Als tiener vond ik het verschrikkelijk om jarig te zijn. Niet omdat ik niet hield van aandacht of cadeaus, maar omdat ik het gevoel had dat het niet klopte. Ik werd vaak jonger geschat dan dat ik werkelijk was, en ook op basis van de dingen die ik meemaakte (namelijk: niets), had ik het gevoel dat mijn echte leeftijd niet correspondeerde met die absurde hoeveelheid kaarsjes op mijn verjaardagstaart.
Tsja, je hebt problemen en je hebt problemen, laten we maar zeggen. Mijn onrust had vermoedelijk te maken met het feit dat ik was geïndoctrineerd door Amerikaanse high school movies waarin mensen van 15 benefietavonden organiseren en mensen van 16 de hele nacht cruisen in hun eigen auto, in plaats van dat ze gewoon in hun pyjama bij hun ouders op de bank zitten en tosti’s eten. Nu ik over mijn vroegere misère schrijf, klinkt het dan ook nogal belachelijk, maar zo voelde het destijds niet bepaald.
Mijn 17e verjaardag was anders. De reden hiervoor was vrij arbitrair: ik vond 17 gewoon een hele mooie leeftijd, zo mooi dat het me niet meer kon schelen dat ik ‘m eigenlijk niet verdiende. En waar 13 en 14 en 15 en 16 zijn vrij vervelend was, werd 17 zijn ook nog eens echt heel leuk: ik ging naar concerten! Ik ging naar Thailand! Ik keek The Rocky Horror Picture Show! De middelbare school was bijna voorbij!
Morgen is het 10 jaar geleden dat ik 17 werd. Nu word ik 27. (Oké, dat was een beetje een open deur.) Ook wel een mooie leeftijd, als je even buiten beschouwing laat dat artiesten altijd doodgaan als ze 27 zijn – gelukkig maar dat ik nog steeds niet beroemd ben – en dat mijn broertje en zusje de hele tijd tegen me zeggen dat ik nu echt bijna 30 ben.
(Dat is trouwens niet waar, op je 27ste ben je gewoon midden 20. Voor de duidelijkheid: ‘begin 20’ ben je tussen je 20ste en 25ste. ‘Midden 20’ ben je tussen de 26 en de 29,5. ‘Eind 20’ ben je vanaf 29,5.)
Overigens word ik nog steeds jonger geschat dan dat ik ben. Op mijn leeftijd weet ik nooit zo goed wat ik daarvan moet vinden. Aan de ene kant is het een compliment, want iedereen weet dat je lichaam na je 24ste aftakelt dus hoe dichter bij de 24 hoe beter, maar aan de andere kant is het een belediging, want dat zou betekenen dat ik kinderachtig overkom. Nu kan ik me ook wel vrij infantiel gedragen (ik word altijd heel emotioneel als ik over Harry Potter praat, en laatst heb ik The Hot Chick nog eens gekeken en ik heb om bijna alle grappen gelachen), maar als het erom spant (bijvoorbeeld als ik aan het werk ben of als ik ‘s nachts wakker word van het geluid van iemand die mijn deur probeert in te trappen), ben ik een toonbeeld van een Echt Volwassen En Verstandig En Daadkrachtig Mens.
Ook weet ik niet zo goed wat ik nou vind van jarig zijn zelf. Enerzijds vind ik het nog steeds een beetje moeilijk: met je verjaardag sluit je wel echt iets af. Je wordt nooit meer zo jong als je gisteren was. (Sorry, weer een open deur.) En ik ben nu eenmaal vrij slecht in dingen afsluiten. (Nog steeds word ik weleens midden in de nacht boos wakker omdat ik me in mijn slaap herinnerde dat Carrie uit SATC uiteindelijk eindigt met die vervelende Mr. Big.)
Maar anderzijds ben ik gewoon blij dat ik weer een jaar ouder mág zijn. Dat is ook niet vanzelfsprekend.
Er is maar 1 ding dat ik zeker weet … hoewel 23 en 24 en 25 en 26 zijn best leuk was: als mijn 27ste net zoveel beter wordt ten opzichte van de jaren ervoor als mijn 17e dat destijds was, dan ga ik een heel goed jaar tegemoet.
Omdat niets zo leuk is als een veelzijdig, complex en bij vlagen dramatisch jaar samenvatten in een woordje of duizend: een jaaroverzicht!
