Tag Archives: mijn existentiële crisis

maart a.k.a. de langste maand waarin het minst gebeurde

Hallo lieve leuke slimme bloglezers, hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed. Ik heb een beter gevoel bij het schrijven van dit maandoverzicht dan anders. Normaliter is een maandoverzicht schrijven best confronterend: iedere keer besef ik weer dat de tijd in een angstaanjagend razend tempo voorbij vliegt, en dat ik al bijna een oud verrimpeld omaatje ben in een wereld die is overgenomen door robots.

Dit keer heb ik echter voor het eerst het idee dat de afgelopen maand vrij lang duurde. Niet té lang, hoor, van mij had maart best nog langer mogen duren, ik vond het wel lekker. Geeft me meteen het gevoel dat ik wat meer grip heb op mijn leven. Of zo. Weet niet of dit ergens op slaat, maar goed, mijn gevoelens slaan heel vaak nergens op, dat mag in deze moderne samenleving gewoon.

De grap is wel dat ik me bijna NIETS meer kan herinneren van deze maand. Geen idee of dat komt doordat ik zo vergeetachtig ben, of dat ik misschien gewoon niks heb uitgevoerd. Ik vermoed het laatste.

GELD UITGEVEN MOOIE PLANNEN MAKEN

Maart was niet echt de maand van leuke dingen doen, maart was meer de maand van plannen maken om een andere keer leuke dingen te gaan doen. Zo vlieg ik eind april naar Marseille voor een weekje Frankrijk met mijn ouders en zusje en ga ik 3 (!!!) keer naar een show met queens van RuPaul’s Drag Race, twee keer in juni en één keer in september. (Er bestaat een kans dat ik ga huilen als ik Alaska 5000 zie) (nee grapje dat soort dingen doe ik niet hoor) (alhoewel JE WEET MAAR NOOIT). Ennnnn ik ga ook naar Disneyland met Tims familie voor de 90ste verjaardag van Tims oma. Mag ik iedereen gaan rondleiden, want dit wordt dus mijn 8ste keer Disneyland. In totaal heb ik 21 dagen van mijn leven in dit park gespendeerd. Jullie denken misschien dat dit een grapje is, maar dat is het niet.

ziek

Ik was ziek, en behoorlijk lang ook. Dat was best wel een teleurstelling, want ik wil mensen graag laten geloven dat het veganisme je, naast de gave om supersnel ingrediëntenlijsten te lezen, ook een superieure gezondheid bezorgt. Helaasch helaasch, ik heb nog steeds geen superkrachten gekregen van al die edelgist. Moet er wel bij zeggen dat de laatste keer dat ik echt ziek was al bijna een jaar terug plaatsvond, maar toch. Was het liever niet geweest. Maar ik was het dus wel.

—Oh oh Den Haag—

Tim en ik deden een dagje Den Haag. Konden we lekker naar het Binnenhof en nog lekkerder eten (Foam en de Vegetarische snackbar stelden niet teleur!!!). Oh, een koffie drinken op het terras, en naar Scheveningen lopen – om daar wéér op een terras te gaan zitten. Ik geloof dat het een teken van Echte Volwassenheid is als je alleen nog maar leeft om te eten en te drinken. En om naar oude gebouwen te kijken, want ik heb me weer vergaapt aan al die pracht&praal in onze hofstad hoor, dat mogen jullie best weten.

Verder ……………

  • Keken Tim en ik Paris is burning, een documentaire over de drag ball scene eind jaren ’80 in New York. Oh, en een documentairereeks over hiphop die heel leerzaam was: ik begrijp nu EINDELIJK wat een MC precies doet.
  • Aten we bij Spirit. Ik was al eens bij de vestiging in Rotterdam geweest, maar nu zit er sinds kort eentje niet heel ver van ons huis, wat op zich wel een van de betere dingen is die mij dit jaar zijn overkomen.
  • Zat ik iedere vrije minuut op mijn balkon in de zon (want damn, wat was er veel zon! Ik moet eigenlijk bezorgd zijn want opwarming van de aarde maar wat is zon toch fijn mensen!)
  • Las ik veel boeken. Zo veel dat ik niet eens meer weet welke.
  • Ging ik weer wat harder aan de slag om mijn #verrotteknie weer wat minder verrot te krijgen, maar dat is een verhaal waar ik binnenkort een aparte blog aan zal wijden.
  • Deed ik weer eens een interessant haarwasexperiment, maar ook dit is te belangrijk om weggestopt te worden onderaan in een maandoverzichtje, dus ook dit verhaal krijgt een aparte post.
  • Maakte ik nog 500 foto’s voor mijn nieuwe rubriek #badfashionblogger, maar schreef ik slechts 1 blog. En ja, ook die houden jullie tegoed. (Damn, hoeveel blogs moet ik wel niet gaan posten in april om een beetje bij te blijven???)
  • Had ik een running dinner met mijn collega’s, wat vet leuk was, omdat je zo ook eens elkaars huizen te zien krijgt. Bonus: het eten was suuperlekker.

