Monthly Archives: November 2016

een jaar veganist: de balans

Ongeveer een jaar geleden werd ik een Absolute Levenshater, oftewel een veganist.

Grapje. Ik werd wel veganist, maar man, wat hou ik van het leven.

Op mijn blog schrijf ik weinig over mijn eetgewoontes. Dat heeft twee redenen. Ten eerste, ik wil geen ‘vegan blog’ hebben, want dan jaag ik alle vleeseters weg en dan kan ik ze niet meer stiekem infiltreren met plantaardige gedachten. Ten tweede, ik ben inmiddels zo gewend aan deze ~*~lifestyle~*~ dat ik er vaak ook niet per se iets over te melden heb. Maar goed, laatst realiseerde ik me dat ik toch wel weer een heel jaar dierlijke producten uit mijn huis, mond en hart heb geweerd, dus ik vond het toch wel even leuk om hier bij stil te staan.

WACHT EVEN, WAAROM WAS JE OOK ALWEER VEGANIST?
Omdat ik tegen dierenmishandeling ben. We kunnen een lang debat voeren over of iedere vorm van vleeseten dierenmishandeling is, maar ik kan wel stellen dat bijna al het vlees dat in Nederland wordt geconsumeerd, afkomstig is van dieren die onder erbarmelijke levensomstandigheden hebben geleefd (zelfs het zogenaamde ‘biologische’ vlees). Maar goed, daar was ik tien jaar geleden al achter, toen werd ik namelijk vegetariër. Anderhalf jaar geleden besloot ik ook langzaamaan zuivel en eieren uit mijn voedingspatroon te schrappen omdat ik niet meer actief wilde bijdragen aan dierenmishandeling. Dus ja. Dat.

MAAR EET JE DAN NOG WEL WAT?
Om een of andere duistere reden denken mensen dat je als veganist niets meer kunt eten. Nu geef ik toe: je sluit wel veel opties uit. Maar waar God een deur sluit, opent hij een venster (door al mijn PvdD-gestem ben ik ook maar meteen zevendedagsadventist geworden) (grapje mensen, GRAPJE). Nee, ik kan inderdaad geen McFlurry’s meer eten, maar soms moet je gewoon verder kijken dan je neus lang is.

Ik begon anderhalf jaar geleden klein, binnenshuis, door mijn yoghurt te vervangen door sojayoghurt en de fetablokjes in de salade door kikkererwten. Als je vlees, eieren en zuivel weghaalt, blijft er zoveel over … granen, peulvruchten, groente, fruit, noten, zaden, pitten, SUIKER (ja ik tel suiker mee als voedingsgroep). Tegenwoordig is bijna al het snoep van Katja veganistisch. De robuuste chocolate chip cookies van LU zijn veganistisch.

Het vergt wat meer onderzoek en creativiteit, maar als je er je ogen voor opent, kom je erachter dat de wereld oneindig veel plantaardig voedsel te bieden heeft.

HEB JE ECHT NU NIKS MEER GEGETEN DAT NIET VEGANISTISCH WAS?
Vast wel, heel vaak, per ongeluk. En ik heb wel eens een niet-vegan koekje gegeten in een situatie waarin het echt heel erg onbeleefd was om het niet te doen. Maar goed, dat is niet erg, als ik naar puurheid zou streven, dan zou ik mezelf meteen wel van kant maken.

HOE GEZOND BEN JE OP EEN SCHAAL VAN 1 TOT 10?
Ik ben behoorlijk gezond. Helaas niet zo Green Happiness-achtig gezond als sommige veganisten (misschien komt dat doordat ik suiker meetel als voedingsgroep), maar alsnog, gewoon prima. Ik slik vitamine B12-tabletten en vitamine D. Afgelopen jaar was ik één keer ziek, maar om eerlijk te zijn vind ik dat alsnog een wonder gezien de enorme hoeveelheid stress waar ik een groot gedeelte van dit jaar onder stond.

BEN JE NU HEEL VEEL AFGEVALLEN?
Nee, zie mijn vorige antwoord.

