Category Archives: boeken

by | February 16, 2013 · 16:52

digitale ruimte is ook ruimte

Ik ben best goed in opruimen. Echt. Geef me een vuilniszak en ik stop er al mijn oude kleren, boeken en cd’s in. Het doet pijn, maar ik doe het wel. (Mijn ouders zullen nu denken: maar Lisa, je hebt zoveel spullen! Dat komt omdat ik nu eenmaal heel veel nodig heb, oké.)

Ik was niet altijd zo. Net als ieder ander kind was ik vreselijk bewaarziek. Hier kwam verandering in toen ik ouder werd, maar toen ik ooit het boek Opgeruimd! van Brooks Palmer kocht, ging het al helemaal mis. Ja, lach maar – ik heb die 223 pagina’s over opruimen verslónden. Hoewel ietwat dramatisch, ietwat Amerikaans, ietwat dubbelop, legde Brooks haarfijn uit waarom spullen (zeker die in dozen) niet belangrijk zijn en je alles net zo goed weg kunt flikkeren, samen met je ego, valse sentimenten en de herinneringen die eraan vastzitten. Want je leeft in het hier en het nu.

Nu mislukt dat ‘leven in het hier en nu’ bij mij op alle fronten, maar sinds ik die boek heb gelezen, heb ik toch het gevoel dat die Brooks continu bij me is. Bij iedere potentiële aanschaf denk ik: maar dat neemt ruimte in… dat ligt in de weg…
(Soms nam het wel overdreven vormen aan, zodat dat ik heel lang geen citroenpers wilde kopen en ik dus dagelijks een citroenen met mijn handen uitkneep – maar uiteindelijk won de kramp in mijn handen en ben ik overstag gegaan)

Maar die Brooks hè, die trekt het wel heel ver door. Hij maakt geen foto’s, want dat leidt dus af van het hier en nu. En hij vindt dat je de inbox van je mail leeg moet maken. Je inbox leegmaken. Want digitale ruimte is ook ruimte, meent hij. Al die nutteloze e-mails vervuilen je account, belasten je, hun bestaan leidt af.
Vóór het lezen van dit boek had ik hier geen last van. Nu lijkt me niets lekkerder dan een lege inbox. Stel je voor, alles weg! Hoewel dit nergens op slaat, want de meeste e-mails hebben net zo min een persoonlijke inhoud als de newsfeed van een willekeurige website, maar ineens voel ik ‘m toch. En dat is irritant, zeker omdat mijn inbox zelf altijd zegt dat er nog wel tien keer zoveel bij kan. Je wordt bedankt, Brooks, met je hersenspoelingen. Ik ben nu zo gefrustreerd dat ik bijna alle boeken die ik regelmatig herlees in een vuilnisbak wil dumpen. Hè, dat is een goed idee. Veel beter dan het leeggooien van een non-ruimte.

12 Comments

Filed under boeken, de ongemakken des levens

Tagged as ,

by | January 3, 2013 · 18:14

the perks of loving the perks

Het is altijd tricky om de verfilming van één van je lievelingsboeken te kijken, maar omdat de trailer van The Perks of Being a Wallflower er zo goed uitzag (en omdat ik veel te nieuwsgierig ben om níet te kijken), ben ik gisteren eindelijk naar deze film geweest. Eindelijk ja – want  hij draaide in Frankrijk pas sinds gisteren in de bioscoop. En dat terwijl ik al zo lang wachtte. Zielig hè.

Wél kijken bleek uiteindelijk een zeer goede zet, want ik werd hier alleen maar heel gelukkig van. Voor wie het verhaal niet kent, een minisamenvatting: misfit maakt vrienden met andere misfits maar is nog steeds heel awkward.

En dat zie je ook wel.

Het is allemaal wat dik aangezet Amerikaans en het is het is natuurlijk volstrekt ongeloofwaardig dat zulke hippe jongeren losers moeten voorstellen, maar toch: I loved it. De film was opgebouwd uit de één na de andere zalige scène, levendige personages, awesome details en goede dialogen.
De hoofdpersoon, Charlie, is geweldig, alleen al om die ongemakkelijke, enigszins zeurderige manier waarop hij praat – ik had zoveel medelijden met hem dat ik hem de hele tijd wilde knuffelen. (Ook voor de eerste keer in mijn leven, ik word een softie.) En dan had je Patrick; in de eerste instantie had ik hem liever niet zo knap en niet zo vals nichterig gezien, maar uiteindelijk zette ik die scrupules overboord want hij heeft de meest geweldige glimlach ooit (zo eentje waar de hele wereld in verscholen ligt. Wat zeg ik? Het hele universum!). En hij is ook nog eens walgelijk charismatisch.

