Tag Archives: jesus take the wheel

ik heb alaska thunderfuck ontmoet (of: een lang verhaal waarin ik mezelf niet van mijn beste kant laat zien)

an evening with alaska thunderfuck

Het is gebeurd.

Ik heb mijn grote idool ontmoet.

Ik gebruik expres het woord ‘idool’ omdat het zo belachelijk klinkt. Kinderachtig en ouderwets tegelijkertijd. Maar ik heb niet echt een beter woord. ‘Favoriete drag queen’ voldoet niet echt. ‘Iemand die ik echt ontzettend bewonder’ ook niet. ‘Mijn grote heldin’ is ook zo flauw. Dus we houden het maar gewoon op idool. Ik ben tenslotte ook een beetje belachelijk.

Mocht je je afvragen hoe ik dit voor elkaar heb gekregen: geld opent deuren, jongens. Dat klinkt crimineler dan dat het is, want ik had gewoon een meet & greet-kaartje gekocht voor haar show in de Melkweg. Ik vind betalen om iemand te ontmoeten ongelofelijk awkward, maar ja, ik ben dus zo’n crazy Alaska fangirl dat ik de kans om haar aan te raken niet voorbij kon laten gaan.

Nu is dit niet de eerste keer dat ik een van mijn Grote Idolen heb ontmoet. Twee keer Patrick Wolf (keertje een gratis M&G en een keertje toen hij gewoon naar buiten kwam na een show) en The Ark (die kwamen na een show gewoon tot 4 uur ‘s ochtends met hun fans partyen). Dit is inmiddels al flink wat jaren geleden dus ik weet niet meer precies hoe het ging, maar ik weet wel dat ik niet ZO ONTIEGELIJK ZENUWACHTIG was als voor het ontmoeten van Alaska Thunderfuck 5000.

Echt jongens, jullie hadden erbij moeten zijn. Jullie hadden je helemaal rotgelachen. In de rij voor de Melkweg ging het nog wel, maar toen de deuren eenmaal open gingen, was ik het helemaal kwijt. Ik was in mijn eentje, maar had iemand ontmoet die voorstelde dat we omstebeurt iets om te signeren zouden kopen en omstebeurt onze plek in de rij bezet zouden houden. En nou, ik snapte er helemaal niks van, terwijl het toch echt niet zo ingewikkeld is.

Maar ik moest sowieso eerst mijn 1000 tassen in een kluisje doen (kwam direct uit mijn werk namelijk). Er zat nog een fruitsalade in mijn tas en ik wist dat die zou gaan lekken, maar het kon me niet eens schelen. Vervolgens stonden we in de rij en dacht ik: hè ben ik nou mijn kluissleutel kwijt? En eigenlijk kon het me weer niet schelen. (Hij zat gewoon in mijn 1001e tas trouwens). Zo erg van de kaart was ik. (En neen, ik was niet onder invloed)

Ik was gewoon aan het trillen als een rietje. Ik weet dat het een beetje overdreven is en ik ben hier ook niet trots op of zo. Ik bedoel, ik ben 27. En een half. Dat is al bijna dertig! Kijk, als je nou 15 bent … maar als verstandige volwassene met een baan, een creditcard en een wasmachine weet ik dat het niet nodig is om zo zenuwachtig te zijn voor zoiets. Waar was ik bang voor, in godsnaam? Dat ze me uit zou lachen en zou zeggen dat mijn make-up verschrikkelijk was?

Achteraf gezien denk ik dat ik misschien vooral bang was dat het tegen zou vallen. Laat ik dit moment even aangrijpen om te vertellen wie Alaska precies is: een drag queen dus, die heeft meegedaan aan RuPaul’s Drag Race (een soort van America’s Next Top Model voor drag queens). Naast artiest is ze dus eigenlijk ook een soort realityster. En daardoor heb ik het idee dat ik haar ken. Wat natuurlijk niet echt waar is, maar zo voelt het wel.

Ik bedoel, ik hou van Alaska omdat ze een waanzinnig getalenteerde performer is, omdat ze grappig is en mooi en fantastisch kan zingen. Ik hou van wat ze maakt en van het feit dat ze helemaal uniek in haar soort is. Maar ik hou óók van Alaska omdat ik weet dat ze keer op keer niet werd geselecteerd om mee te doen aan RuPaul’s Drag Race (en moest aanzien hoe haar toenmalige geliefde bij de eerste auditie meteen mocht komen), en omdat ik weet dat ze koste wat kost wil winnen en niet tegen haar verlies kan, en omdat ze zo verschrikkelijk hard werkt (ze doet zo veel dat ik zeker weet dat ze een tijdverdrijver moet hebben, zodat ze op meerdere plaatsen tegelijk kan zijn).

