Author Archives: Lisa

by | October 30, 2019 · 17:49

new york, dag 6-8: de drugshond en de lach des doods

In april gingen Tim en ik naar New York. Dat was zo leuk dat ik besloot om er een half jaar later nog maar eens over te bloggen. Dit is deel 3 van de 3, deel 1 lees je hier en deel 2 hier.

Dag 6: Coney Island + ongeveer heel Brooklyn

Weer: ‘s ochtends frisjes, ‘s middags wederom snikheet
Pijn in mijn benen: gaat wel weer. Komt door die geweldige crêpes van gisteren natuurlijk.
Vraagstuk van de dag: waarom is de metro in New York zo ingewikkeld? Ik heb het gevoel dat je alles op de gok moet doen. Als ik Tim niet had, zou ik waarschijnlijk nog steeds ergens op een bankje op een metrostation in Queens zitten.

Omdat Brooklyn ons de vorige dag zo goed is bevallen, besluiten we vandaag gewoon opnieuw te gaan. Dit keer niet naar vegan paradise Williamsburg, maar iets verder: Brighton Beach en Coney Island.

Wat daar te zien is, vraagt u? Veel Russen. De winkels hebben Russische namen, je hoort Russische muziek en iedereen praat Russisch. Leuk om mee te maken, scheelt weer een vlucht de andere kant op. We lopen een stukje over het strand. Dan komen we langs het pretpark Luna Park.

Hier zie ik iets dat ervoor zorgt dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn.
Namelijk dit hoofd:

EVEN SERIEUS, WAT IS DIT? Het doet me heel erg denken aan die Kippenvel-boeken, aan dat deel over het horrorpretpark. Ik bedoel, deze jongen heeft wel geen vampiertanden of bloedrode ogen, maar hij is toch alsnog heel creepy? Bestaan er mensen die dit zien en denken ‘oeh gezellig, ik voel me echt getriggerd om naar binnen te gaan om een leuke dag te beleven’? Eet dit hoofd kinderen? Zoveel vragen. Even later koop ik in een souvenirwinkel bijna alle merchandise met dit hoofd erop, maar ik doe het toch niet, omdat ik bang ben dat mijn sleutelhangers, mokken en T-shirts zich tegen me gaan spannen en me ‘s nachts in mijn slaap vermoorden.

Vervolgens nemen we de metro naar Bedford–Stuyvesant, waar zowel een beroemde muurschildering van Biggie Smalls zit als de straat waar Do The Right Thing is opgenomen (= de Girls van Tim). In de straat is niet zo veel te zien, maar de muurschildering is erg mooi. Tussendoor drinken we weer smerige koffie in een hipstercafé. Echt mensen. Ik heb gewoon de helft weg moeten gooien. Zo zonde.

Deze ochtend was het nog vrij fris, dus we hebben onze jassen aan. Daar krijgen we rond het middaguur spijt van, want het is echt superwarm, dus we moeten de jassen dragen, wat vrij … oncomfortabel is. Extra erg wordt het als we besluiten om naar de Brooklyn Bridge te lopen vanaf de Do The Right Thing-straat, wat anderhalf uur zou duren (“Ja is een leuke wandeling toch langs allemaal leuke huizen” – Lisa ‘ik haat mezelf’ van Campenhout) maar het is WARM en de jassen zijn ZWAAR en eigenlijk hebben we toch wel pijn in onze benen ook al dachten we eerst van niet. Toerist zijn is echt afzien.

Ondertussen hebben we ook behoorlijk veel honger van al dat gewandel. En in de buurt waar we lopen zijn dus alleen maar huizen. En een paar vleesvreetschuren. Totdat we stomtoevallig langs Olea lopen, een klein restaurant op een hoek. Hier eet ik een vegan burger en ik geloof me: dit! is! de! lekkerste! burger! die! ik! ooit! in! mijn! leven! gegeten! heb! En ik heb er veel gegeten hoor! Tim eet iets niet-vegans en ook hij krijgt bijna tranen in zijn ogen. Nu weet ik niet zeker of we helemaal objectief waren na al die ontberingen, maar ik denk dat we wel objectief waren.

Daarna gaan we toch maar met de metro verder naar de Brooklyn Bridge. Als je vanaf Brooklyn naar Manhattan loopt, heb je namelijk een geweldig uitzicht over Manhattan. Tenminste …. als je over al die andere toeristen heen weet te kijken, want het is ZO DRUK dat het niet meer leuk is.

Mensen, ik heb er niets mee


Dag 7: Staten Island-Ferry + SoHo

Weer: koud en mistig
Pijn in mijn benen: niet meer te doen. Ik krijg iedere dag weer pijn in een nieuwe spier in mijn been. En toch weer doorlopen, hè.

Ongeveer iedere blog met tips over New York zegt: als je het Vrijheidsbeeld wilt bekijken, ga dan niet met een commerciële boot erheen, maar neem gewoon gratis de Staten Island-ferry, dan zie je ‘m óók. Dat uitstapje hebben we voor de laatste dag gereserveerd. Beetje jammer dat het die ochtend mistig is, maar we denken: dat klaart wel op.

Dat valt vies tegen. Weet je hoe het Vrijheidsbeeld eruit ziet? Zo:

Tikkeltje pijnlijk. Gelukkig kun je het beter zien als je inzoomt:

De rest van de ferrytocht is ook niet zo leuk. Het duurt echt een half uur of langer, en het is gewoon heel mistig en koud. En dan moeten we ook nog terug!

Daarna gaan we naar SoHo, een wijk die bekendstaat vanwege de gietijzeren gevels en hippe winkels. Zo ook de enige winkel die ik ~op zich wel~ wil bezoeken: Glossier. Glossier is zo’n winkel waar mensen op Het Internet fan van zijn (toevallig schreef Annemerel er gisteren een blog over). Ik weet vrij weinig van Glossier behalve dat een deel van het aanbod vegan is, maar omdat ik 0 andere hippe New Yorkse winkels van naam ken (ben niet bijzonder geïnteresseerd in winkelen) moet en zal ik er iets kopen.