En ze dansen zo leuk.

Wat betreft de vertaling van letters naar beelden: uiteindelijk was de film gewoon een verkorte versie van het boek, met wat eruit geknipte verhaallijnen en wat knappere mensen. Het enige dat ik echt zonde vind, is dat ze het hele participatiegedoe van Charlie niet zo hebben uitgewerkt, wat ik in het boek juist één van de interessantste elementen vond. Maar ik ben niet boos. Ik ben namelijk nog steeds heel blij. Dat zijn the perks of loving the perks.

21 Comments

Filed under boeken, film en teevee

Tagged as ,

by | February 15, 2012 · 20:13

ik dacht dat jij kuikentjes zo schattig vond

De laatste tijd wordt me ontzettend vaak gevraagd waarom ik geen vlees eet – het zal wel iets te maken hebben met het feit dat ik mijn keuken tegenwoordig deel en er dus mensen in mijn pan kunnen kijken. Ik ben echter al zo lang vegetariër dat ik bijna was vergeten waarom ik er ooit mee begon. Iets met de bio-industrie, of zo?

Gelukkig zijn mijn beweegredenen voor het geen-vlees-eten niet zo erg naar de diepste krochten van mijn hersenen verbannen dat ik ze niet met een beetje moeite te pakken kan krijgen. Het zit zo: op mijn vijftiende las ik Anders dan jij van Per Nilsson. Op de dag voor Pasen haalden de hoofdpersoon en een vriend van haar, een nogal militant actievoerderig type, drie kleine lieve kuikentjes uit een kippenfabriek. Dat was op zich wel fijn voor ze, want mannetjeskuikens gaan als baby door de shredder, vrouwtjeskuikens worden net zo lang volgepropt met voer en hormonen totdat ze megavet zijn, zodat er zo veel mogelijk geld aan ze verdiend kan worden. Het stel zette de kuikentjes in een aquarium in een druk winkelcentrum, zodat ze goed zichtbaar waren. Boven het aquarium zaten grote bakstenen door een bepaalde constructie bevestigd. Velen kwamen kijken. Kinderen vonden de kuikentjes geweldig. Zo lief, zo zacht, zo schattig.

Maar mensen naar geredde kuikentjes laten kijken was niet het doel van deze onderneming. De kuikentjes moesten namelijk alsnog dood. Snel en pijnloos, door de bakstenen op ze te laten vallen. Ontkwamen ze toch niet aan hun lot. Het mislukte echter – toen omstanders lucht kregen van het plan werd het direct verhinderd. Chaos, inclusief politie en wanhopig huilende kinderen, bleef niet uit.

Die avond aten dezelfde kinderen kip.

Het doden van dieren zonder reden noemt men dierenmishandeling. Geen wonder dat de politie werd gebeld. Tegelijkertijd gebeurt hetzelfde dagelijks op grote schaal. Niet zonder reden: wat moet je in godsnaam met die haantjes, die geen eieren leggen en die je klaarblijkelijk ook niet op kunt eten? Dat begrijp ik. Maar als er in Nederland jaarlijks 30 miljoen haantjes moeten worden vermoord kun je volgens mij wel stellen dat er iets mis is met het systeem. Ik heb ik ieder geval geen trek meer in hun zusjes.

40 Comments

Filed under boeken, rare wereld

Tagged as , ,

by | January 24, 2012 · 21:06

la maladie de l’écriture

Onlangs las ik een interview met de Franse schrijfster Amélie Nothomb. Nothomb schrijft wel drie boeken per jaar, waarvan ze er vervolgens eentje laat publiceren. Dat lukt alleen maar omdat ze gek is. Zo staat ze iedere dag om vier uur op, zet een pot belachelijk sterke zwarte thee en gaat urenlang zitten schrijven voordat ze eindelijk iets mag eten. Pas om één uur ‘s nachts gaat ze weer slapen. De korte nachten breken haar, geeft ze toe, maar het moet wel: op geen ander tijdstip dan vier uur ‘s ochtends raakt ze zo in schrijftrance en op geen ander tijdstip dan één uur ‘s nachts is haar hoofd leeg genoeg om te kunnen rusten.

