Monthly Archives: October 2019

by | October 30, 2019 · 17:49

new york, dag 6-8: de drugshond en de lach des doods

In april gingen Tim en ik naar New York. Dat was zo leuk dat ik besloot om er een half jaar later nog maar eens over te bloggen. Dit is deel 3 van de 3, deel 1 lees je hier en deel 2 hier.

Dag 6: Coney Island + ongeveer heel Brooklyn

Weer: ‘s ochtends frisjes, ‘s middags wederom snikheet
Pijn in mijn benen: gaat wel weer. Komt door die geweldige crêpes van gisteren natuurlijk.
Vraagstuk van de dag: waarom is de metro in New York zo ingewikkeld? Ik heb het gevoel dat je alles op de gok moet doen. Als ik Tim niet had, zou ik waarschijnlijk nog steeds ergens op een bankje op een metrostation in Queens zitten.

Omdat Brooklyn ons de vorige dag zo goed is bevallen, besluiten we vandaag gewoon opnieuw te gaan. Dit keer niet naar vegan paradise Williamsburg, maar iets verder: Brighton Beach en Coney Island.

Wat daar te zien is, vraagt u? Veel Russen. De winkels hebben Russische namen, je hoort Russische muziek en iedereen praat Russisch. Leuk om mee te maken, scheelt weer een vlucht de andere kant op. We lopen een stukje over het strand. Dan komen we langs het pretpark Luna Park.

Hier zie ik iets dat ervoor zorgt dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn.
Namelijk dit hoofd:

EVEN SERIEUS, WAT IS DIT? Het doet me heel erg denken aan die Kippenvel-boeken, aan dat deel over het horrorpretpark. Ik bedoel, deze jongen heeft wel geen vampiertanden of bloedrode ogen, maar hij is toch alsnog heel creepy? Bestaan er mensen die dit zien en denken ‘oeh gezellig, ik voel me echt getriggerd om naar binnen te gaan om een leuke dag te beleven’? Eet dit hoofd kinderen? Zoveel vragen. Even later koop ik in een souvenirwinkel bijna alle merchandise met dit hoofd erop, maar ik doe het toch niet, omdat ik bang ben dat mijn sleutelhangers, mokken en T-shirts zich tegen me gaan spannen en me ‘s nachts in mijn slaap vermoorden.

Vervolgens nemen we de metro naar Bedford–Stuyvesant, waar zowel een beroemde muurschildering van Biggie Smalls zit als de straat waar Do The Right Thing is opgenomen (= de Girls van Tim). In de straat is niet zo veel te zien, maar de muurschildering is erg mooi. Tussendoor drinken we weer smerige koffie in een hipstercafé. Echt mensen. Ik heb gewoon de helft weg moeten gooien. Zo zonde.

Deze ochtend was het nog vrij fris, dus we hebben onze jassen aan. Daar krijgen we rond het middaguur spijt van, want het is echt superwarm, dus we moeten de jassen dragen, wat vrij … oncomfortabel is. Extra erg wordt het als we besluiten om naar de Brooklyn Bridge te lopen vanaf de Do The Right Thing-straat, wat anderhalf uur zou duren (“Ja is een leuke wandeling toch langs allemaal leuke huizen” – Lisa ‘ik haat mezelf’ van Campenhout) maar het is WARM en de jassen zijn ZWAAR en eigenlijk hebben we toch wel pijn in onze benen ook al dachten we eerst van niet. Toerist zijn is echt afzien.

Ondertussen hebben we ook behoorlijk veel honger van al dat gewandel. En in de buurt waar we lopen zijn dus alleen maar huizen. En een paar vleesvreetschuren. Totdat we stomtoevallig langs Olea lopen, een klein restaurant op een hoek. Hier eet ik een vegan burger en ik geloof me: dit! is! de! lekkerste! burger! die! ik! ooit! in! mijn! leven! gegeten! heb! En ik heb er veel gegeten hoor! Tim eet iets niet-vegans en ook hij krijgt bijna tranen in zijn ogen. Nu weet ik niet zeker of we helemaal objectief waren na al die ontberingen, maar ik denk dat we wel objectief waren.

