by | October 27, 2011 · 21:29

enkele overpeinzingen naar aanleiding van het voor de tweede keer verliezen van mijn ov-chipkaart

1. Wat heb ik in godsnaam aan het financiële reddingsplan dat ik vorig weekend voor mijn bankrekening heb gemaakt als ik al mijn geld toch aan het OV moet uitgeven? In de komende week besteed ik meer geld aan openbaar vervoer dan ik het afgelopen half jaar aan kleding heb uitgegeven. Nu kan ik net zo goed niet stoppen met overmatig koffie drinken of achterlijk veel groente kopen bij de Albert Heijn. Failliet ga ik toch wel.

2. Mijn anonimiteit ben ik al lang geleden verloren. Wie mijn naam kent vindt mijn Twitter, mijn Facebook, mijn blog. Wie mijn OV-chipkaart vindt, vindt mij. Er staat zelfs een e-mailadres op deze blog, dus in contact komen met de enige echte Lisa van Campenhout was nog nooit zo makkelijk. En toch is er niemand die zelfs ook maar tweet “Goh, ik heb je kaart gevonden, ik leg hem nu onder een bloempot in Amsterdam-Zuidoost, zie zelf maar of je ‘m kan vinden, de mazzel”.

3. Wat mij brengt op het volgende punt: waarom staat er zo’n lelijke foto op die kaart? Dit is geen aanstellerij, iedereen schrikt zich altijd een hoedje als-ie die foto zit. Ik zie eruit als een zielig varkentje. Bij de douane in Thailand werd ik bijna niet doorgelaten, true story. Het is allemaal de schuld van de fotograaf: als er een enorm lekker wijf op de foto had gestaan hadden ze vast wel de moeite gedaan om een private message via Facebook te sturen.

3. GODVERDOMME IK MOET OVER ANDERHALVE WEEK NAAR EINDHOVEN BETER IS DIE KAART ER DANG

13 Comments

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as

by | October 2, 2011 · 09:44

hallelujah hallelujah

Ja ja ja, mijn blogritme is er weer helemaal uit, dat hoef je me ook niet te vertellen. Maar daar heb ik twee hele goede redenen voor.

a) Ik zit weer vijf dagen per week (oh nee grapje vier maar) op de UvA.

b) Ik ben dus naar The Ark geweest en dat was zo awesome dat ik even geen tijd heb voor andere dingen. Eh ja, die extase heeft een maand geduurd. Kijk, hier is een (gênant blije, van mijn kant dan) foto van Ola Salo en mij. Daar kunnen jullie naar kijken totdat ik weer eens een behoorlijke blog schrijf…

10 Comments

Filed under huishoudelijke mededelingen

Tagged as , , ,

by | August 29, 2011 · 22:30

back2school

Volgende week start het nieuwe collegejaar. Dan mogen we onze laatste restjes ijdele hoop op een zalige zomer eindelijk overboord gooien en kunnen we ons overgeven aan de herfst.
Dan is het weer tijd om te bloggen over paddenstoelen en vallende bladeren, dacht ik en alleen het idee gaf me al voldoening. Toen moest ik denken aan Lucebert. Lucebert droeg zestig jaar geleden op een podiumavond een gedicht voor met de titel ‘Herfst’. Dit deed hij door een glas water over zijn hoofd leeg te gooien. Dat was tot dusver het enige wat nog níet gezegd was over mijn favoriete seizoen.

Vandaag startte de Intreeweek, een week om nieuwe studenten van de Universiteit van Amsterdam de stad en elkaar te laten leren kennen. Zelf heb ik er twee keer aan meegedaan: de eerste keer toen ik psychologie ging studeren en een jaar later weer, toen ik met Nederlands begon. Destijds probeerde ik het een beetje geheim te houden dat ik het al voor de tweede keer deed, want ik vond het, nouja, nogal lame staan. Maar thuisblijven was geen optie – ik had zo’n zin om te beginnen.
Verschillende vrienden die ik dat weekend heb leren kennen begeleiden nu de nieuwe intreegroepjes. Ik ben vandaag gaan kijken, heel eventjes, omdat ik wilde zien hoe het was, en omdat ik gewoon zin had om weer op het PCH te zijn.