Ons huis! We moeten alleen nog even een andere salontafel kopen
Hét life changing event van het jaar: in januari gingen Tim en ik samenwonen, dat is best wel een Ding (maar voelde heel natuurlijk) Is jullie huis al af? Een huis is nooit af Het leukste aan samenwonen: dat Tim altijd in de buurt is. Dat is niet alleen handig, maar ook nog eens gezellig Het minst leuke aan samenwonen: dat ik niet meer 24/7 Placebo kan draaien omdat Tim dat ‘deprimerende muziek’ vindt (???????)
Aantal keren dat ik mijn baan verloor: 1 Hoe kwam dat? Ik zal er niet te veel over uitweiden, maar laten we zeggen dat al mijn collega’s in hetzelfde schuitje zitten Hoeveel maanden ik nu al in de WW zit: 1, valt mee Hoeveel sollicitatiebrieven ik inmiddels heb verstuurd: durf ik niet te zeggen Hoe groot de angst is dat ik nooit meer een baan zal vinden: nou, niet zo groot hoor, het komt wel goed. Maar die onzekerheid is niet echt leuk.
Beste aankoop van het jaar, 1:mijn Dr. Martens van nepleer. Een impulsaankoop, maar eentje die goed uitpakte. Het is dat het niet goed is om iedere dag dezelfde schoenen te dragen, anders kon ik net zo goed de rest van mijn collectie wegdoen. Beste aankoop van het jaar, 2: mijn salt of the earth-deo. Ik was al heel lang op zoek naar een ~natuurlijke~ vegan deodorant, maar ze waren allemaal prut en ook nog eens heel duur. Deze kost weinig, gaat bizar lang mee en werkt ook nog eens goed! Gewoon te koop bij Kruidvat jongens! Slechtste aankoop van het jaar: op maat gemaakte zooltjes. Ik kocht ze in de hoop dat ik hiermee minder last van mijn knieën zou hebben. Ze waren verschrikkelijk duur en werken niet echt (dat had de zooltjesmevrouw ook al voorspeld, maar ik wilde het toch per se proberen) Zitten er ook positieve kanten aan deze aankoop? Nou, mijn Dr. Martens waren eigenlijk nét iets te groot, maar met deze zooltjes passen ze perfect!
Vaakst gedane uitspraak 1: “Besef je wel hoe gelukkig we moeten zijn met dit huis?” Vaakst gedane uitspraak 2: “Waarom is het hier zo KOUD?”
Aantal keer dat ik op vakantie ben geweest: twee keer, naar Zuid-Frankrijk met mijn ouders en zusje en naar Sicilië met Tim Wat is het leukste dat je op die vakanties hebt gedaan? Heel veel lezen in de zon (nou ja, dat was vooral in Zuid-Frankrijk, in Sicilië was het meer lezen in de schaduw. In de zon was het te warm, sneu hè?)
Lievelingsalbums die in 2017 zijn uitgekomen:13 van Indochine en Melodrama van Lorde Lievelingsalbum dat niet dit jaar is uitgekomen maar ik wel pas dit jaar (echt) heb ontdekt:Un jour dans notre vie van Indochine Beste boek dat ik dit jaar gelezen heb:The Girls van Emma Cline Beste film die ik dit jaar gezien heb:Get out Beste serie-ontdekking van het jaar:The Simpsons (ja dat had ik dus serieus nog NOOIT eerder gezien, niet eens één aflevering, ik weet ook niet hoe het kan) Favoriete personage: Ralph Wiggum is alles. Maar ook Ned Flanders en Martin Moet Lisa niet jouw favo personage zijn, als vegan feministische intellectueel die óók Lisa heet? Naast haar voel ik me zo dom en oppervlakkig …
Aantal manuscripten voltooid:1 Aantal zaterdagen waarop ik binnen met de gordijnen dicht aan mijn boek heb zitten werken i.p.v. naar festivals te gaan / koffie te drinken met me g!rls / een weekendje Berlijn te doen / mijn badkamer schoon te maken / een nieuwe salontafel te kopen: 38 En wordt het ook echt uitgegeven??? Eh dat weet ik niet ik heb hem pas gisteren verstuurd
