Tag Archives: blog faux pas

by | March 4, 2014 · 20:49

ik ben veel te oud voor dit soort ongein

Ik heb een blogprobleem. Een verschrikkelijk onorigineel blogprobleem trouwens, ik weet zeker dat alle bloggers onder mijn lezers dit wel zullen herkennen. Het heet: al je waanzinnig fantastische ideeën vergeten.

Vroeger trapte ik hier heel vaak in. Dan lag ik in bed, al bijna in slaap, en dan kreeg ik ineens een geweldig idee voor een blog. Zó geweldig dat ik er spontaan weer klaarwakker door was. Dat idee had dan ook nog eens een clou en een leuk woordgrapje in de titel. Omdat ik het al helemaal uitgedacht had, hoefde ik het ook niet op te schrijven. Want zo’n goed idee onthoud je wel, toch?

Nou, niet dus. Maar dan ook écht niet. Als je in een gesprek iets belangrijks wilt zeggen, maar het je ineens ontglipt, schiet het je later vanzelf wel weer te binnen – zeker als het echt belangrijk was. Maar die ideeën voor mijn blog? Nee. Die zijn gewoon echt voor altijd heel erg weg.

Daarom ben ik na jarenlang bloggen maar overgegaan op het opschrijven van mijn blogideeën in mijn telefoon. Dit hoef ik niet heel uitgebreid te doen – meestal is één woord wel genoeg om mijn hele in mijn hoofd geschreven blogpost, inclusief woordspelingen, terug te krijgen. En soms schrijf ik alleen maar een heel dubbelzinnige zin op, omdat die toevallig in die blog in kwestie voor zou komen, en omdat het opschrijven van een rare zin in plaats van het onderwerp voelt als een inside joke met mezelf. Ik hoef alleen maar die regel te lezen, en alles komt meteen weer terug.

Nou ja – meestal dan. Want op dit moment staat er een zin in mijn lijstje die me totaal niets zegt. Ik ben veel te oud voor dit soort ongein. Ja, dat is die zin. Niet dat ik te oud ben om na te denken over waar ik in godsnaam een blog over moet schrijven, zó oud ben ik nou ook weer niet. Ik vind mezelf dus ergens anders te oud voor. Maar waarvoor, in godsnaam? Om nog maar weer eens door te studeren? Te luisteren naar de Griezelbus-musical? Instagramfoto’s van knappe mensen te bekijken in de hoop dat ik er zelf net zo knap door word? Weekenden bij mijn ouders doorbrengen (even serieus ja, ik vraag me dus af wanneer het echt niet meer kan? Weet iemand dat)?

Ik heb dus geen idee waar ik mezelf te oud voor zou moeten vinden. Als iemand anders meer inzicht heeft in de kinderachtige dingen die ik allemaal doe, dan hoor ik het graag. Misschien heb ik dan weer mteen een leuk nieuw blogonderwerp.

15 Comments

Filed under metablog

Tagged as , ,

by | February 17, 2014 · 21:47

de bloglozen groeten u

Als je dit leest, staat mijn blog weer online. Als je dit niet leest, is mijn blog dus helemaal naar de gallemiezen is (of ben je op dit moment gewoon met iets anders bezig, dat kan natuurlijk ook). Strak verhaal, tot nu toe.

Die zinnen hierboven horen bij een stukje dat ik vrijdag schreef, toen ik wel had gehoord dat mijn blog gemaakt zou worden maar ik het eigenlijk nog niet durfde te geloven. Inmiddels is het alweer maandag en wist ik al lang zeker dat mijn blog praktisch heelhuids terug zou keren, dus dit zielige, angstige verhaaltje dat ik had geschreven om online te gooien zodra het kon (nu dus) leest nu nogal… lullig.

Op het moment dat ik het schreef, was mijn blog al anderhalve dag kapot, zoals ze dat noemen. Donderdag kreeg ik te horen dat er iets was misgegaan met de server en dat ik ‘mogelijk’ ‘veel’ kwijt zou zijn. Mijn eerste reactie was dat ik de afspraak die ik die avond had DIRECT af moest zeggen om mijn avond te besteden aan het kopiëren van al mijn blogsposts uit het cachegeheugen van Google. (Want nee, ik had zelf geen back-up gemaakt. En nee, ik schreef ook nooit iets in Word. Vrijdag wel. Vrijdag kon ik niet anders.)

Later kalmeerde ik en besloot ik om even af te wachten of de boel toch niet gered kon worden, zodat ik niet voor niets tweehonderd blogposts zou moeten knippenplakken. Ondertussen maakte ik offline de balans van drie jaar bloggen op en concludeerde ik dat ik écht veel kwijt zou zijn. Al mijn Parijs-verhalen. Mijn huilie-ik-ben-terug-uit-Parijs-verhalen. Al die Ongemakken des levens, Jesus take the wheel’s. Mijn geslaagde verhalen en iets minder geslaagde verhalen, omdat ik er in mijn hele blogcarrière slechts één keer iets af heb gegooid. Soms las ik wel eens een draak van een blogpost terug, maar dan liet ik ‘m toch staan. Omdat ik het, hoe slecht dan ook, nog steeds wel leuk vond om terug te zien.

