asfalt & ik

Mijn ouders hebben een stacaravan in de Provence. Om zo optimaal mogelijk gebruik te maken van ons tweede thuis, reden wij vroeger vier keer per jaar zo’n uur of elf (ja, vier keer per jaar, en ja, elf uur heen én elf uur terug) naar Zuid-Frankrijk. Dat zijn heel veel auto-uren, waar we er onvermijdelijk ook een aantal van in de file hebben doorgebracht.

Tijdens die files zat ik voornamelijk Pokémon Gold te spelen op mijn gameboy of griezelboeken te lezen, maar er waren ook momentjes van bezinning. Met ‘bezinning’ bedoel ik: ik keek wel eens verder dan 20 cm van me vandaan, en dan het liefst naar iets wat toch niet al te ver was; de grond. Naar het asfalt. Asfalt (dat ik overigens steeds als ‘asvalt’ wil schrijven) is heel intrigerend om te bestuderen, zeker vanuit een autoraam. Ik bedoel, hoe vaak doe je dat nou, eens goed kijken naar dat materiaal dat je dénkt te kunnen dromen, het materiaal waar je zo vaak boven gezweefd hebt, dichtbij en ver weg tegelijk, met kleine steentjes en bobbeltjes en glinsteringetjes en heel wat meer dan slechts vijftig tinten grijs?

Niet dat ik er verder universele wijsheden van opstak of zo, of meer inspiratie kreeg voor mijn eigen vampierverhaal, het zorgde er alleen voor dat ik uit de auto wilde stappen om op mijn hurken te gaan zitten, zodat ik het van nóg dichterbij kon zien. Omdat ik wist dat mijn ouders het geen goed idee zouden vinden (en omdat ik eigenlijk ook wel lekker zat), heb ik het nooit gevraagd. Ik ben wel altijd blijven kijken. Ik heb er nog steeds niet zo veel aan, maar het is gewoon mooi, en dat is ook wel eens leuk.

Deze blog is geschreven in opdracht van Lenneke, die bij het geven van dit onderwerp hoogstwaarschijnlijk niets dan cruel intentions had. Heeft zij even pech dat ik zo’n mindful kind was! Ha! Ha! Ha!

23 Comments

Filed under vroegah

23 Responses to asfalt & ik

  1. Jeempje, ik hoopte inderdaad op een verhaal met gruwelijke schaafwonden of zo! Maar je hebt je er knap uit weten te redden. Wel fijn om vier keer per jaar op vakantie te gaan! Daar ben ik wel een beetje jaloers op.

  2. Die cruel intentions zijn ook wel erg obvious, dus dan is het leuker om ze te omzeilen 😛 Als ik iets onder deze noemer had moeten schrijven, was het vast en zeker over mijn haat-liefde-verhouding met het skeeleren gegaan.

  3. Asfalt kan echt best overweldigend zijn. Bijvoorbeeld als ze het net gelegd hebben, dan is het nog zo shiney en mooi. En je hebt het ook in alle kleuren. En die strepen. En van die overblijfselen. Asfalt vertelt een heel verhaal.

  4. Wauw, 4 keer per jaar op vakantie, wat een luxe! Wel jammer dat je dan zolang moet autorijden en inderdaad ontzettend lang in de file staat.
    Ik vind asfalt als het net gelegd is zó ontzettend lekker ruiken, kan helemaal blij worden van die geur (oké, beetje rare tic, I know)

  5. Ik skeelerde vroeger altijd over een asfalt, want ik had geen softwielen (zo cool was ik niet) en dat ging dan tenminste nog enigszins. En ik vond het fascinerend dat je er in de zomer als het heel heel heet was, in kon drukken en dat het dan zo bleef staan. En in de Quest stond er dus laatst echt een megaverhaal in en ik weet er eerlijk gezegd niet meer iets specifieks van maar ik dacht heel vaak: ‘Gohh, nou hee, zeg.’

    • Ohh haha softwielen ja, dat was echt het einde. Maar wat betreft die Quest: waar heb je het over? 😛

      • De Quest! Dat tijdschrift. Daar stond dus laatst een heel verhaal in over asfalt, maar daar heb ik niks van onthouden. Wel alles over fijnstof en het afschermen van snelwegen.

  6. Haha, ik ben nog nooit langer dan 1 dag in Frankrijk geweest (1 dag in Parijs met de klas), en ik heb eigenlijk bijna nooit in de file gestaan op vakantie, en ik heb nog nooit gekeken naar de tinten grijs van het asfalt… ik begin te denken dat ik iets wonderbaarlijks gemist heb :O

  7. Dat lange in de auto zitten is echt niet aan mij besteed. Wij zijn nu twee keer met de auto naar Spanje geweest, pffff. Ik kan dus ook niet lezen in een auto. Het enige wat ik kan doen is maar naar buiten staren dan.

  8. Die ritten lijken me maar niks maar Frankrijk, heerlijk toch! Wees blij dat je vier keer die kant op ging. Maar goed, soms heb je van die dingen dat je door de normaalste dingen bent geobsedeerd en er eens verder over na gaat denken.

  9. Ik keek vroeger altijd hoe de ruitenwissers tussen de witte strepen op de weg door schoven. Of juist niet. Nog steeds af en toe.

  10. Inventief, van een stacaravan naar asfalt… of eigenlijk ook niet, nu ik dit zo getypt heb 😛

  11. Jeeeeej, het is je gelukt om er een blog over te schrijven! Ik keek trouwens nooit naar het asfalt (ik schreef afvalt, dat is een Freudiaans verschrijving zeg!), wel naar de mensen in de andere auto’s en dan ging ik zwaaien 😛

  12. Ik weet nog dat ik voor het eerst lenzen droeg en me realiseerde: asfalt bestaan uit allemaal kleine STEENTJES! Het is NIET één grote, grijze blurry massa!

  13. Ik keek ook altijd naar asfalt. Nog steeds eigenlijk. Ik maak er zelfs foto’s van. https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/533361_2792752878484_953950559_n.jpg

  14. Oké, dit slaat niet echt op de ‘moraal’ van je verhaal, maar: jaaaaa, Pokémon! 😀 Ik moet eerlijk bekennen dat Pokémon Silver nog steeds (ja, dus sinds 2001 ofzo) op mijn bureau ligt op mijn kamer bij m’n ouders thuis.
    Leuk dat je nog steeds blogt trouwens 🙂

Leave a Reply

Your email address will not be published.