Category Archives: dit past echt nergens in

zielige sims, gieren en een eiffeltoren op m’n rug

Eigenlijk dacht ik dat die vraag maar raak-blog makkelijk scoren zou zijn: het schrijven ervan eiste nauwelijks enige creativiteit en dankzij jullie vragen zou ik vervolgens zelf even niet meer met ideeën op de proppen hoeven komen. Dat blijkt nu naïef – wist ik veel dat jullie zulke hartverscheurend moeilijke zouden stellen! Anyway, ik heb mijn best gedaan op deel twee van de antwoorden. Deel drie volgt binnenkort.

Wat is het ziekste dat je ooit hebt gedaan tijdens het spelen van the Sims?

Bij de Sims 1 wilde ik nog wel eens kamers met niets dan haardvuren en prullenbakken maken. Volgens mij hebben we toen wel eens de juf van buurtkinderen verbrand, maar daar voelde ik me een beetje ongemakkelijk bij. Ik liet liever alleen stomme, anonieme poppetjes sterven. Maar daar was ik ook snel klaar mee: andermans lijden, zelfs al zijn het zielloze sims, doet me te veel pijn.

Wat is je lievelingslied ooit en waarom?

Dit is echt zo’n vraag waarvan ik altijd al hoopte dat-ie gesteld zou worden, maar nu hij eenmaal gesteld is, WEET IK HET NIET. Is het Paris van Patrick Wolf? Of is het toch Bluebells? The Bachelor? Theseus? (Zien jullie dat ik fan ben van Patrick Wolf?)

Nee, ik geloof toch dat het het volgende nummer is, Lune uit de musical Notre-Dame de Paris. Ik vind het een beetje raar om een musicalnummer als favoriet nummer te hebben, omdat ik zo’n type ben dat het liefst alleen luistert naar muziek die is geschreven en uitgevoerd door dezelfde persoon. Dit betekent overigens niet dat ik in praktijk nooit luister naar, laten we zeggen, One Direction, maar als we het Serieus over Muziek gaan hebben ben ik best een snob.

Oké, nu over het nummer zelf. Het is gewoon het mooiste nummer OOIT. Het is geschreven op een manier die je helemaal meesleept, je vóélt je gewoon meegenomen door die muziek, en die stem, die stem! Wie kan er nou serieus zo zingen? Bovendien is de tekst zeer universeel. Gringoire (die hebben ze inderdaad uit de Disneyfilm geknipt) zingt naar de maan over het rottige aardse bestaan, maar die maan hoort niets want het is een fucking maan. Gringoire zingt in de eerste plaats over Quasimodo, maar eigenlijk gaat het gewoon over alle ongelukkigen op aarde. Dit nummer is gewoon één en al mooie klanken en woorden: Bel astre solitaire qui meurt quand revient le jour, entends, monter vers toi la chant de la terre, entends le cri d’un homme qui a mal, pour qui un million d’toiles ne valent, pas les yeux de celle qu’il aime d’un amour mortel.

Bonuspunten omdat hij op het einde nog zingt dat de maan zijn pen verlicht. Gringoire is namelijk dichter. Het lied zegt gewoon zoveel, over de last van het leven, maar ook eigenlijk over dat je als mens toch wat met die rotzooi kunt, zoals schrijven dus, of fantastische nummers zoals deze maken.

Als je een tattoo moest nemen, omdat anders je kop eraf gehakt werd, maar je mocht wel zelf kiezen wat en waar, wat zou je dan kiezen?

De Eiffeltoren over mijn gehele rug! Nee, grapje. Ik zou graag willen dat ik een tattoo wilde zodat ik er eentje kon nemen, maar in praktijk zie ik niets dat het waard is om op mijn lijf te vereeuwigen. Als het ECHT ECHT moest zou ik er eentje met het Deathly Hallows-symbool nemen, net onder mijn nek of zo. Niet zo origineel, maar dan kan ik Harry Potter voor altijd bij me dragen én het ziet er mooi uit. (Hee, misschien neem ik ‘m wel echt.)

Wie is je spirit animal?

Caitlin Moran. Ik wou dat ik de helft van haar haar en een kwart van haar grappigheid had.

