hier scheiden onze wegen

Gisteravond ging ik eten met één van mijn buren. Beetje vieren dat we onze scripties hebben ingeleverd, beetje klagen over de rotzooi in de keuken, beetje zenuwachtig worden van dat muizengetrippel boven ons hoofd, dat soort dingen. Ze vertelde me dat haar fiets uit onze fietsenstalling was gestolen, wat natuurlijk vet balen is – niet alleen omdat je dan weer een nieuwe moet regelen, maar ook het idee dat zoiets dus in onze fietsenstalling gebeurt. Nu is onze flat daar pauper genoeg voor (vandaar ook de muizenplaag), maar leuk wordt het nooit. Ik dacht toen dus al; die van mij zal ook wel gestolen zijn.

En inderdaad; toen ik vanochtend ging kijken was hij weg. Mijn fit for free-zadelhoesje en doorgeknipt kettingslot lagen treurig op de grond.

(Dat slot had mijn vader trouwens gekocht nadat we mijn vorige hangslot hadden gesloopt omdat-ie niet meer los wilde gaan. Gelukkig kon het makkelijk worden doorgezaagd. Koop je dus een nieuw slot, een beter slot, krijg je dit.)

Het is niet de eerste keer dat mijn fiets is gestolen. De vorige keer was toen ik met een vriendin naar het winkelcentrum ging om een Diddl-deurhanger te kopen (zo’n ding dat aangeeft of je gestoord wil worden of niet, echt een fiasco trouwens want niemand hield zich er ooit aan). Mijn fiets stond toen ook dubbel op slot, maar hij was toch weg. Ik was ontroostbaar.

Nu moest ik niet eens een piepklein beetje huilen. Dat komt waarschijnlijk doordat ik toch nog een tweede fiets voor noodgevallen heb, al kan ik die niet gebruiken want dan moet ik er eerst voor zorgen dat a) ik de sleutels vind en b) hij niet meer zo verrot is c) er überhaupt bij kan (iemand merkte dat ik ‘m nooit gebruik en heeft hem in zo’n hoog fietsenrek gezet).
Ergens was ik zelfs nog wel blij dat ik nu niet meer hoefde te twijfelen tussen naar de stad fietsen en het dragen van een rok tot op mijn enkels.

En dat terwijl het mijn Parijs-fiets was. De fiets waarmee ik bloedstollende tochten door het Parijse verkeer heb gemaakt, waar ik de hele stad voor heb afgelopen om een nieuw ventiel te scoren. Wij tegen de wereld, dat soort dingen. Nu voor altijd gescheiden. We zullen elkaar nooit meer zien.

Als ik achter de identiteit van deze fietsendief kom, zal ik wraak nemen. Ik weet nog niet precies hoe, maar het heeft te maken met muizennesten, smerige vuilniszakken, harde bassmuziek en ander pauperflatongemak.

10 Comments

Filed under de ongemakken des levens

10 Responses to hier scheiden onze wegen

  1. Mooi ook dat je er meteen weer de voordelen van inziet xD
    En je weet zeker dat je ‘m niet in een dronken bui ergens zelf verstopt hebt? 😛

  2. Haha, de reply boven mij! 🙂 Ik denk dat dit inderdaad vraagt om zoete wraak!

  3. Oh balen zeg 🙁 mijn fiets is ook echt vaak gejat, zo naar als mensen niet met hun tengels van je spullen af kunnen blijven!

  4. Misschien vind je hem wel weer terug voor de shoarmazaak ofzo. Dat gebeurde een paar maanden terug met mijn fiets. WOEST was ik, en een paar dagen later vond ik hem terug. En toen voelde ik me nog schuldig dat ik hem meenam ook.

  5. Oh neee! 🙁 Je Parijs-fiets! Wat erg…

    (Die Diddl-deurhangers deden inderdaad hun werk niet. En ze vielen bij mij ook altijd er van af. Bloedirritant.)

  6. Ohjee, nu ben je je ventiel al voor de tweede keer kwijt…

  7. Wat balen van je fiets!

  8. Haha, ik las het verkeerd, ‘of je gestoord (gek) wil worden of niet’. Dacht al, huh?
    Maar stom van je fiets zeg! Idd hopen dat je ‘m nog terugvindt, is mij ook een keer gebeurd!

  9. Ellen

    Kijk ook op marktplaats – zo hebben we Steef zijn fiets ook teruggevonden.

Leave a Reply

Your email address will not be published.