Al eerder schreef ik over het feit dat het internet niet meer uit ons leven weg te denken is. Ik ben nu op het punt gekomen dat ik wens dat ADSL nooit was uitgevonden.
Ik erger me kapot aan het feit dat mijn mobiel de hele dag door piept omdat ik weer een oninteressant mailtje heb. Ik erger me kapot aan het feit dat ik de hele dag dwangmatig Twitter en Facebook check, gewoon, omdat het me niet lukt om het niet te doen. Ik erger me helemaal dood aan de grote hoeveelheid tijdrovende en hersendodende manieren die er zijn om je huiswerk uit te stellen zodra je internetverbinding hebt.
Gisteren weigerde mijn laptop online te gaan. Ik kon meteen niets meer doen voor school of voor één van de andere duizend dingen die ik nog moest doen. Gelukkig had ik geen directe deadlines, want ik wil niet denken aan de stress die de afwezigheid van straling anders zou hebben veroorzaakt.
Nog erger dan mijn eigen internetgedrag vind ik overigens de smartphone-verslaving van anderen. Rot ff op met je mobiel als iemand tegen je praat en leg dat ding niet op tafel als je uit eten bent.
Ja, serieus.
Ik word er zo moe van. Het liefst zou ik er rigoureus mee stoppen, maar dat kan niet. Dat kan gewoon niet.
Wel ga ik op een streng internet-dieet. Hopelijk geen jojo-effecten.
Da kan gewoon heus wel. Paar maanden geleden heb ik me afgemeld op Twittah, FaceSnoek en potentiële andere (tijdrovende) rotzooi. (Mobiel staat goon uit, maar ik gebruikte dat ding toch al nauwelijks.) Daar dient bij opgemerkt te worden dat ik vooral van extremen ben: of wél of helemaal níét. Mensen mogen en kunnen mailen, en een paar keer per dag check ik potentieel interessante e-mail (die er toch niet komt :P). Als mensen iets blieven te weten mailen ze heus wel, al begon er laatst eentje met: “just figured you’re not on facebook?” (Lol. Pas een paar maanden niet meer. Nobody cares.)
In gezelschap wordt het — zoals je al met afkeer over schrijft — al bijna geaccepteerd dat anderen ‘gewoonweg’ hun mobiele telefoon opnemen zonder slag of stoot, mede daarom was ik laatst zwaar overdonderd toen iemand haar mobiel op tafel had liggen en die ging af maar ze negeerde het onder het mom van: ik ben nu met jullie in gesprek (of: ‘in gesprek’ 😉 ). (Rest de vraag waarom haar mobiele telefoon op tafel lag, maar à la.)
Mocht je het serieus overwegen, raad ik u aan dit te lezen: http://heroriginalsindustries.blogspot.com/2011/03/march-project-info-detox.html
Lang leve vooruitgang, nietwaar? Met vijf koffie blijf je in ieder geval wakker.
Die blog is heerlijk! Bedankt voor de link, ik ga hier zeker wat mee doen. 🙂
Knap dat je verschillende accounts verwijderd hebt. Ik ben daar dus niet zo goed in. Eigenlijk wil ik het ook niet. Ik vind Twitter zo leuk! (Soms.) En Facebook is gewoon handig, om afspraken te maken of om mensen te contacteren. Niettemin droom ik er soms van om er helemaal van af te zijn.
Ik neem mijn mobiel trouwens altijd op als iemand belt. Want eh, eigenlijk word ik bijna alleen gebeld als mensen direct informatie van mij nodig hebben of als zij iets hebben wat direct belangrijk is voor mij. 😛
haha ik ben het helemaal met je eens. Het is serieus zo dat internet tegenwoordig tot de eerste levensbehoeften gerekend wordt.. als je geen internet hebt krijg je het label ‘arm’ opgeplakt. Echt van de zotte is het! Maar stiekem ook wel handig soms hoor, dat internet. Ik kan me alleen niet voorstellen dat sommigen zoals je zegt inderdaad alleen maar aan het twitteren zijn. net alsof het iemand ook maar het kleinste beetje boeit welke letter je hebt gepoept..
Wat een goed idee! Een Internet-dieet. Ik ben blij dat ik geen Facebook en Twitter heb; een verslaving minder.
Ah damn, internetdieet. Dat wordt afkicken (.).
Tsja. Internetverslaving. Ik heb het woord zelf bedacht en toen de wereld in gebracht denk ik, toen ik veertien was. Onder het drogmom van “omdat het kan” was ik bijna elke dag online. Ik heb nog het geluk dat ik het zes jaar heb volgehouden met hetzelfde mobieltje (tegendraads als ik ben, of eerder was), dus mobiel internetten kan ik niet, kortom doe ik niet.
Met televisiekijken trouwens hetzelfde verhaal. Inmiddels heb ik al geen tv meer op mijn kamer sinds afgelopen zomervakantie (wtf) en kijk het nu ook nooit meer (“omdat het niet kan”). Vroeger wist ik de volgorde van de reclameblokken van Nickelodeon nog uit mijn kop, nu is het een wonder als ik überhaupt een reclame herken. Daar ben ik eigenlijk wel trots op, aangezien ik zo nu en dan eens nieuwsberichten over de Nederlandse televisie lees of iets opvang in een ander huis of in de woonkamer hier thuis en dan meestal spontaan in huilen uitbarst en de dagen die daarop volgen ineengefrommeld in het midden van mijn kamer lig te rillen als een malle. Je kunt tegenwoordig door de bomen het bos niet meer zien, door de reclame de programma’s niet meer kijken en sbs6 heeft het verpest voor de rest.
Het zal me niet heel erg verbazen als dit over x jaar ook het geval zal zijn op grote internetsites zoals YouTube. Bij bepaalde filmpjes word je nu al gedwongen om van tevoren een reclame van vijftien seconden te kijken, en als je pech hebt, kom je er niet onderuit door te F5’en. Straks mag je niet eens meer wegkijken. Krijg je voor straf een extra lange. Tot die tijd ga ik het ervan nemen (met mate), want als het zover is zullen we wensen dat YouTube nooit was uitgevonden.