En dit. (Ja, ik weet dat ik deze foto al gepost heb, komt niet omdat ik nooit wat lekkers eet maar omdat ik nooit meer zin heb om foto's te maken)

En door dit. (Ja, ik weet dat ik deze foto al gepost heb, komt niet doordat ik nooit wat lekkers eet maar omdat ik nooit meer zin heb om foto’s te maken)

MAAR JE HEBT ER TOCH WEL IETS VAN LICHAMELIJK GEWIN UITGEHAALD? TOCH? DOOR AL DAT GROENVOER DAT JE NU EET?
Nou, ik ben niet eens heel veel meer groente gaan eten, want ik at al achterlijk veel toen ik nog ‘gewoon’ een onschuldige vegetariër was. De enige lichamelijke verandering die ik heb doorgemaakt, is dat mijn huid enorm is opgeknapt. Ik had altijd ontelbaar veel bultjes, vooral op mijn voorhoofd, en nu heb ik er nog maar een paar. #nooitmeerzuivel

KRIJG JE VEEL RARE REACTIES?
Nee, niet echt. Ik lees wel eens wat andere veganisten (of zelfs vegetariërs) naar hun hoofd geslingerd krijgen, en dan verbaas ik me helemaal kapot. Ik krijg eigenlijk nooit negatieve of zelfs rare opmerkingen. Mensen vinden het veganisme eigenlijk wel goed, behalve dan dat ze vinden dat we toch eigenlijk vlees moeten eten want dan hebben we altijd gedaan (weet je wat we ook altijd hebben gedaan? Oorlog voeren en vrouwen mishandelen) en dat het gewoon lekker is (weet je wat ook lekker is? De hele dag in bed blijven liggen en een fles wodka leegdrinken, maar dat doe ik óók niet).

Oh, en heel veel mensen willen eten of ik wel vis eet. Natuurlijk eet ik vis. Euh, natuurlijk eet ik geen vis, bedoel ik. De oceanen zijn over 15 jaar leeggevist door de vraatzucht van de mens, vissen lijden veel pijn tijdens de vangst en bovendien vond ik vis altijd al walgelijk smaken. Dat laatste is eigenlijk geen goed argument, maar gelukkig zijn de eerste twee dat wel.

WAT VIND JE HET MAKKELIJKSTE AAN VEGANIST ZIJN?
Lekker eten scoren. Zelfs in restaurants. Protip: als je familie weer eens bij Van der Valk wil eten, moet je van tevoren even bellen/mailen om de situatie uit te leggen, en heel lief vragen of ze iets kunnen maken zonder dierlijke producten. Dat kunnen ze. TOPPERS daar, bij Van der Valk, en eigenlijk ook bij alle andere restaurants.

WAT VIND JE HET MOEILIJKST AAN VEGANIST ZIJN?
Andere mensen.
Zoals ik al zei, op zich reageert men best wel neutraal/aardig op mijn eetvoorkeuren. Bovendien wordt er vaak goed voor me gezorgd op feesten en partijen; dan zijn er genoeg kikkererwtenburgers en vegan koekjes enzovoorts enzoverder. Heel lief, want ik weet het: ik ben lastig. Mensen moeten meer moeite voor me doen (nou ja, ze ‘moeten’ natuurlijk niks, maar zo voelt dat toch, dat is het mooie van mens-zijn, ons allesoverheersende schuldgevoel). En ja, ik ben dan ook heel blij als er speciaal iets voor me is gemaakt. Echt hoor. Ik wil ook niet ondankbaar zijn.

Maar weet je wat ik nou écht fijn zou vinden? Als deze wereld wat sneller zou veranderen. Hartstikke leuk dat je me ‘respecteert’ en dat mijn plantaardige hapjes gezellig naast de dode dieren mogen liggen, maar ik had dan liever gehad dat de ene helft van de mensen lullig zou reageren en de andere helft ook gewoon veganist zou worden. Dat ik op het ene feestje maar gewoon een banaan uit de fruitschaal jat, en dat het andere feestje dan gewoon volledig vrij van dierenleed zou zijn.

