Category Archives: geniale mensen

jan in de lachspiegel, of: even over rupaul’s drag race

Huishoudelijke mededeling voor de RPDR-kijkers: er zitten spoilers in over de laatste aflevering! Je bent gewaarschuwd.
Huishoudelijke mededeling voor de niet-kijkers: deze post is (denk ik) ook nog steeds leuk voor jullie. Het gaat namelijk niet écht over RPDR. Het gaat – zoals altijd – vooral over mezelf.

Ik hou van drag queens. Dat weten jullie. Later zal ik nog eens schrijven over mijn liefde voor drag in het algemeen, maar vandaag wil ik het specifiek hebben over de tv-show RuPaul’s Drag Race en dan vooral over Jan, mijn lievelingskandidaat van het huidige seizoen. Om jullie spirits een beetje te liften, dit is Jan:

Adorable, right?

Ik weet heus wel dat RuPaul’s Drag Race, een realityserie waarbij drag queens strijden om verkozen te worden tot Next Drag Superstar, best nep is. De mensen die meedoen zijn echt, maar er wordt zo veel in geknipt en geplakt dat je alle gebeurtenissen met een flinke korrel zout moet nemen.

Desondanks, of misschien juist daardoor, biedt RuPaul’s Drag Race niet alleen fantastische looks en optredens, maar ook een kijkje in de menselijke psyche. Je leert ieder seizoen nieuwe queens kennen, met wie je meeleeft of op wie je boos bent of tegen wie je opkijkt of met wie je je identificeert.

Dit seizoen was ik vooral onder de indruk van Jan, een 26-jarige (jonger dan ik, slecht voor mijn ego) drag queen uit New York. Jan zingt, danst en is ontzettend charmant en grappig. Ik was meteen na de eerste aflevering al fan. Ik bedoel, toen ze allemaal een outfit van tule moesten showen, was ze de enige die niet opkwam in een baljurk, maar in een bouwvakkersoutfit. En zo ging het eigenlijk iedere aflevering: ze pakte het iedere keer nét weer anders aan dan je zou verwachten.

En dat deed ze met zo veel enthousiasme: ze had steeds opnieuw zin in de challenges, en vooral zin om die te winnen, want Jan is rete-ambitieus. Daarom waren al haar looks zo uitgedacht. Daarom gaf ze in iedere challenge 200%. Daarom plaatst ze iedere week een professionele video online waarin ze het LFYL-nummer van de week zingt (oké, het is te laat om daar RPDR mee te winnen, maar onze harten wint ze er wel mee hoor ha ha ha).

Sommige mensen vinden haar too much, lees ik op internet. Te enthousiast, te veel bezig met de jury behagen. Hoewel ik het daar niet mee eens ben, snap ik wat ze bedoelen. Een goed voorbeeld zijn haar muziekvideo’s: Jan kan goed zingen, maar … ze zet haar uithalen niet spaarzaam in. Sterker nog. ze haalt keihard uit bij ongeveer ieder woord dat ze zingt. Dat maakt het eigenlijk best onprettig om naar te luisteren.

Maar dat ‘te veel’ trekt mij juist ontzettend aan. Ik ben geen drag queen (ik kan niet eens normale eyeliner opdoen) maar ik heb ook creatieve ambities. Ik bedoel, ik heb een boek geschreven! Toen ik bezig was aan mijn manuscript, merkte ik de hele tijd dat ik er dingen bovenop wilde gooien. Meer, beter, extra, superdeluxespeciaal. Alles om Het Allerbeste Boek Aller Tijden te schrijven. Of dat gelukt is, moeten we nog zien, maar wat ik wil zeggen: ik snap Jan wel.

(For the record, dit is Jan zonder pruik en make-up)

Haar enthousiasme is dan weer iets wat ik niet herken maar zou wíllen hebben. Jan zit nogal hoog in d’r energie en is altijd bubbly en blij (behalve als ze aan het huilen is omdat ze niet gewonnen heeft). Ik vind altijd alles Zwaar en Moeilijk en Gedoe en ben eigenlijk een beetje teruggetrokken en cynisch. Ik vind het zo inspirerend om te zien hoe iemand zo unapologetically enthousiast en positief en out there is. Ik wil dat ook!

En dat is waarom ik RuPaul’s Drag Race toch zo graag kijk. Het houdt je een spiegel voor. Oké, door al dat geknip en geplak meer een lachspiegel, maar toch: een spiegel. Je ziet hoe andere mensen hun dromen najagen en hoe ze dat aanpakken. Je herkent jezelf in de kandidaten en voelt je daardoor wat meer verbonden met de mensheid. En je ziet wat je anders zou willen aanpakken in je eigen leven.

