Tag Archives: voornemens

15 zeer goede voornemens voor 2015

De laatste jaren zeggen steeds meer mensen dat ze niet in goede voornemens geloven. Nee, als je iets (aan jezelf) wilt veranderen, moet je heel wat meer doen dan het alleen maar wensen. Je moet je doelen concreet maken, plannen, en vooral niet te veel tegelijkertijd willen. Nou, denk ik ieder jaar, dat bepaal ik zelf wel. Ik maak gewoon een lijst goede voornemens en ik ga me OVERAL aan houden. Aan het einde van dit jaar ben ik een supermens. (En ja, ik weet dat er inmiddels al niets meer nieuw en fris is aan 2015, maar het is nooit te laat voor een beetje zelfverbetering.)

Nou, dit zijn ze:

1) Blinden helpen oversteken.

2) De armen en onwetenden bijstaan.

3) Meer Adrian Mole-referenties maken.

4) Minder praten over Harry Potter tegen mensen die niet van Harry Potter houden. Ik moet me minder opstellen als een Jehova, anders raak ik dadelijk driekwart van mijn vrienden kwijt. (Ja, de meeste van mijn vrienden zijn geen HP-fanatici. Nee, ik begrijp ook niet hoe ik het met ze uithoud.)

5) Meer dingen maken uit kookboeken (ik kook nu te vaak te saai, met twee pannen, één voor de rijst, één voor het roerbakken van mijn groente en nepvlees).

6) Gevarieerder eten. Ik eet gezond, maar het is altijd hetzelfde en dat is om in slaap te vallen zo saai. Altijd maar weer dit tomaten en paprika en zilvervliesrijst. Ik eet nou nooit eens prei. Of linzen. Of risotto.

7) Meer bewegen (dit kan ik concreet maken door mijn zelfbedacht regel ‘Als je al hebt hardgelopen, mag je de bus pakken in plaats van de fiets’ af te schaffen. Die sloeg echt nergens op, vooral omdat mijn hardlooprondjes ontzettend lame-ass zijn.)

8) Mijn hardlooprondjes wat minder lame-ass maken.

9) Altijd om een stempel vragen als ik koffie neem op de UvA (ik ben vorig semester zeker zeven gratis cappuccino’s misgelopen).

10) Updates op mijn computer laten uitvoeren als de programma’s dat per se willen.

11) Niet meer ‘De slimste mens’ spelen in gezelschap.

12) Vaker leuke dingen doen. En dan bedoel ik niet per se naar New York vliegen of zo (oké, dat mag ook) maar wat vaker naar een museum (ik
heb een ernstig verwaarloosde museumjaarkaart). Of ergens naartoe fietsen. Of zo. (#levensgenieter)

Of: studeren onder het genot van een achterlijk duur kopje koffie ipv de goedkope op de UvA #deleven

13) Ook daadwerkelijk back-ups maken op de twee harde schijven dit ik bezit (ja! Ik heb mijn eerste verstopte harde schijf vorige week eindelijk teruggevonden!).

14) Minder vaak mijn vriend tegenspreken wanneer ik het eigenlijk wel met hem eens ben.

15) Stoppen met iedere avond onder mijn  bed kijken of daar ineens een lijk ligt.

33 Comments

Filed under leven

de zoveelste wannabe-uitzondering

Ik heb het al eerder geschreven: nooit loop ik over Amsterdam Centraal Station zonder me er bewust van te zijn dat ik over een jachtterrein loop. Al voordat ik de open vlakte betreden heb, scan ik de omgeving af naar jongeren in felgekleurde jasjes en met klemborden of tablets in de hand. Ik haal diep adem en dwing mezelf door te blijven lopen, wat er ook gebeurt. Ik versnel mijn pas, kijk geveinsd chagrijnig en verschuil me achter toeristen. Ja, goededoelenwervers ontwijken is een belangrijk onderdeel in mijn dagelijks leven.

Eigenlijk best raar, nu ik erover nadenk. Raar dat ik het zo belangrijk maak, dat ik er zo veel aandacht aan besteed. Dat het me zo veel moeite kost om niet, zoals vroeger, te verzanden in lange ‘gesprekken’ waarbij ik voornamelijk zwijgend naar de grond staarde omdat ik bang was voor wat er zou gebeuren als ik ze aan zou kijken. Uiteindelijk wist ik er toch uit te persen dat ik toch geen donateur werd omdat ik niet geloofde dat mijn geld op de juiste plek terecht zou komen. En schuldig dat ik me dan voelde!