Daarna gaan we toch maar met de metro verder naar de Brooklyn Bridge. Als je vanaf Brooklyn naar Manhattan loopt, heb je namelijk een geweldig uitzicht over Manhattan. Tenminste …. als je over al die andere toeristen heen weet te kijken, want het is ZO DRUK dat het niet meer leuk is.

Mensen, ik heb er niets mee


Dag 7: Staten Island-Ferry + SoHo

Weer: koud en mistig
Pijn in mijn benen: niet meer te doen. Ik krijg iedere dag weer pijn in een nieuwe spier in mijn been. En toch weer doorlopen, hè.

Ongeveer iedere blog met tips over New York zegt: als je het Vrijheidsbeeld wilt bekijken, ga dan niet met een commerciële boot erheen, maar neem gewoon gratis de Staten Island-ferry, dan zie je ‘m óók. Dat uitstapje hebben we voor de laatste dag gereserveerd. Beetje jammer dat het die ochtend mistig is, maar we denken: dat klaart wel op.

Dat valt vies tegen. Weet je hoe het Vrijheidsbeeld eruit ziet? Zo:

Tikkeltje pijnlijk. Gelukkig kun je het beter zien als je inzoomt:

De rest van de ferrytocht is ook niet zo leuk. Het duurt echt een half uur of langer, en het is gewoon heel mistig en koud. En dan moeten we ook nog terug!

Daarna gaan we naar SoHo, een wijk die bekendstaat vanwege de gietijzeren gevels en hippe winkels. Zo ook de enige winkel die ik ~op zich wel~ wil bezoeken: Glossier. Glossier is zo’n winkel waar mensen op Het Internet fan van zijn (toevallig schreef Annemerel er gisteren een blog over). Ik weet vrij weinig van Glossier behalve dat een deel van het aanbod vegan is, maar omdat ik 0 andere hippe New Yorkse winkels van naam ken (ben niet bijzonder geïnteresseerd in winkelen) moet en zal ik er iets kopen.

Naar binnen gaan bij Glossier is vrij euh … eng?!?? De deur en het raam zijn namelijk van matglas, zodat je geen idee hebt wat erachter zit:

Ik verzamel al mijn moed (Tim is ondertussen even ergens anders en zou later komen) en ga naar binnen. Daar tref ik een roze trap aan, die ik maar oploop – enigszins angstig dat ik op een soort martelzolder terecht ga komen. (Sinds dat mannetje in het pretpark ben ik erg uit mijn doen). Dat blijkt niet het geval. Het is gewoon een winkel waarbij de medewerkers extreem lelijke roze apothekersjassen dragen en je kan niets zelf kan pakken, alleen de testers, je moet iets bij de medewerkers afrekenen en dan wordt je tasje via een soort Willy Wonka-machine naar beneden getakeld (echt waar).

Ik koop een lipgloss voor m’n zusje en krijg zelf een exfoliator van Tim (#echteliefde). Daarna lopen we nog wat door Soho. Ik vind het echt een hele leuke wijk, alles is zo mooi en … New Yorks? We bezoeken een gigantisch grote boekwinkel waar we willen blijven wonen, en lopen verder nog een beetje te dwalen.

‘s Avonds eten we bij Chipotele. Dat moet ook wel, want we zijn eerder deze week bij Taco Bell geweest dus we moeten even ketens vergelijken. Nou, we hoeven echt niet na te denken: Chipotele is een miljoen keer lekkerder dan Taco Bell en de porties zijn ook groter dus zoveel duurder is het nou ook weer niet. Love Chipotele.


Dag 8: de weg naar High Line … en weer terug

Weer: zonnig en warm
Sfeer: wat nerveuzerig uit angst om het vliegtuig te missen, al gaat-ie pas om 8 uur ‘s avonds
Pijn in mijn benen: laten we zeggen dat het maar goed is dat we vandaag weggaan.

Huilie huilie huilie: vandaag gaan we weg. We vliegen pas in de avond, dus we hebben nog een halve dag om een beetje rond te lopen. Wat we maar doen. We ontbijten met een vegan pancake bij By Chloé, bezoeken de High Line (een park op dat op een oude spoorlijn gebouwd is), halen een lekker broodje bij The Cinnamon Snail en gaan dan maar eens naar het vliegveld.

