Category Archives: leven

by | November 13, 2019 · 20:19

3 dingen die ik even kwijt wil

Lasergamen is nog steeds gevaarlijk

Afgelopen vrijdag ging ik lasergamen met mijn collega’s. Ik was zo blij als een kind, want ik ben gek op rennen en verstoppen en schieten en af en toe boos “STOP MET MIJ OPJAGEN IK BEN HIER AL ZO SLECHT IN” roepen. Want slecht was ik, jongens. Ik werd aan de lopende band neergeknald. (Hoewel het nou ook weer niet zó erg was – de eerste keer was ik 8e van de 13, en de tweede keer 10e, maar dat kwam deels doordat ik de eerste 5 minuten was vergeten dat ik een extra knopje in moest drukken om te kunnen schieten).

Dit deed me denken aan de laatste keer dat ik het had gedaan, 6 jaar geleden. Daar had ik een blog over geschreven met de titel ‘lasergamen is HEEL gevaarlijk’. SEO-technisch een gouden zet, want kennelijk googelen bezorgde ouders door heel Nederland continu of dit spelletje wel veilig is. Dat was geen vooropgezet plan hoor, ik vond het gewoon grappig om te zeggen dat het gevaarlijk is, omdat mijn armen naderhand onder de blauwe plekken zaten doordat ik ze te hard tegen mijn pak had aangedrukt. Het was accidental clickbait.

Deze keer zat ik trouwens wéér onder de blauwe plekken. Blauwe plekken en zwarte vegen op mijn gezicht. Ik was namelijk zo slim om op mijn hurken te gaan zitten zodat ik mensen vanuit een onverwachte hoek kon afknallen, maar dan weer niet slim genoeg om niet om te kukelen. Gênant, maar de zwarte veeg die ik eraan overhield was wel stoer. Je moet toch ergens je eigenwaarde vandaan halen, hè.

Ik heb gekaasfonduud

Vegan kaasfondue bedoel ik dan hè, ik ben immers nog altijd een loserige veganist (sorry, weer zo’n clickbaitkop – het is sterker dan ikzelf). Die kaasfondue had ik ook wel verdiend, want na het lasergamen gingen mijn collega’s aan de kaasfondue en kreeg ik een salade geitenkaas zonder geitenkaas. Vertaling: een enorme hoeveelheid sla, 4 gezouten cashewnoten en een paar flintertjes paprika.

Ik vind dat ik niet mag klagen, want ik snap ook wel dat als er een groep van 35 man komt eten er niet zo veel ruimte is voor lastige wensen en zo, maar … ik ben beter gewend (en ja, we hadden het van tevoren doorgegeven). Normaal krijg ik als ik ergens ga eten waar ze geen vegan opties hebben gewoon iets waar de kok nog wel een béétje z’n best op heeft gedaan. Zo moeilijk is vegan eten ook niet, gewoon groente grillen, er een liter olijfolie op knallen en je bent klaar.

Maar anyway, het ging over de kaasfondue. Die at ik gisteren bij Mr. & Mrs. Watson. Voor wie zich afvraagt hoe je kaasfondue maakt zonder kaas: hij is op basis van cashewnoten (meer dan 4, gelukkig). Het was heel erg lekker. De laatste keer dat ik ‘gewone’ kaasfondue gegeten is al 10 jaar geleden, dus ik weet niet meer zo goed of de smaak vergelijkbaar is, maar ik heb bij Mr. & Mrs. Watson ook ooit eens brie van noten gegeten en dat smaakte echt als the real deal.

Maar stiekem vond ik het toetje (een brownietrio) nóg goddelijker:

Sorry jongens ik verdien echt een Razzie-award voor deze foodfoto’s

Ik mag afrijden (ooit)

“Hee Lisa, ga jij nou iets over rijles schrijven? Je wilde er toch niet over praten?” Nee, dat klopt. Eigenlijk wil ik helemaal niet over rijles praten, maar toch begin ik er steeds zelf over. Het speelt nu eenmaal een flinke rol in mijn leven, aangezien het behoorlijk wat tijd in beslag neemt. Oh ja en al mijn geld. Ik heb echt niks meer.

De redenen waarom ik er liever niet over praat, zijn omdat a) ik me dan een sukkeltje voel en b) iedereen me dan advies gaat geven over dingen die ik anders moet doen. En daar heb ik gewoon geen zin in. Ik weet het, adviesweigering is niet rationeel of sympathiek, maar ik kan het gewoon ff niet aan.