Inmiddels is Jan eruit gestuurd omdat ze too much was. Best ironisch voor een drag queen. Maar als echte Jan-stan* ben ik ontzettend trots op haar. Ik kijk liever naar iemand die zo ambitieus en enthousiast is dat ze veel te veel geeft, dan naar iemand die zich inhoudt.

Ik kan niet wachten tot deze quarantaine voorbij is en ze een keer optreedt in Amsterdam. Ik zal haar ongegeneerd enthousiast toejuichen. Tot die tijd blijf ik lekker d’r muziekvideo’s kijken. Ik ben inmiddels wel gehecht aan al die uithalen.

*Voor wie niet zoveel op internet zit als ik: een stan is ……. de hoofdpersoon uit dit Eminem-nummer

7 Comments

Filed under geniale mensen

gaat ff iemand naar christmas queens

Stel je het volgende voor. Je bent in de Melkweg (de concertzaal, niet het sterrenstelsel, hoewel we daar altijd al zijn, dus feitelijk ben je in beide Melkwegen). Op het podium staat iemand die eruitziet als een vrouw, maar van wie je weet dat het een man is. Ze (ja, je zegt toch ‘ze’, want je gaat mee in de illusie) draagt een rode jurk en een rood kapje en speelt een kerstliedje op haar viool. Ze loopt op hoge hakken over het podium. Af en toe draait ze een rondje, waardoor haar rok opwaait.

(Voor wie niet genoeg heeft aan alleen de fantasie: het ziet er ongeveer zo uit)

Dit zag ik afgelopen vrijdag, niet in mijn hoofd of op YouTube, maar in het echt, bij Christmas Queens in Amsterdam, en ik dacht bij mezelf: als ik op mijn achtste had geweten dat dit soort dingen me ooit ZO gelukkig zouden maken, dan zou ik echt hebben gedacht dat mijn leven de verkeerde kant op was gegaan. Maar niets is minder waar. Mijn leven is juist de goede kant opgegaan. Ik had als kind (of als elitaire wannabe-highbrow puber) nooit kunnen geloven dat ik zo zou kunnen genieten van een drag queen kerstshow waarbij de performers afwisselend kerstliedjes zongen en erop playbackten, en ondertussen zes keer van outfit wisselden.

“Waarom vind je drag queens eigenlijk zo leuk?” vragen mensen mij regelmatig. Daar kan ik dan geen goed antwoord op geven. Ik heb een hekel aan Katy Perry, maar waarom is het dan wel leuk als een man doet alsof hij Katy Perry is? Ik vervloek regelmatig het bestaan van make-up, dus waarom kijk ik dan zo graag naar de kunstwerken die drag queens van hun gezicht maken?

Even een disclaimer tussendoor (want tussendoor is altijd de beste plek voor disclaimers): als ik het heb over ‘drag queens’, heb ik het voornamelijk over de artiesten wiens werk ik ken via RuPaul’s Drag Race (een soort America’s Next Top Model, maar dan voor drag queens). Ik ben inmiddels vier keer naar shows in Nederland geweest waar een aantal verschillende queens lipsyncten/grappen maakten/live zongen/ondersteboven aan hoepels hingen. Maar drag is natuurlijk veel meer dan RPDR, en mijn visie op drag is daarom (nu nog) wat beperkt, daar ben ik bewust van xoxo

Ik heb veel nagedacht over waarom ik hier toch zo blij van word, maar ik kom er niet echt uit. En dat ligt niet aan mij, want ik had het er vrijdag veel over met anderen en die kwamen er óók niet uit. Misschien komt het doordat er gewoon te veel dingen leuk zijn aan drag queens – zowel oppervlakkig (kunstzinnige kleding & grappige grapjes) als diepgaander (het bevragen van & verzet tegen gendernormen).

Als ik het ooit op een eloquentere manier kan verwoorden, zijn jullie de eersten die het mogen lezen, maar voor nu kan ik mijn liefde voor drag het best samenvatten door Alyssa Edwards in het iconische Can I Get an Amen te quoten: Lost and confused, I had to smile from within, when I realized these women were men!

Ivy Winters hoort thuis in een ander sterrenstelsel maar daar kom ik zo nog op terug

Goed, tot zover het serieuze gedeelte, nu wil ik gewoon weer praten over hoe geweldig afgelopen vrijdag was. Een paar andere dingen die je zou hebben gezien als je toen ook bij Christmas Queens was geweest:

    • Bob the Drag Queen die opkwam in een soort secretaresse-outfit (met glitters, maar toch) terwijl de rest in allemaal mega glamorous jurken liep. En ze was ZO grappig. Love Bob.
    • Phi Phi O’hara die echt supergoed zong. Oh, Come All Ye Faitful is sowieso misschien wel mijn lievelings van het Christmas Queens-album. Ik had wel het idee dat Phi Phi een beetje gefrustreerd was (maar Phi Phi is altijd een beetje gefrustreerd) omdat mensen niet hard genoeg meezongen. IK DEED HET WEL HOOR PHI PHI NEGEER AL GEWOON AL DIE SUFFE MENSEN.
    • Ginger Minj die Let it go zong maar dan eindigde met “Michelle never bothered us anyway.” (Ja sorry als je die zin wilt snappen moet je echt RPDR kijken)
    • Sharon Needles die een z. z. slecht voorbeeld was voor haar jonge fans door moord te verheerlijken en te doen alsof ze coke snoof. Snow Machine was wel echt een hoogtepunt trouwens, wat een heerlijk nummer. En die bewegingen! En dat broekpak! (Als iemand weet waar ik een soortgelijk pak op de kop kan tikken, please tell me)
    • Manila Luzon die net zo oogverblindend knap was als op tv maar wel de hele tijd aan de totaal andere kant van het podium stond, wat enigszins zielig was voor mij. Wat ook zielig was: dat ze We Three Queens niet zong. Nu was Manila de enige van de three queens van dit nummer die aanwezig was, maar er waren genoeg andere queens die hadden kunnen invalplaybacken.
    • Thorgy Thor die naast geweldig viool speelde verder ook zo leuk was grappig was. Ik ben in All Stars 3 uiteraard #teamshangela maar ik gun Thorgy de kroon na vrijdag ook wel (ik ben ook gek op Trixie maar ja Trixie gaat sowieso toch al winnen dus zij heeft mijn support niet nodig).
    • Ivy Winters. Een van de leukste drag queens die ik ooit in het echt heb gezien. Dit was een van de nummers die ze deed (filmpje is opgenomen in Stockholm, maar in Amsterdam deed ze dezelfde act). Die outfit reveals! Die gezichten! Die stem!

Ik was al fan van Ivy in RPDR seizoen 5 (sowieso het beste seizoen), maar naderhand was ik haar een beetje vergeten, omdat ze niet erg veel optreedt en ook niet zo zichtbaar is op internet – wat toch wel een doodzonde is in deze tijd. Maar na vrijdag heb ik nog wat research gedaan en werd ik er weer aan herinnerd hoe verschrikkelijk getalenteerd dat mens is. Ze kan namelijk niet alleen zingen, performen en outfits maken van onconventionele materialen zoals lijm, maar ook vuur eten! En op stelten lopen! En met messen jongleren! En klei-animaties maken! En d’r eigen jam fabriceren! En de Tinkebell van Michigan zijn (mijn vegan hart huilt maar ik vind het stiekem toch indrukwekkend).

Zelf kan ik niet eens een sjaal breien of behoorlijk op hakken lopen, maar dankzij Ivy wil ik nu ook bij het circus. Dus ik denk dat ik dat maar gewoon ga doen. Hopelijk sta ik volgend jaar dan ook in de Melkweg met mijn kerstshow lipsync extravaganza waarbij ik geblinddoekt door brandende hoepels spring terwijl ik viool speel. Verkleed als de Kerstman, uiteraard, inclusief baard en … andere mannelijke kenmerken. Komen jullie dan kijken?

5 Comments

Filed under geniale mensen

it’s the sigh of wild electricity

Volgens mij ben ik hiervoor geboren, dacht ik enigszins melodramatisch tijdens mijn vierde Patrick Wolf-optreden in twee jaar. Ik zat vooraan, in het midden, in mijn eentje tussen alle andere liefhebbers, een beetje content te zijn met Patrick en met mezelf. Hiervoor was ik om half zes van huis vertrokken, om vervolgens pas om half vier ‘s ochtends thuis te komen, om deze man één uur te zien performen op Crossing Border. Je bent fan, of je bent het niet.

Twee uur daarvoor was er een meet-and-greet-momentje bij de merchandise-tafel. Zodoende kan ik zeggen dat ik mijn grootste muzikale held heb ontmoet. Drie maanden geleden heb ik nog met de leden The Ark heb gedanst, dus ik dacht dat ik nu cool genoeg was om een ontspannen praatje met Patrick te maken. Niet dus. Nog net niet stotterend hield ik mijn bedankt-voor-je-muziek-verhaal.

Omdat ik in mijn eentje was, heb ik meerdere vreemden moeten lastigvallen met mijn zenuwen omtrent het naderende handtekeningenmomentje, en daarna, met mijn euforie. Wat voor muziek is het? vroegen ze allemaal. Mensen vergelijken het met Sufjan Stevens, antwoordde ik dan, hoewel ik die hele Sufjan Stevens niet ken en dus niet weet of die vergelijking ergens op slaat.