Naar binnen gaan bij Glossier is vrij euh … eng?!?? De deur en het raam zijn namelijk van matglas, zodat je geen idee hebt wat erachter zit:

Ik verzamel al mijn moed (Tim is ondertussen even ergens anders en zou later komen) en ga naar binnen. Daar tref ik een roze trap aan, die ik maar oploop – enigszins angstig dat ik op een soort martelzolder terecht ga komen. (Sinds dat mannetje in het pretpark ben ik erg uit mijn doen). Dat blijkt niet het geval. Het is gewoon een winkel waarbij de medewerkers extreem lelijke roze apothekersjassen dragen en je kan niets zelf kan pakken, alleen de testers, je moet iets bij de medewerkers afrekenen en dan wordt je tasje via een soort Willy Wonka-machine naar beneden getakeld (echt waar).

Ik koop een lipgloss voor m’n zusje en krijg zelf een exfoliator van Tim (#echteliefde). Daarna lopen we nog wat door Soho. Ik vind het echt een hele leuke wijk, alles is zo mooi en … New Yorks? We bezoeken een gigantisch grote boekwinkel waar we willen blijven wonen, en lopen verder nog een beetje te dwalen.

‘s Avonds eten we bij Chipotele. Dat moet ook wel, want we zijn eerder deze week bij Taco Bell geweest dus we moeten even ketens vergelijken. Nou, we hoeven echt niet na te denken: Chipotele is een miljoen keer lekkerder dan Taco Bell en de porties zijn ook groter dus zoveel duurder is het nou ook weer niet. Love Chipotele.


Dag 8: de weg naar High Line … en weer terug

Weer: zonnig en warm
Sfeer: wat nerveuzerig uit angst om het vliegtuig te missen, al gaat-ie pas om 8 uur ‘s avonds
Pijn in mijn benen: laten we zeggen dat het maar goed is dat we vandaag weggaan.

Huilie huilie huilie: vandaag gaan we weg. We vliegen pas in de avond, dus we hebben nog een halve dag om een beetje rond te lopen. Wat we maar doen. We ontbijten met een vegan pancake bij By Chloé, bezoeken de High Line (een park op dat op een oude spoorlijn gebouwd is), halen een lekker broodje bij The Cinnamon Snail en gaan dan maar eens naar het vliegveld.

Uitzicht vanaf the high line

Daar moeten we in een ontiegelijk lange rij staan om door de bagagecontrole te mogen. Ondertussen loopt een beveiliger met drugshond langs de rij. Toch altijd spannend. Ik bedoel, wat nou als er in de metro nou nét een Wall Street-zakenman een enorme klodder coke over mijn koffer heeft geniest? Of dat die vitaminepillen die ik bij me heb in Nederland gewoon oppeppende vitamine B12 zijn, maar in Amerika als XTC meetellen?

Ondertussen is er een hoop commotie op het vliegveld, of nou ja, die Amerikanen maken weer eens commotie. “Stay on the left, stay on the left, STAY ON THE LEFT! DON’T TOUCH THE DOG, DON’T FEED THE DOG, DON’T LOOK AT THE DOG. IF YOU’VE SEEN ONE DOG, YOU’VE SEEN THEM ALL,” roept de beveiliger, die duidelijk geen verstand van honden heeft.

Gelukkig worden we niet in de boeien geslagen en vanaf dan is het allemaal best wel saai. Het is alleen een jammer dat Delta voor mij geen vegan maaltijd heeft (ik zweer dat ik het gewoon online heb aangevraagd) (bij KLM ging het wel goed trouwens), waardoor ik als avondeten twee komkommersalades met een stukje droog brood eet, en als ontbijt één enkele banaan. Nou ja. Des te meer redenen om zo veel mogelijk te slapen.

(Want echt: die jet lag terug bestaat wel)

(Hoewel ik er eigenlijk na 1 dag wel weer overheen was. Maar die ene dag was heel erg.)

En toen …

 … was New York voorbij. Na 8 dagen was teruggaan ook wel goed hoor. Maar nu we een half jaar verder zijn verlang ik er weer zo naar om er te zijn. Ik ben echt jaloers op New Yorkers. Ik zou er echt wel willen wonen. Als ik het kon betalen. En als het niet zo ver weg zou zijn. Dit is mijn uitspraak, en daar zult u het mee moeten doen.

15 Comments

Filed under op stap

Tagged as

by | October 23, 2019 · 18:25

hit and run

Ik zag deze week iets leuks bij Kleine Atlas: Hit and Run, de vragenlijst uit de Vlaamse krant De Standaard die normaal alleen Bekende Belgen mogen invullen. Zoals Ariana Grande altijd zegt: I see it, I like it, I want it, I got it – en zo geschiedde.

Wel mooi dat de vragen allemaal in u-vorm zijn, dat is in het Vlaams toch een stuk gangbaarder dan hier. Voor mij enigszins wennen, want ik ben nog nooit door iemand aangesproken met ‘u’, afgezien van een handvol 15-jarige caissières bij de Albert Heijn (en dan ALSNOG om mijn identiteitsbewijs vragen als ik alcohol wil kopen, ik snap dat niet hè)

Kleine waarschuwing: deze vragenlijst is best serieus. En als je serieus met mij wilt praten, gaat het opvallend vaak over hel & verdoemenis.

Wat is uw vroegste herinnering? Ik was een jaar of 3 en ik was in de achtertuin met een bal aan het spelen, en mijn opa en oma waren er ook. Maar hier is ook een foto van, dus ik weet niet zeker of het écht een herinnering is of dat ik die herinnering door de foto heb.