Oké maar wat ga je doen in april dan

April wordt de maand waarin ik mijn virusbeveiliging ga updaten, want ik typ dit nu op 2 april en ik krijg de hele tijd meldingen dat ik dat moet doen. Oké, lekker flauw. Ik heb niet zo heel veel plannen voor april, geloof ik. Ik wil graag weer eens 7 kilometer hardlopen. Mijn knie kan momenteel 4 kilometer aan, en ik hoop dat als ik heeel hard mijn best doe met spierversterkende oefeningen, ik er 3 aan kan plakken. Het getal 3 is vrij arbitrair, maar ik vond 2 zo weinig en 4 een beetje ambitieus, dus vandaar.

Verder ga ik aan het einde van de maand natuurlijk op VAKANTIE, dus op zich kan deze maand nu al niet meer stuk. Ik zit er trouwens over te denken om Planet Coaster (de nieuwste Rollercoaster Tycoon) te kopen om me weer een beetje kind te voelen, maar ik ben bang dat ik dan mijn huishoudelijke/intellectuele taken ga verwaarlozen, wat op zijn minst ironisch te noemen is, maar goed, mijn leven is ook op andere fronten net een Alanis Morissette-album, dus ergens verbaast het me ook weer niks.

9 Comments

Filed under maandoverzicht

je hebt lui en lui

De laatste tijd werden heel veel mensen boos op Jet Bussenmaker omdat zij hen lui had genoemd. Vrouwen zijn lui omdat ze liever thuis bij hun kinderen zitten, mannen zijn lui omdat ze niet genoeg mantelzorgen. Oké, ik denk niet dat ze het woord ‘lui’ in de mond genomen heeft, maar dat was wel een beetje de strekking. En mensen worden niet graag lui genoemd.

Ik zit al jaren te piekeren over hoe ik in godsnaam mijn leven zou moeten inrichten als ik een kind zou krijgen. Dit nadenken heeft weinig praktisch nut, want a) misschien krijg ik geen kinderen b) ik heb geen idee of ik dan samen zou zijn of alleen, rijk of arm, dichtbij of ver weg van familie en ik weet ook niet hoe onze maatschappij dan is ingericht.

Maar het houdt me wel bezig, hoe nutteloos de uitkomsten van mijn gedachten ook zijn. Ik kan nu wel zeggen dat ik fulltime ga werken en mijn nageslacht lekker bij de au pair laat (wedden dat ze dat hartstikke prima vinden), maar wie weet begin ik dan iedere zondagavond te huilen omdat ik ze niet alleen wil laten. Weet ik veel?

En ook nog – weet ik veel of het te doen is, werken en kinderen opvoeden en, als het even tegenzit, ook je ouders zorg verlenen? Ik ken genoeg verhalen van mensen die het allemaal wel even doen. En genoeg die het niet trekken. Dat kun je niet echt voor iemand anders beoordelen, of wel soms? Sommige mensen zitten er nu eenmaal sneller doorheen dan anderen. Het ligt natuurlijk ook aan hoe intens je baan is, of je een beetje makkelijke kinderen hebt en of je veel of weinig slaap nodig hebt.

En het ligt er ook aan of je een baan kunt vinden, genoeg verdient om die peperdure kinderopvang te betalen enzovoort enzovoort. De meeste mensen vonden dat de minister dan ook niet van deze tijd was – we zijn niet lui, maar we kunnen gewoon niet, zei iedereen, en misschien is dat wel waar. Ik weet het niet hoor. Ik weet niet hoe hun leven in elkaar zit.

Mijn ouders hebben drie kinderen. Mijn vader werkte vroeger fulltime, mijn moeder twee dagen per week. Inmiddels werken ze allebei vier dagen – hoewel mijn moeder eigenlijk ook altijd in het weekend uren maakt. Daarbij doen ze nog van alles voor mijn opa en oma, en ze hebben twee kinderen die af en toe nog een beetje moeilijk zijn (ha ha ha) (oké nu gaat mijn vader zeggen dat hij me al vijf keer verhuisd heeft, oké oké ik ben soms ook moeilijk) en mijn vader moet dingen voor de tafeltennisclub regelen en ze moeten dit en dit en weet ik veel, en mijn moeder heeft regelmatig verzucht dat ze vroeger vond dat ze het zo druk had, terwijl dat niets is bij wat ze nu allemaal moet. ‘Druk’ is ook maar relatief.