Uitzicht vanaf the high line

Daar moeten we in een ontiegelijk lange rij staan om door de bagagecontrole te mogen. Ondertussen loopt een beveiliger met drugshond langs de rij. Toch altijd spannend. Ik bedoel, wat nou als er in de metro nou nét een Wall Street-zakenman een enorme klodder coke over mijn koffer heeft geniest? Of dat die vitaminepillen die ik bij me heb in Nederland gewoon oppeppende vitamine B12 zijn, maar in Amerika als XTC meetellen?

Ondertussen is er een hoop commotie op het vliegveld, of nou ja, die Amerikanen maken weer eens commotie. “Stay on the left, stay on the left, STAY ON THE LEFT! DON’T TOUCH THE DOG, DON’T FEED THE DOG, DON’T LOOK AT THE DOG. IF YOU’VE SEEN ONE DOG, YOU’VE SEEN THEM ALL,” roept de beveiliger, die duidelijk geen verstand van honden heeft.

Gelukkig worden we niet in de boeien geslagen en vanaf dan is het allemaal best wel saai. Het is alleen een jammer dat Delta voor mij geen vegan maaltijd heeft (ik zweer dat ik het gewoon online heb aangevraagd) (bij KLM ging het wel goed trouwens), waardoor ik als avondeten twee komkommersalades met een stukje droog brood eet, en als ontbijt één enkele banaan. Nou ja. Des te meer redenen om zo veel mogelijk te slapen.

(Want echt: die jet lag terug bestaat wel)

(Hoewel ik er eigenlijk na 1 dag wel weer overheen was. Maar die ene dag was heel erg.)

En toen …

 … was New York voorbij. Na 8 dagen was teruggaan ook wel goed hoor. Maar nu we een half jaar verder zijn verlang ik er weer zo naar om er te zijn. Ik ben echt jaloers op New Yorkers. Ik zou er echt wel willen wonen. Als ik het kon betalen. En als het niet zo ver weg zou zijn. Dit is mijn uitspraak, en daar zult u het mee moeten doen.

15 Comments

Filed under op stap

Tagged as

by | October 23, 2019 · 18:25

hit and run

Ik zag deze week iets leuks bij Kleine Atlas: Hit and Run, de vragenlijst uit de Vlaamse krant De Standaard die normaal alleen Bekende Belgen mogen invullen. Zoals Ariana Grande altijd zegt: I see it, I like it, I want it, I got it – en zo geschiedde.

Wel mooi dat de vragen allemaal in u-vorm zijn, dat is in het Vlaams toch een stuk gangbaarder dan hier. Voor mij enigszins wennen, want ik ben nog nooit door iemand aangesproken met ‘u’, afgezien van een handvol 15-jarige caissières bij de Albert Heijn (en dan ALSNOG om mijn identiteitsbewijs vragen als ik alcohol wil kopen, ik snap dat niet hè)

Kleine waarschuwing: deze vragenlijst is best serieus. En als je serieus met mij wilt praten, gaat het opvallend vaak over hel & verdoemenis.

Wat is uw vroegste herinnering? Ik was een jaar of 3 en ik was in de achtertuin met een bal aan het spelen, en mijn opa en oma waren er ook. Maar hier is ook een foto van, dus ik weet niet zeker of het écht een herinnering is of dat ik die herinnering door de foto heb.

Welke levende persoon bewondert u het meest en waarom? Mijn vader, om zijn veerkracht en oneindige geduld.

Wanneer was u het gelukkigst? Ergens tussen mijn 4e en 8e, denk ik. En dan vooral op zaterdagen in deze tijd van het jaar, als het buiten koud was en je binnen lekker met de barbies kon spelen.

Wat is uw grootste angst? Dat er niet niks is na de dood, zoals ik nu denk (niet dat ik dát nou zo’n feest vind trouwens), maar dat ik straks aankom bij een grote glanzende hemelpoort, en dat ik dan naar binnen wil, en dat Petrus dan zegt “sorry maar je bent vergeten om Jezus Christus als je redder en verlosser te aanvaarden, dat had tot ongeveer 5 minuten voor je dood nog gekund, Hitler heeft het ook last minute nog gedaan, jammer dan dat je altijd aardig bent geweest voor mensen en dieren, maar nu is het te laat” en dat ik dan zeg “ja sorry ik wil hem bij dezen wel aanvaarden?” en dat hij dan zegt “ja sorry, te laat, je had het kunnen weten want het staat in de voorwaarden a.k.a. de Bijbel” en dat ik dan zeg “ja maar ik wist niet dat wat in de Bijbel stond echt waar was!” en dat hij dan zegt “ja sorry, niets mee te maken, je zult nu voor EEUWIG keihard BRANDEN in de HEL, ik vind het ook vervelend voor je, maar ja ik bepaal de regels niet”

Wat was vandaag uw eerste gedachte? ‘Moet dat nou?’