Natuurlijk is het voor mij vervelend als ik één avondje niet lekker kan eten, maar weet je wat pas echt moeilijk is? Je hele leven in een klein hokje zitten opgepropt tussen je soortgenoten terwijl je wacht op de dood.

Want ik ben tenslotte geen veganist geworden voor mezelf, maar voor de dieren. En goed, ook wel een beetje voor het milieu. Een biefstukje eten is namelijk erger is dan de hele dag onder de douche staan. Je kunt wel gaan huilen omdat Trump het klimaatakkoord verpest, maar je kunt ook gewoon je verantwoordelijkheid nemen en zelf je ecologische voetafdruk verkleinen.

Het is zo makkelijk, mensen. Begin klein. Zoek eens één veganistisch gerecht op. Gebruik hummus in plaats van ham. Of probeer het eerst eens alleen zonder vlees.

Terwijl het ook zo kan!

Terwijl het ook zo kan!

NOU LISA LEKKER DAN, MOET JE NOU WEER ZO MILITANT DOEN. ALS JE NU ZO JE STANDPUNTEN AAN ME GAAT OPDRINGEN GA IK EXPRES EEN EXTRA BIEFSTUKJE ETEN. HEB JE NU JE ZIN? KUN JE DIT BLOGJE NIET GEWOON AFSLUITEN MET EEN POSITIEF EN LUCHTHARTIG ALINEAATJE ZODAT IK ME WEER MINDER SLECHT OVER MEZELF KAN VOELEN?

Nou oké, hierbij een paar tips voor mijn favoriete veganistische eetplekken (alleen in de Randstad ja, want als ik niet in Amsterdam of Rotterdam of Utrecht ben, dan ben ik niet in Nederland; sorry, ik ben een gewoontedier):

Dophert (Amsterdam). 100% vegan. Vooral leuk om te lunchen, hoewel je er tegenwoordig ook kunt dineren geloof ik. Hun vegan chocola-pindakaastaart is de beste taart die ik OOIT heb gegeten.
Beter & Leuk (Amsterdam). Vegetarisch geloof ik, vegan opties staan duidelijk aangegeven. Heel lekker.
Bar James (Amsterdam). Ook vegetarisch, met vegan bitterballen en ook heerlijke vegan lunchopties.
Mastino (Amsterdam). Omni-afhaalpizzeria met maar liefst vier verschillende pizza’s met vegan kazen (ik ga zelf altijd voor de New Vegan, die is gewoon zo lekker).
Gare du Nord
(Rotterdam). Serieus Restaurant in een oude trein, vergeet niet te reserveren. 100% vegan.
TerraZen (Amsterdam). Vegan en vet lekker. Heel erg centraal maar wel vrij klein, en je moet het niet erg vinden om bij iemand anders aan tafel te zitten en/of dat je haar na afloop naar oliebollen ruikt.
Gys (Utrecht/Rotterdam). Eigenlijk hebben ze er ook vlees, maar ze hebben ook genoeg vegan opties.
Burgertrut (Rotterdam). Ze hebben ook hamburgers met dode dieren, maar ook vegetarische, en ook veganistische, en die zijn echt heel lekker.
Heavenly cupcakes (Rotterdam). Alleen maar vegan. Vooral die met chocola zijn allemaal echt heel erg lekker.

xoxo

VeganGirl

gossipgirl

17 Comments

Filed under vegashizzle

over al die boeken die aan het wegrotten zijn in mijn boekenkast

Mijn favoriete vraag die ik nooit aan iemand stel is: “Hoeveel ongelezen boeken staan er in jouw boekenkast?” Ik vind het maar verwonderlijk dat iedereen altijd superveel boeken heeft die keurig op een rijtje staan te wachten tot ze gelezen worden. Het slaat namelijk nergens op, want als je een boek koopt, dan wil je het toch ook lezen? En als je een boek krijgt, dan wil je dat misschien wel en misschien niet lezen, maar in dat laatste geval lees je het toch gewoon uit beleefdheid? (Tenzij het Ulysses is of zo, maar goed, als iemand je dat boek geeft, dan is het misschien tijd om jullie vriendschap te verbreken.)

