Tag Archives: bang in het donker

over leven en slapen

Ik wil niet opscheppen of zo, maar ik ben dus best wel goed in in slaap vallen. Nee, echt. Ik hoef maar het licht uit te doen en ik ben weg tot mijn wekker gaat, zo’n acht uur later.

Goed, dit gebeurt niet altijd-altijd, ik heb ook nachten die minder geslaagd zijn, bijvoorbeeld als ik tot laat heb doorgewerkt (dan sta ik in bed nog steeds in powerwoman-stand) of als ik weet dat ik de volgende ochtend op moet schieten (dan word ik steeds wakker omdat ik denk dat ik me verslapen heb). Toen er een tijdje veel inbraken waren in mijn flat in Noord sliep ik niet goed, en toen ik in mijn nieuwe woning Insidious 2 had gekeken werd ik ook constant tussendoor wakker (een vriendin van me heeft me laten beloven dat ik NOOIT meer films met geesten ga kijken want ik kan er gewoon niet tegen).

Maar inmiddels hoef ik me ‘s nachts geen zorgen meer te maken en slaap ik meestal als een roos. Desondanks denk ik iedere ochtend: nounou, vanavond moet ik weer eens wat vroeger naar bed, want ik ben nu veel te moe. En dat terwijl ik toch wel iedere nacht bijna acht uur slaap. Ik ben namelijk een beetje snel moe. Of beter gezegd: ik denk dat ik snel moe ben. Of nog beter gezegd: ik denk dat ik denk dat ik snel moe ben.

Kijk, het zit zo: een andere vriendin van me sliep vroeger 10 uur per nacht. Ze dacht dat ze het nodig had en verspilde sowieso minder tijd dan ik, dus zij kon wel vroeg naar bed. Ze was ook altijd best wel vroeg moe. Op een gegeven moment besloot ze echter te kijken wat er gebeurde als ze minder zou slapen.
Wat bleek: ze was ineens veel energieker!
Ze had zichzelf gewoon moe geslapen.

En ja, soms ben ik een beetje bang dat ik dat ook doe. Sleep is for the weak, zeggen alle coole en productieve mensen, en slapen kun je ook als je dood bent. Goed, nu ga je eerder dood als je te weinig slaapt en daardoor zo moe bent dat je niet ziet dat je onder een bus loopt, maar dat gebeurt nou ook weer niet zo snel, en de voordelen lijken alleen maar groter dan de nadelen: weinig slaap betekent meer tijd voor feestjes, meer tijd om je eigen bedrijf op te zetten, meer tijd voor Netflix. Meer tijd om te leven, dus. Hoewel acht uur slaap per nacht zo’n beetje overal wordt aangeraden, ben ik zo’n beetje de enige sukkel die zich hier ook echt aan houdt.

Ik heb het wel eens geprobeerd, bewust minder slapen. Ik hoopte dat ik vanzelf zou wennen aan nachten van slechts zeven uur. Na drie dagen viel ik echter bijna in slaap in de bus (beter dan voor de bus, maar alsnog is het niet echt een succesverhaal). Die drie uur die ik ermee had gewonnen, zorgden dus niet bepaald voor meer leven in de tent.

Dat experiment is echter inmiddels ook alweer van een paar jaar terug, inmiddels ben ik weer wat ouder en wijzer en ben ik aan een nieuwe poging toe (eentje die misschien net wat minder ambitieus is, zoals… 7,5 uur slaap). Of ik zeg gewoon doei tegen de prestatiemaatschappij en ga vanavond eens écht vroeg naar bed. Met genoeg slaap hoef ik in ieder geval niet bang te zijn om vroegtijdig rimpels te krijgen. Dat is voor mij bijna net zo’n grote angst als geesten, dus kun je nagaan hoeveel beter ik slaap als ik me daar in ieder geval geen zorgen over hoef te maken.

 photo koffie slapen.jpg

Vijf koffie graag omdat ik niet zo gevoelig ben voor cafeïne

18 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement

de totaal onnodige horror

insidious

Ik heb het al vaker gezegd, maar ik ga het gewoon nog een keer doen: ik ben een ontzettende angsthaas. Afgelopen zomer zag ik The Ring en hoewel ik die film lachwekkend slecht vond, duurde het ongeveer tot vorige maand voordat ik niet meer bang was dat dat enge wijf ineens uit mijn tv zou kruipen. In de tussentijd heb ik geen enkele andere horrorfilm meer gekeken: ik lag al wakker genoeg, bedankt. Maar goed, eindelijk ging het een beetje beter met me, en Tim zei maandag heel lief “We kunnen ook een enge film kijken” en toen dacht ik toch: oké vooruit bang zijn is leuk.