En het fascinerendste is dat dit al ZO vaak is gebeurd. Hoe vaak ben ik inmiddels wel niet aangesproken door een vlotte jongere die geld wilde zien voor iets waar ik wel achter sta, maar dankzij dezelfde vlotte jongere nu eenmaal wantrouw? Toch voelt iedere keer weer vers, iedere keer moet ik mijn best doen om er niet in mee te gaan. Ze worden ook steeds gehaaider, lijkt wel. Steeds vaker spreken ze je niet aan met “Mag ik iets vragen?” maar met “Hoi, ik ben Daniel/Sarah/Omar”, en geven ze je een hand, waardoor je totaal van je apropos raakt en het idee krijgt dat het onbeleefd is om verder te lopen. Alsof je bent aangesproken door een onschuldige voorbijganger, en niet door een sluwe jachthond. (Het is echt een wonder dat ik maar één keer ben gezwicht.)

Voor de goededoelenwervers zelf lijkt het me het vreemdst, iedere keer weer proberen om iemand het gevoel te geven dat je de eerste bent die vraagt om een maandelijkse donatie.Terwijl diegene waarschijnlijk al zoveel malen jouw collega’s – of misschien jouzelf wel – heeft afgewezen. En toch blijven proberen om diegene een uitzondering te laten maken. Een vriendin die dit werk ook gedaan heeft, vertelde dat goededoelenwervers hierop worden getraind. Dat je als goededoelenwerver altijd moet zeggen “Mevrouw, ik weet dat u haast heeft en normaal nooit stopt voor dit soort dingen, maar dit is heel belangrijk!”

Dit weekend heb ik een nieuwe strategie bedacht om goededoelenwervers te ontlopen. In plaats van het doorzichtige “Geen tijd” (niet erg overtuigend als je een beetje doelloos loopt te sloffen) zeg ik: “Sorry, ik heb hier nu echt geen zin in.”
Hiermee zeg je eigenlijk: Hoi, ik weet dat je ook maar gewoon je werk doet, maar wij staan hier allebei boven, en we gaan dit toneelstukje niet opvoeren oké doei.
En eigenlijk zeg je ook: Ja, normaal stop ik wel voor dit soort dingen, maar dit is echt een uitzondering, dat moet jij begrijpen.
We pakken ze terug met hun eigen wapens.

29 Comments

Filed under de ongemakken des levens

wat wij hopelijk aan het doen zijn in parijs

Op het moment dat deze blogpost online komt, ben ik lekker niet in Nederland, maar samen met mon amour in hopelijk zonnig Parijs. Nu ik dit schrijf weet ik nog niet wat we daar precies aan het doen zijn, maar ik hoop het volgende:

  • Ontbijten bij La Coupole. Hier zijn we vorige keer ook geweest; ik had gehoord dat dit zo’n mooie brasserie was, maar na het online bestuderen van de menukaart kwam ik al snel tot de conclusie dat er voor een vegetariër als ik alleen een ontbijtje was weggelegd. We gingen hier op onze laatste dag heen, veel te laat, ongeveer vijf minuten voor het ontbijtbuffet zou sluiten om precies te zijn, maar we waren nog welkom. Het was echt superleuk met allemaal minibroodjes en dingetjes en kannetjes koffie en kannetjes melk en de brasserie was inderdaad prachtig. Dus we willen nog een keer.
  • De Notre-Dame opklimmen. Ik wil dit al ZO lang, maar iedere keer is het te druk of was-ie gesloten. Ja, zelfs toen ik fokking vijf maanden in Parijs woonde is het niet gelukt. Nu moet het er echt eens van komen. Ik bedoel, De klokkenluider van de Notre Dame is mijn lievelingsdisneyfilm aller tijden. Voor mijn profielwerkstuk heb ik het boek (in het Frans) (in heel slecht Frans, voor de duidelijkheid) herschreven voor middelbare scholieren (ze hadden er niet zo veel aan). Ik ben een keer met mijn moeder speciaal voor de reünie van de cast van de musical Notre-Dame de Paris naar Parijs gegaan. IK WIL GVD DE NOTRE-DAME OP.
  • De catacomben in. Dat hadden we vorige keer na La Coupole willen doen want het is er vlakbij, maar er stond echt een rij van hier tot Tokio en toen zijn we maar naar Cimetière du Montparnasse gegaan om het graf van Serge Gainsbourg te zoeken. Dat was nog best wel een klus, en de uitgang vinden was zo nodig nog moeilijker.
  • Iedere dag minstens drie croissants eten.
  • Metrokaartjes hergebruiken (toen ik in Parijs woonde, lukte dat vet vaak om meerdere keren een poortje te openen met één ticket, alleen als ik samen met iemand anders ben, werkt het nooit. Hopelijk dit keer wel weer, gewoon voor het sentiment).