Welke levende persoon bewondert u het meest en waarom? Mijn vader, om zijn veerkracht en oneindige geduld.

Wanneer was u het gelukkigst? Ergens tussen mijn 4e en 8e, denk ik. En dan vooral op zaterdagen in deze tijd van het jaar, als het buiten koud was en je binnen lekker met de barbies kon spelen.

Wat is uw grootste angst? Dat er niet niks is na de dood, zoals ik nu denk (niet dat ik dát nou zo’n feest vind trouwens), maar dat ik straks aankom bij een grote glanzende hemelpoort, en dat ik dan naar binnen wil, en dat Petrus dan zegt “sorry maar je bent vergeten om Jezus Christus als je redder en verlosser te aanvaarden, dat had tot ongeveer 5 minuten voor je dood nog gekund, Hitler heeft het ook last minute nog gedaan, jammer dan dat je altijd aardig bent geweest voor mensen en dieren, maar nu is het te laat” en dat ik dan zeg “ja sorry ik wil hem bij dezen wel aanvaarden?” en dat hij dan zegt “ja sorry, te laat, je had het kunnen weten want het staat in de voorwaarden a.k.a. de Bijbel” en dat ik dan zeg “ja maar ik wist niet dat wat in de Bijbel stond echt waar was!” en dat hij dan zegt “ja sorry, niets mee te maken, je zult nu voor EEUWIG keihard BRANDEN in de HEL, ik vind het ook vervelend voor je, maar ja ik bepaal de regels niet”

Wat was vandaag uw eerste gedachte? ‘Moet dat nou?’

Wat is uw meest onhebbelijke karaktertrek? Ik ben bang voor alles en iedereen.

Welke eigenschap stoort u het meest bij anderen? Te veel letten op hoe anderen dingen aanpakken.

Wat was uw meest beschamende moment? Weet ik dus echt niet. Ik schaam me continu, maar er springt niets uit.

Wat is uw dierbaarste bezit? De ketting die van mijn oma geweest is.

Wat is uw favoriete zintuig? Mijn zicht. Ik bedoel, daar kan je mee LEZEN!

Wat wou u later worden als kind? In de kleuterklas altijd moeder, juf of zangeres, en vanaf groep 3 schrijver.

Wat maakt u ongelukkig? Dat ik niet weet hoe de wereld/samenleving er de komende decennia uit zal zien (en dat ik bang ben dat het niet al te best is). Ik zou zo graag willen dat ik het wist, dan kon ik me er een beetje op voorbereiden.

Als u naar de toekomst kijkt, wat ziet u dan? Ja niks dus, vanwege het bovenstaande! Op mijn 15e had ik ooit een tekening gemaakt van hoe ik zou zijn als ik 36 was: een Gwen Stefani-lookalike met platinablond haar en heel veel lippenstift, laarzen met hele hoge hakken en een peuk in d’r mond. Op dit moment denk ik dat alleen die lippenstift waarschijnlijk is.

Over welk deel van uw uiterlijk bent u het minst tevreden? Mijn haar. Ik wil gewoon een volle bos, maar wat ik er ook mee doe, na een tijdje valt het gewoon plat naar beneden. En dan gaat het alsnog klitten >:(

ls u iets wat uitgestorven is, zou kunnen terugbrengen, wat kiest u dan? Dat de jeugd nog een beetje respect had potjandorie! Nee grapje. Misschien dat je nog cd’s moest kopen in de winkel, dat maakte alles wat je luisterde zoveel … waardevoller. Maar aan de andere kant: daar heb ik ook weer niet écht zin in.

Wat was uw grootste teleurstelling? Ik dacht altijd dat ik op deze leeftijd al helemaal cool, collected, volwassen & succesvol zou zijn.

Wat beschouwt u als uw grootste prestatie? Dat ik al weleens een volledig manuscript heb geschreven.

De liefde, hoe voelt dat? Als een oneindige bron die toch nooit genoeg is.

Hoe komt u tot rust? Door te sporten of te lezen.

Van welke gewoonte zou u graag af ­willen? Om eerst 486 andere dingen te doen voordat ik ergens aan begin. Af en toe een beetje uitstellen is niet erg, het kan zelfs helpen, maar het is nu gewoon een gewoonte en erg onnodig.

Wat zou uw superkracht zijn als vleesgeworden stripheld? Praten met dieren.

Wanneer hebt u voor het laatst gehuild en waarom? Het staat me niet meer precies bij, maar het zal ongetwijfeld wel weer zijn gegaan over dat ik bang ben dat ik noooooit mijn rijbewijs ga halen, maar dat ik niet wil stoppen met rijles omdat ik er al zoveel geld aan heb uitgegeven.

Hebt u ooit ‘ik hou van u’ gezegd zonder het te menen? Nee.

Welke stopwoordjes en -zinnetjes gebruikt u te veel? Sinds de laatste week reageer ik op alles wat me verteld wordt met ‘grappig’ of ‘oh echt’. Waardoor ik echt klink als een ongeïnteresseerde bitch.

Wat was uw ergste job ooit? Voor de klas staan. Ik moest ineens de hele tijd al die leerlingen bij de les houden! Ik kan mezelf niet eens bij de les houden!

Als u het verleden kon veranderen, wat zou u dan veranderen? De uitvinding van de kernwapens zou ik wel willen tegenhouden. Hoewel die dan later waarschijnlijk alsnog uitgevonden waren. (EDIT: Tim las dit en zei “ja dan waren we nog steeds in oorlog geweest in Japan” maar daar zou ik dan natuurlijk óók een diplomatieke oplossing voor hebben bedacht)

En in uw eigen verleden? Ik zou willen dat ik op de middelbare school al wat meer had gedaan met schrijven i.p.v. er alleen maar aan te denken.