Ik geloof overigens wel dat ze bestaan, die vrouwen met een man die zestig uur werkt, die hun kinderen naar de opvang brengen en dan nog yoga gaan. Of muntthee gaan drinken. Toen ik dit vol afgrijzen aan een vriendin vertelde, reageerde ze heel nonchalant: “Waarom niet? Als het kan is het toch fijn?”

Daar had ze ook wel een beetje gelijk in. Kijk, dat ik nou graag een monstercarrière zou willen – op zich is de 40 uur durende werkweek (hoewel dit eigenlijk te weinig is voor een echte monstercarrière) ook maar gewoon een constructie. Er is geen standaard voor wat ‘lui’ en ‘niet-lui’ is. Sport is ook best belangrijk. Vriendschap ook. Kunnen ademen ook. Als het kan en je wilt het, waarom niet?

Dat ik de kriebels krijg van dergelijke vooruitzichten, komt natuurlijk ook doordat ik gehersenspoeld door onze maatschappij. En nu maar hopen dat ik iemand ben die het wél allemaal tegelijkertijd kan (want hoe druk ik soms vind dat ik het heb – als student leef je toch een beetje in een Twilight Zone met die studie en dat flexibel werken). En oh ja. Dat ik een baan kan vinden. Dat is ook nog zoiets.

 

tl;dr
Ik weet het niet jij weet het niet niemand weet het niet, maar doe nou maar gewoon een beetje je best oké.

26 Comments

Filed under studie/werk

verlos mij van de sugababes

Ik zit momenteel in een muzikale impasse. Na jarenlang luisteren naar Dingen Waar Ik Echt Heel Veel Van Hou (lees: PJ Harvey, Patrick Wolf en dingen die daar op lijken) heb ik het een beetje gehad met Dingen Waar Ik Echt Heel Veel Van Hou En Nu Ook Wel Uit Mijn Hoofd Ken. Maar goed, omdat ik toch niet kan eten/afwassen/hardlopen/in de bus zitten zonder iets te luisteren, zet ik tegenwoordig maar ‘gewoon iets’ op. Wat betekent dat ik de laatste tijd alleen nog maar losse nummers van de Sugababes en The Carpenters luister. Je begrijpt: ik word gek.

Dus moet ik op zoek naar iets nieuws, lieve mensen. En daar heb ik jullie hulp bij nodig. Ik zou ook gewoon ‘leuke muziek’ kunnen googlen, maar ik denk dat dat niet echt gaat werken, want mijn smaak is nogal… beperkt. Waar ik van hou? Goed, hier komt het. Ik hou het allermeest van de eerdere genoemde artiesten, en van Anna Calvi en The Ark. Het liefst heb ik trouwens bands die nog bij elkaar zijn en artiesten die hun gitaar nog vast kunnen houden, want ik wil wel weer ‘s naar een concert.
Ik hou van muziek die een beetje dramatisch klinkt, niet van dat droge gedoe. Het mag best een beetje corny zijn, als het maar uit een goed hart komt. En het mag ook wel wat pretentieus zijn, maar dan moet dat hart wel echt heel goed zijn. Een mannelijke zanger die op een vrouw lijkt of andersom is een pré. Pijn is fijn en bloed is goed, maar het mag niet te emo zijn (ik trek de grens bij Placebo). Ik hou niet van muziek die gemaakt is voor meisjes met knotten en rendiertruien. Geen enkele metal-variant. Geen John Mayer. Geen ‘bandje’. Ik wil alleen maar een Band met een hoofdletter B. Duuh. Anders zou ik niet in een muzikale impasse zitten.

Als het Frans is, ben ik bereid veel door de vingers te zien. (Momenteel luister ik voorzichtig naar Indochine, daar had ik mijn handen nooit aan vuil gemaakt als het in het Engels gezongen werd)

Dus: wat moet ik luisteren? Ik hoop dat jullie iets weten dat een beetje in mijn omschrijving (voor zover het een omschrijving mag heten mag) en ik niet nog duizend keer ‘Too lost in you’ hoef aan te horen want ik trek dit niet meer. Iedere suggestie is welkom, ook als je een slechte muzieksmaak hebt. Dat vind ik namelijk wel leuk.

39 Comments

Filed under muziek, tips en tricks

keanekronieken

Was eigenlijk de bedoeling om al mijn familieleden onzichtbaar te maken vanwege privacy en zo, maar wie er naast me zit zie ik zelf niet eens en mijn zusje staat er gewoon te mooi om om weg te painten. Dus vandaar.

