Tag Archives: bizar

big magic (of: mijn haat-liefdeverhouding met elizabeth gilbert)

 

Heb ik jullie wel eens het verhaal verteld van mijn moeder die Eten, Bidden, Beminnen (Eat Pray Love) van me wilde lenen? Dat verhaal waarin ik zei “Doe het niet, je gaat het haten!”, waarop zij zei “Nou ik wil het toch lezen!”? Dat verhaal over hoe ze het boek op weg naar Frankrijk het liefst uit het autoraam had gegooid, omdat ze het zo dramatisch slecht vond?

Oh wacht, dit verhaal heb ik inderdaad al verteld, maar ik vind het een leuke anekdote en jullie onthouden heus niet alles wat ik ooit heb geschreven, dus jullie krijgen ‘m gewoon opgewarmd opgediend. Laat ik er nog maar eens opnieuw aan toevoegen dat ik zelf een hele complexe relatie heb met dit boek: aan de ene kant vind ik het FANTASTISCH en krijg ik hierdoor superveel zin om me misselijk te vreten aan pasta arrabiata en te gaan mediteren tot ik een blauwe geest zie, maar aan de andere kant vind ik de grapjes stom en dat spirituele gedoe dat maar all over the place gaat tenenkrommend. Kijk, ik wil me best openstellen voor een beetje hocus-pocus, maar die hocus-pocus moet dan wel enigszins consequent blijven. En geloof me, mijn blogschema is nog consequenter dan EPL.

Goed, op naar het volgende onderwerp. Ik weet niet of jullie het weten, maar de schrijfster van EPL, Elizabeth Gilbert, heeft een tijdje geleden een boek uitgebracht over creativiteit, Big Magic. Hierin schrijft ze over hoe je als gewone brave burger meer creativiteit in je leven kunt brengen. Het boek staat vol tips als “Blijf gewoon stug doorschrijven als je werk ergens wordt afgewezen, dat heb ik ook gedaan” en “Probeer je geschrijf niet te zien als je echtgenoot, maar als je stiekeme minnaar” en “Probeer niet financieel afhankelijk te worden van je creativiteit, want dan kun je niet meer onbekommerd creatief zijn” en “Als je oud bent en je je gefrustreerd voelt omdat je nog geen literair succes hebt, stop er dan mee, want je wordt er duidelijk niet gelukkig van” (waar ‘schrijven’ staat kan trouwens ook ‘schilderen’ staan, of ‘kunstschaatsen’, of ‘kabouterhuisjes knutselen’, of wat dan ook).

Allemaal leuke een broodnuchtere adviezen. Ik ben dan ook zeer blij dat ik dit boek heb gevraagd voor Kerstmis (ik zei tegen mijn moeder “Ik durf dit bijna niet uit te pakken waar jij bij bent!” en mijn moeder zei: “Ik wil het ook wel eens lezen!” waarop ik zei: “Doe het niet, je gaat het haten!” waarop zij zei “Nou ik wil het toch lezen!”).

Helaas is ook dit boek niet alleen maar leuk, want gek genoeg kon Gilbert het toch weer niet laten ook hierin weer een paar spoken te stoppen. Het beste voorbeeld: volgens haar is creativiteit letterlijk magisch (“In de Zweinsteinse betekenis van het woord”). Haar theorie: ideeën zweven door de lucht, tot ze iemand vinden die iets met ze wil doen, en als diegene weigert (dus als je te lui bent om een kunstwerk te maken naar aanleiding van je fantastische ingeving (die je dus niet aan jezelf te danken hebt, maar die jou gewoon is aan komen waaien)), dan zweeft het idee weer naar iemand anders die er wat dankbaarder mee omgaat (VERDIEND!!!). Het klinkt prachtig, maar is natuurlijk totaal idioot. Hoezo ben jij zo speciaal dat een idee jou kiest uit zeven miljard mensen? En hoeveel mensen is-ie al langsgegaan voordat hij het bij jou probeerde? Wat voor wanhopige afgelikte boterham is dat idee wel niet?

Volgens Gilbert verlaten ideeën je dus als je ze geen aandacht heeft. Haar zou dat ook zijn overgekomen toen ze een boekidee over het kappen van regenwoud in Brazilië verwaarloosde. Dat idee heeft ze toen per ongeluk doorgegeven aan de schrijfster Ann Pachett, want die bleek later bijna exact hetzelfde boek geschreven te hebben als dat boek dat Gilbert niet schreef. Hoe het idee volgens Gilbert is overgelopen?

Met een kus tijdens een paneldiscussie over bibliotheken.

Jep. Er stond niet bij wie waar precies kuste, dus het kan van de ene op de andere lichaamsopening zijn gegaan, maar het lijkt me dat ze d’r toch gewoon op d’r wang kuste, dus hoe dat idee dan zo van het ene in het andere lijf terechtkomt is mij een raadsel (tenzij je poriën meetelt als lichaamsopeningen).

En dan moeten jullie bedenken dat deze vrouw wel van haar creativiteit kan leven.

Maar goed, net als dat Eat Pray Love er mede voor gezorgd heeft dat ik ben begonnen met yoga, zit ik nu toch voor de eerste keer sinds meer dan een maand een blog te typen. En dat is ook wat waard.

12 Comments

Filed under boeken