Aantal RPDR-shows die ik dit jaar heb bezocht: 4 Welke RuGirl was het spectaculairst? Alyssa Edwards of Shangela of Trinity Taylor of Violet Chachki of misschien gewoon alle vier? Wie had RPDR seizoen 9 moeten winnen? Shea Couleé Wie gaat All Stars 3 winnen? Waarschijnlijk Trixie maar ik hoop Shangela
Zomaar een droom die dit jaar is uitgekomen: ik ben naar de musical Notre-Dame de Paris geweest! Ik dacht dat je al eens naar Notre-Dame de Paris geweest was? Wel een keer naar de Vlaams-Nederlandse versie, en naar NddP in concert, maar nog nooit naar de Franse uitvoering Beste moment 1: toen Frollo opkwam. Die wordt namelijk gespeeld door Daniel Lavoie, en die speelde Frollo ook al 20 jaar geleden, in de originele versie die ik ongeveer 9456 keer op dvd heb gekeken. Ik heb Daniel Lavoie weleens eerder ‘in het echt’ gezien maar dat was van heel ver weg, en nu zaten we vrij dichtbij het podium. Ik was ontzettend starstruck, haha. Beste moment 2:La cour des miracles was sensationeel Maar was de nieuwe Gringoire zo goed als Bruno Pelletier? Hij was goed maar niemand zal ooit kunnen tippen aan Bruno
Ik weet niet wie dit gifje heeft gemaakt maar ik ben diegene zeer dankbaar (dit is Bruno Pelletier trouwens als #SassyGringoire in La fête des fous)
Andere dingen die zijn gebeurd: met Tims familie naar Disneyland (ik ging voor de achtste keer, maar het is en blijft geweldig), naar de Harry Potter-tentoonstelling (jezus ik doe wel echt alleen maar hele nerdy dingen hè?), mijn opa’s 100ste verjaardag vieren, veel nieuwe vegan eettentjes ontdekken (The Vegan Junk Food Bar, Mr. & Mrs. Watson, The Dutch Weed Burger Joint, Oproer …), weekendjes naar de Veluwe en Renesse met mijn familie, naar een drag bar met mensen die ik bij toeval ontmoette en verder niet kende (en de week erna weer!), de pubquiz met mijn werk waar mijn team won (vooral een warme herinnering omdat ik geloof dat we deels gewonnen hebben doordat ik het gehele oeuvre van Culture Club uit mijn hoofd ken – lang verhaal), de mindfulnesscursus die ik deed, al die keren dat mijn vriendinnen heerlijk voor me kookten (en ik maakte ook best aardige dingen voor hen, als ik dat mag zeggen), en allemaal andere activiteiten waar ik waarschijnlijk pas op ga komen als deze blog al online staat.
Gebeurden er ook dingen die niet leuk waren? Dat kun je wel zeggen, ja. Mijn opa is overleden. Hij stierf niet zo lang na zijn 100ste verjaardag. Zijn dood is heel dubbel, want ik mis hem wel heel erg, maar tegelijkertijd ben ik ook gewoon heel dankbaar dat we goed afscheid konden nemen, en dat hij volgens mij niet geleden heeft.
(En er waren natuurlijk ook wel andere dingen die niet bepaald leuk waren, maar ik heb niet per se de behoefte om daarover te praten)
Goede voornemens voor 2018: gevarieerder eten, meer lezen, meer uitgaan Moet jij hier niet ‘werk vinden’ tussen zetten? Ja maar dat is een doel, geen voornemen Oh, is dat zo? Ja toch, dat vind ik wel. Je hebt goede voornemens, doelen, en vage dromen Wat zijn je vage dromen dan? Een beroemd schrijver worden, normaal kunnen hardlopen en naar een optreden van Alaska 5000 Oké, veel succes! Dank je xoxo
Over het algemeen leid ik best een saai leven. Ik ga naar mijn werk, waar ik schrijf. Dan ga ik naar huis, waar ik nog meer schrijf. Dan ga ik slapen en droom ik ter compensatie hele wilde dingen (vannacht had mijn ene collega een andere collega gegijzeld met behulp van een bekende beautyblogger en had ik de politie gebeld, maar duurde het vier uur voordat die op kwam dagen, en dat terwijl ik weer in de kleuterklas zat).