Als u terug in de tijd kon reizen, waarheen zou u gaan? Mag ik niet gewoon overal heen? Maar als ik móest kiezen, naar een tijd en plek met dinosaurussen. Dat zou ik echt graag willen zien.

Noem één ding dat de kwaliteit van uw leven zou verbeteren? Dat er geen klimaatcrisis was.

Wat is de belangrijkste les die het leven u geleerd heeft? Dat het niet erg is om voor lul te staan. Ik ben altijd zo iemand geweest die liever niets deed dan iets dat misschien wel raar was, maar dat is echt zonde. Ik moet zeggen dat ik me nog niet helemaal naar deze levenswijsheid gedraag, maar ik doe m’n best.

Waar zou u nu het liefst zijn? In New York. Maar daar mag ik voorlopig niet meer heen, want klimaatcrisis.

Wie moet u spelen in de film van uw leven? Courtney Act.

Welke song mogen ze spelen op uw begrafenis? Ik zat daar dus laatst over na te denken. Je hebt altijd best veel liedjes bij een uitvaart, toch? En ik heb best veel lievelingsliedjes maar die zijn allemaal zeer ongeschikt voor zo’n dergelijke gelegenheid. Ik denk dat ik iets wil uit mijn jeugd, Sting of Notre-Dame de Paris. (Misschien Fields of Gold, niet mijn favo nummer maar wel gepast of zo? Beter dan Saint Augustine in Hell ben ik bang). En iets van Patrick Wolf natuurlijk. Bluebells of Thickets misschien? (Bluebells vind ik mooier maar de lyrics zouden in die context nergens op slaan). En een liedje dat Tim en ik altijd zingen, maar dat zijn er nogal veel, dus hij mag dan kiezen.

Hoe wilt u herinnerd worden? Als iemand die de wereld wel een beetje beter heeft gemaakt, op wat voor manier dan ook.

10 Comments

Filed under dit past echt nergens in

Tagged as , ,

by | October 16, 2019 · 08:41

sorry hoor …

… dat ik de afgelopen maand geen behoorlijke blog heb geproduceerd. Ik heb het geprobeerd, echt. Maar iedere keer als ik weer twee of drie uur aan een verhaal had gezeten, dacht ik: eehhh ja ik heb nu wel 1.500 woorden maar ik ben nog steeds nergens? Ik heb geen begin, geen einde, geen grappige twist, alleen heel veel letters en spaties?

Enkele voorbeelden van blogs die de publicatie niet gehaald hebben (R.I.P.):

  • Over HET BOEK dat ik aan het schrijven ben en hoe ik dat eigenlijk precies aanpak (komt nog)
  • Over dat ik heel erg misschien toch weer ben begonnen met hardlopen (komt nog)
  • Over New York deel 3 (komt nog)
  • Over waar mijn fascinatie voor drag queens vandaan komt, en over schoonheidsidealen en mijn zelfbeeld (komt misschien, als ik hier een coherent verhaal van kan brouwen)
  • Over nostalgie naar mijn studententijd (komt misschien, als ik hem iets minder cringey weet te maken)
  • Over mijn fall fun list (komt niet, ik kwam erachter dat iedereen en z’n PVV-stemmende oudtante dat al deed en bovendien kwam ik niet veel verder dan ‘kaarsjes branden’ en ‘pompoentaart bakken’ en ‘Beetlejuice kijken’)

Omdat ik toch de behoefte heb om mijn internetvrinden te laten weten dat ik nog besta, dacht ik: dan maar gewoon weer even een lijstje met dingen waarvan ik denk ‘omg dit moet ik echt op mijn blog delen’. Lekker makkelijk, lekker lui, lekker lekker.

  • Om maar te beginnen met de redenen waarom ik niet heb geblogd: ik heb een nogal vol leven en een nogal vol hoofd. Want ik ben dus een boek aan het schrijven, heb nog steeds rijles (#wilernietoverpraten) en het is ontzettend druk op mijn werk. Vooral dat laatste is wel een dingetje. Ik neem mijn werk niet mee naar huis (niet in m’n hoofd, niet in m’n tas), maar omdat ik tijdens het werken steeds een paar tandjes bijschakel, ben ik ‘s avonds toch wat uitgebluster dan normaal.
Echt toe aan vakantie oh nee wacht ik ben net terug! We waren in Kroatië, en het was echt heel leuk. We hebben wederom weer aan het strand gelegen tot we eraf gestuurd werden, stapels boeken gelezen en schandalig veel foto’s gemaakt van onze koffie (oké dat laatste was alleen ik)
  • Toch even een boekupdate: dat gaat goed! Tot 1 december heb ik mezelf opgedragen om 5.000 woorden per week te schrijven (daarna ga ik editen) en tot nu toe gaat dat steady. Enige is dat ik naar mijn gevoel nog zoveel belangrijke scenes mis dat ik bang ben dat ik met 5.000 woorden per week op 1 december nog niet klaar ben met de kladversie. Dat maakt me soms wel zenuwachtig, wat eigenlijk nergens voor nodig is, want bij mijn uitgever zijn ze er wel relaxt over, maar ik wil het zo graag goed doen!
  • Afgelopen weekend hebben Tim en ik El Camino, die Breaking Bad-film gezien. We vonden hem wel leuk, maar ook weer niet zo. Ik had gehoopt dat hij wat psychologischer was, vond het nu meer een soort actiefilm. Nu wel zin in het nieuwe seizoen van Better Call Saul.
  • Over films gesproken: we keken pas ook The Wizard Of Oz. Nee, die had ik nog nooit gezien. Had de tijd van mijn leven. Die kartonnen set! Dat verongelijkte toontje van Dorothy! Die liedjes! (Vind ze oprecht heel leuk) Die bomen die met appels gooiden! (Voor altijd hierom lachen)
  • Over 2 weken ga ik naar Heels of Hell!!!! Dat is een drag queen show met mijn lievelings Alaska Thunderfuck (a.k.a. in tegenstelling tot Lisa van Campenhout wél een baken van productiviteit) en natuurlijk Sharon Needles en nog veel meer anderen. Zo zo veel zin in. Het is een zittende show én het is op een zaterdag, waardoor ik eindelijk mijn roze glitterlaarzen aan kan doen (die hakken zijn nou net een centimeter of 11 te hoog voor mij). Verder ben ik nog een beetje zoekende naar wat ik aan moet trekken, ik heb wel wat ideetjes maar ik ben nog niet helemaal tevreden. Ik zie er altijd uit alsof ik zomaar wat uit m’n kast gerukt heb. Wat in feite ook zo is. Ik moet ook nog even oefenen op m’n hoofd want ik heb zin om hele heftige make-up op te doen en alles. Helaas heb ik niet echt een vaste hand, dus het zal wel weer uitlopen op de deceptie, maar ik blijf het dapper proberen,
  • Ik ben dus een soort van stiekem weer begonnen met hardlopen! Inmiddels was de laatste keer dat ik mijn hardloopschoenen droeg een jaar of twee geleden, toen ik realiseerde dan mijn #verotteknieën maar niet gingen stoppen met verrot zijn. Inmiddels doe ik al anderhalf jaar groepsfitness en dat vinden mijn knieën veel beter, maar …… er blééf altijd een stemmetje in mijn hoofd dat zei ‘ja maar misschien kun je nu wél weer ineens hardlopen???’ Niet dat ik met groepsfitness wil stoppen, want daar beleef ik echt oneindig veel plezier aan (echt dat willen jullie niet weten) maar soms lijkt het me gewoon zo lekker om weer te rennen, buiten, op een moment dat het míj uitkomt. Dus ik ging het vorige week toch maar weer eens proberen. Langzaam, om mijn knieën niet te laten schrikken. Kort, om het lot niet te tarten. Enigszins angstig, omdat ik de hele tijd weer die snerpende pijn verwachtte. Maar tot nu toe bleef die uit. Ik durf nog geen uitspraken te doen over de toekomst, maar dit is op zich best fijn.

9 Comments

Filed under leven

Tagged as , ,

by | September 9, 2019 · 17:22

wat ik deze zomer allemaal (niet) gedaan heb

De laatste tijd ben ik nogal geobsedeerd door Laura Vanderkam. Laura is een timemanegement-goeroe die stelt dat we genoeg tijd hebben om alles te doen wat we willen. Hoewel ik me hier in het verleden een stuk negatiever over heb uitgelaten, ben ik nu geneigd om haar te geloven. Al is het maar omdat het zo lekker is, het idee dat er wél genoeg tijd is.

Een van Laura’s manieren om alles uit je tijd te halen, is door van tevoren goed na te denken over hoe je je tijd wilt spenderen. Klinkt als een open deur, maar in de praktijk vergeet ik dat nog wel eens en zijn we voor ik het doorheb weer een jaar verder. Daarom besloot ik aan het begin van de zomer, net zoals Laura jaarlijks doet, een Summer fun list te maken met allemaal leuke dingen die ik dit seizoen wilde doen.

(De concrete aanleiding: het was zondagmiddag, het was bizar heet en ik verveelde me omdat ik er niet aan had gedacht om mijn vrienden te reserveren voor een Leuke Zomerse Activiteit, en toen waren ze allemaal al uitgeleend aan hun andere vrienden)

(Dat is trouwens iets wat echt 2x per jaar voorkomt, want normaal verveel ik me nooit, ik kan me zo goed vermaken)

Ik zal eerst even opnoemen wat er allemaal op stond:

Barbecueën in het park, picknicken, een boot huren, meedoen aan een pubquiz, zwemmen in de Amstel, naar dat ene stadsstrand dat normaal een ijsbaan is, zwemmen in het Flevoparkbad op een doordeweekse avond, naar de Pleinbioscoop in Rotterdam, naar de opera in park Frankendael, naar Comedytrain, naar het Vegan Festival, naar Milkshake Festival, een ijsje halen bij Dear Mama, de natuur in, zwemmen bij m’n tante, naar de Parade.

En zo is het afgelopen:

Een boot huren
Dit staat eigenlijk ieder jaar bovenaan mijn lijstje, maar ik doe het dus nooit. Wat erg tragisch is, want in het jaar 2011 (ik ben ZO OUD) heb ik met de redactie van het studententijdschrift waar ik toen voor schreef door de Amsterdamse grachten gevaren, en het was een van de leukste dingen die ik ooit gedaan heb (samen met snorkelen in Thailand in 2008). En ik heb het hierna nooit, nooit, nooit meer gedaan. Ik moet gewoon ‘goedkoop boot huren Amsterdam’ googelen en besluiten welke vrienden ik mee ga vragen, maar om een of andere reden is zelfs dat te veel moeite om mijn grote droom uit te laten komen. ZO. TREURIG.

Barbecueën in het park
Beetje hetzelfde verhaal als hierboven. Ik heb geen barbecue en niemand vroeg me mee. En eigenlijk weet ik niet eens of dat wel mag, barbecueën in een park. (Ik heb trouwens wel een keer gebarbecued bij mijn schoonouders. En Marije en ik zouden een keer gaan barbecueën bij Kim, maar het was te koud, dus toen gingen we maar gourmetten. Dat was minstens net zo leuk.)

Een ijsje halen bij Dear Mama
Did it! Twice!

Naar het Vegan Festival
Dat werd afgelast.

Meedoen aan een pubquiz / Naar Comedytrain / Naar de Pleinbioscoop in Rotterdam / Naar de opera in park Frankendael
Vergeten te plannen. De laatste twee moeten nu een jaar wachten, maar de eerste twee kunnen ook deze herfst nog!

