Monthly Archives: May 2014

ik wil ook iemand uit een papierversnipperaar kunnen redden

Sterk worden voor apocalyps

Dit seizoen van Flikken Maastricht heeft veel indruk op me gemaakt. Voornamelijk omdat het zo ontiegelijk spannend was – ik heb week na week met een bonkend hart voor de televisie gezeten. En die laatste aflevering? Ik wil nu nog steeds keihard janken, zelfs al weet ik dat Angela Schijf gewoon nog een contract voor twee seizoenen heeft en dat haar personage dus onmogelijk het loodje kan hebben gelegd.

Anyway, behalve het feit dat de serie veel impact heeft gehad op mijn emotionele gesteldheid, heeft het me ook aan het denken gezet. Hoofdzakelijk over het feit dat ik, als ik in de schoenen van de personages van Flikken Maastricht had gestaan, al 507 keer dood was geweest. Ik ben gewoon veel te slap om moorden op te lossen – want ja, bij moorden oplossen komt veel geweld kijken. Die dingen die die Eva allemaal moest doen joh, het was mij niet gelukt. Iemand die mij fysiek bedreigt met z’n kop tegen het dashboard van mijn auto rammen? Nope, gaat niet lukken. Een zwaargewonde Officier van Justitie in een auto krijgen tillen terwijl ik door een sniper word beschoten? Nope. Mijn compagnon, die bijna in de papierversnipperaar valt (voor wie geen idee heeft wat je hierbij voor moet stellen: hij hing in een soort een put), eruit trekken? Nope, nope, nope. Ik kan niet eens mijn vriend uit een stoel overeind hijsen. En mijn vriend is ongeveer half zo zwaar als Victor Reinier.

Ik kan me niet eens één keer opdrukken. Nee, echt niet, niet eens bijna. Je moet dus absoluut niet op mij rekenen als we worden aangevallen door zombies en je op mij moet steunen omdat je al zwaargewond bent, want dan val ik gewoon om.

En dat is kwalijk, heel kwalijk. Daarom wordt het maar eens tijd om hier verandering in te brengen. Ooit, in een duister ver verleden toen ik met soortgelijke frustraties over mijn slapheid kampte, heb ik al gewichten gekocht. Ik heb er niet veel mee gedaan, omdat trainen met gewichten ongeveer het doodsaaiste is van alle doodsaaie dingen die er bestaan, nog doodsaaier dan squats (die doe ik dan ook niet). Nu wordt het misschien toch tijd om hier overheen te komen en dagelijks te trainen. Eventjes, tien minuten of zo. Nu ik dit typ, heb ik er al een hard hoofd in: het lukt me niet eens om dagelijks tien minuten yoga te doen, of te mediteren (en dat terwijl de kans dat ik moet zorgen dat ik van die stress afkom groter is dan de kans dat ik ooit iemand uit de papierversnipperaar moet redden, namelijk 100% tegen 20%).

Gelukkig maar dat we tot eind 2015 moeten wachten voor een nieuw seizoen Flikken Maastricht. Word ik ook niet zo met mijn neus op mijn eigen slapheid gedrukt.

18 Comments

Filed under de ongemakken des levens, film en teevee

een nieuw tijdperk begint

Geld is iets waar ik liever niet over nadenk. In het verleden heb ik wel eens geprobeerd een kasboekje bij te houden, maar omdat ik er voornamelijk koppen koffie van 1,80 inschreef, ben ik daar maar weer mee gestopt. Zoveel maakte het verder immers niet uit: ik hoefde voor een aankoop toch nooit te kijken of het al de 24ste van de maand was, omdat mijn banksaldo altijd wel hoog genoeg was. Ook als ik moest werken dacht ik nooit “YES GELD VERDIENEN”; ik werkte altijd meer uit een soort combinatie van plezier, om ervaring om te doen, uit een soort calvinistisch plichtsgevoel dat niets leek op hoe ik met geld omging en omdat ik ergens in mijn achterhoofd heus wel wist dat ik minder hoefde te lenen als ik werkte.

(Ja, lenen deed ik dan weer wel, in periodes. Maar dat doet iederéén, jongens. En ik leende echt niet zo veel!)

En tsja, ik kocht altijd al weinig spullen, maar dat is omdat het beter is voor zowel mens als planeet, en ik ging niet zo vaak uit omdat ik saai en slaperig ben. Als je zo leeft, kan er af en toe best wel een weekend Londen of Parijs vanaf zonder dat je je al te druk hoeft te maken om een lege bankrekening.

Ik vond mijn geldzaken regelen gewoon niet zo belangrijk. En bovendien, niet om bonnetjes vragen is beter voor het milieu, pasta met een blikje tomatenpuree maakt je écht niet gezond of gelukkig, vriendschappen worden er niet beter op als je niet af en toe vergeet dat je nog geld van ze tegoed hebt en mijn leningschuld is een lachertje vergeleken met die van sommige anderen.

Het liefst was ik nog lang op deze voet doorgegaan, maar helaas moet ik melden dat er een nieuw tijdperk in mijn leven is aangebroken. Dit tijdperk heet: Geen Studiefinanciering Meer. Niet omdat ik ben afgestudeerd, maar omdat ik naast een financiële nitwit ook nog eens een luie langstudeerder ben. In principe zou ik best nog een jaar lang mijn voormalige stufi bij elkaar kunnen  lenen, maar zelfs ik word toch wel een beetje huiverig van het idee dat er dan in één jaar ongeveer 4000 euro schuld bijkomt. Daarom moet ik mijn inkomsten maar op andere wijze drastisch verhogen. En, oké, oké: iets minder geld uitgeven.