Ik ben namelijk een enorme kneus. (Zo’n type dat tijdens het lasergamen vergeet dat ze een extra knopje in moet drukken, dus.) Ik vind het HEEL, HEEL, HEEL moeilijk om mijn brein onder controle te krijgen als ik in de auto zit. Het lijkt wel alsof ik echt IEDERE mogelijke situatie/hindernis een keer met eigen ogen gezien moet hebben om te begrijpen hoe ik erop moet reageren – de volgende keer dan hè, want als ik voor een nieuwe verrassing kom te staan bevries ik. Ik ben net een artificial intelligence-robot, maar dan wel een cheap-ass versie die niks zelf kan bedenken.

Dus ik hou het kort en vertel alleen dat we eindelijk een datum hebben geprikt waarop ik af mag rijden! Het is nog best ver weg en ik moet nog meer lessen dan dat ik eigenlijk had gewild, maar weet je, ik ben gewoon blij dat er na anderhalf jaar een eindpunt in zicht is. Ik vind het allemaal best.

Duimen jullie voor me dat ik de komende rijlessen voor lekker veel onverwachte situaties en enge hindernissen kom te staan, zodat deze robot tegen de tijd dat ze mag afrijden er ook echt klaar voor is?

21 Comments

Filed under leven

Tagged as , ,

by | October 16, 2019 · 08:41

sorry hoor …

… dat ik de afgelopen maand geen behoorlijke blog heb geproduceerd. Ik heb het geprobeerd, echt. Maar iedere keer als ik weer twee of drie uur aan een verhaal had gezeten, dacht ik: eehhh ja ik heb nu wel 1.500 woorden maar ik ben nog steeds nergens? Ik heb geen begin, geen einde, geen grappige twist, alleen heel veel letters en spaties?

Enkele voorbeelden van blogs die de publicatie niet gehaald hebben (R.I.P.):

  • Over HET BOEK dat ik aan het schrijven ben en hoe ik dat eigenlijk precies aanpak (komt nog)
  • Over dat ik heel erg misschien toch weer ben begonnen met hardlopen (komt nog)
  • Over New York deel 3 (komt nog)
  • Over waar mijn fascinatie voor drag queens vandaan komt, en over schoonheidsidealen en mijn zelfbeeld (komt misschien, als ik hier een coherent verhaal van kan brouwen)
  • Over nostalgie naar mijn studententijd (komt misschien, als ik hem iets minder cringey weet te maken)
  • Over mijn fall fun list (komt niet, ik kwam erachter dat iedereen en z’n PVV-stemmende oudtante dat al deed en bovendien kwam ik niet veel verder dan ‘kaarsjes branden’ en ‘pompoentaart bakken’ en ‘Beetlejuice kijken’)

Omdat ik toch de behoefte heb om mijn internetvrinden te laten weten dat ik nog besta, dacht ik: dan maar gewoon weer even een lijstje met dingen waarvan ik denk ‘omg dit moet ik echt op mijn blog delen’. Lekker makkelijk, lekker lui, lekker lekker.