(Het is ook leuk. Op het moment dat je de film kijkt tenminste. Als je eenmaal in bed ligt niet meer.)

We kozen voor Insidious, omdat ik een grappig gifje uit die film had gezien op Buzzfeed (trouwens kijk eens naar nummer 6 in die Buzzfeed-lijst, dat ziet er pas écht eng uit). Insidious gaat over een familie die denkt dat het spookt in hun huis – uiteindelijk blijkt dat niet de ruimte  maar hun in coma liggende zoon het grote probleem is. Spoilertime: Zoonlief is namelijk uit zijn lichaam getreden en kan dat lichaam niet meer terugvinden. Dolende zielen hebben dit door en proberen zijn lege lichaam in te nemen. Na interventie van een medium wordt besloten dat de man des huizes ook maar even uit zijn lichaam moet om zijn zoon te halen uit spookland. (En jongens, er waren veel spoken, oioioi,)

De volgende dag zat ik zwaar getraumatiseerd (nee oké, het viel mee) plaatjes op te zoeken van de enge acteurs in hun normale kleding. Dat doe ik altijd na het zien van griezelfilms: kun je een beetje relativeren. In Insidious zat een hele lijst engerds, dus ik kon lekker lang doorgoogelen. Tijdens het zoeken leer je nog eens wat: 1) de engste engerd was een oude bruid die in werkelijkheid werd gespeeld door een man  2) heel veel mensen vonden Insidious een Vet Goede Film.

insidious bruid

Dit is dus een man (sorry voor alle spoilers maar ik moet iets doen om mijn angsten te bezweren)

Verbazing alom, hiero. Ik vond het een vermakelijke en doodenge film, maar tegelijkertijd was het een schoolvoorbeeld van hedendaagse horror: een opstapeling van effectbejag zonder reden op effectbejag zonder reden. Zo telden we:

– Totaal onnodige poppen: op een gegeven moment zien we een demon tussen allemaal leuke marionetten. Ondertussen klinkt er een vrolijk muziekje dat afkomstig lijkt te zijn uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Een griezelige tijd, dat geef ik toe. Maar waarom luistert een demon daarnaar? En: wat doet hij met die marionetten? Ze zagen er vrij intact uit, niet alsof hij ze voor de lol in de fik stak (dat doen demonen namelijk).

– Een totaal onnodig gasmasker: als het medium contact wil maken met het door de ruimte zwevende jongetje, doet ze een gasmasker op. Waarom doe je dat, mevrouw? Zodat je stem eng klinkt en je de ouders van het kind nog banger kunt maken dan ze zijn?

– Een totaal onnodig fotomotief: foto’s zijn creepy, dat weet iedereen. Voor je het weet staat er ineens een oud wijf in een bruidsjurk op de foto. Maar waarom zou dat spook steeds vrolijke familiekiekjes photobomben als ze toch alleen maar je lichaam kan innemen op het moment dat jij jezelf in coma droomt?

– Een totaal onnodig eng huis: het hele verhaal gaat erover dat mensen denken dat het spookt in hun huis terwijl dat eigenlijk niet zo is (het spookt overal waar die zoon is, al zit hij op een strand in Hawaii), maar als die vader uit zijn lichaam treedt gaat hij toch naar het huis terug waar zijn zoon in coma raakte. In dat huis zit ineens een soort poppenfamilie, maar dan gespeeld door acteurs (kennen jullie trouwens die kinderboekenserie over die levende poppenfamilie? Ik moet er ineens aan denken maar ik kan het echt niet terugvinden! De boeken zijn denk ik uit de jaren 80, maar eerder of later kan ook). Die acteurs zitten daar een beetje met een enge grijs op hun gezicht. En dan begint de poppenvader ineens te fluiten. Okeeeeeeee…

– Een totaal onnodige bedreiging door een babyfoon: op een gegeven moment hoort de vrouw des huizes een engerd door de babyfoon praten over vermoorden en openrijten. Die vrouw blijft vervolgens een uur luisteren naar wat hij allemaal zegt, iets wat ik zeer verontrustend vind: hoe bang ik ook ben, ik mag hopen dat ik over genoeg moederinstinct beschik om direct naar de babykamer te rennen en de indringer zelf open te rijten, mocht het nodig zijn. Bovendien: wat deed die gast op de babykamer? De baby was toch niet uit d’r lichaam getreden!