Toen ik daar stond vroeg ik me af of deze nieuwe studenten dit jaar ook over de herfst zouden schrijven en dit volgend jaar niet meer zouden durven omdat ze wisten niets toe te voegen. En of zij zich dan ook af zouden vragen hoe het de studenten uit bouwjaar 1994 zal vergaan.

Leave a Comment

Filed under studie/werk

Tagged as , ,

by | August 23, 2011 · 21:27

het leed dat lowlands heet

Twee jaar geleden ging ik voor het eerst naar Lowlands. Achteraf maakte ik mezelf wijs dat dit een traumatiserende ervaring was. Deze uitspraak leverde verongelijkte blikken van mijn vrienden op – was het dan echt zo rot? Ja, zei ik dan, ja ik ben zelfs een dag eerder weggegaan, weet je nog?

Nu is dat laatste echt gebeurd, maar dat had meer te maken met het feit dat ik de dag daarna in alle vroegte naar de Intreeweek moest – en ik was al zo kapot. Dat was ik al toen Lowlands 2009 nog niet eens op de helft was. Ik ben nu eenmaal niet zo’n bikkel.

Vorig jaar ben ik dan ook niet gegaan, maar dit jaar heb ik onder sociale druk toch maar weer een kaartje gekocht. Wellicht had ik me de rottigheid van Lowlands gewoon ingebeeld. Waarom? Dat is me op dit ogenblik een raadsel. Want het was zo leuk, het was zo goed.

Lowlands is niet alleen muziek waar je oordopjes voor in moet moet maar ook theater, film, lezingen. (Die ik allemaal niet bijgewoond heb omdat er te veel leuke concerten waren.) En heel veel spelletjes. Lowlands is duur eten en modderpoelen van pis maar ook bomenfissa’s en nachtelijke danspartijen in de campingwinkel. Het is ontzettend commercieel maar dat maakt niet uit. En iedereen is zo lief – je wordt continu aangesproken door vreemden en het is geen één keer vervelend. Toen ik naar huis liep, had ik het gevoel dat ik niet meer in de echte wereld was.

Maar een bikkel ben ik nog steeds niet. Na vier dagen als eerste naar bed gaan ben ik achterlijk verkouden. Ach ja… volgend jaar beter.

2 Comments

Filed under muziek, op stap

Tagged as , ,

by | August 18, 2011 · 13:56

over niet vooruit denken gesproken

Mijn ouders hebben een nieuwe tent gekocht. En niet zomaar eentje, nee, een echte Quachua: dat is zo’n tent die je uit de verpakking haalt en die dan meteen stáát. Geen gedoe me tentstokken e.d., je hoeft hem alleen even vast te zetten met haringen. En stevig dat-ie is! Handig voor op Lowlands, als je na het reizen met een tent op je rug te moe bent om dat ding in elkaar te zetten. Check zelf maar:

Ha. Wat dacht jij. Deze video is een pure leugen. Het uitvouwen is inderdaad te doen. Maar als je hem weer wilt opbergen! Dat gedeelte ziet ook zo makkelijk en logisch uit en dan wordt het nog eens gedemonstreerd door een klein, fragiel, meisje. Euh, nee. Zodra je dat plastic eenmaal in je handen hebt is alle logica zoek.

Stap één, het plat maken, dat gaat nog wel, als je hele lange armen hebt tenminste. Het naar binnen vouwen is onmogelijk zonder in een binnenstebuitenonderstebovencrisis te raken. Het rondje in een achtje naar beneden drukken is dan weer niet ingewikkeld – wel erg zwaar. Met al mijn gewicht erop schiet de hele tent alsnog bijna weg. En als het eindelijk is gelukt, is-ie nog steeds niet plat en past hij ook niet in je tas. Handig voor op Lowlands, als je maandag na al dat gefeest geen arm meer omhoog kunt tillen…

5 Comments

Filed under de ongemakken des levens, op stap

Tagged as , , ,