Zwemmen in de Amstel / Zwemmen in het Flevoparkbad op een doordeweekse avond
Sorry, ook mislukt. Ik hou eigenlijk alleen maar van buiten zwemmen als het bloedverziekend heet is, en iedere keer als het bloedverziekend heet was deze zomer lag ik als een dode vis op de bank (behalve op de warmste dag van het jaar, maar toen ging ik naar de sportschool (?)) Ik heb trouwens wel gezwommen in het Flevopark zelf. Dat heeft het Flevo van het Flevoparkbad, en het ranzige van de Amstel, dus eigenlijk vind ik dat ik deze twee toch mag afstrepen. En ik had er ook nog eens bij gepicknickt, dus die kan ook weg!

Naar Milkshake Festival
Ten tijde van het maken van mijn lijstje wist ik nog niet dat het zou lukken, want ik was te laat met een kaartje kopen en op Ticketswap zaten 5.000 mensen die een kaartje zochten (niet overdreven). Ik had de hoop eigenlijk al opgegeven, toen mijn vriendin Eva de avond van tevoren zei dat een vriendin van haar vriendin wel toe was aan een leuk feest, en of ik nog mee wilde als ze nog kaarten op Ticketswap kon scoren. Nou, zei ik, ik heb eigenlijk geen tijd en ook geen geld, maar als het nog lukt, dan is het het lot, hè? Vervolgens gingen we zwemmen in het Flevopark, en toen dronken we nog een paar flessen wijn leeg, en toen hebben we tot diep in de nacht op Ticketswap gezeten om alsnog een kaartje te bemachtigen. Dat was echt een SLAGVELD, want heel veel mensen boden last minute hun kaartjes aan, maar nog meer mensen zaten op die kaartjes te azen. Uiteindelijk is het gelukt (nou ja, het is Eva en haar vriendin gelukt, ik lag allang te slapen) en het was heel leuk. De muziek is nooit helemaal mijn ding, maar er waren mensen in glitterstrings en veel drag queens, dus dan is het voor mij al snel goed.

Zwemmen bij Ellen
Mijn tante Ellen en haar gezin wonen sinds enkele jaren in een huis met een zwembad, waar haar lieftallige neef en nichten altijd welkom zijn om in te springen. Dat is natuurlijk reuze verfrissend en mogelijk nog gezelliger, maar zij wonen vlakbij Rotterdam, en ik in Amsterdam, dus ik wip niet zomaar even langs. Daarom heb ik, net als vorig jaar trouwens, van tevoren een datum geprikt ………… waarop het ging regenen. (Ik ben er dit jaar ook geweest toen het bloedverziekend heet was, maar toen had ik weer geen bikini bij me). Dus mission failed, again – maar het was gelukkig wel reuzegezellig.

De natuur in
Echt gênant, maar dat heb ik dus óók al niet gedaan. Natuurlijk, ik ben wel in parken geweest, en in mijn lunchpauze loop ik vaak over de hei, en ik heb met mijn familie over de Biesbosch gevaren, maar ik wil gewoon een halve dag verdwalen in een bos, weet je wel? Maar dat had ik moeten plannen, want zonder auto ben je nooit ‘zomaar ineens’ in de natuur. Maar ik ga het goedmaken op vakantie.

Geen! Natuur!

Naar dat ene stadsstrand dat normaal een ijsbaan is
Ik kwam erachter dat ze er geen water hadden, alleen zand. Ja dan hoeft het van mij niet.

Naar de Parade
Dat heb ik wel gedaan! Ik ben hierin echt superproactief geweest en heb van tevoren kaartjes besteld en bedacht naar welke shows ik wilde en alles in plaats van te zeggen “weet niet mij lijkt alles wel leuk kies jij maar”. Laura kan echt trots op me zijn.

Dingen die ik wel heb gedaan (die nog niet hierboven stonden):

  • Voor mijn doen overdreven vaak make-up op mijn gezicht smeren en ronddwalen door de stad. Is meteen een reden waarom ik veel andere dingen niet gedaan heb: als ik op zaterdagochtend in bed lag, had ik de volgende dag echt nergens meer zin in. (Ik heb altijd vrij veel behoefte aan alleen thuis zitten.)
  • Naar 2 bruiloften! Ze waren allebei totaal anders, en allebei erg mooi.
  • Naar Toy Story 4 geweest, ik heb ongeveer 7 keer gehuild en dan was ik iedere keer boos omdat die filmmakers wel overduidelijk heel hard probeerden om me aan het huilen te maken en ik er toch intrapte.
  • Veel in de trein zitten omdat ze 3 weken aan het spoor aan het werk waren en ik ontiegelijk moest omreizen om op mijn werk te komen. Tsja. (Wel veel gelezen daardoor ook) (gelukkig mocht ik van mijn baas wel een aantal keer thuiswerken want anders was ik waarschijnlijk doorgedraaid)
  • 3 keer een weekend weg, 1x met mijn vader en zusje, 1x met de rest van de familie en 1x met de schoonfamilie.
  • Naar het Teylers Museum geweest in Haarlem met Tim. En toen zijn we ook superlekker uiteten geweest bij BastiJan (ze hebben geen standaard vegan menu maar wat ze voor me maakten was echt HEERLIJK, echt een aanrader). We hebben deze zomer ook superlekker gegeten bij The Meets, dat is echt dan weer een aanrader als je in Amsterdam-Oost bent (daar hebben ze wel standaard heel veel vegan!)
  • Veel zelfgemaakte passievruchtijsjes gegeten.
  • Mijn zusje kwam bij ons logeren, en toen hebben we 10 things I hate about you en Bring it on gekeken (loop nu ook al twee maanden OH MICKEY YOU’RE SO FINE YOU’RE SO FINE YOU BLOW MY MIND HEY MICKEY te zingen, niet ok)
  • En vast wel meer Leuke Dingen die ik me niet per se voorgenomen had maar die me nu wel zijn ontschoten. (Ik heb sinds ik deze blog online heb gezet alweer 3 dingen tegevoegd)
  • Mijn grote idool Alaska Thunderfuck heb ik in juni nog een keer live gezien. Zij was geweldig, al was de ervaring totaal anders dan andere keer omdat het a) niet de eerste keer was b) ik dit keer niet in mijn eentje was en c) er vlak daarvoor iets superkuts gebeurd (vertel ik nog wel een andere keer). En ik heb in augustus ook nog een paar andere van mijn favo drag queens gezien!
  • Ongeveer 30 uur rijles en ik wil er verder niet over praten.
  • Naar de sportschool. Want ik ben nu Zo’n Meisje geworden.
  • Meters maken voor mijn boek. Ik heb dus uitgerekend dat ik 5.000 woorden per week moet schrijven als ik het een beetje op tijd af wil hebben. Best wel pittig. Dat betekent overigens niet dat ik niet alsnog leuke dingen kan doen (ik luister wel hoor Laura) maar je moet toch wát opofferen. En dat doe ik met liefde.

