De ochtend voordat ik zou horen of ik geslaagd was voor mijn eindexamen, had ik een opleidingsdag in het verzorgingshuis waar ik een zomerbaantje gescoord. Rond deze tijd van het jaar moet ik daarom altijd terugdenken aan de ochtend waarop ik leerde om bedden op te maken en rolstoelen met mijn collega’s-to-be erin stoepjes op- en afduwde. Ik bakte er niets van.
Niet dat dat iets uitmaakte, ik mocht er gewoon gaan werken. Voor mijn examens was ik gelukkig wel Terecht Geslaagd, dus ik kon met een gerust hart drie keer per week om half acht ‘s ochtends het ontbijt voorbereiden, kamers schoonmaken, koffie zetten en ‘s middags advocaatjes met slagroom inschenken op het balkon. En heel vaak geroepen worden voor dingen die ik niet mocht doen (zoals iemand naar de wc rijden), waardoor ik de bewoners altijd moest afschepen met “ik zal het zo aan iemand vragen”.
Al snel leerde ik de mensen van ‘mijn’ afdeling (ouderen die lichamelijke zorg nodig hadden) kennen en dat beviel meestal wel goed. De meeste mensen waren echt ontzettend lief en grappig. Sommigen waren ook oervervelend, maar over het algemeen had ik het goed getroffen.
Soms moest ik tijdens de lunch helpen op een andere afdeling waar alleen maar alzheimerpatiënten zaten. Veel van die patiënten wilden uit zichzelf niet eten, en dan moest ik ervoor zorgen dat ze dat wel deden. Wat een mislukking was dat. Komt een achttienjarige die nog niet eens naar de klantenservice van de ING durft te bellen een beetje aan iemand met minstens vier keer zoveel levensjaren zeggen dat ze d’r bord leeg moet eten. Alleen al wanneer ik eraan dacht om misschien eventueel wat overtuigingskracht te gebruiken, was ik bang om de bak in te moeten voor ouderenmishandeling.
Maar over het algemeen vond ik mijn werk echt leuk, de hele dag wat schoonmaken en koffie inschenken en kletsen (ik was toch nergens anders bevoegd voor). Het enige dat verdrietige vond ik, dat als ik na de zomervakantie weg zou gaan, veel bewoners daar voor altijd zouden blijven zitten.
Ongeveer tweeënhalf jaar geleden moest ik even langs ‘mijn’ afdeling. Ik had toen al een mislukte studie en een half jaar fulltime werken achter de rug; ik was twee keer verhuisd en studeerde nu iets dat ik wel leuk vond. Toen ik de woonkamer inkeek, zag ik veel nieuwe gezichten, maar er waren ook een aantal die ik nog herkende. Ik wist niet of dit nou goed was of niet.
Maar ja.
Mooi dat je dit werk gedaan hebt.
Mijn opa heeft een aantal jaar in een verzorgingstehuis gezeten en ik kan me je vraag goed voorstellen. Hij vond het er verschrikkelijk. Dus voor ons en hemzelf was het wel een klein beetje een ‘opluchting’ dat hij overleed. Klinkt heel hard, maar je begrijpt denk ik wel wat ik bedoel.
Ja, zeker. Ik vind het vervelend om te horen dat je opa het zo verschrikkelijk vond (maar niet onbegrijpelijk) 🙁
Tja. Eén ding is zeker: het is goed dat er een tijd van komen en een tijd van gaan is. Sommigen voelen zich niet thuis in een verzorgingstehuis. Sommigen zijn er heel blij mee omdat ze eindelijk weer wat aanspraak hebben. Sommigen, zoals mijn oma, zijn te vergeetachtig om te beseffen dat ze in een verzorgingstehuis zitten. Ze leven hun oude leventje en zijn tevreden, maar de jaren verstrijken zonder dat ze weten wat ze doen. Ze kijken stomverbaasd op als je ze vertelt dat ze al ver boven de 90 zijn, om het weer net zo snel te vergeten. Ze zouden als je eerlijk bent net zo goed niet kunnen leven.
Maar ja.
Dat klinkt als één van mijn opa’s – hij heeft het ook niet echt door dat hij niet thuis is. Hoewel hij wel eens denkt dat hij op vakantie is. Maar ja…
Op zich best fijn als je de hele tijd denkt dat je op vakantie bent 😛
Mooi omgeschreven en goed gedaan! Ik zou dat werk echt niet kunnen, ik zou aan alles twijfelen of ik het wel goed doe en het veel te zwaar vinden.
Voor een langere periode zou ik het ook zwaar vinden, maar voor die paar weken viel het wel mee 🙂 Hoewel ik ook overal aan twijfelde – en ik mocht niet eens iets doen!
Ik woon nu in een voormalig verzorgingstehuis. Prima kamers hebben die oudjes!
Haha, ik moet ook altijd nog even tot 3 tellen wanneer ik een klantenservice oid moet bellen. Vraag me wel eens af of er ooit een tijd komt waarbij ik de telefoon op pak en zonder na te denken casual een vraag stel aan onbekende #423. Anyway, ik vind verzorgingshuizen altijd een beetje vervelend (al bedoel ik dat niet zo). Klinkt zo stom, maar het ziet er allemaal zo triest uit. Wel heel goed dat je er gewerkt hebt overigens! Zorgt ook weer voor wat ervaring (al is het nog steeds niets vergeleken met een 90-jarige haha).