Niet dat mijn boekenkast veel beter is. Lang vreesde ik dat de helft van mijn ongeveer 150 romans tellende collectie ongelezen was, maar toen ik het een tijdje terug telde viel het mee: ‘slechts’ een derde van mijn boeken heb ik nooit opengeslagen (of misschien alleen even, om hem gauw weer terug te leggen omdat ik de eerste pagina al niks vond). Dat zijn maar 50 boeken. Ik had destijds bedacht om er een missie van te maken om al die krengen één voor één alsnog uit te lezen, maar om een of andere duistere reden voelde dat na een tijdje toch onprettig, en begon ik maar weer opnieuw in Harry Potter.

En inmiddels staan ze daar maar nog steeds, die boeken. Ik krijg er een onprettig gevoel bij, van al die ongeconsumeerde bladzijden, al die ongeziene woorden, al die onbekende ideeën… toen ik klein was, droomde ik van een bibliotheek à la Belle en het Beest: nu lijkt niets me verschrikkelijker. Al die verhalen waar de auteurs ongetwijfeld zo hard op hebben zitten zwoegen, al die personages waar ze hun hele ziel en zaligheid in gelegd hebben, al die boodschappen die mijn leven op z’n kop hadden moeten zetten, die zijn gewoon voer voor de zilvervisjes. Soms valt er wel eens eentje uit een boek tijdens het opnieuw inrichten van mijn boekenkast.

nope

nope

En ja, ik weet dat het eigenlijk niet écht uitmaakt, want mijn huis is heus (nog) niet volgebouwd met ongelezen boeken en zilvervisjes eten toch niet zo snel, maar al die boeken geven mij toch een enigszins unheimlich gevoel. Dat komt wellicht voor een groot deel doordat ik anderhalf keer dat boek van Marie Kondo heb gelezen (als e-book trouwens, he he). Die zegt altijd: boeken die al jaren ongelezen in je kast staan moet je sowieso weg doen, want die ga je toch niet meer lezen.

Ga ik die boeken niet lezen? Ik weet het niet. Misschien wel. Ik kan niet in de toekomst kijken, toch?

Ik bedoel, waarom zou ik een boek als De Idealisten van Zoë Keller (het schrijnendste voorbeeld uit mijn boekenkast, omdat ik hem altijd klaarleg op mijn nachtkastje zodra ik een andere roman uit heb maar dan tóch weer iets anders pak) nou niet gewoon lezen? The Guardian noemt het “het werk van een auteur op de toppen van haar kunnen” nota bene! Het is van de auteur van Notes on a Scandal! (Niet dat ik die ooit gelezen/gezien heb.) Het gaat over een Joodse New Yorkse familie in de verwarrende tijd na 9/11! Waarom zou ik dit weggooien als ik het nog niet gelezen heb?

Een oplossing voor mijn First World-boekenprobleem zou natuurlijk zijn om toch maar verder te gaan met het afwerken van al die ongelezen romans, ware het niet dat ik tegenwoordig nog maar redelijk weinig lees omdat ik heel dwangmatig een programma over mannen in jurken moet kijken (ben alweer toe aan seizoen 7!). Project Lees-Je-Kast-Uit zou dus een vijfjarenplan worden. Vooral omdat ik (hoewel ik het ergens ook wel zie zitten om het op te kloppen tot een #challenge met een #hashtag en iedere week er een uitgebreid #weekoverzicht over te #schrijven op mijn #blog) eigenlijk al moet huilen bij de gedachte dat ik nog iets ga moeten van mezelf. Ik moet al iedere dag afwassen en minstens één keer per maand stofzuigen, dat kost me al zoveel moeite.

De enige gedachte die me altijd troost als ik kijk naar mijn boekenkast: als er in de nabije toekomst een natuurramp plaatsvindt, of een sneeuwstorm of zo, of als het water ineens twee meter hoog staat, of als het gewoon heel hard waait, en we kunnen niet naar buiten, en het internet doet het niet, dan heb ik tenminste wat te doen.

