werken we zes dagen keihard aan onze mailbox, de lekkende dakgoot en aan de overassertieve buurvrouw die we een jaar geleden al hadden moeten zeggen ons met rust te laten. En de zevende dag? Dan rusten wij niet, maar werken we alvast aan het werk van morgen. Zodat we daarna de tijd hebben om ons lekker te vervelen.

5 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement