Tag Archives: gezondheid

groenteverkiezingen

Vanavond heb ik uren naar mijn beeldscherm gestaard, wachtend op bloginspiratie. Of beter gezegd: op de juiste bloginspiratie. Ik heb zat blogs over Boy George, Interview with the vampire of Zwarte Piet in mijn hoofd zitten, maar met de eerste twee heb ik jullie al genoeg lastig gevallen en met de laatste wil ik nog even wachten. Gelukkig is daar Dionne, die mij best wel een blogonderwerp wilde toespelen, als ik maar beloofde dat ik er dan ook écht over ging schrijven. Even twijfelde ik, uit angst voor onderwerpen als ‘de top vijf rotste eigenschappen van je top vier beste vrienden’, maar gelukkig kwam ze met twee top drie’s die mijn sociale leven niet zullen verwoesten: mijn favoriete en minst favoriete groenten. Bij dezen!

Top drie favoriete groenten
3. Tomaten aka ‘levenselixer’. Als ik zo’n ding in mijn mond stop, voel ik de vitamines door mijn lichaam strómen. Daarnaast zien ze er altijd leuk uit in salades.
2. Spinazie. Omdat de smaak en om de vitamines, maar de beste eigenschap van spinazie is toch wel de multifunctionaliteit waar geen andere slasoort tegenop kan. Hoewel ik groenvoer vreet als een malle, moet ik het laatste restje vaak weggooien omdat de zak te lang open is. Behalve bij spinazie, want als de kwaliteit daarvan tegen z’n einde loopt, gooi ik de rest gewoon in een pan. En dat krimpt dan zo dat je nooit teveel spinazie kunt hebben. Handig!
1. Paprika. Paprika is echt mijn allerfavorietste groente ooit. Niets is zo lekker knapperig en sapperig en heeft zo’n fijne textuur en of snijdt zo lekker als een paprika. That’s all.

Top drie minst favoriete groenten
3. Aubergine. Soms denk ik ineens: ah, ik ga pasta met aubergine maken, dat is weer eens wat anders! Die dikke paarse aubergine ziet er ook zo gezellig uit, dat kan gewoon niet misgaan. Hoop ik dan. Maar vervolgens smaakt het helemaal nergens naar.
2. Spruitjes. Ja sorry dat deze clichéviezegroente in het lijstje moet, maar ik heb het laatst nog gegeten en geloof me, dit cliché is zo terecht.
1. Bleekselderij. Ik kom het zelden tegen, maar soms stopt iemand het in een onschuldige salade en dan is het altijd huilen met de pet op, want dat ‘frisse’ smaakje bederft alles. Overigens koop ik hier in Parijs altijd een groentepakket voor om een stoofpot mee te maken (niet dat ik ooit echt een stoofpot maak), daar zit superveel in: wortel, bosui, gewone ui, knolraap, hartstikke fijne dingen en je kunt er minstens drie dagen van eten. Het was al me opgevallen dat er ook altijd één zielig groen stronkje bijzit. Ik vermoedde eerst dat het gewoon een mislukte bosui was en ik gooide hem altijd weg, totdat ik een keer dacht: nou, laat ik hem eens in de pan gooien, misschien smaakt hij nog niet zo slecht. Was het dus bleekselderij. Huilen met de pet op, ja.

28 Comments

Filed under dit past echt nergens in

creperend schreef zij vlijtig door

Zoals jullie weten, ben ik dol op alles dat te maken heeft met tijdmanagement. Sneller werken. Effectiever werken. To do-lijstjes, meer geavanceerde to do-lijstjes, mega-geavanceerde to do-lijstjes, uitgekiende agenda’s, I love it.
Zoals jullie ook weten, ben ik nogal vaak ziek. Ziek zijn is de roet in het eten van mijn efficiëntie. Nu besef ik me dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik geen ‘echte’ ziekte heb waardoor ik regelmatig uren/dagen/weken plat moet; het is ‘slechts’ mijn zwakke weerstand (ook al eet ik nog zo gezond). Leuk is het echter niet.