Ze inspireert me met wat ze maakt, maar ook met haar persoonlijkheid. Dan heb ik het voornamelijk over haar doorzettingsvermogen, maar ook over de slechte eigenschappen. Ik bedoel, ik kan zelf ook niet zo goed tegen mijn verlies, en daar heb ik me altijd best voor geschaamd. En ik wil niet beweren dat dit een ‘mooie’ eigenschap is, maar het is fijn om te zien dat het allebei kan: én jezelf volledig voor lul zetten omdat je op televisie een andere drag queen probeert om te kopen, én gewoon een fantastische artiest zijn.

Altijd als ik Alaska zie, denk ik: zo wil ik zijn. Iemand die zo veel vette dingen maakt en hierbij altijd hoge kwaliteit levert. Iemand die grappig en mooi is en op niemand anders lijkt. (Nu ben ik zelf geen performer, maar ik schrijf wel ‘s wat)

Met andere woorden, als het zou tegenvallen, zou het een enorme deceptie zijn. Maar ik wist: het is een massa-event, je gaat even hoi zeggen, en dan is de volgende aan de beurt. Dat is per definitie nogal lomp. (De AAA Girls, waar Alaska onderdeel van is, hebben zelfs een nummer gemaakt over hoe mechanisch M&G’s zijn).

Goed, ik stond dus in de rij, lekker te shaken. Het meisje dat ik had ontmoet stelde voor dat we elkaars momentjes met Alaska gingen filmen. Dat was echt nog geen moment in me opgekomen, maar ik vond het een topidee. Alleen jammer dat ik niet meer wist hoe een camera werkte. Heb een heel stuk lopen ‘filmen’ terwijl dat ding gewoon hartstikke uit stond. (Gelukkig kwam ik daar nog achter voordat het helemaal te laat was)

En daarna was ik dus.

Ik dacht dat ik niet goed werd.

Voor de duidelijkheid: ik ben hier NIET trots op. Ik vertel dit verhaal wel, maar op zich vind ik het niet nodig om zo hysterisch te doen over iemand die, nou ja, gewoon een mens is. Ik vind dit echt hartstikke gênant. Maar juist daarom vind ik het wel grappig.

Eenmaal voor haar neus stotterde ik een verhaal over hoe ze me inspireert. Dat zag er zo uit:

alaska thunderfuck meet and greet

(Ik heb echt geen idee waarom ik zo’n rode neus had trouwens. Mijn neus wordt heel snel rood als het koud is, maar het was snikheet???)

Nou ja, toen zei ik allemaal dingen tegen haar, ik ga het niet allemaal letterlijk herhalen, en toen gingen we op de foto. Dat zag er dus zo uit:


De filter maakt het iets beter, maar ik had echt een enorm glimhoofd en onwijs rode konen. Ze waren bijna paars. Allemaal door de zenuwen.

Goed, nu willen jullie vast weten: viel het mee of viel het tegen??

HET WAS LEUK. Oké, het duurde echt een halve minuut, en ik had het nog aardig gerekt door mijn hele hart bij haar uit te storten. Maar ze was heel lief. ‘Lief’ is niet echt een woord dat ik zou gebruiken voor iemand die ik niet persoonlijk ken, maar ‘aardig’ dekt de lading niet – vooral niet omdat deze drag superstar tijdens het poseren de hele tijd over de rug van dit zielige trillende oude meisje heeft lopen wrijven. Dus ik ben blij. En voor niks zenuwachtig geweest. Maar ja, zenuwachtig zijn is altijd voor niks natuurlijk.

Wat er daarna gebeurde: we gingen op een strategisch plekje zitten, ik raakte bijna mijn telefoon kwijt, kwam Lianne tegen (and she bought me a drink, omg, wat een avond), ging naar Alaska’s muzikale partner Jeremy die bij de merch stond om te vragen of hij Patrick Wolf kende (zo ben ik) (nee maar dat kwam omdat hun album me aan hem deed denken) (hij kende hem trouwens niet), en om een selfie te vragen maar toen durfde ik niet (zo ben ik ook), luisterde naar de strategieën van mijn nieuwe vriendin om Ticketmaster te slim af te zijn, en keek ik naar het superleuke voorprogramma. Oh ja, en ging nog iets van vier keer naar de wc.

an evening with alaska thunderfuck

Ja 2x dezelfde foto omdat ik bijna geen foto’s maak bij dit soort dingen ha ha

En toen begon Alaska. En het was alles wat ik ervan had gehoopt. Dit gebeurde er:

