Tag Archives: winkelen (iel)

spijkerbroekenblues

Ik heb geen spijkerbroek. Dat is best wel bijzonder, geloof ik, want de spijkerbroek is toch wel de basic der basics, naast het witte T-shirt (heb ik trouwens ook niet). Het valt andere mensen ook altijd op, want bijna iedereen die ik ken heeft ooit wel eens tegen mij het zinnetje “Jij draagt eigenlijk nooit spijkerbroeken hè…” uitgesproken. Ik hoop nu niet dat ik overkom alsof ik cool wil zijn (net zoals die mensen die maar opscheppen over het feit dat ze geen tv hebben maar dan alsnog de hele dag doelloos op internet zitten) (ik heb wel een tv maar hij is niet eens aangesloten) (ik zit ook de hele dag doelloos op internet), want dat is niet mijn bedoeling.

Dat ik geen spijkerbroek heb, is (net zoals het feit dat mijn tv niet aangesloten is) geen kwestie van stijl of principe, maar meer een kwestie van luiheid en perfectionisme. Jaja, jullie verwachten het misschien niet, maar deze twee eigenschappen gaan hand in hand. Het zit namelijk zo: ik wil alleen maar de perfecte spijkerbroek (die niet afzakt en niet gemaakt is door kinderen) en anders niets, maar ik heb geen zin om die te zoeken. Een rokje of een vest past namelijk bijna altijd, en als die dingen niet passen, pak je een maatje groter of kleiner. Dan kom je er meestal wel uit. Bij spijkerbroeken is het een ander verhaal: zo’n ding moet zó precies om je lichaam schikken dat het zoeken naar een spijkerbroek wel het zoeken naar een soulmate lijkt. Je kunt naar huis gaan met een exemplaar dat nét niet helemaal lekker zit, maar daar word je op den duur alleen maar ongelukkig van.

Daarom is de kans dat je na het zoeken naar een spijkerbroek met lege handen terug naar huis keert, gewoon best wel groot. Ik ben een drukbezette vrouw, dus ik kan het me niet permitteren om op bij voorbaat mislukte spijkerbroekenjacht te gaan, zo simpel is dat.

En meestal vind ik dat prima, want ik mag dan wel geen spijkerbroek hebben, ik heb wel een heleboel andere kleren en die zijn vaak eigenlijk nog leuker ook dan spijkerbroeken (zoals ik al zei, het is bij mij geen kwestie van stijl, maar iedereen weet dat een spijkerbroek niet zo superfancy is). Alleen soms, op sommige dagen, vind ik het eigenlijk toch wel een beetje jammer dat ik me niet in mijn favoriete spijkerbroek kan hijsen – dan verlang ik ineens toch maar zo’n blauw ding met pijpen.

Waarom ik daar ineens naar verlang? Noem het sociale conditionering (hoe vaak hebben we wel niet in magazines gelezen dat je echt niet zonder jeans kunt???), noem het jaloezie vanwege wat ik om me heen zie (overal spijkerbroeken!), noem het behoefte aan comfort, ik weet het niet, maar op sommige dagen (lees: vandaag) heb ik gewoon écht geen zin om mezelf in een panty te hijsen, of in een van de niet-spijkerbroekbroeken die ik heb. Op sommige dagen is alles wat niet van spijkerstof is gewoon te veel moeite. Dan wil ik gewoon een skinny jeans en een t-shirt.

Op zulke dagen voelt mijn leven altijd onnodig ingewikkeld, alsof ik het mezelf gewoon veel te moeilijk maak door geen spijkerbroek te kopen.

Het spijkerbroek als symbool van het simpele leven. Alleen te verkrijgen na héél veel moeite.

geen spijkerbroek

Ter compensatie draag ik mijn spijkerblouse maar gewoon om de dag

22 Comments

Filed under kleding en zo

het jassendilemma

Vorige winter bracht ik door in een vuilniszakkenjas. Je weet wel, zo’n glimmend gewatteerd ding dat iedereen altijd schamper uitlacht. Die figuren waar ik mee om ga doen dit tenminste – in het straatbeeld zie ik genoeg mensen die er minder problemen mee hebben (het uggs-effect, zeg maar).
Nu is die van mij niet echt een onvervalste. Oké, hij is grijs en gewatteerd, maar hij glimt niet. En hij heeft een tailleriem. En geen nepbont. Eigenlijk is het best een hippe jas, op een soort vooruitstrevende ik-sta-boven-jullie-haat-manier. Ik had hem twee jaar geleden van mijn moeder gekregen omdat ik bijna doodvroor in mijn prachtige paarse Benetton-jas. Die vuilniszakkenjas was inderdaad best wel heel veel warmer, dus droeg ik hem het jaar daarop.

Eigenlijk had ik al mijn vertrouwen in mooie jassen al lang verloren. Een roddelwebsite wist mij van mijn illusies te beroven: toen ik een keer op zoek was naar leuke achter-de-schermen-plaatjes van Gossip Girl (ja, dat kijk ik. Omdat ze zulke leuke kleren dragen. Jassen, voornamelijk), vond ik allerlei wanstaltige foto’s van de acteurs tussen de opnames door. Ze waren aan het filmen in winters New York. In de serie dragen de actrices prachtige pumps en jassen, maar tussen de takes door… kijk, dat ze hun hakken verruilen voor uggs, oké, daar kan ik nog inkomen. Maar dat ze hun mooie gekleurde wollen jassen verruilen voor een vuilnisbakexemplaar? Allemaal? Kennelijk lag het niet aan mijn ene Benetton-jas: mooie jassen houden je gewoon niet warm.

Desondanks vond ik mezelf gisteren toch weer voor de spiegel van een niet nader te noemen afdeling van de V&D. Met een lange groene wollen jas aan. Te twijfelen of het het waard was om gewoon iedere dag thermo-ondergoed te dragen om warm te blijven. Me af te vragen of ik niet gewoon beter in mijn avant-gardistische vuilnisbakkenexemplaar kon blijven rondlopen. En of die kleur groen me wel stond (dat soort dingen zie ik niet. Net zoals vet haar, ik weet ook nooit of ik mijn haar nou alweer moet wassen. Heel gek. Ik kan over het algemeen aardig met uiterlijke zaken overweg, maar dát). Te hopen dat deze jas gewoon wél warm genoeg was. Toen ik al een kwartier of wat stond te dralen, werd ik ineens toegesproken door een vrouw. Dat het een hele leuke jas was. En dat die kleur me goed stond. Voor het geval dat ik nog mocht twijfelen. Want zoiets is moeilijk hè, zo in je eentje.

Het was geen stem van God, ook niet van Blair Waldorf of van mijn onbewuste, het was een winkelende leeftijdsgenoot die aan de andere kant van het kledingrek stond. En heel vriendelijk lachte.

Dus bedankt ik haar vriendelijk lachend voor haar goede raad. En rekende ik de jas af. Gevoelig voor sociale druk, laten we maar zeggen.

Eenmaal buiten bedacht ik me met een schok dat ik misschien een maat groter had moeten nemen zodat ik er een heleboel truien onder kon dragen. Maar ja, te laat. Gekocht is gekocht. Ik kan mijn vuilniszakkenjas nog altijd dragen dagen dat het heel koud is (of ik me heel avant-gardistisch voel, Gossip Girl is immers ook al zó 2008).

 

P.S. Dit is ‘m

Leave a Comment

Filed under kleding en zo