Tag Archives: geitenwollensok

3x supermakkelijk groen doen

Voor mijn studie ben ik bezig met het onderzoeken van een roman van Octavia Butler. Hierin heeft de mensheid zich door een nucleaire oorlog bijna helemaal uitgeroeid. De weinige overlevers worden gered door aliens, die tevens de aarde restaureren zodat hun genetisch gemodificeerde nazaten daar in vrede kunnen leven.

Dit klinkt misschien grappig, maar ondertussen zijn we met z’n allen de wereld wel aardig aan het SLOPEN. Ik zou eigenlijk beter tips kunnen geven om het einde der tijden te overleven, maar waarschijnlijk ben ik de eerste die eraan gaat want ik heb niet zo’n verstand van dit soort zaken. Daarom besloot ik in plaats daarvan maar wat dingen op een rijtje te zetten die ik doe om de verwoesting van de aarde enigszins af te remmen. Als je hier echt meer over wilt leren kun je beter Mille Pagine of een andere blog over groen doen lezen: mijn tips zijn best wel basic en zeker niet echt schokkend. Desondanks geloof ik erin dat we op de wereld zijn om elkaar te inspireren en kettingreacties te veroorzaken. Dus, bij dezen mijn dagelijkse bijdragen om de wereld te redden:

1) Plastic weigeren

Het niet gebruiken van plastic zakjes in de supermarkt is één van de makkelijkste dingen die je kunt doen om iets milieuvriendelijker te leven. Mijn appels en citroenen gooi ik altijd in deze herbruikbare take5nets. Scheelt misschien wel tweehonderd plastic zakjes per jaar! Toen ik de netjes net had, vond ik ze trouwens enigszins onhandig en was ik bang dat mensen zouden denken dat ik fruit wilde jatten. Inmiddels ben ik daar wel overheen gegroeid. De caissières bij de Jumbo hoor ik er nooit over.

Verder zie ik veel mensen zakjes doen om producten waarbij dit niet nodig is, bijvoorbeeld om één enkele peer, een tros bananen of rode peper. Het is net zo makkelijk om daar gewoon een sticker op te plakken.

En dan heb je altijd nog die welbekende plastic tasjes die je in winkels altijd ongevraagd meekrijgt. Ik weiger ze meestal, maar om eerlijk te zijn ben ik ook vaak te sloom en on-assertief om dit tegen te houden. Omdat ik ze daarna niet zomaar weg wil gooien, bewaar ik ze voor een moment waarop ik ze  nodig zal hebben. Met als gevolg dat ik nu een tas met 249 plastic tasjes erin heb. Maar wie het laatst lacht, lacht het best.

2) Over de datum-eten eten

Het meeste voedsel gaat veel langer mee dan de houdbaarheidsdatum beweert. Nu wil ik niemand aanmoedigen om bedorven vlees te eten, maar bij veel soorten voedsel kun je beter op je zintuigen afgaan dan op de datum op de verpakking. Vooral sauzen en andere dingen in potjes kun je vet lang bewaren, ook als ze eenmaal geopend zijn geopend. Nederlandse producten zitten toch vol E-nummers en andere shit die ervoor zorgen dat ze tot in het einde der tijden te consumeren zijn.

3) Superkritisch zijn bij het kopen van spullen

Ik probeer zo min mogelijk materiële dingen, oftewel ‘spullen’, aan te schaffen. Spullen moeten worden geproduceerd – dat betekent dat er energie en grondstoffen voor moeten worden gebruikt. Ze moeten worden vervoerd en geleverd, wat olie en verpakkingsmateriaal (plastic!) betekent. Met een beetje pech zijn ze bovendien gemaakt door iemand die zichzelf voor een hongerloontje uit de naad werkt. En het ergste? Ik moet het nog bewaren ook.

In het verleden was ik er wel eens slechter in, zoals je ziet aan deze bizar lelijke ketting die ik al bij aankoop extreem lelijk vond maar die desondanks toch een enorme aantrekkingskracht op me uitoefende. Dat is twee jaar geleden en ik heb hem nog steeds niet gedragen.

Nu komt het misschien doordat ik niet zoveel plek heb, misschien heeft het te maken met het boek over opruimen dat ik ooit las, maar ik haat het om dingen te hebben die ik niet leuk vind of niet nodig heb. Overbodige spullen kosten ruimte en energie, want als je ze ziet moet je er weer aan denken en dat is vermoeiend. Het is mijn droom om ooit over alleen maar dingen te beschikken die ik geweldig vind: het liefst allemaal fair trade en tweedehands. Omdat ik bijna nooit die geweldige dingen zie, koop ik maar gewoon heel weinig.