Hoe ongemakkelijk was ik toen ik dertien was? Zo ongemakkelijk als op bovenstaande foto, dus. Dat arme kind. De foto is acht jaar oud en een mooie documentatie van het moment waarop ik het debuutalbum van Keane kreeg. Een omslagpunt in mijn muziekleven – dit was de eerste ‘serieuze’ band waar ik naar luisterde en, niet veel later, die-hard fan van werd (ik reken Avril Lavigne  voor het gemak niet mee als serieuze artiest).

Vanwege het feit dat ik geen geld had, YouTube en downloadprogramma’s nog niet bestonden en de rest van mijn muziekcollectie drie exemplaren telde, luisterde ik non-stop naar deze cd. Was niet erg; destijds voelde het als het enige album dat ik nodig had. Ik kende alle teksten en melodieën van voor naar achter en kon letterlijk verdwijnen in nummers als Your eyes open en en Bedshaped. Ik dacht dat dit nooit over zou gaan.

Het tweede album vond ik, net als de rest van wie zo veel van Keane hield, wat minder; de sound was anders, “het gevoel was weg.” Bladiebla. Het derde album vonden veel fans verschrikkelijk (“rottige bliepjesherrie”), maar ik vond het wel leuk, casual-leuk. Zoals vroeger was het toch al lang niet meer, maar heel erg leed ik hier nu ook weer niet onder.

Vorige week verscheen het vierde album, Strangeland. De sound doet denken aan hun debuut maar dan slechter, als je sommige fans mag geloven. Zelf is het me nog niet helemaal gelukt om een mening te vormen. Ik luister het met veel plezier, maar de eeuwigheidswaarde moet nog bewezen worden, zeg maar. Het scheelt dat ik niet hardnekkig op zoek ben naar ‘het gevoel’: dat heb ik ook bij hun eerste album al lang niet meer.

Mijn lach op de volgende foto is iets geposeerder. Ik ben wat ouder, draag wat meer make-up en voel ietwat minder voor Keane, maar ongemakkelijk blijft het altijd als iemand anders op Singstar een Keane-liedje gaat zingen, word ik toch boos. Het is immers mijn band.

Keane – You are young

26 Comments

Filed under muziek, vroegah

verspilde jaren

Ik ben 21 en ik voel me oud. Waarschijnlijk zijn er een aantal van jullie die nu schamper lachen. Anderen zullen beamend knikken. Want ja, 21 is inderdaad al fucking oud.

Vorig jaar moest ik ergens mijn leeftijd invullen. Het duurde even voordat ik me herinnerde wat dat dan precies was. Dat het eerste cijfer van mijn leeftijd met een twee begon, wilde maar niet echt tot me doordringen.
Sindsdien slaat me de schrik me regelmatig om het hart als ik denk aan hoeveel verjaardagen ik al achter de rug heb. Vandaag werd dit weer getriggerd doordat ik opeens terug moest denken aan 4 vriendinnen, 1 spijkerbroek. Toen ik het op mijn veertiende las, vond ik de hoofdpersonen heel oud en volwassen. Nu ik het googlede bleek dat de hoofdpersonen zestien waren. Zestien! Dat is vijf jaar jonger dan ik nu ben! Zelfs mijn kleine broertje is ouder en wijzer!

Vijf jaar volle jaren al geen zestien meer. Ik zou mezelf haast terugwensen. De hele dag niets uitvoeren, niet de verantwoordelijkheid hebben om zelf allemaal spannende dingen te ondernemen, omdat het toch niet mocht of kon of er geen geld voor had. En ja, ik weet best dat dit verlangen nergens op slaat – toen ik zestien was zat ik alleen maar te wachten tot ik eindelijk van die middelbare school af was en ik op mezelf kon gaan wonen. En kijk eens: ik heb nu alles waar ik toen naar verlangde. En wil ik nota bene terug. Naar verveling, lamlendigheid en andere misère.

Het is dat de oudere vrienden die ik heb nauwelijks wijzer zijn dan ik; dat relativeert mijn bejaard-zijn enigszins. Terug kan toch nooit meer, me verzoenen met mijn leeftijd is beter. Niet meer 4 vriendinnen, 1 spijkerbroek lezen, ook niet Van Oude Menschen, de Dingen Die Voorbij Gaan, maar iets gezelligs en hersenloos over het studentenleven, of zo. Nu kan het nog: volgens de statistieken ben ik een jongere. Dus laat ik daar in godsnaam nog maar van genieten. Dat vergat ik immers toen ik zestien was.

(En als dat niet werkt ga ik weer bij mijn ouders wonen, maak mijn stufi op aan lipgloss en neem een abonnement op de Cosmogirl)

32 Comments

Filed under leven, vroegah