Wat is jouw “fuck it, ik ga naar huis”-nummer? (Als in, een nummer dat gedraaid wordt bij het uitgaan en dan denk je ja aan mijn hoela ik peer ‘m.)

Denk niet dat dit uitleg behoeft.

Wat is je favoriete dier?

De gier. Gieren zijn echt de meest onderschatte dieren van het hele dierenrijk. In tegenstelling tot andere vogels zijn ze niet gemeen, want ze eten bijna alleen maar dieren die toch al dood zijn. Met andere worden, ze ruimen de boel op. Bovendien zijn ze zo ontzagwekkend lelijk dat ik ze niets anders dan prachtig kan vinden.

Wie is tegenwoordig je favoriete zanger of groep?

Dit antwoord komt nu niet echt meer als een verassing: Patrick Wolf! The Magic Position en House zijn wel leuke liedjes om erin te komen, daar waren die vorige linkjes die ik gaf niet echt geschikt voor.

Wat doe je het allerliefst op een zaterdag?

Pfff, ik vind dit echt een vet moeilijk vraag. Ik ben op zaterdag altijd bezig! Ik denk rondlopen in Parijs. En als dat niet kan, lezen. En uit eten. Ergens waar ze fancy toetjes hebben.

Hoe drink je je koffie?

Ligt eraan waar ik ben – als ik koffie koop op een station neem ik koffie verkeerd, bij mijn ouders of in een café cappuccino, en bij mij of mijn vriend met een beetje koffiemelk, tenzij ik meer zin heb in zwart. Dus eigenlijk op allerlei manieren, maar altijd zonder suiker.

Wat is het meest waardevolle dat je geleerd hebt?

Praten, al is hoofdrekenen een goede tweede. Maar volgens mij bedoel je een levensles. Nou, in dat geval: dat je door gelukkig te zijn altijd – hoe dan ook, wat er ook gebeurt – wint. En dan bedoel ik niet dat je gelukkig moet zijn om je ex op stang je jagen, als jullie dat soms denken. Deze levensles is in iedere situatie toepasbaar.

19 Comments

Filed under dit past echt nergens in

labiele huisvrouwen, neprevolutionairen en pasta pesto

Geen idee of het komt door die liters sinaasappelsap die ik heb weggewerkt, die vele extra uren slaap of doordat ik in dit boek heb gelezen, maar ik ben weer beter! Nou ja, daar denken mijn luchtwegen nog steeds anders over, maar gevoelsmatig ben ik weer in het land der levenden. Maar goed ook, want het werd tijd dat ik jullie fantastische vragen ging beantwoorden. Omdat het er nogal veel waren, doe ik nu maar de helft. Op de rest zullen jullie nog even moeten wachten (ochochoch de kwelling!).

Als je jezelf zou vergelijken met iemand uit een tv-serie, wie zou dat dan zijn?

Moeilijk. Ik identificeer me altijd met iedereen en niemand tegelijkertijd. Herinner me dat ik toen ik nog Desperate Housewives keek (heel veel jaren terug), me altijd heel erg kon relateren aan Lynette. Dat is heel raar, aangezien Lynette een labiele huisvrouw was die haar carrière had opgegeven voor het verzorgen van een stelletje rotkinderen, en ik toen zestien was en niet bepaald van plan om later hetzelfde te doen. Maar toch dacht ik: Lynette, wij zijn één.

Wat is je grootste irritatie?

Vastlopende/langzame apparatuur.

Wat is je slechtste eigenschap. En je beste?

Mijn slechtste eigenschap is dat ik diep vanbinnen zo egoïstisch ben dat ik er zelf duizelig van word. Mijn beste is dat ik er niet naar handel.

Wat is het tofste boek wat je ooit las?

The Picture of Dorian Gray. Ik heb het sinds mijn zestiende een paar keer gelezen en telkens kreeg ik meer het gevoel dat Oscar Wilde de hele wereld in dat dunne boekje heeft weten te stoppen. De laatste jaren heb ik hem echter niet meer gelezen, ik ben bang dat hij ineens minder fantastisch is dan in mijn herinnering.

