Nog anderhalve week, en dan komt mijn allereerste boek uit. Ik heb er ontzettend veel zin in, maar tegelijkertijd … kan ik het nog steeds niet echt geloven. Dat mensen het boek gaan lezen. Dat ze de scènes voor zich gaan zien (en dat beelden in iedereens hoofd nét weer wat anders zijn). Dat ze personages leuk vinden, of juist heel stom.
Dat hun mening over míj verandert, omdat ze door het lezen van het boek ineens beseffen dat ik geniaal/dom/verdorven/naïef/raar/middelmatig ben. Ik bedoel, ik ben mijn personages niet (ik ben op zich niet zo van de oplichting en identiteitsfraude) en ik denk dat mensen dat wel begrijpen (ik bedoel, het zou wel een HEEL suffe manier zijn om jezelf als fraudeur te ontmaskeren, door er een boek over te schrijven). Maar hoe fictief dan ook, je kunt geen roman lezen zonder een mening te vormen over de schrijver. Toch? En dat is ook logisch, en dat is ook prima. Maar wel een beetje eng.
Gelukkig maar dat ik nog steeds niet kan geloven dat dit gaat gebeuren. Dat zorgt er nog voor dat ik niet gillend van paniek over straat ren. Nu kijk ik er vooral naar uit, het moment dat het Echt Echt is.
Waarschijnlijk had het ‘echter’ gevoeld als we niet in een coronacrisis hadden gezeten, als er een officiële boeklancering zou komen, als ik regelmatig vrienden en familie en collega’s zou zien tegen me zeiden “Hee Lisa je boek is er bijna”, en als ik niet de hele dag zou nadenken over corona (echt, ik heb ondertussen ALLE gedachten wel gehad, er verschijnt niets nieuws, waarom kan mijn brein dit onderwerp niet loslaten).
Best wel raar toch, om te debuteren tijdens dit unieke moment in de geschiedenis? Raar en ergens ook wel spannend. Ik heb mijn hele leven van dit moment gedroomd, maar in mijn dromen kwam de term ‘intelligente lockdown’ geen enkele keer voor. ‘Anderhalvemetersamenleving’ ook niet. Natuurlijk was ik heus wel bang dat er iets fout zou gaan. Ik dacht bijvoorbeeld dat de Derdewereldoorlog misschien wel zou beginnen en we de komende 10 jaar al ons spaargeld moesten uitgeven aan aardappels. Of dat de dijken zouden breken en dat we allemaal naar de Achterhoek moesten vluchten en het te druk zouden hebben met nieuwe huizen bouwen om te kunnen lezen. Of dat de zon zou ontploffen en we allemaal in één keer dood gingen. (Snappen jullie nu waarom ik altijd zo moe ben, met die hersenen van mij?)
Kortom: ik was altijd bang dat er iets tussen zou komen, tussen mijn boek en de wereld.
Maar dat ik zou debuteren op een moment waarop we massaal binnen zitten en het leven een soort van doorgaat, maar dan iets meer binnenshuis dan normaal … nope, dat had ik nooit kunnen verzinnen. Vergeleken met die doemgedachten van mij is deze situatie a walk in the park (op 1,5 meter afstand, natuurlijk). Dus ik ben #blij en #dankbaar dat ik mag debuteren tijdens de coronacrisis. Goed, economisch zijn dit geen geweldige tijden, en ik hoop echt dat er voor alle ondernemers/ZZP’ers/anderen die hierdoor financiële problemen ondervinden snel betere tijden aanbreken. (Nee, wacht: ik hoop dat er voor iedereen betere tijden aanbreken, want we kunnen er lollig over doen, maar al met al is dit natuurlijk een klote-situatie)
Maar in tegenstelling tot bij de rampscenario’s die ik heb verzonnen, is dit tenminste een ramp waarbij veel mensen tijd hebben om te lezen. Ik bedoel, wat ga je anders doen? We hoeven geen huizen te bouwen in de Achterhoek. En er zijn geen andere boekpresentaties waar je heen kan, of zo. Of überhaupt feestjes. En die zolders zijn nu ook al uitgeruimd. Eigenlijk … is dit de perfecte crisis om in te debuteren.
En dan zeggen ze dat piekeren nergens goed voor is.