  • Ze kwam op met I have nothing (je weet wel, die Whitney Houston-cover, van I don’t wanna huuuuuuuurt anymore) (linkje naar een andere keer dat ze dit zong want ik vind het dus echt heel mooi)
  • Toen zong ze volgens mij The Gayest Thing You’ve Ever Seen, die zal ik hieronder nog ff linken
  • Ondertussen trok ze de hele tijd dezelfde jurk in een andere kleur aan
  • Toen ging ze requests van haar eigen nummer doen, maar dan als eighties powerballad. Vond vooral Puppet erg geslaagd, zelfs al kende ze de tekst die ze zelf geschreven had niet echt
  • Op een gegeven moment konden we ook nog vragen stellen, maar ik wist geen vraag behalve a) Ben je vegan (dat heb ik namelijk 1 keer gelezen maar daarna nooit meer) (weet wel dat ze geen vlees eet dus extra liefde) (ja sorry dit soort dingen vind ik dus belangrijk) b) Ken je Patrick Wolf en c) Is dat je echte haar in de Aliens-clip of zijn het extensions, maar dat leken me niet zulke geschikte vragen
  • Ook wilde ze per se een van haar onbekendste nummers zingen en toen deed ze The shade of it all en tussendoor schreeuwde ze nog wat lyrics uit de andere nummers die ze nooit zingt dus dat was huilen en lachen tegelijkertijd (linkje naar een andere keer dat ze dit zong)
  • En ze zong Ru Girl met een hele leuke nieuwe tekst (ze zingt altijd Ru Girl met een hele leuke nieuwe tekst) (filmpje van een andere keer dat ze dit zong)
  • En tussendoor maakte ze heel veel grappen
  • En ze deed Aliens en toen sloot ik het nummer definitief in mijn hart (zie hieronder)
  • Het eindige met een medley van wat van haar bekendste nummers, zoals The T en haar couplet uit Read it I wrote you

Het was echt heel goed. Het was een geweldige show. En daar kwam ik uiteindelijk voor. Het heette tenslotte An Evening With Alaska, niet 30 seconds with Alaska.

En nu ben ik wel een beetje aan het einde van mijn verhaal gekomen. Voor wie nog steeds aan het lezen is: #lekkerbezig! Wil het afsluiten met benadrukken dat ik niet echt zo’n hysterische fan ben als ik nu misschien lijk. Dat klinkt raar nadat ik 1.800 woorden heb besteed aan vertellen hoe ik bijna een toeval kreeg, maar goed hè, ik ben normaal best wel cool! En collected! En kritisch! Maar dan alleen als Alaska ten minste 200 meter uit mijn buurt is.

Goed, en nu ga ik deze blog afsluiten met een paar van mijn favo Alaska-dingen:

Dit filmpje is van een andere show van de An Evening With Alaska-tour, maar ik heb het intussen alweer 17 keer gekeken omdat er geen filmpjes van de avond in Amsterdam op YouTube staan. Ik kende het nummer wel maar nu pas viel het kwartje. Ik mag dan wel geen homoseksuele man zijn, maar ik vind het zo empowering en grappig en goed gezongen (nummer begint rond de 2 minuten, als je m’n moeder bent niet luisteren a.u.b. want dan vind je het heel ordinair)

Door dit nummer wil ik ook naar Brazilië.

Ik zou dit inmiddels bijna vintage Alaska noemen, want in vier jaar is ze echt zo veranderd. Maar dit blijft leuk. (Ik roep dus regelmatig ‘Are you ready? Are you ready? Are you ready?’ tegen mensen, maar ik geloof niet dat ze ooit doorhebben waarom (en ze vragen er ook nooit naar) (Ik roep ook altijd ‘But you are Blanche! You are!’ maar dat wordt ook nooit echt opgepikt))

Dit is trouwens geen nummer, maar een soort minidocu over Alaska. Zitten veel spoilers in mocht je RPDR nog willen kijken.

Wat zo leuk is aan Alaska is dat ze net zo’n grote RuPaul’s Drag Race-fan is als de kijkers. Daarom heeft ze in haar middelbareschoolspaans een nummer gemaakt (nou ja, een cover van Despacito) over een van de meest spraakmakende deelnemers van seizoen 9. Hilarisch als je dat seizoen hebt gezien (en de ondertiteling aanzet) maar als je het niet hebt gezien dan slaat het nergens op. Maar Alaska is wel echt heel erg mooi in deze clip en ze heeft ervoor gezorgd dat ik blij word als Despacito op de radio is in plaats van dat ik mijn hoofd tegen de muur wil bonken.