  • Om maar te beginnen met de redenen waarom ik niet heb geblogd: ik heb een nogal vol leven en een nogal vol hoofd. Want ik ben dus een boek aan het schrijven, heb nog steeds rijles (#wilernietoverpraten) en het is ontzettend druk op mijn werk. Vooral dat laatste is wel een dingetje. Ik neem mijn werk niet mee naar huis (niet in m’n hoofd, niet in m’n tas), maar omdat ik tijdens het werken steeds een paar tandjes bijschakel, ben ik ‘s avonds toch wat uitgebluster dan normaal.
Echt toe aan vakantie oh nee wacht ik ben net terug! We waren in Kroatië, en het was echt heel leuk. We hebben wederom weer aan het strand gelegen tot we eraf gestuurd werden, stapels boeken gelezen en schandalig veel foto’s gemaakt van onze koffie (oké dat laatste was alleen ik)
  • Toch even een boekupdate: dat gaat goed! Tot 1 december heb ik mezelf opgedragen om 5.000 woorden per week te schrijven (daarna ga ik editen) en tot nu toe gaat dat steady. Enige is dat ik naar mijn gevoel nog zoveel belangrijke scenes mis dat ik bang ben dat ik met 5.000 woorden per week op 1 december nog niet klaar ben met de kladversie. Dat maakt me soms wel zenuwachtig, wat eigenlijk nergens voor nodig is, want bij mijn uitgever zijn ze er wel relaxt over, maar ik wil het zo graag goed doen!
  • Afgelopen weekend hebben Tim en ik El Camino, die Breaking Bad-film gezien. We vonden hem wel leuk, maar ook weer niet zo. Ik had gehoopt dat hij wat psychologischer was, vond het nu meer een soort actiefilm. Nu wel zin in het nieuwe seizoen van Better Call Saul.
  • Over films gesproken: we keken pas ook The Wizard Of Oz. Nee, die had ik nog nooit gezien. Had de tijd van mijn leven. Die kartonnen set! Dat verongelijkte toontje van Dorothy! Die liedjes! (Vind ze oprecht heel leuk) Die bomen die met appels gooiden! (Voor altijd hierom lachen)
  • Over 2 weken ga ik naar Heels of Hell!!!! Dat is een drag queen show met mijn lievelings Alaska Thunderfuck (a.k.a. in tegenstelling tot Lisa van Campenhout wél een baken van productiviteit) en natuurlijk Sharon Needles en nog veel meer anderen. Zo zo veel zin in. Het is een zittende show én het is op een zaterdag, waardoor ik eindelijk mijn roze glitterlaarzen aan kan doen (die hakken zijn nou net een centimeter of 11 te hoog voor mij). Verder ben ik nog een beetje zoekende naar wat ik aan moet trekken, ik heb wel wat ideetjes maar ik ben nog niet helemaal tevreden. Ik zie er altijd uit alsof ik zomaar wat uit m’n kast gerukt heb. Wat in feite ook zo is. Ik moet ook nog even oefenen op m’n hoofd want ik heb zin om hele heftige make-up op te doen en alles. Helaas heb ik niet echt een vaste hand, dus het zal wel weer uitlopen op de deceptie, maar ik blijf het dapper proberen,
  • Ik ben dus een soort van stiekem weer begonnen met hardlopen! Inmiddels was de laatste keer dat ik mijn hardloopschoenen droeg een jaar of twee geleden, toen ik realiseerde dan mijn #verotteknieën maar niet gingen stoppen met verrot zijn. Inmiddels doe ik al anderhalf jaar groepsfitness en dat vinden mijn knieën veel beter, maar …… er blééf altijd een stemmetje in mijn hoofd dat zei ‘ja maar misschien kun je nu wél weer ineens hardlopen???’ Niet dat ik met groepsfitness wil stoppen, want daar beleef ik echt oneindig veel plezier aan (echt dat willen jullie niet weten) maar soms lijkt het me gewoon zo lekker om weer te rennen, buiten, op een moment dat het míj uitkomt. Dus ik ging het vorige week toch maar weer eens proberen. Langzaam, om mijn knieën niet te laten schrikken. Kort, om het lot niet te tarten. Enigszins angstig, omdat ik de hele tijd weer die snerpende pijn verwachtte. Maar tot nu toe bleef die uit. Ik durf nog geen uitspraken te doen over de toekomst, maar dit is op zich best fijn.

9 Comments

Filed under leven

Tagged as , ,

by | September 9, 2019 · 17:22

wat ik deze zomer allemaal (niet) gedaan heb

De laatste tijd ben ik nogal geobsedeerd door Laura Vanderkam. Laura is een timemanegement-goeroe die stelt dat we genoeg tijd hebben om alles te doen wat we willen. Hoewel ik me hier in het verleden een stuk negatiever over heb uitgelaten, ben ik nu geneigd om haar te geloven. Al is het maar omdat het zo lekker is, het idee dat er wél genoeg tijd is.

Een van Laura’s manieren om alles uit je tijd te halen, is door van tevoren goed na te denken over hoe je je tijd wilt spenderen. Klinkt als een open deur, maar in de praktijk vergeet ik dat nog wel eens en zijn we voor ik het doorheb weer een jaar verder. Daarom besloot ik aan het begin van de zomer, net zoals Laura jaarlijks doet, een Summer fun list te maken met allemaal leuke dingen die ik dit seizoen wilde doen.