Terwijl ik het artikel las, herinnerde ik me ineens dat ik een paar jaar eerder ook een interview met deze mevrouw had gelezen. Hiervan was ik destijds zo onder de indruk dat ik een citaat uit dat interview op mijn toenmalige blog (r.i.p.) had gezet. Het was iets van “Als ik een dag niet schrijf, voel ik me verscheurd” of iets dergelijks dramatisch.

Hoewel haar schrijflust en discipline (en haar slaapgebrek!) me nog steeds fascineren, weet ik niet meer zo goed waarom ik dit destijds met koeienletters op mijn blog had gezet, want ik herken mezelf er niet zo in. Als ik een dag niet schrijf, voel ik me prima. Misschien was het omdat ik me zelf erin wílde terugzien. Omdat ik stiekem ook maniakaal en obsessief en productief wil(de) zijn. Het enige wat ik de hele dag doe, is huiswerk maken en feministische blogs lezen. Ja, daarmee verdien je geen cultstatus.

Dat ik opnieuw een interview met de schrijflust zelve tegenkwam terwijl ikzelf een paar jaar later nog steeds geen spat verbeterd ben, is pijnlijk confronterend. Ik denk dat ik maar eens wat meer mijn best moet doen – om te beginnen met drie uur slaap per nacht. Dan weet ik in ieder geval zeker dat ik gek word.

29 Comments

Filed under boeken, mensen

Tagged as , ,

by | July 31, 2011 · 16:36

het einde, semi, helemaal

Dat was het dan. Tien jaar Harry Potter, misschien wel langer. Een decennium.

Het waren niet alleen de boeken en de films, er was zo veel meer. De Harry Potter-driedaagse op de kinderboerderij. Chocokikkers, smekkies in alle smaken. Heel veel Harry Potter-lego. Het computerspel, het bordspel. De knuffeluil. Harry Potter-stickers, schriften, kaarten, speciale tekenblokken die natuurlijk vol kwamen te staan met scènes uit de boeken. Harry Potter-feestjes. De Heks & Haard van HPO.  Radio MOS, dat ik samen met een vriendin op cassettebandjes opnam. Al die keren dat we met onze skateboards van het bruggetje afreden en deden alsof we in het zwerkbalteam van Ravenklauw zaten.

En ja, eigenlijk was dat al lang over, maar toch.

Het laatste boek verscheen vier jaar geleden. Nadat ik het uit had bekeek ik dagen achter elkaar tranentrekkende Youtube-compilaties vol met van Deviantart geplukte tekeningen, opgedragen aan de gestorvenen uit Harry Potter. Zo leek het net alsof ik er nog middenin zat. Ik onderdruk de neiging om het weer te doen – je komt er niet mee verder. Maar wat moet je wel doen als het boek uit is? Fanfiction lezen waarin het beter afloopt met Sneep? (Want ja, ik zit vooral zo met die Sneep ik m’n maag. Had je iets anders verwacht.) Natuurlijk heb je nu Pottermore.com, maar dat is evenals de Youtubefilmpjes slechts uitstel van het einde.

Op dit soort momenten heb ik een hekel aan fictie. Er wordt een wereld geschapen, zo uitgebreid en levensecht, maar dan houdt deze wereld op. Kennelijk heeft dit heelal toch een plafond. Binnenin gebeurt zoveel, maar ‘veel’ is nog steeds beperkt.

Dus ja, wat nu. Ik weet het niet. Ik ben dankbaar dat ik erbij mocht zijn, dat ik mocht wachten op het volgende deel en erover kon speculeren op Harry Potter-fora. Dat ik jong genoeg was om op een brief van Zweinstein te kunnen hopen. Het was fantastisch.

De boeken liggen klaar om opnieuw gelezen te worden, maar ik wil het niet. Fictie kan niet dood, maar leven zoals het de afgelopen tien jaar heeft gedaan, zal het ook niet meer.

1 Comment

Filed under boeken, film en teevee, vroegah

Tagged as ,