Dit is dus van het nieuwe album dat ze met Jeremy heeft gemaakt. Ik wist eerst niet zo goed wat ik ervan moest vinden, want ik vond de tekst een beetje flauw (zie je wel dat ik geen hysterische fan ben!!!! Ik ben een kritische fan!!!!) maar nu ik het live heb gehoord ben ik toch om. Het nummer is wel écht heel lekker. En ik vind het leuk dat Alaska in de clip voor een groot deel niet in drag is. Dus. (Maar zou dat lange haar nou haar echte haar zijn?? Ik denk dat ik toch een nieuwe meet and greet nodig heb om hierachter te komen …)

16 Comments

Filed under mensen

de schaamte van de wannabe

Er zijn dingen die je gewoon niet doet, omdat ze te gênant zijn. Zeggen dat je een boek wilt schrijven, bijvoorbeeld. Dat is best wel gênant, op dezelfde manier waarop het gênant is om te zeggen dat je Hollywoodster en/of de nieuwe Ali B. wilt worden. De kans dat het je gaat lukken, is namelijk best wel klein. Iederéén wil een boek schrijven, bijna niemand wordt ook echt uitgegeven. En als je toegeeft literaire aspiraties te hebben maar op je sterfbed nog steeds Ongepubliceerd Auteur bent, nou, dan weet iedereen maar mooi dat je hier toch niet intelligent/interessant/indrukwekkend genoeg voor was.

Als je Nederlands hebt gestudeerd, zoals ik, dan is het nog gênanter om schrijver te willen worden. Gewoon, omdat het zo voor de hand ligt. Onlangs vertelde Connie Palmen (die dezelfde studie heeft gedaan als ik, whoohoo) daar in De Wereld Draait Door over: volgens haar wil 9 van de 10 studenten Nederlands schrijver worden. “Dus daar had je het niet over, het meest gênante dat je tegen elkaar kon zeggen was dat het echt je bedoeling was om een roman te schrijven. Dus daar zweeg je over. Terecht.”

Ze schaamde zich naar eigen zeggen ‘kapot’ en verborg daarom zelfs voor de studiegenoot met wie ze haar scriptie over Hegel schreef (= Matthijs van Nieuwkerk. Echt!!! Succesvolle lichting hoor) waar ze mee bezig was. En dan ineens, BAM, in alle bladen shinen met De Wetten. Gewoon, casual, je weet wel. Zoals het hoort.

Literaire instanties maken het niet minder gênant om schrijver te willen worden. Eén blik op de gemiddelde uitgeverijwebsite en je voelt je net een straathond die om voedsel bedelt. Overal staat dat de redacteuren het Heel Druk Met Alle Ongevraagde Inzendingen hebben en dat je daarom 3957 maanden moet wachten tot je hoort of ze je diepste zieleroerselen wat vinden – als je ooit al een reactie krijgt. Ik geloof dat ze een ontmoedigingsbeleid voeren. Logisch, maar leuk is het niet.

Dat ontdekte ik ook toen ik een jaar of twee geleden een verhaal naar een literair tijdschrift stuurde. Onder het kopje ‘inzenden’ op de website van het tijdschrift stond al zoiets van: Ja hallo iedereen stuurt ons de hele tijd maar verhalen terwijl niemand ons tijdschrift leest dus koop ons blad dan mag jij je verhaaltje insturen dan geven we je nog feedback ook maar dan moet je het wel echt kopen hè beloofd?!?  Zelf had ik het tijdschrift inderdaad nooit gekocht – ik had het wel gelezen, maar dat was in de UB, dat kon die redactie ook niet weten.

Dus ik dat tijdschrift bestellen en vervolgens mijn verhaal insturen. Volgens mij had ik zelfs het bestelnummer in mijn e-mail gezet, gewoon, zodat ze konden zien dat ik me echt braaf aan de afspraak had gehouden.
Twee dagen later kreeg ik een e-mail terug, een standaardmailtje. Ik weet niet meer letterlijk wat erin stond, maar het was iets in de trant van: TJONGEJONGEJONGE. HET LIJKT WEL ALSOF IEDEREEN TEGENWOORDIG MAAR DENKT DAT-IE KAN SCHRIJVEN. EN DAT TERWIJL ER NOOIT NIEMAND OOIT OOK MAAR IETS NOG LEEST. JIJ OOK NIET, ONTZETTENDE IDIOOT DIE DENKT DAT-IE IETS VOORSTELT OM ONS ZOMAAR ONGEVRAAGD OP TE ZADELEN MET JE KUTVERHAAL TERWIJL WE HET AL VEEL TE DRUK HEBBEN MET HET NAKIJKEN VAN AL DIE ANDERE ONGEVRAAGDE WANSTALTIG SLECHTE PROZA VAN TRIESTE WANNABES ZOALS JIJ. HOE DURF JE?!?

Mijn verhaal werd niet gepubliceerd, en ik heb ook nooit mijn beloofde feedback ontvangen – zelfs niet toen ik er nog eens om vroeg, en erbij zette dat ik toch écht een tijdschrift had gekocht. Misschien had ik ze er nog een keer extra aan moeten herinneren, maar ik durfde niet zo goed.