– Over mijn kinderen redden gesproken: er is in deze film trouwens een totaal onnodige afwezigheid van vuurwapens. Hallo, dit verhaal speelt zich af in Amerika! Die mensen lopen toch altijd zo te zeiken over jezelf verdedigen en alles? Doe het dan!

Jullie zien het: ik blijf vol vragen achter. Eigenlijk een reden om Insidious deel twee te kijken, maar ik heb me door Wikipedia laten vertellen dat daar een heleboel spookbruiden in voorkomen. Dat laat ik maar aan me voorbij gaan. Ik ben nu al bang om dat mens ineens op mijn selfies te zien.

Ondanks alles, ja.

20 Comments

Filed under film en teevee

enge wijven, domme wijven, dode paarden: the ring voor iedereen die hem niet durft te kijken

Zoals jullie inmiddels wellicht wel weten, ben ik een beetje een bangerik. Ik hoef tijdens de lunch maar een urban legend te lezen over een babysitter die vergezeld wordt door een levensgroot clownsbeeld (man des huizes aan de telefoon: “Huh… we hebben helemaal geen clownsbeeld!”), en ik lig die avond naar het plafond te staren. Daarom had ik The Ring nog nooit gezien. Hoewel dit tijdens mijn middelbareschooltijd DE horrorfilm was (iedereen had wel vrienden die te pas en te onpas “Seven days…” lispelden), had ik hem nog nooit aangezet. Leek me te eng. Mijn neefje had hem wel gezien, en naar verluidt durfde hij daarna twee weken lang niet alleen thuis te blijven.

Het verhaal van The Ring kende ik trouwens toch wel, van Scary Movie 3. Deze horrorparodie keek ik destijds regelmatig en nog steeds moet ik hysterisch lachen als ik aan sommige scènes terugdenk. Misschien wilde ik daarom The Ring eigenlijk toch nog graag eens zien. Bovendien, mijn neefje was dertien toen die film hem slapeloze nachten bezorgde. Dan konden mijn vriend en ik hem inmiddels vast wel aan.

Spoiler 1: dit gebeurde niet bij ons Spoiler 2: de rest van deze blog staat vol spoilers

Dat werd gisteravond bevestigd. Hoewel ik de helft van de tijd met mijn ogen halfdicht gezeten heb (ik kan gewoon niet tegen schrikmomenten, oké?) was deze film te belachelijk om bang van te worden. Het begint met twee meisjes die het hebben over een of andere videoband waar je dood van gaat. Een van hen heeft hem gezien, maar in plaats haar bucket list af te werken, zit ze haar vriendin te trollen door te doen alsof ze stikt. Niet veel later legt ze inderdaad het loodje en haar vriendin belandt in het gekkenhuis. De moeder van de dode deerne vraagt haar journalistenzusje, Naomi Watts, om op onderzoek uit te gaan. Al snel komt die erachter dat haar nichtje de tape samen met drie vrienden heeft gekeken, en dat ook die drie inmiddels morsdood zijn.

Nu is het algemeen bekend dat horrorfilms zijn gebouwd op de domme keuzes van de hoofdpersonen, maar wat deze chick vervolgens doet, gaat echt te ver. Vier kinderen die op één avond sterven, exact een week na het kijken van een obscure film, dat is gewoon keihard bewijs dat je doodgaat van die video. Naomi Watts denkt daar anders over. In een verlaten hutje kijkt ze een soort matige Kunstacademie-film vol nietszeggende fragmenten, waaronder een vrouw in een spiegel die heur haar kamt. Hahahaha, dacht ik toen. Dat was ook zo in Scary Movie:

Scary Movie 3 The Ring

Dat ze de Tape des Doods zelf kijkt, is al erg genoeg, maar dan laat ze hem vervolgens ook nog eens aan haar ex zien! Oké, hij wil het en zij zegt “Euuh ik weet niet”, maar dat noem ik geen tegenhouden. En als je denkt dat het niet erger kan, laat ze de video ook nog eens slingeren, zodat hun zoontje hem te zien krijgt. Dat zoontje is trouwens een buitengewoon irritant ventje. Hij kijkt de hele tijd alsof hij water ziet branden, maakt lugubere tekeningen en zegt cryptische dingen zoals “She never sleeps!” Geen flauw idee waarom hij nou weer zo’n special snowflake is dat ‘she’ hem ziet als haar persoonlijke boodschapper, maar goed.

