Goed. Ik was dus een ventiel kwijt. De Decatlon kon mijn ventiel niet vervangen, dus stuurde mijn vader me een nieuw exemplaar per post. Afgesloten hoofdstuk, zou je denken, maar nee hoor: dit ventiel, dat op het oog dezelfde maat had als mijn andere ventiel, was nét iets te klein. Ik kon mijn band volpompen wat ik wilde, maar zodra ik ermee stopte, liep-ie net zo snel weer leeg.
Gelukkig vond mijn vader op internet een andere fietsenwinkel, Au Point Vélo Hollandais genaamd. Veelbelovende titel, toch? Tegenover Jardin du Luxembourg, dus lekker centraal. Gisteravond ben ik er direct na het eten heen gegaan, kon ik meteen tickets voor The Rocky Horror Picture Show voor de volgende dag kopen.
(Voor wie denkt: RHPS, die film is toch al veertig jaar uit? (Of: RHPS, wtf is dat?); in Parijs is een bioscoop waar deze film al jarenlang twee per week wordt afgespeeld, terwijl het vóór het scherm tegelijkertijd gespeeld wordt. Het publiek is vaak ook verkleed en roept er dingen doorheen. Ja, dat lijkt me leuk.)
Maar goed, ik dus naar de fietsenwinkel. Daar zag ik Echte Hollandse Fietsen (nou ja, eigenlijk zag ik het niet zo maar dat beeld ik me maar in). Ik had mijn andere, goede ventiel meegenomen, zodat we er zeker van konden zijn dat ik niet met de verkeerde maat naar huis zoud gaan. In deze winkel hadden ze godzijdank wel ventielen, maar nadat de fietsenmaker er diverse nauwkeurig had opgemeten kwam hij tot de conclusie dat hij geen ventiel met dezelfde grootte had.
Toen ben ik maar op kaartjesjacht voor RHPS gegaan. Veel liever had ik online gereserveerd, maar kaartjes werden alleen aan de deur verkocht en ik had geen zin om op de avond zelf daar met mijn glittermake-up in de regen te wachten voor niets.
De jongen achter de kassa keek heel moeilijk toen ik vertelde dat ik vier kaartjes wilde. Hij rommelde wat met zijn computer. “Nee, ik heb er nog maar eentje,” zei hij.
Toen ben ik maar naar het Louvre gegaan. Vorige hadden twee vriendinnen van mij daar een Echte Mummie gezien en ja, het is niet alsof ik nog nooit eerder een mummie heb gezien, maar nu voelde ik een sterke behoefte om ernaar te gaan kijken. Dit was echter niet mogelijk zonder eerst 860956 stappen richting de Egyptische afdeling te zetten. Eenmaal daar werd ik nog tegengehouden door honderden Egyptische beeldjes, muurschilderingen, meubels, sieraden, spelletjes, sarcofagen en andere interessante weet-ik-veel-wat, het Louvre ging al bijna sluiten en dan kwam er wéér een nieuwe zaal met al die verdomd goed geconserveerde voorwerpen.
Maar uiteindelijk vond ik hem, hoor.
Was het toch niet helemaal een verloren avond.