18 Comments

Filed under boeken

oktober: een semi-beknopte samenvatting

Hellohellohello mijn lieve, leuke en aardige bloglezers, hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed. Op zo’n beetje ieder front wel eigenlijk, behalve op blogfront, want sinds mijn eerste (en tot nu toe laatste) maandoverzicht heb ik nauwelijks meer iets geproduceerd, wat betekent dat mijn blog nu officieel is veranderd in een incompleet logboek over mijn middelmatig interessante leventje.

In oktober heb ik sowieso bijna niet op internet gezeten. Had er gewoon geen zin in. Ik heb zelfs niks op Instagram gepost, wat ik best wel knap vind, want in augustus en september was ik toch wel een soort van lichtelijk doorgedraaid verslaafd. Ach ja. Essena O’Neill zou trots op me zijn, laten we maar zeggen.

Maar goed – laten we maar ophouden over alles dat ik NIET gedaan heb, en laten we het maar eens hebben over wat ik deze maand WEL heb uitgevoerd.

M Ü N C H E N

Ik ging dus naar München voor mijn werk. Het hoofdkantoor van het bedrijf waar ik werk zit daar namelijk, en eens in de zoveel maanden is hier een cursus voor alle nieuwe medewerkers. Ik en een Nederlandse collega (en drie Franse, twee Hongaarse en een Tsjechische) gingen daar drie dagen heen voor de cursus, en twee dagen om ons ‘normale’ werk te doen. Het was echt supervet om de sfeer op dat hoofdkantoor mee te maken en ik vond München ook heel leuk, ze hebben er ECHT heel lekker vegan eten. Ik at de beste veganistische burger aller tijden bij München ’72. Mijn collega en ik zijn speciaal voor die burger twee keer naar dat restaurant gegaan (en zij is niet eens vegan, dus kun je nagaan).

Mijn diploma-uitreiking

In oktober kreeg ik ook mijn diploma waarop stond dat ik officieel leraar Nederlands mag zijn. Ik denk niet dat ik er ooit iets mee ga doen, maar het was toch leuk om even met mijn ouders en Tim terug te gaan naar de UvA om mijn diploma op te halen.

Althans … het was leuk totdat iemand een presentatie gaf waarin werd ingegaan op wat het betekende om docent te zijn en voor de klas te staan, want alleen al bij die gedachte stond het zweet op mijn handpalmen en zocht ik razendsnel naar de nooduitgang. Goed, ik overdrijf. We werden mooi toegesproken door onze vakdidacticus en we kregen allemaal nog een boek van haar (mijne was: Gelijk hebben, gelijk krijgen: de kunst van het overtuigen. Ik wil hier geen commentaar op geven).

Het was wel leuk om iedereen terug te zien, echt IEDEREEN is ineens leraar dus ik ben een beetje het zwarte schaap van de opleiding. Maar ik vind helemaal mooi (dit is dus een verwijzing naar een  YouTube-filmpje, niet dat jullie denken dat ik meteen niet meer kan schrijven nu ik geen leraar Nederlands meer ben).

hardloopperikelen

Hier kan ik heel kort over zijn: mijn fysio denkt dat ik niet terug hoef te komen! Ik hou nog zes slagen om de arm want ik voel m’n knieën nog wel, al is het niet veel. Ik moet wel zeggen dat ik de laatste weken heel weinig heb gerend omdat het in München niet kon en ik de rest van de weken echt heel veel afspraken had. Choices. Maar hoe graag ik ook wil hardlopen, slapen is belangrijker. Ik vind het altijd heel erg irritant als mensen zeggen dat ze liever meer leven en minder slapen, want mijn leven heeft zoveel meer kwaliteit als ik gewoon 8 uur per nacht slaap. Ik ben liever 16 fitte uren wakker dan 18 dramatische uren, weet je. Maar goed, ik dwaal af.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~andere shizzle