Maar toevallig heb ik de laatste tijd best wel veel leuke dingen gedaan, gedacht, gehoord en gekocht. Die dingen waren zo leuk dat ik ze maar in een blog heb gegooid:
Terug naar Zweinstein
Ik weet niet of jullie het weten, maar ik ben dus best wel een Harry Potter-fan. Zeg maar, echt heel erg. Daarom ging ik twee weken terug met Julia naar de Harry Potter-tentoonstelling in Utrecht. Het was prachtig. We hebben in Hagrids stoel gezeten, Mandragora’s uit de aarde getrokken, staan huiveren voor een hele enge dementor en besloten dat we in Zwadderich wilden omdat de bad guys in Harry Potter altijd het best gekleed waren. Kortom, het was een ~*~magische~*~ dag.
Over zwarte gewaden gesproken
Een van mijn lievelingsbands, Indochine, brengt bijna een nieuw album uit! Nu had ik dat niet echt nodig, omdat ze de laatste 30 jaar al 305735 albums hebben uitgebracht en ik na een paar jaar fangirlen nog steeds niet alles uit mijn hoofd ken, maar toch, het is altijd leuk om iets ‘nieuws’ te luisteren. Single numéro uno vond ik eerst een beetje zo-zo, maar inmiddels snap ik niet meer hoe ik ooit gelukkig heb kunnen zijn zonder dit nummer in mijn leven te hebben:
(Al moeten jullie het eigenlijk gewoon op Spotify luisteren, want ik kan op YouTube alleen maar versies klinken waarbij het geluid óf hapert óf anderszins raar klinkt)
(Nog wat andere leuke nummers in de hoop dat jullie ook fan worden van Indochine en een keer met mij mee willen naar Parijs om naar een concert van ze te gaan: deze, en deze, en deze)
Over nieuwe muziek gesproken
Een ander nummer dat mijn leven heeft verrijkt, is het nieuwe nummer van Adore Delano. Adore en ik hebben een vreemde relatie. Aan de ene kant voel ik me heel erg verwant met haar vanwege uitspraken als “I’m polish remover” en “‘Im too punk to wash my tights” en alle lyrics in het nummer I look fucking cool (vooral “Don’t need to brush my hair out, birds need a nest to hang out”)* Aan de andere kant voel ik me niet zo verwant met haar, want de rest van haar nummers gaat eigenlijk alleen maar over jong en dronken zijn en je schoenen kwijtraken en pizza eten en dat soort dingen, terwijl ik al in paniek raak als ik om 23.15 nog niet slaap. Dus ja. Niet echt relatable.
Maar toen was er het nummer Negative Nancy. En ondanks (of doordat?) het een beetje een 2007 poppunkvibe heeft is het ZO LEKKER. En Adore ziet er ZO mooi uit. Maar echt. Ik moet jullie bekennen dat ik zo onder de indruk was dat ik twee dagen na het zien van deze clip Dr Martens heb gekocht, omdat Adore die hierin ook draagt.
* For the record: ik kam mijn haar wel, maar het raakt gewoon vanzelf al heel snel weer door de war ok??? #zelfacceptatie
Over Dr. Martens gesproken
Ja, en dus nu ben ik op mijn 26ste eindelijk eigenaar van een paar Dr. Martens. Niet-leren Dr. Martens welteverstaan, no worries. Ik ben erachter gekomen dat je in Amsterdam dus gewoon twee Dr. Martens-winkels hebt met 40 verschillende paren, waaronder een aantal vegan exemplaren. Ik ben gegaan voor klassiek zwart. Ik moet wel extra mijn best doen om er niet uit te zien als iemand van 16 met deze schoenen (ze zijn zo lekker alt0www), maar als het goed genoeg is voor Adore, is het goed genoeg voor mij.
Over 16 lijken gesproken
Een uur voordat ik deze schoenen kocht, werd ik trouwens aangezien voor 16-jarige. Ik was namelijk samen met een collega aan het vrijwilligen in een woonzorgcentrum. Daar was ik rustig koffie aan het inschenken voor mensen toen iemand me een heel verhaal vertelde over dat zij een 16-jarige kleindochter had die ook niet van serveren hield. Het was aardig bedoeld, geloof ik, maar ik raakte er toch een beetje van in de war, want ik had het reuze naar mijn zin. Afgezien van deze low key belediging was het heel leuk en gezellig en best wel spannend, want er was een heuse bingo bezig en hoewel mijn collega en ik zelf niet meededen, zaten we er lekker in.