(De concrete aanleiding: het was zondagmiddag, het was bizar heet en ik verveelde me omdat ik er niet aan had gedacht om mijn vrienden te reserveren voor een Leuke Zomerse Activiteit, en toen waren ze allemaal al uitgeleend aan hun andere vrienden)

(Dat is trouwens iets wat echt 2x per jaar voorkomt, want normaal verveel ik me nooit, ik kan me zo goed vermaken)

Ik zal eerst even opnoemen wat er allemaal op stond:

Barbecueën in het park, picknicken, een boot huren, meedoen aan een pubquiz, zwemmen in de Amstel, naar dat ene stadsstrand dat normaal een ijsbaan is, zwemmen in het Flevoparkbad op een doordeweekse avond, naar de Pleinbioscoop in Rotterdam, naar de opera in park Frankendael, naar Comedytrain, naar het Vegan Festival, naar Milkshake Festival, een ijsje halen bij Dear Mama, de natuur in, zwemmen bij m’n tante, naar de Parade.

En zo is het afgelopen:

Een boot huren
Dit staat eigenlijk ieder jaar bovenaan mijn lijstje, maar ik doe het dus nooit. Wat erg tragisch is, want in het jaar 2011 (ik ben ZO OUD) heb ik met de redactie van het studententijdschrift waar ik toen voor schreef door de Amsterdamse grachten gevaren, en het was een van de leukste dingen die ik ooit gedaan heb (samen met snorkelen in Thailand in 2008). En ik heb het hierna nooit, nooit, nooit meer gedaan. Ik moet gewoon ‘goedkoop boot huren Amsterdam’ googelen en besluiten welke vrienden ik mee ga vragen, maar om een of andere reden is zelfs dat te veel moeite om mijn grote droom uit te laten komen. ZO. TREURIG.

Barbecueën in het park
Beetje hetzelfde verhaal als hierboven. Ik heb geen barbecue en niemand vroeg me mee. En eigenlijk weet ik niet eens of dat wel mag, barbecueën in een park. (Ik heb trouwens wel een keer gebarbecued bij mijn schoonouders. En Marije en ik zouden een keer gaan barbecueën bij Kim, maar het was te koud, dus toen gingen we maar gourmetten. Dat was minstens net zo leuk.)

Een ijsje halen bij Dear Mama
Did it! Twice!

Naar het Vegan Festival
Dat werd afgelast.

Meedoen aan een pubquiz / Naar Comedytrain / Naar de Pleinbioscoop in Rotterdam / Naar de opera in park Frankendael
Vergeten te plannen. De laatste twee moeten nu een jaar wachten, maar de eerste twee kunnen ook deze herfst nog!

Zwemmen in de Amstel / Zwemmen in het Flevoparkbad op een doordeweekse avond
Sorry, ook mislukt. Ik hou eigenlijk alleen maar van buiten zwemmen als het bloedverziekend heet is, en iedere keer als het bloedverziekend heet was deze zomer lag ik als een dode vis op de bank (behalve op de warmste dag van het jaar, maar toen ging ik naar de sportschool (?)) Ik heb trouwens wel gezwommen in het Flevopark zelf. Dat heeft het Flevo van het Flevoparkbad, en het ranzige van de Amstel, dus eigenlijk vind ik dat ik deze twee toch mag afstrepen. En ik had er ook nog eens bij gepicknickt, dus die kan ook weg!

Naar Milkshake Festival
Ten tijde van het maken van mijn lijstje wist ik nog niet dat het zou lukken, want ik was te laat met een kaartje kopen en op Ticketswap zaten 5.000 mensen die een kaartje zochten (niet overdreven). Ik had de hoop eigenlijk al opgegeven, toen mijn vriendin Eva de avond van tevoren zei dat een vriendin van haar vriendin wel toe was aan een leuk feest, en of ik nog mee wilde als ze nog kaarten op Ticketswap kon scoren. Nou, zei ik, ik heb eigenlijk geen tijd en ook geen geld, maar als het nog lukt, dan is het het lot, hè? Vervolgens gingen we zwemmen in het Flevopark, en toen dronken we nog een paar flessen wijn leeg, en toen hebben we tot diep in de nacht op Ticketswap gezeten om alsnog een kaartje te bemachtigen. Dat was echt een SLAGVELD, want heel veel mensen boden last minute hun kaartjes aan, maar nog meer mensen zaten op die kaartjes te azen. Uiteindelijk is het gelukt (nou ja, het is Eva en haar vriendin gelukt, ik lag allang te slapen) en het was heel leuk. De muziek is nooit helemaal mijn ding, maar er waren mensen in glitterstrings en veel drag queens, dus dan is het voor mij al snel goed.