Conclusie?

Ik heb best veel gedaan, alleen niet de dingen die ik op mijn lijst stonden. Maar dat had ik van tevoren kunnen weten, want het was een erg ambitieuze lijst voor een iemand die het liefst de hele dag op d’r balkon een boek zit te lezen. Ik vond het wel leuk om hier eens wat bewuster mee bezig te zijn, dus ik denk dat ik deze lijst voor de herfst ook ga opstellen – maar dan iets realistischer. Post ik binnenkort!

12 Comments

Filed under leven

Tagged as

by | August 21, 2019 · 20:53

new york, dag 3-5: cringy comedy en psycho squirrels

In april gingen Tim en ik naar New York. Dat was zo leuk dat ik besloot om er een half jaar later nog maar eens over te bloggen. Dit is deel 2 van de 3, deel 1 lees je hier.

Dag 3: Central Park + Upper East Side

Weer: extreem druilerig en koud (echt. Het was 6 graden of zo)
Pijn in benen: behoorlijk veel
Doel van de dag: niet aangereden worden door zo’n paard met wagen (a.k.a. de bierfiets van New York) (#nietvegan)

Omdat New York de stad van onbegrensde mogelijkheden is, begint onze derde dag ontzettend avontuurlijk: we gaan ergens anders ontbijten! Bij Georgio’s Country Grill. Dat klinkt als iets dat in Texas zou moeten staan, en zo ziet het eruit ook. Ik bedoel, er hangt zelfs een huifkarwiel aan de muur (en er zitten allemaal stickers van bijen op de ramen, maar dat is denk ik niet per se iets zuidelijks). Georgio’s heeft een klassiek hartaanvalaanbod: veel spek en eieren en pannekoeken en wafels. Maar ook: ontbijtgranen met sojamelk en groene sapjes (en dan niet van die inluis-sapjes van 5% spinazie en 95% sinaasappelsap, maar echt van die ranzige, moerasachtige boerenkoolsloten). Ik ga voor de cornflakes met sojamelk. Onze koffie wordt de hele tijd bijgevuld. Ik voel me echt een Amerikaan.

Naast ons zit een man die zijn geroosterde brood terugstuurt naar de keuken, want: het is te geroosterd. Als de ober een nieuwe boterham voor hem haalt, vertrouwt hij ons toe dat dit de allerbeste tent van New York is en dat hij hier wekelijks komt. En dat hij postbode is, en dat zijn shift nog niet afgelopen is – hij gaat straks uitklokken, en dan naar huis. Wij knikken begripvol (en heel snel, want we staan inmiddels stijf van de cafeïne).

Het is vandaag trouwens echt heel erg koud. Ik weet niet waar we dat aan verdiend hebben, want gisteren zweetten we ons nog kapot. Dat de schaatsbaan in Central Park er nog staat, valt dus ook niet zo uit de toon. We wandelen rond in het park en stoppen om de paar meter om een foto te maken van iets dat in real life heel mooi is maar op een beeldscherm niet zo.

Al snel begint het te regenen. Niet heel hard, dus het is niet erg. Het is wel lekker zelfs, want hierdoor is het heerlijk rustig (afgezien van een akkefietje waarbij ik denk dat ik word aangevallen door een eekhoorn, maar dat blijkt vals alarm). Bij het Jacky Kennedy-reservoir besluiten we de behaaglijke warmte van een koffietentje op te zoeken, want inmiddels zijn onze handen te verkleumd om ook nog maar één matige foto te maken.

Hiervoor moeten we de Upper East Side in. Dit ziet er minder indrukwekkend uit dan ik had verwacht na jarenlang Gossip Girl kijken, maar het is te koud om me daarover op te winden. Starbucks is zo vol dat we nergens kunnen zitten. Daarna gaan we naar Bloomingdale’s omdat dat bekend en binnen is, maar eigenlijk houden we helemaal niet van shoppen (?). Kortom, we zijn erg zielig, en na het eten van een bageltje gaan we maar gewoon naar het hotel.

En wat een feest is dat! Het duurt even voordat we de verwarming aan de praat krijgen, maar als het eenmaal lukt kan de dag niet meer stuk. De rest van de middag liggen we te lezen (liggen ja, want onze kamer is te klein voor stoelen), om onszelf rond etenstijd met veel pijn en moeite naar de Taco Bell om de hoek te slepen, zodat we “I can’t go to taco bell, I’m on an all-carb diet. GOD Karen you’re so stupid!” naar random voorbijgangers kunnen roepen. (Maar dat vinden we op het laatste moment toch wel een beetje raar, dus we gaan maar gewoon wat eten)

Bij Taco Bell krijgen we een colabeker zo groot als ons hoofd, die we zelf moeten vullen. Eerst doe ik hem maar half vol want oh mijn god weet je wel hoeveel calorieën er wel niet in mijn hoofd passen? maar dan begin ik te twijfelen. Want wat nou als ik hem leeg heb gedronken en ik nog steeds dorst heb? Dus ik doe hem toch maar vol tot de rand, zo vol dat ik er eigenlijk niet mee kan lopen.

Ik drink hem helemaal leeg.

Natúúrlijk drink ik hem helemaal leeg.

Best Friends Forever


Dag 4: Harlem en nog een stukkie Upper East Side (+ een donker hol)

Weer: bloedverziekend heet
Pijn in benen: klein beetje maar, met dank aan dat rotweer van gisteren

De volgende dag begint mistig. Zo mistig dat je de toppen van de wolkenkrabbers niet kunt zien. We gaan terug naar onze ontbijtspot van gisteren, maar dit keer maken we geen vrienden.

Vervolgens lopen we via de Upper West Side naar Harlem. Onderweg bekijken we nog wat gebouwen waarin beroemde mensen zijn doodgeschoten e.d. Het duurt suuuuuuuuuuperlang, maar onderweg scoren we wel lekkere koffie bij een Italiaans restaurant. De beste koffie die we deze week hebben gedronken (Georgio’s is een goeie tweede). Dat moet trouwens wel even gezegd worden: de koffie in New York is niet te zuipen. Nu begrijp ik ook waarom New Yorkers op televisie altijd met een koffiebeker over straat paraderen. Dat spul is te vies om te drinken. Zo blijf je er lang mee doorlopen, ja.

Op de terugweg gaan we nog even door Central Park want we willen ook weleens zien hoe dat eruit ziet zonder regen

Van tevoren hadden we gezegd dat we misschien wel naar een musical wilden. Of naar een comedyshow. Of zo. Maar Wicked is extreem duur, en eigenlijk zijn we helemaal niet zulke musicalfans (tenzij ze a. Frans zijn of b. over vampiers gaan of c. allebei). Dus het wordt een comedyshow vlakbij ons hotel. Die we zeg maar een kwartier van tevoren op internet gevonden hebben. Dat wordt dus rennen.

Hijgend komen we aan in een donkere kelder, waar het helemaal vol zit met … niemand. Echt serieus niemand. Soms lopen er wat mensen voorbij, maar dat blijken dan steevast de komieken zelf.

Godzijdank arriveren er uiteindelijk toch nog wat mensen (maar wel allemaal te laat, oké), zodat de balans publiek-komieken wat beter klopt iets minder gênant slecht is. De kwaliteit van de optredens is wisselend: de host is leuk maar ik versta de helft van z’n grappen niet, de eerste vrouw is echt goed, de tweede heeft een blackout en staat de hele tijd hysterisch te giechelen (het is echt een RAMP maar stiekem hoop ik dat zij later heel goed en beroemd wordt en Saturday Night Live of zoiets gaat presenteren) en de rest van de grappenmakers zit ergens tussenin. Alleen jammer dat 4 van de 6 komieken een “en waar komen jullie vandaan?”-rondje doen en dat een vrouw van 70 Tim van me probeerde af te pakken maargoed.

Dag 5: Greenpoint & Williamsburg, Brooklyn

Weer: superwarm
Pijn in mijn benen: ja ontiegelijk veel. Ik kom bijna mijn bed niet uit.
Liedje dat ik continu in mijn hoofd heb: Aja – Finish Her! (alleen maar omdat het woord ‘Brooklyn’ erin zit) (want verder bestaat er geen nummers met dat woord erin natuurlijk)

Ik wilde dus heel graag naar het huis van Hannah en Marnie uit Girls want Girls is de beste serie ooit en jullie kunnen Lena Dunham haten wat je wilt MAAR DAT NEEMT HET FEIT DAT ZE EEN FUCKING GENIE IS NIET WEG. (Verder heb ik gelukkig geen issues)

Ik had alleen me alleen niet zo goed voorbereid: in welke straat ik moest zijn weet ik nog wel, maar welk huis het is, geen flauw idee. Ik dacht: ik herken het wel aan alle militante Girls-fans die er ongetwijfeld foto’s van staan te maken.

Dat doe ik dus niet. En er zijn ook geen militante Girls-fans. Sad.

Mogelijk een belangrijke locatie uit de recente televisiegeschiedenis, mogelijk niet

Vervolgens lopen we richting Williamsburg en dat is fantastisch. Ik dacht altijd dat Brooklyn eruit zag als Manhattan, maar dan met bruine gebouwen in plaats van grijze, en iets minder wolkenkrabbers. Maar Brooklyn is echt heel anders. Veel buurten zijn heel laag en buitenwijk-achtig, maar dan met winkels en koffietentjes. Ik heb het gevoel dat ik in een betere versie van thuis ben of zo.

Het feest wordt pas echt wild zodra we crêpes gaan eten bij Little Choc Apothecary. Dat is het hoogtepunt van mijn vakantie (+ leven) want alles is mooi en vegan en cool. Ik eet een crêpe met tofu-ricotta en appel, wat echt heel erg out of character is want normaal HAAT ik fruit in hartig eten, maar dit keer heb ik sterk het gevoel dat het goed is. En dat is het ook. Het is een magische ervaring.

De liefde van mijn leven, en een crêpe

***The End***

(Nee, helemaal niet the end, want we waren er hierna nog een paar dagen. Daar verschijnt binnenkort nog een blog over, hopelijk duurt het geen half jaar)

7 Comments

Filed under op stap, Uncategorized

Tagged as