Over gezellig doen gesproken
Ik was gisteren op een reünie met mijn straat. U hoort het goed: een reünie. Met mijn straat. Mijn straat was vroeger nogal hecht namelijk, omdat hij dertig jaar geleden gebouwd werd en er allemaal pasgetrouwde stellen kwamen te wonen die meteen kinderen kregen en die kinderen speelden daarna natuurlijk altijd samen buiten, waarbij ze door de bosjes renden / in de sloot vielen / naar ‘het moeras’ gingen (hahahaha) / hun Barbies en Action Mans met elkaar lieten vechten. Het was ontzettend gezellig, vooral het gedeelte waarbij we rondhingen bij een paar elektriciteitspaaltjes. Maar dat is iets in de categorie ‘je had erbij moeten zijn’, denk ik.
Over dingen waar jullie bij zouden moeten zijn gesproken
Oké jongens om af te sluiten even 3 hele leuke dingen die mijn leven in de toekomst zullen verrijken:
Ik ga bijna op vakantie!!! Tim en ik gaan twee weken naar Sicilië. En daar gaan we gewoon lekker op het strand zitten en NIETS doen. Ja, boeken lezen. En pasta eten. En de Etna bezoeken. Ik kan niet wachten.
Ik ga bijna naar Disneyland!!! De oma van Tim wordt bijna 90, dus dat vond ze een mooie reden om met de hele familie naar Disneyland te gaan. Mij zou je – dankzij mijn eigen opa en oma – best wel een Disneylandveteraan kunnen noemen (ik heb in totaal al 21 dagen van mijn leven in dit park gespendeerd …) dus ik kijk ernaar uit om de hele familie de Tower of Terror in te leiden. Ha ha ha.
Ik ga naar Queens of Comedy!!! Ik dacht eerst dat ik niet kon, omdat alles uitverkocht was en er op Ticketswap 100 kaartjes gevraagd werden. Uiteindelijk heeft een vriendin van een vriend van me (die ik één keer heb gezien, toen we met z’n drieën naar Queens Werq The World gingen) een kaartje voor me gescoord – wat ik echt suuuuperlief vind (ik had me zelf wel aangemeld bij Ticketswap, maar was steeds te laat, en zij keek toevallig nét op haar telefoon toen er een kaartje aangeboden werd). Ben dolgelukkig.
P.S. Zoals jullie zien heb ik deze blog nog steeds geen make-over gegeven wat ik ben een drama met layouts en het mislukt de hele tijd en ARGH. Maar working on it, dus. Semi.
Zoals ik vorige week al schreef: de afgelopen twee jaar heb ik deze blog best wel aan z’n lot overgelaten. Schandalig, ik weet het. En dat wil ik veranderen. Echt. Als bewijs van mijn welwillendheid heb ik een veel te persoonlijk stukje geschreven over alles wat ik de afgelopen twee jaar allemaal heb uitgevoerd, zodat je straks weer helemaal bij bent. Lees & huiver:
Gaat een 24-jarige naar de middelbare school
Twee jaar geleden behaalde ik mijn masterdiploma Nederlands. Ik studeerde af op de relatie tussen gender en succes in de posture van Connie Palmen, Renate Dorrestein en Heleen van Royen (FEMINISME jeuj) (deze info speelt trouwens geen rol in de rest van het verhaal maar ik vind het gewoon leuk om te vertellen). In plaats van een baan te zoeken, zoals normale mensen dat doen, besloot ik nog een master te doen: de lerarenopleiding tot docent Nederlands.
Ik verkeerde namelijk in de veronderstelling dat ik hier iets mee zou bereiken. Ik dacht dat ik de leerlingen goed Nederlands kon geven, dat ik hen interessante dingen kon leren, en dat ik een beetje een relevante rol zou spelen in de maatschappij.
Oh boy, I was wrong.
Ik heb me zelden zo irrelevant gevoeld als in het jaar van de lerarenopleiding.
Ik heb daar eigenlijk nooit iets over geschreven – natuurlijk heb ik daar nog nooit iets over geschreven. Tijdens dat jaar zelf kon ik er natuurlijk niks over online zetten (ik bedoel, op zich is deze blog gewoon gekoppeld aan mijn volledige naam), maar ook daarna had ik er weinig zin in. Deels omdat ik deze episode uit mijn leven gewoon wilde vergeten, en deels omdat ik het allemaal een beetje gênant vond. Er is weinig dat meer cringe-worthy is dan een leraar die er niets van bakt, nietwaar?