  • Hoewel ik nauwelijks blogde, heb ik in oktober wel met een recordaantal andere bloggers afgesproken. Zo ging ik pindakaas kopen en veganistische bitterballen eten met Anne-Fleur, kookte ik de sterren van de hemel bij Laura thuis en was ik in de Irish Pub in München met Rosa-die-geen-blog-meer-heeft-maar-toch-altijd-mijn-blogdinnnie blijft (ja, ze woont in die stad, vandaar).(Zoals jullie zien, is alles wat ik doe gecentreerd rondom eten en drinken – zoals het hoort).
  • Tim werd 28, en hoewel hij het nooit zo leuk vindt om jarig te zijn, wilde hij gelukkig nog wel met mij uit eten bij Weesper. Dat was ook heel leuk, vooral vanwege de friet (en natuurlijk omdat ík zijn verjaardag wel heel leuk vind, he he he).
  • Ik zag The Perks of Being a Wallflower nog eens en kjsghaghakdfi8hyteaghfdg, hij is niet zo goed als het boek maar ik HOU alsnog zoveel van die film jongens, echt niet normaal.
  • Ik begon voor de derde keer in Eat Pray Love (gênant maar wel waar).
  • Ik keek RuPauls Drag Race All Stars 2 en het was ZO. GOED. Echt fantastisch. Ik ben lichtelijk geobsedeerd door Alaska. Ik wou dat ik haar was.
  • Speaking of Alaska, ik ging afgelopen weekend naar het Halloweenfeest van Babs als een heksenversie van Alaska the queen of snakes. Ik had er zelfs speciaal een nepslang voor gekocht. Ik denk niet dat iemand het snapte, wat ook wel logisch is gezien het feit dat mijn enige links aan Alaska de slang en een halfslachtige poging tot de beehive die ze anno 2013 altijd had waren, maar ik was toch erg content met mezelf.

  • Speaking of RuPaul, ik ben nu seizoen 6 aan het kijken. Als ik het gezicht had van Adore Delano en de gevatheid Bianca del Rio, dan zou ik verder echt niets meer in mijn leven nodig hebben.
  • Deze maand was ik ook veel bezig het het schrijven van fictie. Ik zeg ‘het schrijven van fictie’ omdat dat lekker vaag klinkt (ik vind het namelijk veel te spannend om te vertellen, maar dan kan ik toch weer m’n kop niet houden, waardoor ik nu (naast iemand ben die haar blog gebruikt als logboek) zo iemand ben die A maar geen B zegt, a.k.a. mega-irritant), in feite ben ik gewoon bezig aan een best wel serieus project. Aangezien ik ook al 40 uur per week werk als copywriter, kunnen jullie misschien begrijpen dat ik geen tijd slash zin had om óók nog eens te gaan bloggen.
  • Trouwens, toch nog even iets wat ik in oktober niet deed: naar PJ Harvey gaan. Ik had een ticket voor haar concert in de HMH, maar dat viel tegelijkertijd met München. Dat deed wel pijn, ja.
  • Ik heb het gevoel alsof ik nog iets belangrijks heb meegemaakt maar dat ik dat nu helemaal vergeet te vertellen, maar was het is, Joost mag het weten.

Oké leuk, en nu?

Nou, nu is het dus november. Ik hoop deze maand nou eindelijk eens een huis te vinden waar Tim en ik samen in kunnen gaan wonen, zodat we eindelijk naast elkaar kunnen computeren aan ons leven samen kunnen beginnen. Als iemand nog iets weet, we zoeken iets in Amsterdam, liefst natuurlijk binnen de ring maar iets daarbuiten kan op zich ook wel (ik kan alleen niet in de Bijlmer gaan wonen of zo, want dan moet ik echt anderhalf uur fietsen naar mijn werk, en ik weiger met het ov te gaan). Verder ga ik met Tim naar Placebo (YES YES YES) en ga ik werken aan mijn fictieproject (sorry guys maar jullie zeiden dat jullie nog een maandoverzicht wilden) en ga ik hopelijk meer hardlopen en meer bloggen en ja dat soort dingen.

12 Comments

Filed under maandoverzicht