Ja, zo kom ik natuurlijk niet aan bloggen toe hè! (Laat staan aan taalkunde-onderzoeken, adreswijzigingen aangeven, socializen met de kersverse huisgenoten en andere ongein)
(Grapje hoor lieve klasgenoten, het is juist andersom. Ik werk zal een paard, vertrouw daar maar op. Omdat ik zo druk bezig ben met mijn studie heb ik geen tijd om deze zooi weg te werken. Wat heb ik het toch zwaar)
Vandaag heb ik een account aangemaakt op Bloglovin’. Dat was verbazingwekkend makkelijk. Nog gelukkiger ben ik met het feit dat ik nu niet meer al mijn favoriete blogs af hoef te gaan om erachter te komen dat er toch niets nieuws is gepost: met Bloglovin’ zie je dat in één oogopslag.
Desondanks vind ik het niet de moeite waard om hier een hele blogpost aan te wijden. Waarom ik het toch doe? Omdat je bovenstaande link op je blog moet plaatsen om hem aan je profiel te kunnen koppelen, of zoiets. Gehaaid, hoor. Als het niet had gemoeten had ik nooit zo’n opzichtig follow me please-bericht gepost. Niet omdat ik daar te cool voor ben, maar omdat ik jullie graag laat geloven dat ik daar te cool voor ben.
Filed under internet
Ja ja ja, mijn blogritme is er weer helemaal uit, dat hoef je me ook niet te vertellen. Maar daar heb ik twee hele goede redenen voor.
a) Ik zit weer vijf dagen per week (oh nee grapje vier maar) op de UvA.
b) Ik ben dus naar The Ark geweest en dat was zo awesome dat ik even geen tijd heb voor andere dingen. Eh ja, die extase heeft een maand geduurd. Kijk, hier is een (gênant blije, van mijn kant dan) foto van Ola Salo en mij. Daar kunnen jullie naar kijken totdat ik weer eens een behoorlijke blog schrijf…
Filed under huishoudelijke mededelingen
Volgende week start het nieuwe collegejaar. Dan mogen we onze laatste restjes ijdele hoop op een zalige zomer eindelijk overboord gooien en kunnen we ons overgeven aan de herfst.
Dan is het weer tijd om te bloggen over paddenstoelen en vallende bladeren, dacht ik en alleen het idee gaf me al voldoening. Toen moest ik denken aan Lucebert. Lucebert droeg zestig jaar geleden op een podiumavond een gedicht voor met de titel ‘Herfst’. Dit deed hij door een glas water over zijn hoofd leeg te gooien. Dat was tot dusver het enige wat nog níet gezegd was over mijn favoriete seizoen.
Vandaag startte de Intreeweek, een week om nieuwe studenten van de Universiteit van Amsterdam de stad en elkaar te laten leren kennen. Zelf heb ik er twee keer aan meegedaan: de eerste keer toen ik psychologie ging studeren en een jaar later weer, toen ik met Nederlands begon. Destijds probeerde ik het een beetje geheim te houden dat ik het al voor de tweede keer deed, want ik vond het, nouja, nogal lame staan. Maar thuisblijven was geen optie – ik had zo’n zin om te beginnen.
Verschillende vrienden die ik dat weekend heb leren kennen begeleiden nu de nieuwe intreegroepjes. Ik ben vandaag gaan kijken, heel eventjes, omdat ik wilde zien hoe het was, en omdat ik gewoon zin had om weer op het PCH te zijn.
Toen ik daar stond vroeg ik me af of deze nieuwe studenten dit jaar ook over de herfst zouden schrijven en dit volgend jaar niet meer zouden durven omdat ze wisten niets toe te voegen. En of zij zich dan ook af zouden vragen hoe het de studenten uit bouwjaar 1994 zal vergaan.
Filed under studie/werk
Waarom ik het zo leuk vind weet ik zelf ook niet. Het is in ieder geval niet om de sterke verhaallijnen, want onderhoudend is het zelden. Het is ook niet om de bijzondere karakterontwikkelingen, want die zijn er niet.
Eigenlijk kan ik niets bedenken dat écht leuk of goed is aan Gossip Girl. Ik schaam me er ook een beetje voor dat ik erover schrijf. Maar eerlijk is eerlijk – ik verslind die serie.
Waarom? Ben ik dan werkelijk zo geestelijk onvolwassen dat ik geen genoeg krijg van een serie die draait om iedereens fascinatie voor een blond, rijk meisje? Want even serieus, that’s it. Iedereen is verliefd op Serena en Serena is verliefd op iedereen maar toch weer niet maar toch weer wel. Het is heel, heel erg stom.
Misschien is het iets met de sfeer, met het gevoel dat ik erbij krijg. De meest prachtige plekken van New York passeren de revue. Iedereen is op-en-top verzorgd. Hun make-up zit goed, hun dure kleding past bij elkaar. Er zijn continu chique feesten. Alles is zo af. Ook een oppervlakkige reden, misschien.
Via Google zocht ik naar een politiek correct excuus om toch aan iedereen te kunnen vertellen hoe mijn favoriete serie heet, maar nergens vond in een intelligente, wel-doordachte reden om van Gossip Girl te houden. Alleen een pagina met tips voor hoe je het leven van een Gossip Girl kunt leiden.
Misschien moet ik dan toch maar accepteren dat ik nog niet helemaal uit de tienerfase ben.
Filed under film en teevee
Leuk dat je mijn blog bezoekt! Mijn naam is Lisa, ik ben 31 jaar en schrijver van young adult-romans Anders, Beter (juni 2022) en Bijna Echt (2020). Deze blog gaat over (bijna) alles wat mij bezighoudt – van valse herinneringen tot slechte goede voornemens. Neem me niet te serieus, tenzij je dat per se wilt. Meer weten? Klik hierrr.