Dus ja, als ik me nog niet schaamde voor mijn stiekeme aspiraties, dan doe ik dat nu wel. Want die had ik en heb ik nog steeds – jullie dachten toch niet dat dit een zuiver theoretische blog was? Nee, deze hele blogpost is eigenlijk gewoon een inleidinkje om te vertellen dat jullie niet boos moeten zijn als ik wekenlang niet blog, omdat er nu eenmaal een beperkt aantal uren in een dag zitten en ik ook nog gewoon moet werken. Ik ga natuurlijk niet hardop zeggen wat ik in mijn vrije tijd uitvoer, dus als er nooit iets gebeurt, moeten jullie maar denken dat ik al die tijd gewoon truien aan het bekijken was op Pinterest. En mocht ik ooit bij De Wereld Draait Door zitten, nou, dan kunnen jullie zeggen dat jullie het altijd al aan hebben zien komen.

13 Comments

Filed under de ongemakken des levens

veganist kijkt boer zoekt vrouw

Anderhalf jaar geleden besloot ik veganistisch te gaan eten. Dat ging best soepel. Vaak hoor je van wannabe-veganisten dat ze het moeilijk vinden om bepaalde dingen op te geven – kaas, bijvoorbeeld, of spek, of hopjesvla. Ik had daar zelf gelukkig weinig last van.
Ik had dan weer een ander probleem. Ik was verslaafd aan Boer zoekt vrouw.

Jullie vragen je nu misschien af: nou Lisa, hoezo is BZV nou weer niet veganistisch, wat ben jij nou voor dierenrechtenfundamentalist uit de quinoakerk van Marianne Thieme? En eerlijk is eerlijk, dat vraag ik me ook wel eens af. Vooral omdat het heus geen regel is om BZV op te geven als je vegan wordt (ik bedoel, als ik google op ‘Boer zoekt vrouw vegan’, dan kom ik alleen uit op mijn eigen blog – maar dat kan ook iets te maken hebben met mijn cookies).

Dus ja, mijn leven mijn tv-kijkgedrag, je moet ook niet te streng zijn voor jezelf, blabla, ik weet het heus wel, maar: het is op zich niet heel erg leuk om te kijken naar mensen die dingen doen waar je fel op tegen bent. Kalfjes vlak na hun geboorte bij hun moeders weghalen, bijvoorbeeld, of dieren fokken en weer laten doden voor geld. Natuurlijk tonen ze dit soort dingen niet in BZV, maar let maar eens op die enorme groep kalfjes bij boer Riks. Die zitten echt niet zonder hun moeder in een hok omdat ze zichzelf te cool voor moedermelk vinden, hoor.

Dit seizoen is misschien nog eens frappanter dan vorige seizoenen, want we hebben boer David, je weet wel, een boer die in Roemenië een megastal wilde bouwen. Je leest het goed: meneer wil een megastal bouwen in Oost-Europa – iets wat zelfs de meeste ‘lol bacon’-types niet echt oké vinden. Varkens in Nood startte een half jaar geleden een actie om hem van dit plan af te helpen, maar tot dusver is het onbekend wat hij met de kritiek gedaan heeft. Niet zo veel, vermoed ik, vooral niet omdat hij eigenlijk geen boer was, maar gewoon in dienst bij een bedrijf. En tsja, geld is natuurlijk belangrijk dan het tegengaan van dierenmishandeling! Zelfs al word je met je neus op de feiten gedrukt!

En ja, ik hóór jullie alweer denken: maar Lisa, als je niet geconfronteerd wilt worden met dit soort praktijken, waarom kijk je het dan? Nou, dat is simpel: omdat ik van dat programma hou. Van de gedeeltes die niets met dieren te maken hebben, dan. Ik hou van die simpele, knullige zoektocht naar iemand die op je wacht als je thuiskomt van een dag werken, ik hou van die naïeve opmerkingen van Yvon Jaspers (“Ja maar als jij haar leuk vind en zij jou wat is dan het probleem?”), ik hou van het feit dat BZV het leven zo simpel laat lijken. Als onrustige, alles overthinking millenial is het fijn om te horen dat sommige mensen gewoon verlangen naar “een stukje gezelligheid” en verder wel tevreden zijn met hun leven (die Zambia-boer hè, die semi-knappe die ook al helemaal geen boer is maar gewoon een hoogopgeleide expat, die gaat waarschijnlijk geen vrouw scoren in dit programma, niet lullig bedoeld, maar dit format is echt niet voor hem geschikt).

Dus ja, ik kijk het toch maar, al geeft het een beetje een vieze smaak in mijn mond. Een goeie veganist zijn – het is moeilijk, jongens.
Gelukkig maar dat ons eten zo lekker is.

Vegan bitterballennnnnnn

P.S. Vandaag werd dit artikel massaal gedeeld op mijn Facebook-timeline. Misschien wel interessant voor jullie BZV-lovers.

14 Comments

Filed under film en teevee, vegashizzle

(ik zoek een nieuwe) kerstblues

Inmiddels is het alweer 11 december en ik heb nog steeds geen zin in Kerstmis. Een unicum.

Zoals ik in mijn vorige blog al zei, krijg ik normaal gesproken altijd in april al zin in kerst, of niet zozeer in het feest zelf, meer in die hele periode eromheen. Al die lichtjes. Die kerstboom. De kerstliedjes.

Dit jaar niet.

Het zal ongetwijfeld iets te maken hebben met het feit dat deze kerst er niet uit zal zien zoals ik had gehoopt. Ik droomde van een Echt Huis met een Eigen Kerstboom waarin ik met Tim een vijfgangendiner zou bereiden voor onze gasten. Helaas hebben we nog steeds geen huis, dus we kunnen er ook geen Kerstmis vieren. Wordt het weer een ontheemde kerst op een studentenkamer waar geen kerstboom in past. Nou ja, qua ruimte zou het wel kunnen, maar qua sfeer niet.

En dan die kerstliedjes hè, daar word ik dus nu al helemaal kierewiet van. Te. Vaak. Gehoord. Er zouden eigenlijk eens nieuwe kerstnummers opgenomen moeten worden, geen covers, maar gewoon nieuwe, want ik heb het gevoel dat er op de radio nu maar vijf verschillende nummers roteren, waarvan er vier erg matig zijn. De enige nummers die ik te pruimen vind (naast de volledige kerst-cd van The Carpenters) zijn Do they know it’s Christmas (ik weet dat ik vijf jaar geleden op mijn blog schreef dat het ‘een draak van een nummer’ was, maar ik was gewoon zelf een draak. Ik bedoel, Boy George en Sting in één nummer! Halloooooooo! Beter dan dit worden de jaren ’80 niet!) en Wrap myself in paper van Magnus Carlsson.

Die laatste kennen jullie alleen denk ik niet, want hij komt nooit op de radio. Als je had gedacht dat DTKIC een fout nummer was: dan heb je WMIP nog niet gehoord. Nee echt, erger dan dit wordt het niet, en het is prachtig. Ik word altijd zo gelukkig van dit nummer. Please, doe jezelf (en mij) een plezier, zet het even op:

Wat ik hier zo leuk aan vind, is dat het zo heerlijk onbeschaamd is. Jezelf als cadeau geven! Ingepakt en wel! Bovendien hóór je gewoon de lach op het gezicht van Magnus terwijl hij dit zingt. Die man is zo blij joh, ik krijg er bijna toch weer zin van in kerst.

(Hij in Nederland trouwens niet zo bekend, maar hij zat ook in Alcazar, je weet wel, van Crying at the discotheque, en allemaal andere nummers met bizarre clips (dit is nog de minst rare). Ik ben echt gek op die vent, hij staat op nummer nummer 9 in Lisa’s Top 10 Favoriete Zweden Aller Tijden)

Maar ja, dit draaien ze dan weer niet op de radio hè, altijd alleen maar die verdomde Mariah Carey.

Dus nee, de kerstsfeer zit er bij mij nog niet echt in.

Goed, terwijl ik dit typ zit ik mezelf een beetje uit te lachen (dat dan weer wel), ik lijk nu echt zo’n grinch uit een of andere kerstfilm, zo iemand die nog moet leren dat de ware betekenis van Kerstmis is dat je gezellig samen bent enzovoort enzoverder, en dat het geen zak uitmaakt dat je zelf geen boom hebt of doordraait dankzij de radio! Maar ja, de grinch wordt natuurlijk altijd pas aan het einde van de film (als het daadwerkelijk Kerstmis is) vrolijk, en dat duurt nog wel ff.

Dus bij dezen, omdat ik geen tijd heb om hierop te wachten, een verzoek: weten jullie nog kerstliedjes die níet non-stop op de radio gedraaid worden? Leuke kerstliedjes? Jullie kennen mijn muzieksmaak, maar als je me per se een van je eigen favorieten wilt opdringen, vind ik dat ook niet erg (ik zou dat namelijk hetzelfde doen als je me de kans gaf).

Please? Ik heb gewoon zo’n zin om zin te hebben in Kerstmis.

6 Comments

Filed under muziek

wat ik allemaal uitvoerde in september

Als blogger kun je kiezen uit twee verschillende manieren om je verhaal te delen: 1) je probeert het een beetje algemeen te houden, zodat je blogje net een Echte Website lijkt (wat dat dan ook moge betekenen) of 2) je schrijft gewoon lekker over jezelluf. De laatste tijd neig ik steeds meer naar nummer 2, hoe hard ik ook tracht om categorie 1-blogs te produceren.

Deze inleiding klinkt alsof dit wél een kwalitatief hoogstaand stukje uit die categorie gaat worden, maar niets is minder waar.

Dit is gewoon een ordinair maandoverzicht.

De eerste die ik ooit schreef. Ik heb het nooit eerder gedaan omdat het me voor iedereen beter leek om ons dit te besparen, maar ja, ik vind het bij andere mensen altijd wél leuk om te lezen, plus, misschien helpt dit me een beetje onthouden wat ik in godsnaam allemaal met mijn leven doe. Heb er ook wel eens aan gedacht om een weekoverzicht te maken, maar weekoverzichten vind ik – meestal – dan weer niet leuk om te lezen, omdat je er hierdoor achter komt dat de meeste mensen – bloggers – gewoon heel saai zijn. Slechts weinigen (en ja, ze bestaan wel) weten me iedere week te boeien. In een maandoverzicht moet je altijd zoveel weglaten, dat wat overblijft alsnog wel heel wat lijkt. Score!

Maar goed, nu ga ik beginnen, want anders zijn we dadelijk weer 500 woorden verder en dan hebben we het nog niet gehad over wat ik deze maand allemaal voor spannende dingen heb beleefd.

~*~nou dit deed ik dus in september~*~

(Ik voel nu al dat dit een groot succes gaat worden, deze maandoverzichten. Waarom kan ik mijn innerlijke basic bitch niet gewoon omarmen? Ik durf het niet helemaal en daarom doe ik zo ~*~ironisch~*~ terwijl ik het eigenlijk gewoon wil menen? Iemand help me? #millenialstruggles)

Goed. Nou. Om maar bij het begin te beginnen: september is de eerste maand na mijn afstuderen waarin ik fulltime heb gewerkt (al begon ik eind augustus). Ik ben nog steeds dolgelukkig dat ik zo snel na mijn afstuderen een baan heb gevonden die bij me past, aangezien ik er een groot gedeelte van mijn wakkere leven mee zoet ben.

In het begin van september deed ik in mijn vrije uren eigenlijk niets anders dan RuPaul’s Drag Race te kijken, maar in begin september scheurde ik mezelf ervan los, omdat het uit de hand begon te lopen. Inmiddels heeft Lianne – vermoedelijk de grootste RPDR-fangirl aller tijden, crown her already – me overgehaald om weer verder te gaan, maar ik was toch even drie weken goed bezig. Toen ik niet meer vastgeplakt zat aan de tv ging ik wel eens eten met vrienden (of barbecueën, het was toch 30 graden), las ik een boek, maakte ik wat schoon, en schreef ik zowaar meerdere blogs.

pizza vegan

En ik at pizza (met vegan kaas!) in het park want het was snikheet

Wat deed ik verder? Ik had een verjaardagsfeest hier (waarvan eentje op het vliegveld van Lelystad aangezien de vader van mijn vriend op zijn verjaardag als verassing ging vliegen)(dat wist hij niet, maar hij wilde het gelukkig wel), een bruiloftsfeest daar, en ik ging met mijn ouders en mijn zusje en haar vriend naar Renesse. Dat was eigenlijk niet helemaal het plan, ik wilde gewoon een weekendje naar mijn ouders gaan, maar ze waren die dagen dus weg. Nou ja, dan moest ik ook maar mee. Het was een heerlijk weekend, heel gezellig en… warm. Kers op de taart: mijn moeder en ik hebben gezwommen in het buitenzwembad. Heel kort, want het was eigenlijk best koud en mijn moeder moest Feyenoord kijken, maar toch! Buiten zwemmen op 18 september!

Semi-bewijs

Semi-bewijs

Iets anders dat ik deed, was hardloopschoenen kopen. Daar had ik nogal ambivalente gevoelens bij, zoals ik vorige week al schreef. Inmiddels heb ik al drie keer hardgelopen (2, 2,5 en 3 kilometer), Ik durf nog niet echt uitspraken te doen over hoe het gaat met mijn knie, dus ik zeg maar niets.

Het andere dat ik veel deed is… naar de fietsenmaker gaan. Drie keer in twee weken, om precies te zijn. Oneindig frustrerend, ja. Het heeft misschien iets te maken met het bizar warme weer van de afgelopen tijd, waardoor iedereen buiten heeft lopen zuipen en er overal glas ligt. I don’t know. De eerste twee keer kreeg ik alleen een nieuwe binnenband, maar de derde keer heb ik er ook maar meteen een nieuwe buitenband op laten zetten. Die was nogal dun, volgens de fietsenmaker. Was dus ook een klein fortuin kwijt, maar goed, ik heb nu werk, dus het kan.

Belangrijke ontdekkingen van deze maand:

  • The Unbreakable Kimmy Schmidt. Eerlijk gezegd keek ik het alleen maar omdat ik even niets beters kon verzinnen voor tijdens het eten, maar het bleek echt fantastisch. Het gaat over een meisje dat haar leven oppakt na 15 jaar opgesloten te hebben gezeten in een bunker. Het doet me qua humor een beetje denken aan Arrested Development, alleen dan net iets minder goed, maar tóch grappiger. Bij Arrested Development zat ik namelijk altijd “Haha wow, dát is goed verzonnen!” en bij TUKS zit ik gewoon zo van: “HAHAHAHA!” Ja, ik lach zelfs hardop. LOVE LOVE LOVE vooral Titus, best face-giver of all times (zijn lach is ALLES. ALLES). En Lillian. En eigenlijk alle andere bijfiguren (en Kimmy zelf ook, hoor). Ben nu net begonnen seizoen 2, dus niet spoilen. Bijkomend voordeel: hoe leuk deze serie ook is, hij is niet extreem verslavend, waardoor ik het na één of twee afleveringen wel weer gezien heb en iets met mijn leven ga doen.

  • Yogi Tea Women’s Balance. Ik schaam me er een beetje voor dat ik thee met deze naam gekocht heb, maar hij is zo lekker, echt niet normaal.
  • Spotify. De grap is: ik had ooit Spotify, maar om totaal onduidelijke redenen heb ik dat gedeïnstalleerd en gebruikte ik YouTube als voornaamste manier om nieuwe muziek te ontdekken. Ik weet ook niet waar dit op slaat, nee, want tegenwoordig gebruikt iedereen Spotify, maar ik had gewoon geen ruimte in mijn hoofd om te denken “Hee, dat is eigenlijk best wel handig, laat ik dat ook eens proberen.” Totdat mijn vriend (ook zo’n heerlijke late adopter) het ging gebruiken. Nu ween ik om alle tijd die ik heb verspild door Spotify pas zo laat in mijn leven toe te laten.
  • Hiermee ook meteen het album van de maand: Ola Salo – Wilderness. Ola was vroeger de zanger van mijn lievelingsband The Ark (en ik heb hem ooit ontmoet, kijk maar) en bracht dit album vorig jaar uit. Ik luisterde de singles op YouTube, maar ik vond het allemaal maar zo-zo. Nu ik Spotify heb, besloot ik eindelijk eens het hele album te ontdekken en ik vind het eigenlijk best wel lekker. Het is wel erg Ark-achtig, alles ligt er wel erg dik bovenop enzo, maar daar heb ik nooit moeite mee gehad. Mijn lievelings is Come Holy Spirit (come holy spirit and wash me clean, GOD KNOWS WHERE THESE HANDS HAVE BEEN! Zo fijn). Kunnen jullie gewoon luisteren op Spotify, dus ga maar doen.
  • Een ander favoriet nummer van me is een cover van Radiohead’s Creep, gezongen door RPDR-deelnemer Jinkx Monsoon, maar dan niet in drag, en niet met een vrouwenstem, maar in een soort van normale kleren en met normale stem (althans, dat denk ik). Ik weet niet of het aan mij ligt en ik gewoon verblind ben door mijn liefde voor Jinkx, maar ik vind het zó mooi gezongen dat ik het toch even apart moet vermelden.
  • We Need To Talk About Kevin. Geweldig boek, veel beter van de film. Het gaat heel diep in op wat ouderschap betekent. Echt lezen.
  • Tartex vegetarian paté. Dat is gewoon paté met tofu, in allerlei smaken (nu eet ik met olijven). Ook zoiets wat al duizend jaar bestaat maar wat ik pas deze maand in mijn leven heb toegelaten. Af en toe vind ik mezelf heel dom, maar ja, dan denk ik weer, als ik het al lang kende, had ik er nu niet zo blij mee kunnen zijn.

Dus…

Oké, volgens mij is dit het moment in mijn septemberblog dat ik ga uitkijken naar oktober, hè? Nou ja, dat is het nu al. Tsja. Deze maand is mijn diploma-uitreiking voor mijn docentenmaster, dus dat wordt lachen. Mag ik voor de derde keer poseren met een papiertje (check 1, check 2). En ik ga een week naar München voor een cursus van mijn werk, waar ik ook veel zin in heb. Verder hoop ik dat ik genoeg door de rotte bladeren zal lopen en eraan zal denken om warme kleren te trekken, zodat ik het niet koud heb. Mocht dit lukken, dan verwacht ik dat het een succesvolle maand wordt.

11 Comments

Filed under maandoverzicht