Het eerste half jaar viel het nog wel mee, trouwens. Toen vond ik het zelfs echt tof. Ik vond het leuk om lessen te bedenken en ik vond de leerlingen altijd leuk, zelfs als ze niet leuk deden. En zelfs het tweede half jaar vond ik de leerlingen ook meestal leuk, zelfs als ze niet leuk deden. Ik ben gewoon te soft. Ik vind altijd alles zielig, ik geef iedereen nog een extra kans (en nog eentje), ik geloof ieders verdrietige ogen als ze zeggen dat ze écht niet wisten dat ze vandaag al die belangrijke opdracht in moeten leveren. Heel leuk, aardig zijn, alleen je bereikt er weinig mee.
Ik geloofde zo erg in tweede kansen dat ik, toen ik eenmaal mijn diploma had behaald, eraan dacht om alsnog een baan te zoeken bij een iets ‘makkelijkere’ school (lees: in Amstelveen). Ik was er even van overtuigd dat het hier wel allemaal op rolletjes zou lopen. Ik bedoel: het lesgeven zelf vond ik interessant en het was echt niet alleen maar kommer en kwel. Ik heb me vaak rotgelachen om die kinderen (althans, op de momenten waarop ze niet de computersystemen van de school aan het saboteren waren en mij ervan overtuigden dat iemand buiten de klas de boel had gehackt) (ja, wist ik veel) (ik ben nu echt zo’n cliché van een leraar die niet weet hoe je met technologie om moet gaan hè?).
En misschien was het ook leuk geweest, ik zal het nooit weten. Want ik merkte eigenlijk ook wat het leraarschap mij niet bracht: schrijven. Ik heb altijd eigenlijk alleen maar willen schrijven. Mijn bijbaantjes tijdens mijn studie waren alleen maar gericht op schrijven, mijn eerste stage was als tekstschrijver: waarom zou ik in godsnaam een baan nemen waarbij ik de hele dag moest praten, terwijl ik ook gewoon kon gaan schrijven?
Dus toen solliciteerde ik bij een paar bedrijven waarbij ik dit kon doen. En tot nu toe heb ik eigenlijk nauwelijks teruggekeken. Mijn collega’s hebben dan ook nog geen propjes naar me gegooid, dus dat is TOP.
#officelife
Nu werk ik al bijna een jaar fulltime als copywriter. Dat is een stuk beter dan lesgeven, al was het maar omdat ik nooit mijn stem hoef te verheffen en chips mag weten wanneer ik dat wil. Maar het belangrijkste van alles: ik mag de hele dag schrijven. Sommige mensen vinden dat misschien raar, maar die mensen zijn zelf gewoon raar. Schrijven is geweldig. Hoe meer ik schrijf, hoe meer ik leer – zeker de laatste tijd, nu ik wat langer in de materie zit en steeds weer nieuwe manieren leer om dingen op een andere manier te doen of te zeggen.
Het bedrijf waar ik werk is ook erg leuk. Mijn collega’s zijn ontzettend creatief – en nee, dit zeg ik niet eens om te slijmen, want zij lezen mijn blog toch niet. Ik sta echt te kijken van de goede ideeën die ze steeds weer opnieuw hebben.
Aan de overgang van studeren naar 40 uur per week op kantoor zitten heb ik trouwens wel heel erg moeten wennen, maar ik geloof dat het inmiddels wel gelukt is. Het duurde een jaar en een mindfulnesscursusje, maar dan heb je ook wat.
Het blijft toch wel een beetje raar om te praten over je werk op je blog, vind ik (ik heb dat eigenlijk ook nooit gedaan bij mijn bijbaantjes, of bij mijn stage). Juist omdat het zo’n groot deel van je leven is. En je professioneel moet zijn, en zo, terwijl ik er op mijn blog een sport van maak om mezelf zo belachelijk te maken als het maar zijn kan. Dus ik stop er nu weer mee. Jullie weten wel genoeg, lijkt me zo.
Elke dag feest
Op zich ook wel een mijlpaal in mijn leven: afgelopen januari ben ik gaan samenwonen met Tim! De feiten op een rijtje:
Het is een huis in Amsterdam-Oost; ongeveer tien minuten fietsen van mijn vorige huis. Dat is wel fijn, want ik voelde me er erg op m’n plek.
Het is echt een geweldig huis. Maar echt. Het is zo oud en mooi en ik kan vaak nog niet geloven dat ik zoveel geluk heb om in zo’n huis te wonen (zeker niet omdat de huurprijzen in Amsterdam belachelijk hoog zijn). En dan ook nog eens in zo’n leuke buurt! En heb ik al gezegd dat het een mooi huis was?