Zwemmen bij Ellen
Mijn tante Ellen en haar gezin wonen sinds enkele jaren in een huis met een zwembad, waar haar lieftallige neef en nichten altijd welkom zijn om in te springen. Dat is natuurlijk reuze verfrissend en mogelijk nog gezelliger, maar zij wonen vlakbij Rotterdam, en ik in Amsterdam, dus ik wip niet zomaar even langs. Daarom heb ik, net als vorig jaar trouwens, van tevoren een datum geprikt ………… waarop het ging regenen. (Ik ben er dit jaar ook geweest toen het bloedverziekend heet was, maar toen had ik weer geen bikini bij me). Dus mission failed, again – maar het was gelukkig wel reuzegezellig.

De natuur in
Echt gênant, maar dat heb ik dus óók al niet gedaan. Natuurlijk, ik ben wel in parken geweest, en in mijn lunchpauze loop ik vaak over de hei, en ik heb met mijn familie over de Biesbosch gevaren, maar ik wil gewoon een halve dag verdwalen in een bos, weet je wel? Maar dat had ik moeten plannen, want zonder auto ben je nooit ‘zomaar ineens’ in de natuur. Maar ik ga het goedmaken op vakantie.

Geen! Natuur!

Naar dat ene stadsstrand dat normaal een ijsbaan is
Ik kwam erachter dat ze er geen water hadden, alleen zand. Ja dan hoeft het van mij niet.

Naar de Parade
Dat heb ik wel gedaan! Ik ben hierin echt superproactief geweest en heb van tevoren kaartjes besteld en bedacht naar welke shows ik wilde en alles in plaats van te zeggen “weet niet mij lijkt alles wel leuk kies jij maar”. Laura kan echt trots op me zijn.

Dingen die ik wel heb gedaan (die nog niet hierboven stonden):

  • Voor mijn doen overdreven vaak make-up op mijn gezicht smeren en ronddwalen door de stad. Is meteen een reden waarom ik veel andere dingen niet gedaan heb: als ik op zaterdagochtend in bed lag, had ik de volgende dag echt nergens meer zin in. (Ik heb altijd vrij veel behoefte aan alleen thuis zitten.)
  • Naar 2 bruiloften! Ze waren allebei totaal anders, en allebei erg mooi.
  • Naar Toy Story 4 geweest, ik heb ongeveer 7 keer gehuild en dan was ik iedere keer boos omdat die filmmakers wel overduidelijk heel hard probeerden om me aan het huilen te maken en ik er toch intrapte.
  • Veel in de trein zitten omdat ze 3 weken aan het spoor aan het werk waren en ik ontiegelijk moest omreizen om op mijn werk te komen. Tsja. (Wel veel gelezen daardoor ook) (gelukkig mocht ik van mijn baas wel een aantal keer thuiswerken want anders was ik waarschijnlijk doorgedraaid)
  • 3 keer een weekend weg, 1x met mijn vader en zusje, 1x met de rest van de familie en 1x met de schoonfamilie.
  • Naar het Teylers Museum geweest in Haarlem met Tim. En toen zijn we ook superlekker uiteten geweest bij BastiJan (ze hebben geen standaard vegan menu maar wat ze voor me maakten was echt HEERLIJK, echt een aanrader). We hebben deze zomer ook superlekker gegeten bij The Meets, dat is echt dan weer een aanrader als je in Amsterdam-Oost bent (daar hebben ze wel standaard heel veel vegan!)
  • Veel zelfgemaakte passievruchtijsjes gegeten.
  • Mijn zusje kwam bij ons logeren, en toen hebben we 10 things I hate about you en Bring it on gekeken (loop nu ook al twee maanden OH MICKEY YOU’RE SO FINE YOU’RE SO FINE YOU BLOW MY MIND HEY MICKEY te zingen, niet ok)
  • En vast wel meer Leuke Dingen die ik me niet per se voorgenomen had maar die me nu wel zijn ontschoten. (Ik heb sinds ik deze blog online heb gezet alweer 3 dingen tegevoegd)
  • Mijn grote idool Alaska Thunderfuck heb ik in juni nog een keer live gezien. Zij was geweldig, al was de ervaring totaal anders dan andere keer omdat het a) niet de eerste keer was b) ik dit keer niet in mijn eentje was en c) er vlak daarvoor iets superkuts gebeurd (vertel ik nog wel een andere keer). En ik heb in augustus ook nog een paar andere van mijn favo drag queens gezien!
  • Ongeveer 30 uur rijles en ik wil er verder niet over praten.
  • Naar de sportschool. Want ik ben nu Zo’n Meisje geworden.
  • Meters maken voor mijn boek. Ik heb dus uitgerekend dat ik 5.000 woorden per week moet schrijven als ik het een beetje op tijd af wil hebben. Best wel pittig. Dat betekent overigens niet dat ik niet alsnog leuke dingen kan doen (ik luister wel hoor Laura) maar je moet toch wát opofferen. En dat doe ik met liefde.