In de eerste instantie dacht ik dat besparen gemakkelijk zou zijn omdat ik nooit nadenk tijdens het boodschappen doen, maar toen ik eenmaal in de supermarkt was, viel dat vies tegen. Waar kan ik nou op bezuinigen? Van mijn bietensap blijf je af. Ik ga echt geen goedkopere eieren kopen. Die ene fles Holy Soda die ik per maand aanschaf vervangen door iets vies met suiker of aspartaam schiet ook niet op. En voor de rest koop ik al vrijwel alles onbewust op zijn goedkoopst. Dachten jullie nou echt dat ik Fred & Ed snoeptomaatjes kocht omdat ik die zo lachen vind? Nee, omdat ze goedkoper zijn dan de andere minitomaten. Het enige dat ik in mijn laatste boodschappensessie heb kunnen vervangen, is de witte kaas. In plaats van lekkere Apetina-blokjes met een handige uitdruipverpakking kocht ik een enorme bak Hanne-kaasblokjes. Ze breken af als je ze uit de pot probeert te halen en ze druipen van de olie, maar per kilo waren ze half zo duur, dus als ik flink door eet tikt het lekker aan.

Het is een beginnetje, toch?

Nooit meer naar de Starbucks

Nooit meer naar de Starbucks dus. Oh wacht, dat deed ik al lang niet meer, deze foto is drie jaar oud en ik zat in mijn eentje in Praag dus het mocht wel. Ik ga tegenwoordig nooit meer naar de Starbucks. Bijna nooit dan.

21 Comments

Filed under de ongemakken des levens

ik lees wel eens wat, deel drie en vier

Eigenlijk moet ik dit gewoon ‘deel drie’ noemen want het is pas het derde deel uit mijn serie leesverslagen, maar ik heb besloten een combipost te maken. Dit omdat het mijn plan was om iedere maand een bericht te plaatsen over welke boeken ik allemaal had gelezen. Maar:

– In maart had ik geen tijd om meer dan ook maar één boek te lezen
– En in april had ik ook geen tijd om hier een stukje over te schrijven

Sneu. Heel sneu. Maar goed, hierbij de boeken die ik las, een jeugdboek dat ik al uit mijn hoofd kende en een superslechte thriller:

Sprong in de leegte - Lydia Rood Koorts - Saskia Noort

1. Sprong in de Leegte – Lydia Rood

Ik ben zo godvergeten gek op dit boek. De eerste keer dat ik het las was ik vijftien en had ik niet door hoe goed het was. De tweede keer dat ik het las snapte ik niet waarom het niet meteen mijn lievelingsboek was geworden.

Ik heb hem vervolgens een paar jaar lang regelmatig gelezen, en toen een paar jaar lang helemaal niet. Ik durfde niet meer zo goed, was bang dat ik ‘m ontgroeid zou zijn. Maar ineens schreeuwde dit boek naar me vanuit de kast in mijn oude slaapkamer. En ik gehoorzaamde.

Officieel is dit dus een jeugdboek. Ik zeg het maar even, voor de duidelijkheid. Niet dat het mij wat kan schelen. De zinnen zijn zó mooi. Ik wilde er een paar overtypen, maar ik ben zo dom geweest om het boek weer in mijn oude kamer te laten liggen. Het beste aan dit boek vind ik echter niet de zinnen, ook niet  de fragmentarische wijze waarop zo subtiel zo veel verteld word, maar het feit dat ik me er altijd zo in herken zonder dat ik ook maar één ding met de hoofdpersoon gemeen heb. [/melodramatisch geneuzel]

Een korte samenvatting: bijzonder slim meisje schrijft over haar leven tot dusver. Er is iets verschrikkelijks gebeurd, maar wat dit is wil ze maar niet vertellen. Als je het opnieuw leest denk je: dit had ik al van mijlenver moeten zien aankomen. Maar de eerste keer is het alleen maar schokkend. Die keren daarna is dat het niet minder, trouwens.

Nu ik het weer las, had ik trouwens voor de eerste keer wat punten van kritiek. Waarom gelooft niemand de hoofdpersoon als ze iets slims doet? Waarom doet iedereen zo overdreven gemeen? Dat is wel jammer want dat geloof ík dan weer niet. Vroeger zag ik niet dat dit best wel raar is. Ik word oud.

2. Koorts – Saskia Noort

Deze zomer ga ik met vriendinnen op vakantie naar Ibiza. Leuk hè? Mijn moeder vond van niet. Ze noemde het “een goddeloos oord waar mannen stiekem dingen in je drankjes gooien”. Alsof ze haar punt nog niet duidelijk genoeg had gemaakt, legde ze ook het boek Koorts van Saskia Noort op mijn bureau, met een briefje waar “Ter voorbereiding op je vakantie” op stond.

Mijn god, wat was dit boek slecht. Oké, oké, ik heb het in één dag uitgelezen, maar dat kwam omdat ik mezelf had verboden om ook maar iets nuttigs te doen. Ik mocht alleen maar ontspannende activiteiten ondernemen, en ik kon niets anders bedenken dan lezen. En het las wel lekker weg, je hebt saaiere boeken. Maar jezus, wat een totaal onboeiend plot. Ik heb wel eens de verfilming van Terug naar de kust gezien, dat was nog wel spannend want daar was tenminste een onverwachte dader met een hartverscheurend motief. Nu was het gewoon een beetje haha lol oppervlakkige mensen vermoorden (wie is hier nu oppervlakkig???). Sorry als ik je nu gespoilerd heb, maar eerlijk is eerlijk, je mist niks. Dit boek heeft me dus niet banger gemaakt om op vakantie te gaan. Maar mam, je hoeft je over mij echt geen zorgen te maken, ik ben al paranoïde genoeg van mezelf.

7 Comments

Filed under boeken