Wat is je favoriete groene tip?

Ik denk toch wel het proberen te vermijden van plastic, zoals ik laatst in een blog beschreef. Daar heb ik een sport van gemaakt.

Oké, maar wie is nou je favo personage uit Orange is the New Black dan?

Daya! Zelfs al doet ze aan de lopende band stomme dingen. Normaal kan ik daar echt niet tegen, maar ja Daya’s moeder zit ook in de gevangenis dus ik snap wel dat je dan toe bent aan een verzetje.

Noem drie stomme dingen die bepaalde (je hoeft ze niet te noemen) bloggers doen.

1. Doen alsof je iets vet polemisch zegt, terwijl je eigenlijk gewoon iets zegt wat niemand verbaast. Bijvoorbeeld “Je zult het niet geloven, maar ik vind het leuker om op vrijdagavond thuis te blijven en een film te kijken dan coke te snuiven in Jimmy Woo” of “Ik zal hierop wel veel kritiek krijgen, maar ik vind het belangrijk dat je niet alleen maar leeft voor je werk.” Oké, deze voorbeelden zijn misschien wat overdreven, maar ik word zo moe van dat semi-revolutionaire gedoe.

2. Aan het einde van een blog een vraag stellen met het doel om een ‘discussie’ op gang te brengen. Vooral omdat er toch nooit iemand serieus op die vraag reageert.

Ik kan serieus geen derde bedenken. Ik ben zo verdraagzaam!

In Rotterdam wonen, maar altijd met een Amsterdams accent praten en voor Ajax zijn of de rest van je leven in Amsterdam moeten wonen?

Laat ik voorop stellen dat ik niet geïnteresseerd ben in voetbal, maar dat ik Ajax desondanks haat. Sorry, ik denk dat dat een onderdeel is geweest van mijn Rotterdamse opvoeding. Ik erger me bijvoorbeeld intens aan het logo van Ajax. Ik dacht altijd dat het een kabouter was! Blijkt het ineens een of andere god. Dus ik denk dat dit betekent dat ik Amsterdam nooit meer uitkom.

Zou je een recept voor pasta pesto op je blog zetten als je er 100 euro voor krijgt, maar je reputatie daardoor wel naar de knoppen is? (want, duh)

Hmmm ik vind dit een heel interessante vraag. Als je het tweede deel van je vraag had weggelaten, had ik gezegd: ja, duh. Kom maar op met dat geld! Ik denk niet dat mijn blog daar kapot aan zou gaan. Maar, als mijn reputatie SOWIESO WEL naar de knoppen gaat, laat dan maar. Dan wil ik minstens 10.000 euro.