Conclusie?

Ik heb best veel gedaan, alleen niet de dingen die ik op mijn lijst stonden. Maar dat had ik van tevoren kunnen weten, want het was een erg ambitieuze lijst voor een iemand die het liefst de hele dag op d’r balkon een boek zit te lezen. Ik vond het wel leuk om hier eens wat bewuster mee bezig te zijn, dus ik denk dat ik deze lijst voor de herfst ook ga opstellen – maar dan iets realistischer. Post ik binnenkort!

12 Comments

Filed under leven

Tagged as

by | January 1, 2019 · 18:33

nog even over 2018 dan

Eergisteren, op 30 december, zat ik klaar achter mijn laptop. Klaar om een blog te schrijven over 2018. Eentje in de stijl van vorig jaar, een Lekker Luchtig Laagdrempelig Lijstje. Dat was namelijk makkelijk om te doen én makkelijk om te lezen. Dubbelscore.

Maar ik had geen zin. Dat had ik niet voordat ik ging schrijven, en het kwam ook niet tijdens het schrijven. Ik was ontzettend lusteloos en ongeïnspireerd. Dus schreef ik maar niets.

Wat eigenlijk wel een goede samenvatting is van mijn geschrijf ik heel 2018. Althans, mijn privé-geschrijf. Waar 2017 in het teken stond van hele zaterdagen binnen zitten en typen, heb ik in 2018 bar weinig geschreven. Ik deed het wel hoor, maar ik keek er altijd heel chagrijnig bij.

Dat is best ironisch, aangezien ik in januari (toen ik net een maand in de WW zat omdat mijn vorige werkgever stopte) een nieuwe baan als copywriter vond. Weer de hele dag schrijven, dus. En dáár ging het wel goed. Door het volgen van interne trainingen en goede feedback van collega’s, heb ik mezelf dit jaar ontzettend verbeterd als tekstschrijver. En ik heb er nog veel plezier in ook. Echt jongens, ik heb het nog nooit zo naar mijn zin gehad op werk als tegenwoordig.

Dus ja, schrijven deed ik wel, maar alleen beroepsmatig. Daarbuiten was het eigenlijk Het Jaar Van De Hobby’s. Nu ik niet de hele tijd binnen achter mijn computer zat, ging ik ineens allemaal dingen doen. Groepstrainingen in de sportschool, bijvoorbeeld. En voguen. En rijles. En naailes. En burlesque dansen.

Groepstrainingen (zoals bodypump) (vooral bodypump) (WETEN JULLIE WEL DAT IK FAN BEN VAN BODYPUMP?) vind ik helemaal geweldig. Ik wilde nooit iets anders doen dan hardlopen omdat ik niet afhankelijk wil zijn van een rooster. En omdat ik een pussy ben. Maar rond februari vorig jaar accepteerde ik dat die kniepijn die ik bij het rennen heb, niet over zou gaan. En wat blijkt? Ik vind groepsfitness eigenlijk leuker dan dat ik hardlopen ooit gevonden heb. (Misschien probeerden mijn knieën me gewoon heel subtiel een bepaalde richting in te duwen …)

Wat de andere hobby’s betreft: met rijles ben ik nog steeds bezig. (En ik wil er niet over praten.) Voguen doe ik niet meer echt, omdat ik er te zenuwachtig van werd. Burlesque is toch niet zo mijn ding. (Hoewel ik dat graag anders had gezien, want ik heb er ZULKE leuke mensen ontmoet.) En naailes wil ik wel weer oppakken, maar dat komt er nu even niet van.

Over mijn knieën gesproken: dit jaar kreeg ik eindelijk antwoord op de vraag ‘Waarom doen mijn knieën toch zo’n pijn?’ Niet omdat ik aan het ontbinden ben (ben immers inmiddels alweer 3 jaar vegan), maar omdat ik te veel ruimte in mijn knieschijven heb. Jullie willen niet weten hoe opgelucht ik was toen ik dat hoorde. Vage pijnen waar je geen controle over hebt, sucken zo erg. Ik heb inmiddels alweer flink wat fysiotherapie achter de rug bijna geen last meer. Dat komt ook doordat ik niet meer hardloop – dat triggerde het vooral. Stiekem ben ik toch van plan om het weer eens te proberen, maar als het niet lukt, dan is het ook niet erg.

Qua vriendschappen was het een interessant jaar. Natuurlijk heb ik het met de meesten gewoon ontzettend leuk gehad, maar ik heb ook geaccepteerd dat sommige mensen geen behoefte hebben aan vrienden met mij zijn (HOE DURVEN ZE) (oké misschien accepteer je zoiets nooit helemaal). Daarnaast heb ik nieuwe vrienden gemaakt en ben ik weer in contact gekomen met mensen van vroeger. Dus de eindstand is positief.

Verder was dit jaar het jaar waarin niet één, maar twee grote dromen uitkwamen. Eerst ging ik naar Indochine, een van mijn lievelingsbands aller tijden. Aangezien ik al een paar jaar liep te zemelen dat ze nooit eens naar NL kwamen, stelde mijn vader voor om mee te gaan naar Frankrijk om ze daar maar te zien. En het was geweldig. Om ein-de-lijk al mijn lievelingsnummers eens in het echt te horen, maar ook gewoon om met mijn vader door Nancy te lopen.

De andere was een maand later: toen zag ik mijn favoriete drag queen/mijn grote idool/mijn lichtend voorbeeld Alaska Thunderfuck live. En daarvoor heb ik haar zelfs ontmoet! Ik ging bijna out van de zenuwen, maar het was het zo waard. Ze was ZO goed.

Andere hoogtepunten: met mijn moeder ging ik óók naar Frankrijk, dit keer naar Parijs om naar de musical Notre-Dame de Paris te gaan. Die hadden we vorig jaar ook al in Brussel gezien, maar yolo. Notre-Dame de Paris blijft voor altijd een van mijn lievelingsdingen ooit. Parijs met mijn moeder was natuurlijk ook heel gezellig (en spannend want we kwamen de hele tijd gele hesjes tegen!!! Die prullenbakken in de fik wilden steken! Wat niet lukte omdat de prullenbakken te nat waren!)

En we waren dit jaar al met het hele gezin en Tim naar Parijs geweest vanwege mijn ouders 30-jarig huwelijk. En met mijn ouders en zusjes gingen we naar vrienden in Engeland. En met Tim ging ik naar Griekenland om te snorkelen en superveel fava te eten. We gingen ook nog naar Groningen en Nijmegen (#toeristineigenland). En op Down the rabbit hole zag ik Nick Cave, wat tegen al mijn verwachtingen in echt een magisch moment was.

En er gebeurde nog veel meer, maar er staan een pan soep op, en ik kon mezelf alleen maar aan het bloggen krijgen nadat ik mezelf had beloofd dat ik niet te veel moeite hoefde te doen. Sorry, dit klinkt niet echt lekker posi, maar het is wel waar. (Verder ben ik hartstikke blij hoor – vooral omdat de soep die opstaat ontzettend lekker is)

Ik heb twee nieuwjaarswensen voor jullie: ten eerste dat jullie een fantastisch en gezond 2019 krijgen. En ten tweede dat jullie dit jaar allemaal bij je volle verstand komen en stoppen met flutseries als La Casa Del Papel de hemel inprijzen. Dat kan dit jaar namelijk écht niet meer.

xoxo

Zorba

8 Comments

Filed under leven

Tagged as

by | May 24, 2018 · 20:52

komt een vrouw bij de opticien

Onlangs ben ik voor de allereerste keer in mijn leven naar de opticien geweest. Eerder was het nooit nodig. Ik was namelijk altijd iemand met perfect zicht – en nee, ik was niet bang om daarover op te scheppen. Hier was ik dolgelukkig mee. Het leven is namelijk al ingewikkeld genoeg zonder dat je altijd lenzenvloeistof mee moet nemen naar de camping of continu in angst leeft dat er iemand op je bril gaat zitten. Perfect zicht = vrijheid.

De eerste keer dat ik begon te twijfelen aan mijn ogen, was een paar jaar terug. Toen kreeg een vriendin die óók meende dat ze geweldig zicht had een bril aangemeten. “Ik zie nu ineens allemaal dingen,” riep ze dolgelukkig. “De wereld is zoveel mooier dan ik dacht!” Alsof ze Assepoester was die voor het eerst eens ‘s een baljurk aan mocht na jarenlang alleen maar de schoorsteen geboend te hebben.

Daar werd ik een beetje jaloers van. Ik wilde ook dat ik de wereld een stukje mooier zou vinden. Ik vond ‘m namelijk maar triest, dor en grauw. Maar ja, ik had nu eenmaal al perfecte ogen, dus waarschijnlijk was ik gewoon zo gewend aan schoonheid dat ik het niet meer kon zien (net zoals de gemene stiefzussen van Assepoester) (zo was de rolverdeling in deze vriendschap sowieso wel een beetje).

Alleen … de laatste tijd had ik het idee dat er iets aan het veranderen was. Niet dat de wereld lelijker werd, maar dat kijken me gewoon meer moeite kostte. Ik moest langer scherpstellen als ik wilde zien hoe laat het was (echt, ik deed er nog langer over dan mijn fototoestel uit 2007). Ik moest dichterbij gaan staan als ik wilde zien hoe laat mijn trein nu precies ging. En toen ik de brillen van Tim en mijn zusje, die allebei -0,75 hebben, eens opzette, zag ik ineens beter. Ineens werd ik bewust van het prachtige reliëf op mijn zoutlamp, de bloesem op de bomen, en de tijd op de klok (vijf voor twaalf mensen, altijd vijf voor twaalf).

En aangezien ik binnenkort dus toch echt verkeersborden moet kunnen lezen, dacht ik: misschien ga ik maar eens naar de opticien.

(Een andere reden waarom ik deze stap waagde, was dat de bril van mijn zusje me heel goed stond. Zo goed dat ik hem eigenlijk altijd op wilde.)

Dus ik sprong op de fiets, in de heilige overtuiging dat ik ook -0,75 had. Of misschien zelfs -0,5. Ik had nog steeds best goede ogen. Eigenlijk had ik in het dagelijks leven niet eens een bril nodig, ik ging hem alleen opdoen bij het autorijden, en misschien tussendoor een keertje als ik een frivole outfit even wat serieuzer moest maken.

Ik zou niet zeggen dat de opticien me uitlachte, maar ik zou ook niet zeggen dat hij me niet uitlachte.

Ik had namelijk -1,25 op rechts. En eh … -1,75 op links.

“Is het normaal om als je in de twintig bent ineens zulke slechte ogen te krijgen?!?!?!?” vroeg ik angstig, vrezend voor progressieve oogziekte, waarschijnlijk veroorzaakt door een gebrek aan vleespasteitjes en gelatine.

De man ging verder met mij niet echt uitlachen. “Dit is niet recent gebeurd,” zei hij.

Dus nu heb ik een bril. Aangezien mijn zicht nog slechter is dan verwacht, heb ik getwijfeld of ik er ook nog lenzen bij zou nemen, maar mijn bankrekening vond dat ik niet te hard van de stapel moest lopen. Omdat ik hem nog niet zo lang heb, ben ik er nog niet echt aan gewend. Weet trouwens ook niet of ik hem vaak ga dragen: ik kan me voorstellen dat ik zo verslaafd aan goed kunnen zien word dat ik niet meer zonder kan, en ik  kan me óók voorstellen dat ik het mega-irritant vind om altijd zo’n ding op mijn neus te hebben. Maar goed, ik kan niet in de toekomst kijken (en zeker niet met -1,75) dus we zullen het wel zien.

Ik ben er nog een beetje sceptisch over jongens

26 Comments

Filed under leven

Tagged as , ,