Nu hun schatje de film heeft gezien, moeten zijn ouders maar gauw uitvinden hoe ze kunnen voorkomen dat ze allemaal een gruwelijke dood sterven. Dus dat doen ze, met behulp van krantenarchieven, vertrouwelijke psychiatrische dossiers en zoekmachines zoals AltaVista en Ilse.nl. Ondertussen drijft de ten dode opgeschreven Naomi Watts een paard zo tot waanzin dat hij van een veerboot afspringt. De oplettende kijker weet dat dit niet het eerste paard is dat zelfmoord pleegde dankzij de Vloek van het Enge Meisje. Dit Enge Meisje blijkt een geadopteerd kind met kwade krachten te zijn dat bij leven iedereen (en vooral de paarden van haar ouders) het leven zuur maakte. Uiteindelijk gooide haar moeder haar maar in een put. Vervolgens sprong ma zelf in zee, want nu had ze én geen paarden én geen kind dus geen reden tot leven. Vaderlief woont nog altijd in hun oude huis en zegt dat z’n dochter hem maar niet met rust laat, maar ik vond dat hij er wel erg blakend uitzag voor iemand die al jaren door geesten wordt geterroriseerd.

Deze scène komt wederom niet uit The Ring

Vervolgens gebeuren er allemaal dingen die de moeite van het opschrijven niet waard zijn, en even lijkt het superzoetsappig te eindigen als Naomi Watts een schattig dood meisje in een put vindt. In haar armen verandert het schattige meisje/moordende spook in een skelet. Naomi en ex zijn trots dat het kind dankzij hen eindelijk rust gevonden heeft (ze bespreken nog even bloedserieus: “Hoe lang kun je eigenlijk overleven in zo’n put?” “Seven days…” Jezus wat een lulverhaal), maar als Naomi hun zoontje vertelt dat ze het meisje “hebben bevrijd”, zegt hij met nog uitpuilendere ogen dan normaal: “JE HAD HAAR NIET MOGEN HELPEN!”

Ondertussen zit haar ex met een probleem: de tv in zijn eigen huis springt steeds aan. Uiteindelijk klimt het enge meisje uit het beeldscherm en vermoordt hem alsnog. Even later vindt Naomi zijn lijk en rent dan snel weer weg (ondertussen arriveert de nieuwe vriendin van haar ex, maar Naomi zegt NIKS??? Niet eens: “Hee, ik zou maar niet naar binnen gaan als ik jou was” ???). Ze probeert te verzinnen waarom hij dood is en zij leeft. Ineens weet ze het: zij heeft de tape eerder gekopieerd, wat betekent dat ze de boodschap van het enge wijf heeft verspreid en haar daarmee een dienst heeft bewezen. Daarom laat ze haar zoon de tape ook kopiëren. Kan het meisje lekker anderen gaan vermoorden. Want dat is de clou van het verhaal: sommige doden willen helemaal geen rust, die willen gewoon mensen pijn doen.

Einde.

25 Comments

Filed under film en teevee

waarom ik gedoemd ben (om op 13m² te wonen)

Zal ik jullie een geheim verklappen? Ik ben bang in het donker. Of nou ja, eigenlijk ben ik ook wel bang als het gewoon licht is. Maar in het donker is het altijd nog net wat erger.

Waar ik bang voor ben? Om dingen te zien. Geesten, voornamelijk. Geesten van vrouwen met enge gezichten. Ik ben bang dat ze ineens naast mijn bed staan, bang om ze in de spiegel te ontdekken. Om ineens een koude hand op mijn schouder te voelen, bang ze voor mijn raam te zien – en dat terwijl ik op de vijftiende verdieping woon.

En ja, ik ben ook bang voor mannen, maar dan voor mannen van vlees en bloed met messen en bivakmutsen. Mijn angst komt in clichés, dat kan ik ook niet helpen. Dat krijg je hè, als je als kind teveel griezelboeken leest. Toen sliep ik ook al met knoflook voor mijn raam.  En kennen jullie dat verhaal uit de Griezelbus 3 nog, waarin dat meisje na een fietsongeluk in het ziekenhuis belandde, met die enge zuster die ‘s nachts bloed dronk? Daar kan ik nog steeds wakker van liggen. Toen ook al, trouwens, maar mínder. Er is ergens iets misgegaan, al heb ik geen idee wat.