Wat is uw meest onhebbelijke karaktertrek? Ik ben bang voor alles en iedereen.

Welke eigenschap stoort u het meest bij anderen? Te veel letten op hoe anderen dingen aanpakken.

Wat was uw meest beschamende moment? Weet ik dus echt niet. Ik schaam me continu, maar er springt niets uit.

Wat is uw dierbaarste bezit? De ketting die van mijn oma geweest is.

Wat is uw favoriete zintuig? Mijn zicht. Ik bedoel, daar kan je mee LEZEN!

Wat wou u later worden als kind? In de kleuterklas altijd moeder, juf of zangeres, en vanaf groep 3 schrijver.

Wat maakt u ongelukkig? Dat ik niet weet hoe de wereld/samenleving er de komende decennia uit zal zien (en dat ik bang ben dat het niet al te best is). Ik zou zo graag willen dat ik het wist, dan kon ik me er een beetje op voorbereiden.

Als u naar de toekomst kijkt, wat ziet u dan? Ja niks dus, vanwege het bovenstaande! Op mijn 15e had ik ooit een tekening gemaakt van hoe ik zou zijn als ik 36 was: een Gwen Stefani-lookalike met platinablond haar en heel veel lippenstift, laarzen met hele hoge hakken en een peuk in d’r mond. Op dit moment denk ik dat alleen die lippenstift waarschijnlijk is.

Over welk deel van uw uiterlijk bent u het minst tevreden? Mijn haar. Ik wil gewoon een volle bos, maar wat ik er ook mee doe, na een tijdje valt het gewoon plat naar beneden. En dan gaat het alsnog klitten >:(

ls u iets wat uitgestorven is, zou kunnen terugbrengen, wat kiest u dan? Dat de jeugd nog een beetje respect had potjandorie! Nee grapje. Misschien dat je nog cd’s moest kopen in de winkel, dat maakte alles wat je luisterde zoveel … waardevoller. Maar aan de andere kant: daar heb ik ook weer niet écht zin in.

Wat was uw grootste teleurstelling? Ik dacht altijd dat ik op deze leeftijd al helemaal cool, collected, volwassen & succesvol zou zijn.

Wat beschouwt u als uw grootste prestatie? Dat ik al weleens een volledig manuscript heb geschreven.

De liefde, hoe voelt dat? Als een oneindige bron die toch nooit genoeg is.

Hoe komt u tot rust? Door te sporten of te lezen.

Van welke gewoonte zou u graag af ­willen? Om eerst 486 andere dingen te doen voordat ik ergens aan begin. Af en toe een beetje uitstellen is niet erg, het kan zelfs helpen, maar het is nu gewoon een gewoonte en erg onnodig.

Wat zou uw superkracht zijn als vleesgeworden stripheld? Praten met dieren.

Wanneer hebt u voor het laatst gehuild en waarom? Het staat me niet meer precies bij, maar het zal ongetwijfeld wel weer zijn gegaan over dat ik bang ben dat ik noooooit mijn rijbewijs ga halen, maar dat ik niet wil stoppen met rijles omdat ik er al zoveel geld aan heb uitgegeven.

Hebt u ooit ‘ik hou van u’ gezegd zonder het te menen? Nee.

Welke stopwoordjes en -zinnetjes gebruikt u te veel? Sinds de laatste week reageer ik op alles wat me verteld wordt met ‘grappig’ of ‘oh echt’. Waardoor ik echt klink als een ongeïnteresseerde bitch.

Wat was uw ergste job ooit? Voor de klas staan. Ik moest ineens de hele tijd al die leerlingen bij de les houden! Ik kan mezelf niet eens bij de les houden!