Op het moment dat ik dit schrijf heb ik net één collegedag en een heleboel god-ik-voel-me-zo-ellendig-uren achter de rug. Vanochtend, toen het nog wel ging, had ik een to do-lijst gemaakt. Een hele knappe. Een paar dingen heb ik, creperend van de pijn, af kunnen strepen. Je moet toch wat! Ik ben niet zo ziek dat mijn hersens niet meer werken, maar genoeg om te wíllen dat ze even niet meer zouden werken.

Inmiddels kijk ik weemoedig terug naar vorige week, toen ik fysiek nog beresterk maar geestelijk gewoon te lamlendig was om iets uit te voeren en daarom maar urenlang op ohnotheydidnt.livejournal.com negatieve energie opsnoof. Rouwig ben ik nu, om al die verspilde uren. Alles wat ik nu had willen doen, had ik toen  makkelijk voor elkaar te krijgen. Maar op dat moment vond ik het kennelijk belangrijker om mezelf te verdoven met Het Internet.

Vier dagen duurt dit nu al. Hopelijk ben ik morgen weer beter: ik heb zoveel zin om met volle aandacht te kunnen studeren en lezen en schrijven en oh, op zich zou ik nog wel wat van Parijs willen zien. Mijn to do-lijstje heb ik al klaar. Als ik het zo bekijk, is er niets dat productiever maakt dan ziek zijn. Lekker hoor. Not.

14 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement

verslaafd zijn is niet goed, nooit

Toen ik zestien was ging ik een week op uitwisseling naar Tsjechië. Een vriendin klaagde daar dat ze zich niet goed voelde. Het kwam door het gebrek aan fruit, vertelde ze, thuis at ze daar altijd heel veel van, zonder voelde ze zich slap. Ik had nergens last van. Ik at nooit fruit.

Vijf jaar later ben ik veranderd in een heuse vitaminejunkie. Op slechte dagen eet ik drie stuks fruit en tweehonderd gram groente, op betere dagen het dubbele. De naam van mijn blog doe ik weinig eer aan: in plaats van vijfkoffiegraag had-ie beter dertiengroenetheemetcranberrygraag kunnen heten.

Het ging mis toen ik op mezelf ging wonen. Ik ben altijd vaak ziek geweest en ik dacht dat het iets te maken had met de af en toe wat karige hoeveelheid groente die mijn ouders me voerden. Nu ik zelf de regie over mijn voeding kreeg, kon ik transformeren in een soort supermens vol energie – hoopte ik. Helaas vielen de resultaten van mijn nieuwe eetpatroon wat tegen, en toen ik naar de dokter ging was zijn conclusie dat ik minder moest stressen en meer moest sporten.

Dat van die stress is niet echt gelukt en sporten deed ik al genoeg, maar mijn gezondheid lijkt zich na een jaar toch te hebben verbeterd. Misschien doet het ouderdom me goed, misschien had mijn lichaam gewoon wat langer nodig om te begrijpen dat vitamines je weerstand verhogen – ik weet het niet. Ik weet wel dat ik niet meer zonder Gezond Voedsel durf. Doodsbang ben ik om op de eerste de beste dag dat ik geen appel heb gegeten te bezwijken aan de vogelgriep, als ik ergens bij iemand anders eet kijk ik altijd sip naar de scheve koolhydraten/groenteverhouding.

Dit lijkt niet misschien niet zo’n ernstig probleem, zolang ik hieraan toe blijf geven is er immers er niets aan de hand. Toch is er een ding dat me dwars zit: de afhankelijkheid. Verslaafd zijn is afhankelijk zijn. En dat wil ik niet. Inmiddels ben ik weer in Tsjechië geweest en ik heb daar genoeg fruit gekregen, maar stel dat ik ooit met een groep mensen op een bootje midden in de Atlantische Oceaan verzeild raak, of dat er anarchie uitbreekt dankzij een heftige een zombie-epidemie, dan ben ik de eerste die het loodje legt. Lekker is dat, goede gewoontes.