Ik prijs mezelf gelukkig met het feit dat ik momenteel op dertien vierkante meter woon en dat er dus bijna geen verstopplekjes voor enge mensen in mijn kamer zijn. Mijn angst-in-het-donker is op zich best wel een reden om niet te verhuizen naar een woning voor mij alleen, een woning met een aparte slaapkamer en een eigen keuken. Hoe graag ik dit overdag nog wil, ‘s avonds denk ik daar heel anders over.

Misschien denk je nu: god Lisa, hier groei je heus wel overheen, als je groot bent, maar jongens, ik ben al 23, en ik weet zeker dat het niet overgaat als ik het gewoon probeer. Het bewijs vond ik zojuist in een vergeten blogpost van drie jaar terug, toen ik dus wel een huis voor me alleen had en alleen maar bang was. Als iemand een tip heeft om toch wat stoerder te worden, hoor ik het graag. En kom niet met knoflook voor mijn raam, want vampiers zijn hartstikke onrealistisch, daar geloof ik echt niet meer in. Duuuh.

Griezelbus 3 - het ziekenhuis (Camila Fialkowski)

Het engste verhaal uit de Griezelbus OOIT

24 Comments

Filed under de ongemakken des levens

bang voor een b-film

Eergisteren werd ik wakker met het gevoel dat er iemand in mijn kamer was. Sterker nog: dat er iemand heel dicht bij mijn bed stond. Pas toen ik rechtop ging zitten, realiseerde ik me dat ik het had gedroomd.

Nog slaapdronken moest ik terugdenken aan één van de engste films die ik ooit heb gezien, Dead Silence. Dead Silence speelt zich af in het dorpje Raven Fair, waar ooit een buikspreekster is vermoord door haar tong eruit te rukken. Dezelfde buikspreekster komt zo’n zestig jaar later terug om alle inwoners van dat dorp te vermoorden – door hun tong eruit te rukken. Ik vind het ontzettend griezelige film om drie redenen: 1. die vrouw ziet er eng uit 2. buikspreekpoppen en 3. er wordt steeds een creepy gedichtje opgezegd. “Beware the stare of Mary Shaw. She had no children, only dolls. And if you see her in your dreams, don’t you ever ever dare to scream.” Okee, dit is een tamelijk kneuzig tekstje, dat weet ik. Maar ik ben nu eenmaal een kneus, een ontzettend bange kneus.

‘s Middags ging ik plaatjes van Mary Shaw opzoeken en werd ik banger en banger, zelfs toen ik mezelf probeerde te hersenspoelen met allemaal foto’s van die actrice waarop ze er normaal uitzag. Dezelfde nacht stond ik angstig onder de douche te kijken naar hoe erg mijn douchegordijn wel niet wapperde door het warme water. Gisteravond durfde ik wederom niet te gaan slapen. En nu, nu is het zonnig en middag, en ben ik weer bang.

En dat terwijl het toch erg ongeloofwaardig is dat Mary Shaw mij te grazen wil nemen. Want:

– Ik heb niet meegeholpen om haar tong eruit te rukken. En ik heb ook geen Amerikaanse familie die hier iets mee te maken heeft. Dus! Leave me alone!
– Ik heb sowieso nog nooit iets gedaan waardoor ik het verdien om vermoord te worden. Geloof ik.
– Ik woon nu in een zeer drukke en gehorige studentenflat. ‘s Avonds hoor ik gepraat en muziek. Tot twee maanden geleden woonde ik in mijn eentje in een huis in iemand tuin, met een verwarming die altijd kraakte en een douche die op random momenten begon te druppelen. Als ze me iets aan had willen doen, had ze dat al lang gedaan.
– Mary Shaw vermoordt je alleen maar als je gilt als je haar ziet. En ik heb al zo vaak gegild. Bij The Making Of, bijvoorbeeld, toen ze onverwacht opdook. Of gisteren, toen ik op google afbeeldingen klikte.

Maar het helpt niet. Niets helpt. Ik haat enge films. Ik ga er vannacht vast van dromen. En dat vind ik nog het engste idee. Het rijmpje is immers niet voor niets “And if you see her in your dreams, don’t you ever ever dare to scream…

28 Comments

Filed under film en teevee