En verder… heb ik nog dertigduizend ideeën, maar we zien wel. Na mijn uitstapje naar Londen durf ik niet meer te veel te plannen, voor het geval er weer ineens iemand de hele tijd op apegapen lig. Maar goed, daar ga ik niet van uit. Tot in mindere tijden!

Parijs november

Dan loop je rustig door een straat en dan zie je dit ineens (de camera recht houden is moeilijk)

8 Comments

Filed under op stap

over niet aan dingen toekomen

Het is weer bijna kerst en dan weer bijna oudjaar en dan is het weer een nieuw jaar. Ja, net nu 2013 op gang kwam, dus. Sorry, dit hebben jullie sinds 1 december vast al tachtig keer gehoord. Wij mensen hebben maar een vreemd gevoel voor tijd. Dit is trouwens best wel een goed argument om geen kinderen te krijgen – dan gaat de tijd nog sneller, en wie wil er nou even zijn ogen dichtdoen met een lieve baby op schoot, om wakker te worden van het gestamp van een boze puber?

Goed, bijna nieuwjaar dus. Hoewel dit een goed gevuld jaar is geweest, worden in december de niet-gelukte dingen van het jaar toch wel weer pijnlijk benadrukt. Een groot schrijfster worden, bijvoorbeeld, maar ook zoiets stoms als keihard uitgaan met TWEE verschillende vriendinnengroepen. (Sorry voor het woord ‘vriendinnengroepen’ maar ik weet even geen duidelijker woord.) Uitgaan! Hoe kan zoiets niet lukken? Dat duurt maar een avond zou je denken, oké, een avond en een dag om bij te slapen. Op zich zitten er 52 weekenden in een jaar. Maar om één of andere reden is dit toch niet gebeurd. Nu zijn wij (kennelijk) niet zo uitgaansziek en doen we heus wel andere dingen met elkaar, maar het is toch stom.

En dan nog iets dat ik dit jaar wéér niet gedaan heb: bepaalde boeken (her)lezen. Natuurlijk heb ik gelezen. Ik studeer verdomme Nederlands. En ik lees in mijn vrije tijd nog wel iets, al valt die score een beetje tegen. Vooral het herlezen van boeken gaat flink mis – al jaren, trouwens. Hoewel ik de eerste delen van Harry Potter zo’n tien keer gelezen heb, las ik de laatste slechts twee keer. Niet dat ik niet opnieuw wilde beginnen, maar… het kwam er niet van. Het zijn ook zoveel pagina’s en ik wilde het graag goed doen, alles achter elkaar lezen en me er helemaal in verliezen, niet dat ik halverwege de weg kwijtraakt en de boeken maanden later maar eens van mijn nachtkastje pak om ze onuitgelezen terug in de boekenkast te leggen.

Zelfde geldt voor de Een groene bloem-boeken van Floortje Zwigtman* – de eerste twee delen las ik regelmatig en toen de laatste uitkwam wilde ik ze snel weer allemaal achter elkaar lezen, maar dit is nog steeds niet gebeurd. Of de boeken van Anne Rice. Ik ben dit jaar nog blijven steken bij dat stukje waarin Lestat in die toren van Marius naar rottende lijken aan het kijken was.

Maar goed. Ik heb hierdoor wel andere, nieuwe leuke dingen kunnen lezen. En het is wel fijn om te weten dat er zulke leuke boeken op me wachten, mocht ik eens wel de moed hebben om eraan te beginnen. Dat geldt eigenlijk voor meer dingen waar ik niet aan toe ben gekomen. Wat een leuk leven eigenlijk, met zoveel moois in het vat.

 

* Deze opmerking heeft op zich niets met mijn punt te maken maar: vandaag ga ik haar wat vragen stellen voor Absint! Nee, dit is inderdaad heel offtopic maar ik ga dit echt binnen een uur doen en daardoor kreeg ik inspiratie voor deze blog dus ook raar om het er niet bij te zeggen (+ ik vind het megaleuk)

P.S. (Ja ik doe een asterisk en een P.S., superprofessioneel): om nog even in kerstsferen te blijven, een collega stuurde me dit vorige week tijdens een dienst om een uur of acht ‘s ochtends. Ik ben zelden ergens zo enthousiast over geweest.

