Tag Archives: ik vind sommige italianen best oké

waarom ik maar niet frans werd

Afgelopen week dacht ik dat ik de Eiffeltoren zag. Ik zat in de trein naar Utrecht en ineens doemde hij op achter in een weiland, die driehonderd meter hoge stalen constructie die in Parijs hoorde te staan. Natuurlijk was het gewoon een elektriciteitsmast. Grappig dat ik ineens zo’n verward moment had; het overkwam me tot ongeveer een week na thuiskomst regelmatig, maar daarna al bijna drie maanden niet meer.

Ik moest ineens denken aan het talenklasje dat ik de eerste twee weken na mijn aankomst volgde. We moesten daar altijd van die verschrikkelijke gesprekjes voeren waarbij we zogenaamd iets in een restaurant moesten bestellen, van die oefeningen waar niemand iets aan had, vooral niet omdat een aanzienlijk aantal studenten uit onze groep bestond uit Italiaanse meisjes die weigerden hun mond open te doen omdat ze ‘niet durfden’. Ik denk dat het nooit meer goed zal komen tussen mij en dat volk. Eén van de dieptepunten van ons klasje was dat we een opdracht moesten maken over de werkwoorden in dit liedje:

Ik moest toen echt bijna huilen van het lachen. Niet omdat mijn Frans daar veel te geavanceerd voor was, want dat was het niet (de docent stelde moeilijke vragen hoor), maar gewoon, omdat het zo’n rotlied was. En omdat deze plaatjes ons moesten helpen:

dejeuner_matin_images

Ik hoop dat jullie nu begrijpen waarom ik nooit goed in Frankrijk ben ingeburgerd.

 

12 Comments

Filed under studie in buitenland