Best grappig, want als ik iets schrijf dat ergens anders verschijnt, durf ik het na de publicatie juist nooit meer te lezen. Stel dat er een fout in staat! Of een stom grapje! Dan kan ik het nooit meer aanpassen. Met mijn blog heb ik dat probleem niet – misschien juist omdat ik het zou kunnen veranderen, eventueel, in theorie. Dat doe ik zelden, maar de gedachte is genoeg.

Daarom vind ik bloggen zo leuk. Omdat ik zoveel kan. En zoveel mag. Ik zou niet zeggen dat ik ‘puur van mezelf’ schrijf – als ik dat echt zou doen, dan zouden het ontzettend vreemde, ellenlange verhalen worden. Ik doe heus wel concessies. Maar als ik daar geen zin in heb, doe ik er wat minder. Het is mijn eigen blog. Ik mag mijn eigen regels overtreden. Wat een feest.

Daarom ben ik ook zo blij dat jullie dit kunnen lezen, want dat betekent dat alles – op een paar verdwenen comments na, ach – gewoon weer goed gekomen is. Dankzij mijn arme host (of hoe noem je zo iemand?) die alles vanaf juli handmatig terug heeft moeten zetten. Duizendmaal dank voor Paul en zijn terugtoverskills dus.

20 Comments

Filed under metablog

Tagged as ,

by | December 25, 2013 · 00:22

een kerstboodschap (zonder boodschap)

En toen was het opeens 00:05 en bedacht ik me dat ik nog een blog nodig had voor morgen. Of nou ja, morgen, vandaag dus. Een kerstblog. Niet dat ik graag over kerstmis wilde schrijven, maar omdat dit volgens mijn schema zo moet. Kijk maar naar mijn mooie kalender, rechtsboven. Al maandenlang op orde. Kerstmis zou geen goed excuus zijn om dit te laten versloffen.

Maar goed, het is inmiddels al 00:07 en ik ben net klaar met werken, anders had ik natuurlijk al URENLANG geslapen zodat het eerder kerst was. En ja, nu moet die blog er komen, want morgen wil ik ‘m ook niet schrijven. Het is misschien niet echt van deze tijd, maar ik vind Kerstmis altijd een heel goed excuus om jezelf te verstoppen voor de buitenwereld, en ook een goed excuus om niets te doen (maar dan weer geen goed excuus om helemaal geen blog te plaatsen. Ik ben een mens, ik kan vooruit denken). Zoals ik al zei: niet van deze tijd, en in combinatie met mijn vorige blog klink ik nu misschien als een kapotte grammofoonplaat, of gewoon als iemand die op het punt van onbedwingbare internet-wanhoop staat, maar dat neem ik dan maar voor lief. Ik zal snel snel weer bloggen over iets totaal anders, over opruimboeken of zo.

Maar nu schrijf ik dus een kerstblog, want kerstavond telt niet echt mee als kerstmis. Vind ik. Tweeënhalve dag doen alsof Het Moment heel bijzonder is, dat is misschien een beetje teveel van het goede. Twee dagen is precies genoeg. Ik weet dat heel veel mensen van mijn leeftijd het een hartstikke stom feest vinden, want “de voorpret is altijd heel leuk maar als het eenmaal zover is, zit je daar maar”. Zo voel ik het niet echt. Ik ben altijd zo blij dat ik eindelijk een of andere chique jurk aan mag (oké, dit jaar trek ik mijn zomerse jumpsuit aan met een panty, maar goed, daar heb ik in de winter verder óók geen gelegenheid voor) en heel veel lekkere dingen voorgeschoteld krijg. En samenzijn met familie is ook leuk. Nu zie ik die lui wel vaker, maar ik vind het gewoon tof dat je beide dagen maar met een klein deel bent – op verjaardagen zijn er altijd zoveel mensen. Maar onze familie is dan ook heel klein en overzichtelijk, dus dat scheelt (en misschien denk ik ook ieder jaar wel weer “ja nu zit ik hier maar”, maar verdring ik deze gedachte telkens opnieuw, dat kan ook).

Goed. Ik ga slapen. Ik hoop dat jullie toch allemaal een superleuke kerst hebben, en als je kerstmis eigenlijk haat, dat kerstkransjes dan enigszins troosten. Is dit geen optie: bedenk dan maar dat die twee dagen vast snel voorbij zijn.

Leave a Comment

Filed under metablog

Tagged as ,

by | November 25, 2013 · 09:44

schuldig door dankbaarheid

Ja eh, hartstikke leuk en aardig, zo’n blogpost over dankbaarheid. Maar ik heb dus zelden zoveel moeite gehad met een verhaal. Heb hem 23 (!) keer opnieuw bewerkt. Dat is ongeveer vijf keer zo vaak als ik normaal doe. Krijg je ervan hè, als je je heel eventjes iets meer op ‘persoonlijk’ vlak begeeft dan gewoonlijk. Als je voor één keertje niet meer alles bij elkaar mag liegen. Want dat zou raar zijn, als je gaat schrijven over waar je dankbaar voor bent en dan allemaal dingen zou verzinnen.