Op een website las ik dat Patrick Wolf een doet denken aan een kruising tussen een relnicht en een herdersjongen. Hoewel ik ‘relnicht’ een lullige term vind, zit er wel iets van in. Patrick Wolf is half elektro, half ukelele, half glitterkoning, half verscholen boshuis. Ik denk dat daar mijn fascinatie voor zijn muziek vandaan komt – er zit een wereld in verscholen waar ik mijn vinger niet helemaal op kan leggen, iets met eenhoorns met pentagrammen, kermisattracties, elektriciteit en vuurtorens, lycantropie, vioolmuziek in het bos, een overvloed aan levenslust, comfort in een gouden catsuit.

En live is hij zo zelfverzekerd dat je ter plekke besluit nooit meer ergens aan te zullen twijfelen. Maar zodra hij begint te praten, is het weer een boomlang, verlegen jongetje. Concert nummer vijf, laat alsjeblieft niet lang op je wachten.

De eerste foto is zaterdag gemaakt, de laatste foto is gemaakt tijdens de eerste keer dat ik hem live zag. En ja, ik ben een van de vele blondines die oncharmant op deze foto staan…

9 Comments

Filed under geniale mensen, muziek

time of my life

Volgens mij ben ik een beetje voorspelbaar aan het worden, of misschien was ik dat al lang. Maar ik kan het niet helpen. Ik ben gewoon heel, heel, heel erg verheugd over het Patrick Wolf-concert waar ik over twee weken heen ga.

Ik heb aardig wat muzikanten zien optreden maar ik ben nog nooit ergens zo onder de indruk geweest als van zijn concert op Lowlands 2009. Ik stond bijna helemaal vooraan. Hij droeg een gouden catsuit en blonde haarextentions. Niet dat het wat uitmaakte voor de muziek, maar de toon was meteen gezet.

Het was zo’n concert waar ik de rest van mijn leven over blijf praten en iedere keer precies hetzelfde over zal zeggen. Dat het zo overweldigend was. Dat ik zo blij was om, na het achterlijk vaak beluisteren van zijn albums, deze nummers eindelijk in het echt te kunnen horen. Na zijn optreden heb ik wat glazig rondgelopen over het terrein, omdat ik geen zin had om andere indrukken op te doen.

Een maand later was mijn tweede Wolf-concert in Paradiso en het was geweldig. Ik weet niet meer wat hij droeg, wel dat hij onder de glitters zat en net zo energiek was als op Lowlands, zo niet energieker. De weken voor het concert heb ik non-stop zijn albums gedraaid. Het was precies zoals een concert hoort te zijn.

Ik vraag me af hoe hij er over twee weken uitziet en wat hij gaat spelen. Tristan, natuurlijk, en waarschijnlijk Bluebells, en Theseus, en ik hoop heel erg op Lycanthropy.

Tot die tijd blijf ik lekker fangirl-en. En daarna ook.

9 Comments

Filed under geniale mensen, muziek

thank god i was born in a time when something new was about to start

“Alles goed?”
“Mijn favoriete band gaat uit elkaar!”

Okee, okee; ik lig er niet huilend wakker van en eigenlijk was het niet eens mijn favoriete band, maar een beetje verbouwereerd ben ik toch wel. The Ark, uit elkaar.
Twee jaar geleden begon ik naar ze te luisteren, ironisch genoeg een paar weken nadat ze een concert in Rotterdam hadden gegeven. Sindsdien wacht ik ongeduldig tot ze Nederland weer aandoen, maar tevergeefs. Een Greatest Hits Tour deze zomer door Scandinavië, en dat was het dan.

Eigenlijk luisterde ik de laatste maanden vrij weinig naar hun muziek. Ik vond hun liedjes wat flauw geworden, de teksten te cliché, de stem van Ola Salo ergerde me. Ik had niet meer het gevoel dat ik twee jaar geleden had, toen ik nog geen genoeg kon krijgen van hun catchy riedeltjes, me niets te camp was en ik dagenlang kon teren op een nieuw danspasje van frontman Ola Salo. De wiskundelessen bracht ik glimlachend door wanneer ik het tussenuur daarvoor naar The Ark had geluisterd.
Mijn eindexamenjaar werd een bijzonder vrolijk jaar vol glitters en veren, en daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor.

Als ik hun concerten op internet bekijken valt het me altijd op hoeveel energie er van The Ark afstroomt, hoe gelukkig ze lijken. Hoe zelfverzekerd Ola Salo met zijn net-twee-kilo-teveel toch half ontkleed over het podium danst alsof hij een topatleet is en hoe iedereen daar in meegaat. Hun enthousiasme is minstens even aanstekelijk als hun nummers. Al twee jaar lang kan ik niet wachten totdat hier in levende lijve getuige van mag zijn.

Nog een half jaar en dan is dit over, basta. Ik ben bang dat ik mijn Lowlandskaartje maar moet verkopen en in plaats daarvan een rondreis langs alle concertpodia van Scandinavië moet maken. Dat ben ik eigenlijk wel aan hen, en aan mezelf, verplicht.

7 Comments

Filed under geniale mensen, muziek