24 Comments

Filed under de ongemakken des levens

een leescollege over mandarijnen

Trots op het behalen van mijn middelbare-schooldiploma ben ik niet, evenmin op het feit dat ik mijn propedeuse in één keer binnen heb of niet boos word als het meisje van de OV-chipkaartlijn me bevend opbiecht dat ze mijn pasje naar het verkeerde adres heeft gestuurd. Dat soort dingen doe je gewoon.

Nee, in mijn ogen is de meest superieure daad die ik ooit heb verricht het leren eten van mandarijnen. Tot minder dan een jaar geleden ging ik al half over mijn nek als iemand in college zo’n oranje onding opende. Die walgelijke, allesdoordringende stank heeft me regelmatig van opletten verhinderd.

Maar (en dit is het punt waarbij jullie moeten gaan opletten) op een dag had ik er genoeg van. Ik zag dat mijn angst voor mandarijnen was veranderd in een obsessie. Deze vijand moest worden verslagen. Door ze op te eten. Door ze op te eten en ze nog lekker te vinden ook.

De eerste mandarijnen at ik boven de gootsteen, voor het geval dat ik moest kotsen (dat had ik namelijk een paar maanden eerder geleerd, maar dat verhaal bewaren we voor de volgende keer). Ik deed een half uur over één stuk. Ieder partje werd eerst in miniscule stukjes verdeeld alvorens zonder te kauwen te worden doorgeslikt. Ik kokhalsde non-stop. Maar ik at. Steeds vaker. En vooral: steeds sneller.

Yes, mandarijnen! dacht ik de laatste keer dat ik bij de Lidl was en kocht meteen een heel netje. Pas toen ik me bijna verslikte omdat ik  vier partjes in één keer in mijn mond had gepropt, herinnerde ik me weer hoe onze relatie tien maanden geleden was. En ik was trots. Vet trots.

Tentamenvraag: welke conclusie kun je uit deze blogpost trekken?
a) je mag alleen trots zijn op zaken die niet vanzelfsprekend zijn
b) wat is die Lisa een aansteller
c) maar mandarijnen moest je dan toch ook leren eten omdat je anders niet kan functioneren in deze samenleving JE REDERNERING IS KROM
d) je kan alles, als je het maar wil

14 Comments

Filed under voornemens

lisa en het dubieuze doktersadvies

Zelden was ik zo teleurgesteld als toen de huisarts me de uitslagen van mijn bloedonderzoek vertelde. “Je waarden zijn perfect,” zei hij en keek erbij alsof hij nog nooit in zijn leven iemand had ontmoet die zo gezond was. Hij vertelde me dat mijn continue vermoeidheid en bijna chronische verkoudheid kwamen door te veel stress en te weinig slaap. Meer rust en meer sport, was zijn advies.

Niet dat ik had gewild dat ik een ernstige ziekte had, maar stiekem hoopte ik  op een onschuldig maar aantoonbaar tekort aan vitamine B, of een ander probleem dat verholpen kon worden door pilletjes van de HEMA en misschien wat honingthee. ‘Meer slapen’ en ‘meer sporten’ en ‘minder stress’ zijn abstracte begrippen die al sinds de basisschool feitelijk onmogelijk zijn.

Het is nu bijna twee maanden geleden dat ik gezond ben verklaard. Het leven volgens doktersadvies gaat nog niet helemaal vlekkeloos. Én slapen én sporten én ook nog eens mijn huiswerk afkrijgen? Onmogelijk. Desalniettemin doe ik hard mijn best. Eigenlijk krijg ik  van dit streven alleen maar nog meer last van slapeloze nachten door niet gehaalde doelen (want: veel te laat naar bed omdat ik per se wilde hardlopen terwijl ik nog taalbomen moest tekenen), maar vreemd genoeg ben ik sinds het bezoek bij de huisarts niet meer ziek geweest.

Ach. Zo lang ik gezond niet verkouden ben vind ik het prima.

20 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement