Monthly Archives: January 2013

pokémon confessions

Laatst stuitte ik op een tumblr die ‘Pokemon Confessions’ heet, iets wat in de eerste instantie mijn interesse wekte – niets is leuker dan praten over Pokémon en over hoe serieus je het vroeger nam (volgens mij kreeg ik destijds soms letterlijk tranen in mijn ogen omdat ik ZOVEEL VAN POKÉMON HIELD). Helaas bleek die site niet echt aan mijn verwachtingen te voldoen, ik raakte er alleen maar in de war van. Daarom zet ik zelf maar wat bekentenissen onschuldige herinneringen online. (Hopend dat jullie volgen, anders sta ik in m’n eentje voor lul)

-Mijn favoriete Pokémon was Growlithe en als ik ging tennissen, deed ik net alsof hij met mee meespeelde. Ik weet niet zo goed waarom, want het was een soort hond en ik heb echt een hekel aan honden. Ik deed ook altijd net alsof ik Ponyta zat als ik op mijn fiets naar school reed, wat nog raarder was, want ik heb al helemaal een hekel aan paarden.

– Mijn broertje en ik hebben een keer de tent in zijn kamer opgezet en gespeeld dat wij Pokémontrainers op reis waren. Dat was echt leukste wat we ooit gedaan hebben, totdat hij ineens verdween met de mededeling dat hij ‘even naar de wc ging’, en ik hem toen een kwartier later beneden voor de tv vond.

– Gelukkig kon hij ook meelevend zijn: toen mijn spel bij Pokémon Gold ineens zomaar gewist was (ja, ik moest huilen – ik was al zo ver!), begon hij uit solidariteit ook een new game bij Pokémon Silver. Awww.

– Nog steeds voel ik euforie als ik denk aan die keer dat ik van mijn drie jaar oudere buurjongen won met Pokémonkaarten. Ik was sowieso best goed met die kaarten (als ik het zelf mag zeggen) maar dat was waarschijnlijk vooral omdat ik er meer geld aan uitgaf dan diegenen tegen wie ik speelde.

– Ik deed altijd alsof Dana mijn beste vriendin was, omdat ze me altijd belde. En ik droomde een keer dat ik verkering had met James. Awkward. Heeel awkward.

– Ik heb een keer bij het spel van m’n broertje een Tangela gevangen met een masterbal.

– Toen een paar kennissen van ons een paar van die ‘legendarische’ Pokémon hadden gevangen en die kloonden en aan ons gaven en ik Red Ash ineens kon verslaan, vond ik het niet meer leuk.

26 Comments

Filed under film en teevee, vroegah

asfalt & ik

Mijn ouders hebben een stacaravan in de Provence. Om zo optimaal mogelijk gebruik te maken van ons tweede thuis, reden wij vroeger vier keer per jaar zo’n uur of elf (ja, vier keer per jaar, en ja, elf uur heen én elf uur terug) naar Zuid-Frankrijk. Dat zijn heel veel auto-uren, waar we er onvermijdelijk ook een aantal van in de file hebben doorgebracht.

Tijdens die files zat ik voornamelijk Pokémon Gold te spelen op mijn gameboy of griezelboeken te lezen, maar er waren ook momentjes van bezinning. Met ‘bezinning’ bedoel ik: ik keek wel eens verder dan 20 cm van me vandaan, en dan het liefst naar iets wat toch niet al te ver was; de grond. Naar het asfalt. Asfalt (dat ik overigens steeds als ‘asvalt’ wil schrijven) is heel intrigerend om te bestuderen, zeker vanuit een autoraam. Ik bedoel, hoe vaak doe je dat nou, eens goed kijken naar dat materiaal dat je dénkt te kunnen dromen, het materiaal waar je zo vaak boven gezweefd hebt, dichtbij en ver weg tegelijk, met kleine steentjes en bobbeltjes en glinsteringetjes en heel wat meer dan slechts vijftig tinten grijs?

Niet dat ik er verder universele wijsheden van opstak of zo, of meer inspiratie kreeg voor mijn eigen vampierverhaal, het zorgde er alleen voor dat ik uit de auto wilde stappen om op mijn hurken te gaan zitten, zodat ik het van nóg dichterbij kon zien. Omdat ik wist dat mijn ouders het geen goed idee zouden vinden (en omdat ik eigenlijk ook wel lekker zat), heb ik het nooit gevraagd. Ik ben wel altijd blijven kijken. Ik heb er nog steeds niet zo veel aan, maar het is gewoon mooi, en dat is ook wel eens leuk.

Deze blog is geschreven in opdracht van Lenneke, die bij het geven van dit onderwerp hoogstwaarschijnlijk niets dan cruel intentions had. Heeft zij even pech dat ik zo’n mindful kind was! Ha! Ha! Ha!

23 Comments

Filed under vroegah

the perks of loving the perks

Het is altijd tricky om de verfilming van één van je lievelingsboeken te kijken, maar omdat de trailer van The Perks of Being a Wallflower er zo goed uitzag (en omdat ik veel te nieuwsgierig ben om níet te kijken), ben ik gisteren eindelijk naar deze film geweest. Eindelijk ja – want  hij draaide in Frankrijk pas sinds gisteren in de bioscoop. En dat terwijl ik al zo lang wachtte. Zielig hè.

Wél kijken bleek uiteindelijk een zeer goede zet, want ik werd hier alleen maar heel gelukkig van. Voor wie het verhaal niet kent, een minisamenvatting: misfit maakt vrienden met andere misfits maar is nog steeds heel awkward.

En dat zie je ook wel.

Het is allemaal wat dik aangezet Amerikaans en het is het is natuurlijk volstrekt ongeloofwaardig dat zulke hippe jongeren losers moeten voorstellen, maar toch: I loved it. De film was opgebouwd uit de één na de andere zalige scène, levendige personages, awesome details en goede dialogen.
De hoofdpersoon, Charlie, is geweldig, alleen al om die ongemakkelijke, enigszins zeurderige manier waarop hij praat – ik had zoveel medelijden met hem dat ik hem de hele tijd wilde knuffelen. (Ook voor de eerste keer in mijn leven, ik word een softie.) En dan had je Patrick; in de eerste instantie had ik hem liever niet zo knap en niet zo vals nichterig gezien, maar uiteindelijk zette ik die scrupules overboord want hij heeft de meest geweldige glimlach ooit (zo eentje waar de hele wereld in verscholen ligt. Wat zeg ik? Het hele universum!). En hij is ook nog eens walgelijk charismatisch.

En ze dansen zo leuk.

Wat betreft de vertaling van letters naar beelden: uiteindelijk was de film gewoon een verkorte versie van het boek, met wat eruit geknipte verhaallijnen en wat knappere mensen. Het enige dat ik echt zonde vind, is dat ze het hele participatiegedoe van Charlie niet zo hebben uitgewerkt, wat ik in het boek juist één van de interessantste elementen vond. Maar ik ben niet boos. Ik ben namelijk nog steeds heel blij. Dat zijn the perks of loving the perks.

21 Comments

Filed under boeken, film en teevee

sinds oudjaar 2001 ben ik maar weinig veranderd

De eerste keer dat ik goede voornemens maakte, was ik 10 jaar en ik schreef ze met gekleurde gelpennen in mijn barbiedagboek. Voornemen nummer uno luidde: ’25 goede voornemens verzinnen’. Daarna volgden voornemens als ‘beter voor konijn zorgen’, ‘beter haar kammen’ en ‘minder huilen’. Inmiddels ben ik meer dan twee keer zo oud, maar mijn zelfverbeteringsillusies heb ik nog lang niet verloren. Omdat mijn gekleurde gelpennen leeg zijn, hierbij mijn goede voornemens voor 2013:

1. Vaker haarmaskers gebruiken, zodat kappers niet meer zo zeuren over dat ik dat moet gaan doen.
2. Een boek per week lezen. (Om me een beetje meer neerlandicus te voelen)
3. Heel veel juicen. Voor de normale mens: kilo’s en kilo’s groente en fruit in een apparaat gooien, zodat je het piepkleine beetje sap dat eruit komt, kunt drinken. Dit voornemen is Heel Belangrijk, al was het maar omdat mijn nieuwe sapcentrifuge mijn halve kamer in beslag neemt.
4. Minder vaak over One Direction praten.
5. Een hele fijne laatste maand in Parijs hebben.
6. Eens een keer 10 kilometer hardlopen. Dat kan ik best, maar ik heb er nooit zin in, omdat dat zoveel tijd kost. Maar goed, ik wil kunnen zeggen dat ik ‘wel eens 10 kilometer loop’, en aangezien ik niet kan liegen moet ik dat dan maar eens gaan doen.
7. Leren liegen.
8. Blogposts vooruit typen die ik in geval van nood en tijdstress online kan gooien (wat een grap, nu komen we dus aan bij bizarre voornemens)
9. Afleren om aan het tweede chocolaatje te denken voordat ik de eerste op heb.
10. Mijn broccoli niet meer laten beschimmelen, en als het toch beschimmelt, gaat er één euro in een speciale broccolispaarvarken, en van dat geld ga ik aan het eind van de maand extra broccoli kopen (bovenop de broccoli die ik sowieso iedere week al koop), waardoor ik nog meer broccoli heb die kan beschimmelen, wat rampzalig zou zijn; dus ik moet het gewoon opeten.
11. Minder huilen.

34 Comments

Filed under voornemens