Trots op het behalen van mijn middelbare-schooldiploma ben ik niet, evenmin op het feit dat ik mijn propedeuse in één keer binnen heb of niet boos word als het meisje van de OV-chipkaartlijn me bevend opbiecht dat ze mijn pasje naar het verkeerde adres heeft gestuurd. Dat soort dingen doe je gewoon.
Nee, in mijn ogen is de meest superieure daad die ik ooit heb verricht het leren eten van mandarijnen. Tot minder dan een jaar geleden ging ik al half over mijn nek als iemand in college zo’n oranje onding opende. Die walgelijke, allesdoordringende stank heeft me regelmatig van opletten verhinderd.
Maar (en dit is het punt waarbij jullie moeten gaan opletten) op een dag had ik er genoeg van. Ik zag dat mijn angst voor mandarijnen was veranderd in een obsessie. Deze vijand moest worden verslagen. Door ze op te eten. Door ze op te eten en ze nog lekker te vinden ook.
De eerste mandarijnen at ik boven de gootsteen, voor het geval dat ik moest kotsen (dat had ik namelijk een paar maanden eerder geleerd, maar dat verhaal bewaren we voor de volgende keer). Ik deed een half uur over één stuk. Ieder partje werd eerst in miniscule stukjes verdeeld alvorens zonder te kauwen te worden doorgeslikt. Ik kokhalsde non-stop. Maar ik at. Steeds vaker. En vooral: steeds sneller.
Yes, mandarijnen! dacht ik de laatste keer dat ik bij de Lidl was en kocht meteen een heel netje. Pas toen ik me bijna verslikte omdat ik vier partjes in één keer in mijn mond had gepropt, herinnerde ik me weer hoe onze relatie tien maanden geleden was. En ik was trots. Vet trots.
Tentamenvraag: welke conclusie kun je uit deze blogpost trekken?
a) je mag alleen trots zijn op zaken die niet vanzelfsprekend zijn
b) wat is die Lisa een aansteller
c) maar mandarijnen moest je dan toch ook leren eten omdat je anders niet kan functioneren in deze samenleving JE REDERNERING IS KROM
d) je kan alles, als je het maar wil