Als u het verleden kon veranderen, wat zou u dan veranderen? De uitvinding van de kernwapens zou ik wel willen tegenhouden. Hoewel die dan later waarschijnlijk alsnog uitgevonden waren. (EDIT: Tim las dit en zei “ja dan waren we nog steeds in oorlog geweest in Japan” maar daar zou ik dan natuurlijk óók een diplomatieke oplossing voor hebben bedacht)

En in uw eigen verleden? Ik zou willen dat ik op de middelbare school al wat meer had gedaan met schrijven i.p.v. er alleen maar aan te denken.

Als u terug in de tijd kon reizen, waarheen zou u gaan? Mag ik niet gewoon overal heen? Maar als ik móest kiezen, naar een tijd en plek met dinosaurussen. Dat zou ik echt graag willen zien.

Noem één ding dat de kwaliteit van uw leven zou verbeteren? Dat er geen klimaatcrisis was.

Wat is de belangrijkste les die het leven u geleerd heeft? Dat het niet erg is om voor lul te staan. Ik ben altijd zo iemand geweest die liever niets deed dan iets dat misschien wel raar was, maar dat is echt zonde. Ik moet zeggen dat ik me nog niet helemaal naar deze levenswijsheid gedraag, maar ik doe m’n best.

Waar zou u nu het liefst zijn? In New York. Maar daar mag ik voorlopig niet meer heen, want klimaatcrisis.

Wie moet u spelen in de film van uw leven? Courtney Act.

Welke song mogen ze spelen op uw begrafenis? Ik zat daar dus laatst over na te denken. Je hebt altijd best veel liedjes bij een uitvaart, toch? En ik heb best veel lievelingsliedjes maar die zijn allemaal zeer ongeschikt voor zo’n dergelijke gelegenheid. Ik denk dat ik iets wil uit mijn jeugd, Sting of Notre-Dame de Paris. (Misschien Fields of Gold, niet mijn favo nummer maar wel gepast of zo? Beter dan Saint Augustine in Hell ben ik bang). En iets van Patrick Wolf natuurlijk. Bluebells of Thickets misschien? (Bluebells vind ik mooier maar de lyrics zouden in die context nergens op slaan). En een liedje dat Tim en ik altijd zingen, maar dat zijn er nogal veel, dus hij mag dan kiezen.

Hoe wilt u herinnerd worden? Als iemand die de wereld wel een beetje beter heeft gemaakt, op wat voor manier dan ook.

10 Comments

Filed under dit past echt nergens in

Tagged as , ,

by | October 16, 2019 · 08:41

sorry hoor …

… dat ik de afgelopen maand geen behoorlijke blog heb geproduceerd. Ik heb het geprobeerd, echt. Maar iedere keer als ik weer twee of drie uur aan een verhaal had gezeten, dacht ik: eehhh ja ik heb nu wel 1.500 woorden maar ik ben nog steeds nergens? Ik heb geen begin, geen einde, geen grappige twist, alleen heel veel letters en spaties?

Enkele voorbeelden van blogs die de publicatie niet gehaald hebben (R.I.P.):

  • Over HET BOEK dat ik aan het schrijven ben en hoe ik dat eigenlijk precies aanpak (komt nog)
  • Over dat ik heel erg misschien toch weer ben begonnen met hardlopen (komt nog)
  • Over New York deel 3 (komt nog)
  • Over waar mijn fascinatie voor drag queens vandaan komt, en over schoonheidsidealen en mijn zelfbeeld (komt misschien, als ik hier een coherent verhaal van kan brouwen)
  • Over nostalgie naar mijn studententijd (komt misschien, als ik hem iets minder cringey weet te maken)
  • Over mijn fall fun list (komt niet, ik kwam erachter dat iedereen en z’n PVV-stemmende oudtante dat al deed en bovendien kwam ik niet veel verder dan ‘kaarsjes branden’ en ‘pompoentaart bakken’ en ‘Beetlejuice kijken’)

Omdat ik toch de behoefte heb om mijn internetvrinden te laten weten dat ik nog besta, dacht ik: dan maar gewoon weer even een lijstje met dingen waarvan ik denk ‘omg dit moet ik echt op mijn blog delen’. Lekker makkelijk, lekker lui, lekker lekker.