Dit gaat natuurlijk niet vlekkeloos – bij boeken denk ik al snel ‘ach, laat ik de industrie steunen’ en nooit meer de H&M ingaan lijkt ook een onmogelijk streven, maar ik doe mijn best. Als je het moeilijk vindt om niet alles te kopen wat los en vast zit, zul je dat kritische oog moeten trainen;  dus bij alles wat je wilt kopen, nadenken over of je het wel écht mooi vindt, of het wel van goede kwaliteit is, of het wel ergens bij past etc. Als je hard genoeg oefent, is iets stoms kopen niet langer iets leuks, maar gewoon wat het echt is: iets stoms.

14 Comments

Filed under tips en tricks

geitenwollensok doet boodschappen

Sinds ik mijn eigen boodschappen doe (lees: al jaren), erger ik me ontzettend aan de enorme hoeveelheid plastic waar ik mee te maken krijg. Als je erop let blijkt dat dat spul OVERAL omheen zit, ook bij producten waarbij het totaal niet nodig is.Vroeger beperkte ik het leed door de plastic zakjes voor groente en fruit te hergebruiken – omdat ze bij de Albert Heijn altijd aan de kassa afwegen, hoef je er ook geen knoop in te doen. Dat er incidenteel wel eens een kiwi over de kassaband rolde, ach ja.

Tegenwoordig doe ik mijn boodschappen echter bij de Jumbo, want die is a) dichterbij en b) stukken goedkoper. Alleen jammer dat daar wel een knoop in de zak moet, anders lijkt het net alsof je er na het afwegen nog wat bij hebt gedaan. Ik probeerde ze altijd zo te knopen dat ik ze thuis weer open kon peuteren, maar dat is nog nooit gelukt. Zat ik daar met die gescheurde zakjes. Bloedirritant (maar nou ook weer niet zo erg dat ik meer ging betalen bij de AH).

Daarom vroeg ik voor Kerstmis deze Take5nets. Hoefde ik voor mijn appels en citroenen tenminste geen plastic te verspillen. Was alleen wel een beetje bang voor boze blikken van het supermarktpersoneel. Gelukkig koop ik genoeg geitenwollensokkenproducten (sorry, ik bedoel: ecofabulous producten), zoals soja en brandnetelthee, waardoor mijn geloofwaardigheid omhoog zou gaan. Hoopte ik dan.

Inmiddels heb ik die dingen twee keer gebruikt en ik vind het nogal… awkward. Heb de hele tijd het gevoel alsof iedereen naar me kijkt. Als ik inlaad, vrees ik dat iemand “En wat zijn wij aan het doen, mevrouwtje?” gaat vragen. Bij de kassa verwacht ik de zin “Dit kunnen wij niet accepteren.” (Hiervoor had ik alvast een goede repliek bedacht: “Bij de Albert Heijn mag het wel!”)

Dit had ik natuurlijk van tevoren kunnen verwachten, maar… ook weer niet. Het probleem is dat die gaatjes gewoon veel kleiner zijn dan dat ik had ingeschat. Je ziet bijna niet wat erin zit:

Oké hier van iets dichterbij:

(Het zijn peren)

De eerste keer dat ik die tasjes gebruikte, scande de caissière ze zonder blikken of blozen (wat ik wel grappig vond, omdat ik zelf bij het afwegen alweer was vergeten welk soort appels ik had gekozen en ik de zak toen moest openen om te kijken). Vandaag werd de inhoud van mijn zakje echter wel aan uitgebreid onderzoek onderworpen, wat de boel aardig ophield.

Toch denk ik dat ik die tasjes blijf gebruiken, al was het maar om hiermee over mijn fobie voor dat mensen denken dat ik iets wil stelen, heen te komen. Het nadeel blijft dat het wel extreem Don Quichot-achtig voelt. Zeker toen ik na het boodschappen doen een nieuwe plant kocht bij een marktkraam. “Ik hoef geen tasje hoor!” piepte ik nog, maar de verkoopster wilde daar niets van weten. “Doe maar, is beter, het waait zo hard.”

Ach ja. Alle beetjes helpen.

2 Comments

Filed under voornemens