Het is natuurlijk niet écht groot maar voor Amsterdamse begrippen meer dan prima.
Waar ik ook veel geluk mee heb gehad: de persoon met wie ik samen mag wonen. Al moet je dat eigenlijk geen geluk noemen, want ik heb hem zelf uitgezocht. Ik zou willen zeggen “Ik ben iedere ochtend blij dat ik naast hem wakker word”, maar ‘s ochtends vroeg ben ik niet zo met dit soort dingen bezig, dus ik zeg maar gewoon: ik ben iedere avond blij dat ik samen naast hem op de bank mag zitten met een bord eten op schoot. Beter dan dat wordt het niet.
Nee maar echt samenwonen is heel erg leuk. Ik vond alleen wonen ook altijd meer dan prima, maar samen is echt alles veel beter. Het is gewoon zo fijn dat er altijd iemand is. Het klinkt misschien heel stom maar het idee van je ‘leven delen’ vind ik heerlijk. Ik kan het echt iedereen aanraden (nou ja, iedereen die een relatie heeft met iemand waarmee hij/zij zijn leven wil delen tenminste, anders is het een beetje awkward).
“Ja maar ergeren jullie je dan nooit aan elkaar?” Nou … laten we zeggen dat we een aantal zaken in het huishouden allebei op een andere manier aanpakken.
Sorry, ik weet dat het saai is om een blogpost te schrijven over hoe erg je je leven op orde hebt, maar ja, als dat niet zo was zou ik deze blogpost niet schrijven denk ik.
Opa
Niet dat alles in mijn leven goed ging. In juni is mijn opa overleden. Dezelfde opa die in mei 100 was geworden, ja.
Ik had er nog niets over geschreven omdat ik het een beetje raar vond, het is toch niet alleen mijn opa, hij is ook de opa van mijn broertje en zusje en neefje, en de vader van mijn vader en oom.
Hij is eigenlijk gegaan op de minste erge manier waarom je kan gaan: hij verloor zijn bewustzijn en stopte na een paar dagen met ademen. Hij leek geen doodstrijd te hebben. Hij is 100 geworden. Mijn vader heeft de laatste dagen vaker wel dan niet bij hem gezeten, en ook mijn moeder en oom en tante zijn heel veel bij hem geweest, en ik heb hem zelf ook nog kunnen zien.
Maar het blijft rot.
Misschien schrijf ik er ooit nog wel een stukje over, want er valt nogal veel over hem te schrijven. Maar op dit moment voelt alles nog fout.
Weet je wat ik gek vind? Dat een mens overal maar zo snel aan went. Slechts iets meer dan twee maanden geleden probeerde ik mijn lesbevoegdheid te behalen. Ik stond voor de klas en worstelde ondertussen met een gigantisch lastig onderzoek. Destijds had ik gesolliciteerd voor een vaste baan bij een school en ik was zelfs een soort van aangenomen (dat verhaal vertel ik nog wel eens als ik eraan toe ben – over twintig jaar of zo). Na heel lang wikken en wegen en jankend met mijn moeder bellen, besloot ik het toch maar niet te doen, en niet veel later werd ik aangenomen als copywriter bij het bedrijf waar ik nu werk. Daar zit ik inmiddels alweer bijna een maand.
En natuurlijk, ik zal niet zeggen dat ik het idee heb dat ik er al tien jaar werk, ik ben nog steeds aan het wennen, maar wennen doe ik zeker – zowel aan mijn leven tijdens werkuren als aan dat buiten werktijd. Waar ik de eerste twee weken iedere avond als een zombie RuPaul’s Drag Race kon kijken, doe ik nu nog wel eens iets leuks (soms schrijf ik zelf een blog! Gewoon op woensdagavond!). En dat leraarschap? Binnenkort heb ik een diploma-uitreiking, maar ik heb het gevoel alsof dat papiertje echt jaren te laat komt. Ik kan me totaal niet herinneren dat ik in een recent verleden een opleiding heb gevolgd, namelijk.