  • Om maar te beginnen met de redenen waarom ik niet heb geblogd: ik heb een nogal vol leven en een nogal vol hoofd. Want ik ben dus een boek aan het schrijven, heb nog steeds rijles (#wilernietoverpraten) en het is ontzettend druk op mijn werk. Vooral dat laatste is wel een dingetje. Ik neem mijn werk niet mee naar huis (niet in m’n hoofd, niet in m’n tas), maar omdat ik tijdens het werken steeds een paar tandjes bijschakel, ben ik ‘s avonds toch wat uitgebluster dan normaal.
Echt toe aan vakantie oh nee wacht ik ben net terug! We waren in Kroatië, en het was echt heel leuk. We hebben wederom weer aan het strand gelegen tot we eraf gestuurd werden, stapels boeken gelezen en schandalig veel foto’s gemaakt van onze koffie (oké dat laatste was alleen ik)
  • Toch even een boekupdate: dat gaat goed! Tot 1 december heb ik mezelf opgedragen om 5.000 woorden per week te schrijven (daarna ga ik editen) en tot nu toe gaat dat steady. Enige is dat ik naar mijn gevoel nog zoveel belangrijke scenes mis dat ik bang ben dat ik met 5.000 woorden per week op 1 december nog niet klaar ben met de kladversie. Dat maakt me soms wel zenuwachtig, wat eigenlijk nergens voor nodig is, want bij mijn uitgever zijn ze er wel relaxt over, maar ik wil het zo graag goed doen!
  • Afgelopen weekend hebben Tim en ik El Camino, die Breaking Bad-film gezien. We vonden hem wel leuk, maar ook weer niet zo. Ik had gehoopt dat hij wat psychologischer was, vond het nu meer een soort actiefilm. Nu wel zin in het nieuwe seizoen van Better Call Saul.
  • Over films gesproken: we keken pas ook The Wizard Of Oz. Nee, die had ik nog nooit gezien. Had de tijd van mijn leven. Die kartonnen set! Dat verongelijkte toontje van Dorothy! Die liedjes! (Vind ze oprecht heel leuk) Die bomen die met appels gooiden! (Voor altijd hierom lachen)
  • Over 2 weken ga ik naar Heels of Hell!!!! Dat is een drag queen show met mijn lievelings Alaska Thunderfuck (a.k.a. in tegenstelling tot Lisa van Campenhout wél een baken van productiviteit) en natuurlijk Sharon Needles en nog veel meer anderen. Zo zo veel zin in. Het is een zittende show én het is op een zaterdag, waardoor ik eindelijk mijn roze glitterlaarzen aan kan doen (die hakken zijn nou net een centimeter of 11 te hoog voor mij). Verder ben ik nog een beetje zoekende naar wat ik aan moet trekken, ik heb wel wat ideetjes maar ik ben nog niet helemaal tevreden. Ik zie er altijd uit alsof ik zomaar wat uit m’n kast gerukt heb. Wat in feite ook zo is. Ik moet ook nog even oefenen op m’n hoofd want ik heb zin om hele heftige make-up op te doen en alles. Helaas heb ik niet echt een vaste hand, dus het zal wel weer uitlopen op de deceptie, maar ik blijf het dapper proberen,
  • Ik ben dus een soort van stiekem weer begonnen met hardlopen! Inmiddels was de laatste keer dat ik mijn hardloopschoenen droeg een jaar of twee geleden, toen ik realiseerde dan mijn #verotteknieën maar niet gingen stoppen met verrot zijn. Inmiddels doe ik al anderhalf jaar groepsfitness en dat vinden mijn knieën veel beter, maar …… er blééf altijd een stemmetje in mijn hoofd dat zei ‘ja maar misschien kun je nu wél weer ineens hardlopen???’ Niet dat ik met groepsfitness wil stoppen, want daar beleef ik echt oneindig veel plezier aan (echt dat willen jullie niet weten) maar soms lijkt het me gewoon zo lekker om weer te rennen, buiten, op een moment dat het míj uitkomt. Dus ik ging het vorige week toch maar weer eens proberen. Langzaam, om mijn knieën niet te laten schrikken. Kort, om het lot niet te tarten. Enigszins angstig, omdat ik de hele tijd weer die snerpende pijn verwachtte. Maar tot nu toe bleef die uit. Ik durf nog geen uitspraken te doen over de toekomst, maar dit is op zich best fijn.

9 Comments

Filed under leven

Tagged as , ,