Leave a Comment

Filed under boeken, tijdmanagement

je hebt lui en lui

De laatste tijd werden heel veel mensen boos op Jet Bussenmaker omdat zij hen lui had genoemd. Vrouwen zijn lui omdat ze liever thuis bij hun kinderen zitten, mannen zijn lui omdat ze niet genoeg mantelzorgen. Oké, ik denk niet dat ze het woord ‘lui’ in de mond genomen heeft, maar dat was wel een beetje de strekking. En mensen worden niet graag lui genoemd.

Ik zit al jaren te piekeren over hoe ik in godsnaam mijn leven zou moeten inrichten als ik een kind zou krijgen. Dit nadenken heeft weinig praktisch nut, want a) misschien krijg ik geen kinderen b) ik heb geen idee of ik dan samen zou zijn of alleen, rijk of arm, dichtbij of ver weg van familie en ik weet ook niet hoe onze maatschappij dan is ingericht.

Maar het houdt me wel bezig, hoe nutteloos de uitkomsten van mijn gedachten ook zijn. Ik kan nu wel zeggen dat ik fulltime ga werken en mijn nageslacht lekker bij de au pair laat (wedden dat ze dat hartstikke prima vinden), maar wie weet begin ik dan iedere zondagavond te huilen omdat ik ze niet alleen wil laten. Weet ik veel?

En ook nog – weet ik veel of het te doen is, werken en kinderen opvoeden en, als het even tegenzit, ook je ouders zorg verlenen? Ik ken genoeg verhalen van mensen die het allemaal wel even doen. En genoeg die het niet trekken. Dat kun je niet echt voor iemand anders beoordelen, of wel soms? Sommige mensen zitten er nu eenmaal sneller doorheen dan anderen. Het ligt natuurlijk ook aan hoe intens je baan is, of je een beetje makkelijke kinderen hebt en of je veel of weinig slaap nodig hebt.

En het ligt er ook aan of je een baan kunt vinden, genoeg verdient om die peperdure kinderopvang te betalen enzovoort enzovoort. De meeste mensen vonden dat de minister dan ook niet van deze tijd was – we zijn niet lui, maar we kunnen gewoon niet, zei iedereen, en misschien is dat wel waar. Ik weet het niet hoor. Ik weet niet hoe hun leven in elkaar zit.

Mijn ouders hebben drie kinderen. Mijn vader werkte vroeger fulltime, mijn moeder twee dagen per week. Inmiddels werken ze allebei vier dagen – hoewel mijn moeder eigenlijk ook altijd in het weekend uren maakt. Daarbij doen ze nog van alles voor mijn opa en oma, en ze hebben twee kinderen die af en toe nog een beetje moeilijk zijn (ha ha ha) (oké nu gaat mijn vader zeggen dat hij me al vijf keer verhuisd heeft, oké oké ik ben soms ook moeilijk) en mijn vader moet dingen voor de tafeltennisclub regelen en ze moeten dit en dit en weet ik veel, en mijn moeder heeft regelmatig verzucht dat ze vroeger vond dat ze het zo druk had, terwijl dat niets is bij wat ze nu allemaal moet. ‘Druk’ is ook maar relatief.

Ik geloof overigens wel dat ze bestaan, die vrouwen met een man die zestig uur werkt, die hun kinderen naar de opvang brengen en dan nog yoga gaan. Of muntthee gaan drinken. Toen ik dit vol afgrijzen aan een vriendin vertelde, reageerde ze heel nonchalant: “Waarom niet? Als het kan is het toch fijn?”

Daar had ze ook wel een beetje gelijk in. Kijk, dat ik nou graag een monstercarrière zou willen – op zich is de 40 uur durende werkweek (hoewel dit eigenlijk te weinig is voor een echte monstercarrière) ook maar gewoon een constructie. Er is geen standaard voor wat ‘lui’ en ‘niet-lui’ is. Sport is ook best belangrijk. Vriendschap ook. Kunnen ademen ook. Als het kan en je wilt het, waarom niet?

Dat ik de kriebels krijg van dergelijke vooruitzichten, komt natuurlijk ook doordat ik gehersenspoeld door onze maatschappij. En nu maar hopen dat ik iemand ben die het wél allemaal tegelijkertijd kan (want hoe druk ik soms vind dat ik het heb – als student leef je toch een beetje in een Twilight Zone met die studie en dat flexibel werken). En oh ja. Dat ik een baan kan vinden. Dat is ook nog zoiets.

 

tl;dr
Ik weet het niet jij weet het niet niemand weet het niet, maar doe nou maar gewoon een beetje je best oké.

26 Comments

Filed under studie/werk