Aan de ene kant vind ik dit wel een lekker gevoel, want als iets snel went, gaat het leven lekker langzaam en duurt het heel lang voordat ik helemaal gerimpeld ben/doodga/wéér moet bedenken wat ik in vredesnaam moet doen met oud en nieuw. Tegelijkertijd is dat snelle gewen ook wel jammer. Zo dacht ik dat ik voor altijd #superdankbaar zou zijn toen ik vanuit een studentenflat waar mensen afval uit het raam gooiden ben verhuisd naar een eigen studio op een centrale plek in Amsterdam, maar binnen no time had ik het gevoel alsof ik nooit ergens anders had gewoond. Tuurlijk, ik ben nog steeds #dankbaar, maar niet #superdankbaar, want ik huil niet dagelijks van geluk omdat ik in zo’n mooi huis woon, ik huil tegenwoordig alleen nog als de koffie op is.
Ook het afronden van de lerarenopleiding werd al snel normaal, en dat terwijl afgelopen jaar toch echt het moeilijkste jaar uit mijn leven was (veel lastiger dan mijn bachelor en mijn master Nederlands bij elkaar, in het kwadraat, vermenigvuldigd met 17 en dan tot de macht 9). Toen ik nog bezig was, droomde ik van het gigantische feest zou organiseren zodra ik geslaagd was. Ik wist zelfs al de titel al die ik aan het Facebookevenement zou geven: School’s Out For Mevrouw Van CAMPenhout (niet dat School’s Out echt camp is, maar goed, it’s my party and I listen to Alice Cooper if I want to) (of is het wel camp? Ondanks mijn veelbelovende achternaam heb ik nou nooit zo goed het verschil tussen camp en kitch begrepen). Echter, omdat ik al een tijdje vrij was toen ik hoorde dat ik afgestudeerd was (en eerlijk is eerlijk: ik wist al bijna zeker dat mijn allerlaatste cijfer wel goed zou zijn), had ik er al geen zin meer in.
En dat is best jammer. Toen ik nog bezig was, wilde ik zó graag klaar zijn. Ik dacht dat ik 24/7 uitzinnig van vreugde zou wezen, net als dat ik voor mijn verhuizing dacht dat ik 24/7 tegen mezelf zou roepen “omgikwoonnuzoleukomgikwoonnuzoleuk”, net zoals dat ik voordat ik nieuwe schoenen had dacht dat ik 24/7 foto’s van die schoenen op Instagram zou plaatsen (dat heb ik dus één keer gedaan, vandaag).
Maar goed, wat doe je eraan, hè? Ik kan moeilijk de hele tijd “No more pencils, no more books, no more teacher’s dirty looks” gaan zingen, nietwaar? Of iedere dag al mijn stageverslagen teruglezen om me te realiseren dat ik die dingen toch echt minder dan 365 (in sommige gevallen, minder dan 70) dagen geleden schreef, in plaats van drie levens geleden? Of nog eens teruggaan naar mijn oude flat om ratten te spotten tussen het afval?
Nee, waarschijnlijk is er maar één oplossing: keihard gaan genieten van wat ik nu heb. Ik weet het, dat is lastiger dan ergens aan wennen, maar ik ben het de Lisa van drie maanden geleden behoorlijk verschuldigd.
Dit is er eentje uit de categorie ‘Hier Zou Ik Best Aan Kunnen Wennen, Maar Dat Hoeft Helaas Niet’
Leuk dat je mijn blog bezoekt! Mijn naam is Lisa, ik ben 31 jaar en schrijver van young adult-romans Anders, Beter (juni 2022) en Bijna Echt (2020). Deze blog gaat over (bijna) alles wat mij bezighoudt – van valse herinneringen tot slechte goede voornemens. Neem me niet te serieus, tenzij je dat per se wilt. Meer weten? Klik hierrr.
Weet je wat ik gek vind? Dat een mens overal maar zo snel aan went. Slechts iets meer dan twee maanden geleden probeerde ik mijn lesbevoegdheid te behalen. Ik stond voor de klas en worstelde ondertussen met een gigantisch lastig onderzoek. Destijds … Continue reading →
“Dit is echt zo’n leuk liedje van vroeger!” zei de jongen die naast me zat bij tekenen. Ik keek op de display van zijn ipod. Drops of Jupiter van Train – het zei me niets. “Je kent het echt wel,” … Continue reading →
Om maar te beginnen met het allergrootste oo em gee-nieuws: mijn laatste vakantie van deze zomer is voorbij! Gisteren kwam ik thuis in mijn kamer in Amsterdam (tot mijn grote opluchting was mijn laptop niet gestolen en had niemand met … Continue reading →