Niet dat ik normaal nou zoveel lieg hoor, maar goed, ik pas wel eens iets aan voor het verhaal. Dat doen we allemaal. Nu dat eens niet ‘mocht’, raakte ik totaal van de leg. Vooral omdat ik het gevoel kreeg dit keer dan ook volledig te moeten zijn. Maar dat gaat niet echt met zo’n tag. Toen ik die vrijdagavond in bed lag, werd ik ineens gegrepen door schrik omdat ik geen woord over mijn familie had gerept. Daar ben ik toch ook heel dankbaar voor? En mijn andere vrienden, die ik toevallig niet heb vermeld omdat het zo uitkwam met de vragen, zouden die nu meteen denken dat ik niets om ze geef? Niet dat ik zulke lichtgeraakte vrienden heb, maar je weet maar nooit.

(En dat allemaal om een blogpostje, maar ja, ik ben nogal paranoïde, en een dramaqueen, en semi-egocentrisch, als iemand op WhatsApp ‘ok’ tegen me zegt denk ik al dat dit komt doordat ik diegenes moeder per ongeluk heb beledigd oid)

Ik heb al eerder geschreven dat mijn blog nooit bedoeld is om ‘een kijkje in mijn leven te geven’. Niet dat iemand dat zou denken, iedere sukkel begrijpt dat een blog net zo min een afspiegeling is van de ziel als een instagramprofiel. Toch raak ik nog steeds een beetje in de war als ik even iets meer over mijn eh, gevoelens ga typen. Dan voelt het toch alsof ik dit keer wel eerlijk en volledig moet zijn. Nu is eerlijk zijn al lastig genoeg, maar volledig zijn is al helemaal onmogelijk.

Dus bij dezen, nogmaals een disclaimer: blijf maar gewoon lekker doorgaan met me niet geloven. En als je me kent en ooit denk dat ik iets belangrijks ben vergeten, dan komt dat waarschijnlijk doordat het niet goed is voor het verhaal.

(Voor iedereen die nu denkt ‘dom kind je had die post ook niet kunnen schrijven dan hoef je er ook niet van wakker te liggen’: nu is het al te laat. Weet je niet hoe vaak ik dat ding al heb aangepast?)

Leave a Comment

Filed under metablog

Tagged as , ,

by | November 1, 2013 · 16:43

de inspiratieloze derde

Ik schrijf zelden blogposts vooruit. Als ik aan meer dan één ding tegelijk werk, word ik onzorgvuldig en onkritisch en ga ik de boel maar een beetje afraffelen. Soms heb ik echter toch ineens heel veel ideeën én zin én tijd en schrijf ik de ene na de andere blog. Dit gaat immer volgens een vast patroon: de eerste post is wel oké, de tweede wat mwah en de rest van mijn probeersels blijven voor eeuwig halfaf in mijn ‘drafts’ staan (om één of andere reden zijn ze te slecht om later af te maken).
Het doet me altijd denken aan nieuwe artiesten die met veel bombarie gelanceerd worden. Bij hun eerste single denk je: yes! bij hun tweede: ook leuk en bij hun derde vraag je je af hoe het in godsnaam kan dat de inspiratie nu alweer op was. En dat terwijl die artiesten een heel team van mensen hebben die hier gezamelijk aan werken. En hun singles niet alledrie op dezelfde dag opnemen.
Op de basisschool zat ik trouwens heel even in een band, of nou ja, misschien noemden we het een meidengroep, daar wil ik vanaf zijn. Met een stuk of vijf meisjes besloten we dat we liedjes gingen maken en daar beroemd mee zouden worden. Beetje zoals M-Kids, maar dan minder kut. Ik begon direct vlijtig nummer te schrijven. Onze eerste single (die we overigens nooit zelfs ook maar gerepeteerd hebben, maar goed) had het volgende, tamelijke gênante refrein: De maan en de sterren / schijnen zacht / als wij slapen houden zij de wacht (het ging verder, maar de dramatische bridge die op dit ultrakorte refrein volgde is nog flauwer en clichématiger (ja, dat kan)). Destijds was ik er alsnog best trots op. De teksten die ik daarna schreef kan ik me niet eens meer herinneren, maar ik weet wel dat ze steeds suffer en ongeïnspireerder werden, tot ik uiteindelijk belandde bij een soort schreeuwrap over dat we op zee in een zinkende roeiboot zaten. Toen ben ik maar gestopt. Het was ook niet leuk meer.
Hoewel het al weer meer dan tien jaar terug is, moet ik hier nog altijd aan denken zodra ik probeer om een voorraad van kleine, semi-afgeronde gehelen op te bouwen (in de praktijk: blogposts). Maar goed, als ik toch ideeën én zin én tijd heb kan het niet veel kwaad. Als het niet meer leuk is, merk ik het wel. Dit ding dat ik drie maanden terug typte kan nog best door de beugel.

Leave a Comment

Filed under metablog, vroegah

Tagged as ,