Tag Archives: wtf-momentje

it’s the sigh of wild electricity

Volgens mij ben ik hiervoor geboren, dacht ik enigszins melodramatisch tijdens mijn vierde Patrick Wolf-optreden in twee jaar. Ik zat vooraan, in het midden, in mijn eentje tussen alle andere liefhebbers, een beetje content te zijn met Patrick en met mezelf. Hiervoor was ik om half zes van huis vertrokken, om vervolgens pas om half vier ‘s ochtends thuis te komen, om deze man één uur te zien performen op Crossing Border. Je bent fan, of je bent het niet.

Twee uur daarvoor was er een meet-and-greet-momentje bij de merchandise-tafel. Zodoende kan ik zeggen dat ik mijn grootste muzikale held heb ontmoet. Drie maanden geleden heb ik nog met de leden The Ark heb gedanst, dus ik dacht dat ik nu cool genoeg was om een ontspannen praatje met Patrick te maken. Niet dus. Nog net niet stotterend hield ik mijn bedankt-voor-je-muziek-verhaal.

Omdat ik in mijn eentje was, heb ik meerdere vreemden moeten lastigvallen met mijn zenuwen omtrent het naderende handtekeningenmomentje, en daarna, met mijn euforie. Wat voor muziek is het? vroegen ze allemaal. Mensen vergelijken het met Sufjan Stevens, antwoordde ik dan, hoewel ik die hele Sufjan Stevens niet ken en dus niet weet of die vergelijking ergens op slaat.

Op een website las ik dat Patrick Wolf een doet denken aan een kruising tussen een relnicht en een herdersjongen. Hoewel ik ‘relnicht’ een lullige term vind, zit er wel iets van in. Patrick Wolf is half elektro, half ukelele, half glitterkoning, half verscholen boshuis. Ik denk dat daar mijn fascinatie voor zijn muziek vandaan komt – er zit een wereld in verscholen waar ik mijn vinger niet helemaal op kan leggen, iets met eenhoorns met pentagrammen, kermisattracties, elektriciteit en vuurtorens, lycantropie, vioolmuziek in het bos, een overvloed aan levenslust, comfort in een gouden catsuit.

En live is hij zo zelfverzekerd dat je ter plekke besluit nooit meer ergens aan te zullen twijfelen. Maar zodra hij begint te praten, is het weer een boomlang, verlegen jongetje. Concert nummer vijf, laat alsjeblieft niet lang op je wachten.

De eerste foto is zaterdag gemaakt, de laatste foto is gemaakt tijdens de eerste keer dat ik hem live zag. En ja, ik ben een van de vele blondines die oncharmant op deze foto staan…

9 Comments

Filed under geniale mensen, muziek

kijk naar me, hou van me, hang mijn foto boven je bed

Moraalridders, fijn dat jullie er zijn. Ga zitten en luister naar wat ik me nu toch weer heb ontdekt. Jullie dachten dat Ke$ha het uitschot van deze moderne tijd was, de ultieme personificatie van een samenleving die geobsedeerd is door roem en seks? Nou, het kan erger. Deze is misschien niet zo ranzig, maar mevrouw heeft last van een grootheidswaan waar menig diva zich voor zou generen. Bovendien is ze pas negen.

Blij dit met jullie te kunnen delen, moraalridders. Ik heb dit filmpje al zes keer gezien en nog geen enkele keer bleef het WTFWTWFT-momentje uit. Een totaal onbekende pre-puber die zingt dat ze weer ‘normaal’ wil zijn en naar school wil kunnen zonder achtervolgd te worden door paparazzi? Hoezo omgekeerde psychologie? Mij ga je niet vertellen dat ze niets liever wil dan in pulpblaadjes staan met niet-zo-heel-stiekeme paparazzikiekjes. Wat een mindfuck.

Ik zou het haar bijna toewensen, ware het niet dat het waarschijnlijk vooral de schuld is van haar steenrijke ouders die haar al vanaf baby af aan hebben verteld dat ze een prinsesje/superster/god’s gift to world is. Ze vonden haar in ieder geval genoeg waard om zoveel geld uit te geven voor het opnemen van deze clip, want ze hebben zich er blauw voor betaald, heb ik op internet gelezen. Sneu hè? Iemand nog een koekje?

4 Comments

Filed under internet, muziek