16 Comments

Filed under dit past echt nergens in

nieuws uit lisaland

  • Om maar te beginnen met het allergrootste oo em gee-nieuws: mijn laatste vakantie van deze zomer is voorbij! Gisteren kwam ik thuis in mijn kamer in Amsterdam (tot mijn grote opluchting was mijn laptop niet gestolen en had niemand met schapenbloed een bedreiging op de muur gekalkt). Ik was samen met mon amour naar La Franqui gegaan (in Zuid-Frankrijk, bij de Middellandse Zee), waar we bijna twee weken hebben gekampeerd. Het was superleuk en ja, het verliep ook nog eens hartstikke harmonieus. Op dat punt ben ik zo gelukkig als wat. Maar over dat kamperen volgt nog een blog.
  • In de notities van mijn telefoon, waar ik voornamelijk later niet zo geniaal blijkende blogideeën opteken, vond ik de zin “Do you know the English word for Ice Tea?” HUH.
  • Ik heb bijna twee weken lang geen citroen- of bietensap gedronken of havermout gegeten, en ik ben nog steeds niet uit elkaar gevallen.
  • Over eten gesproken: ik heb in Frankrijk een minuscuul stukje inktvis geconsumeerd. Mijn vriend had een hapje van ongeveer een halve vierkante centimeter voor me afgesneden, dat ik vervolgens weer door de helft sneed, om uiteindelijk een kwart hiervan in mijn mond te stoppen, onder het mom “zo’n klein stukje dier is geen dier”. Maar ik had er meteen spijt van. Dat ministukje inktvis veroorzaakte een explosie van vissigheid in mijn mond. Daar was dan ook al acht jaar geen vis bij in de buurt gekomen.
  • Eén van mijn grootste wensen is in vervulling is gegaan. Deze wens was het kopen van een doos met miniparfummetjes. Ik droom er al jaren van om een vliegveld, boot of andere tax free-plek verlaten met een doosje met allemaal kleine parfummetjes, maar het mislukte telkens omdat ik a) het altijd te duur vind en b) nooit een heel doosje trof dat ik lekker vond ruiken (meestal was er eentje “wel oké” en de rest ranzig).
    Nu heb ik eindelijk het juiste pakket gevonden: een doos met parfum van Lancôme. Ik had volgens mij nog nooit parfum van dit merk gesnoven, omdat ik dacht dat het saaie parfum voor oude vrouwen was. Niets bleek echter minder waar te zijn, Lancôme is superlekker. De meeste dan – er zit alsnog één stinkend parfum in dat doosje, maar dat kan ook niets anders. Dat is ook wel de charme van zo’n doos.
    Nu heb ik de helft van mijn bucket list af kunnen strepen. De andere helft van die lijst bestaat uit het bezoeken van het Draculakasteel. Verder hoef ik niets meer in mijn leven, jongens. Niets!
Lancôme mini parfumflesjes

Geluk in milliliterflesjes

16 Comments

Filed under dit past echt nergens in

zo’n dag van ja

Vanmiddag heb ik het internet op mijn telefoon uitgezet. Het lijkt een daad van niets, maar ik betwijfel of ik het tot vanavond volhoud. Ik ben bang dat iedereen gaat denken dat ik dood ben.

Gisteravond besloot ik mijn kledingkast leeg te trekken. Zo’n 70% van mijn jurken en vesten, 50% van mijn rokjes en hotpants en 10% van mijn hemden en T-shirts werden in een hoek gesmeten. Ik heb vandaag bijna de helft teruggehangen. Ongeveer de helft ligt in de bak van het Leger des heils (ik hoop dat daar iemand zit te wachten op een doorzichtig glittertopje), de rest heb ik in de twijfelzak gestopt. Die zak ligt enorm in de weg.

Toen ik naar de supermarkt liep, vroeg ik me af waarom zoveel mensen last hebben van FOMO (fear of missing out), want dat slaat echt nergens op. Hoeveel van ons hebben nou echt een spannend leven? Voor die drie perfect gestylde chicks die de leukste feesten kennen, krijg je driehonderd net niet helemaal charmante figuren die op vrijdagavond in slaap vallen voor de tv. De meeste mensen zijn helemaal niet zo knap of boeiend, maar normaal en burgerlijk. Waarom wordt dat zo vaak over het hoofd gezien?

Maar goed, ik kreeg die gedachte op zaterdagmiddag in een zonovergoten winkelcentrum in Amsterdam-Noord (het is een buitenwinkelcentrum, maar toch). Dat is misschien ook niet helemaal een gemiddelde doorsnede van de samenleving. Of misschien ook wel. Hoe kun je zoiets eigenlijk weten?

Een tijdje geleden ging ik daar in mijn eentje koffie drinken in de Hema, omdat ik dacht dat het leuk zou zijn, maar het was verschrikkelijk. Het was op een vrijdagochtend en ik zag alleen maar oma’s. Die oma’s maakten me woedend. Ik wil helemaal niet geconfronteerd worden met oma’s. Opa’s kan ik wel handelen, maar die heb ik dan ook gewoon nog.

Het is eigenlijk te lekker weer om niet iets leuks te doen, maar ik had me erop verheugd om een dag niemand te zien. Na een week Ibiza met vriendinnen (wat overigens superleuk was, daar niet van) had ik de intense behoefte aan eenzaamheid. Jammer dat die WhatsApp zich steeds zo aan me opdrong. Dus die moest uit.  Gek genoeg controleer ik per ongeluk toch de hele tijd mijn telefoon, omdat ik steeds vergeet dat er niets binnen kan komen. Dat had ik ook toen mijn batterij een paar dagen geleden leeg was, ik zat in de trein en het scherm bleef zwart, maar ik klikte er toch steeds op.

Hopelijk gaat het vannacht weer onweren.

Een drogende bikini

15 Comments

Filed under dit past echt nergens in

de mislukte zieltjeswinners, of: dat ik kennelijk toch niet het centrum van het universum ben

Weet je wat ik het stomst vind aan wonen in Amsterdam-Noord? Dat is niet dat wij door water worden gescheiden van de rest van de stad. Dat is best lachen, vooral omdat je dan met de pont mag. Het is ook niet dat ik ‘s avonds niet alleen naar huis durf te fietsen, want de nachtbus gaat hartstikke vaak en is nog lekker warm ook. Het stomst (of beter gezegd: wat ik wel vervelend vind, ik vermaak me verder prima in Noord Gestoord) is dat als je, wanneer je met het ov naar een ander deel van Amsterdam gaat, Centraal Station niet kunt vermijden. Nu weet ik niet of jullie een beetje bekend zijn met Centraal Station, maar het is best groot. En als ik uit mijn bus stap en naar de trams aan de andere kant loop, of andersom, nou, dan moet ik dus over een hele grote open vlakte.

Als kind zat ik op fysiotherapie omdat mijn motoriek niet zo je van het was. Een van mijn ‘problemen’ was dat ik nooit durfde te rennen in de gymzaal. Dit komt me tegenwoordig totaal bizar voor: hoe kun je nou niet durven rennen op een open vlakte? Ik heb niets tegen open vlaktes. Behalve dan die voor Centraal Station. Want dat is een jachtterrein.

Het jachtterrein van de goeden doelen-wervers, welteverstaan. Want daar zijn er veel, en vaak van meerdere organisaties tegelijk ook. Iedere keer als ik naar de tram loop, begin ik direct te scannen op mensen met felgekleurde jasjes en klemborden, om daar met een zo’n groot mogelijke boog omheen te lopen. En dan doorlopen hè, zo stuurs mogelijk voor me uitkijken en uitstralen dat ik haast heb.

Dat heeft nooit zoveel zin. Ik zie er kennelijk uit alsof ik heel lief  (ja oké dat ben ik ook) en ook nog eens makkelijk over te halen ben (… oké dat ben ik ook), want ze moeten mij altijd hebben. Ze komen desnoods vanaf de andere kant van het plein aanlopen, speciaal om met mij te praten. Ik ben niet egocentrisch en ik maak ook geen grapje. Ze lopen hele mensenmassa’s voorbij om mij te bereiken. Ik wou dat dit zo ging met alles in mijn leven. Gelukkig leer je om te gaan met die niche- populariteit, ik mompel altijd “Neegeentijd” en sta geen seconde stil (oké, behalve die ene keer dan).

Daarom viel het me een beetje tegen hoeveel aandacht ik de afgelopen week kreeg van de lokale politiek. Oké, ik heb twee sponzen van de SP gekregen, maar die gasten stonden er ook al lang. Foldertjes van de D66 en PvdD. Een ontbijtkoek van de VVD. Maar dat was het. Geen GroenLinkser die mij met chocolade wilde vertellen dat ik Groen en Links ben. Geen PvdA’er die mij een roos met doornen gaf. Wat nou, een jachtterein. Wat nou, we rennen allemaal kilometers achter Lisa aan. Zie ik er nu ineens niet meer lief en makkelijk over te halen uit? Ben ik nu wel ineens te dom of te jong? Of vertelt mijn groene jas dat ik al lang een keuze heb gemaakt?

Hoe dan ook, ik ben blij met de sponzen, de ontbijtkoek was zalig en een beetje dom ben ik wel, want ik was vandaag mijn stempas vergeten en nadat ik het rode potlood had gehanteerd, kreeg ik mijn stembiljet niet meer netjes opgevouwen. En nu maar hopen dat deze trend waarin Centraal Station-zieltjeswinnaars mij niet meer als het centrum van het universum zien, zich lekker voortzet.

10 Comments

Filed under dit past echt nergens in