Vannacht droomde ik dat ik heel graag de film Dracula: Dead and Loving it wilde kijken.
Nu droom ik wel vaker dat ik iets wil. Afgelopen weekend moest en zou ik bijvoorbeeld per se in een caravan wonen en mijn eicellen doneren aan kinderloze stellen, twee zaken waarmee ik me als ik wakker ben niet bijster veel bezig hou. Maar dit vond ik wel een hele rare.
De laatste keer dat ik deze titel ergens zag of hoorde, was vermoedelijk in februari toen we gingen high tea-en in het huis van Dionne. Ik mag Dionne wel, al was het maar omdat ze het Vampierhandboek van Paul van Loon in haar kast heeft staan. Ik kan me nog herinneren dat ik ‘m opensloeg (ja, túúrlijk sloeg ik hem open) in het filmhoofdstuk, dat was altijd mijn minst favoriete hoofdstuk omdat ik die films toch niet kende. Waarschijnlijk heb ik toen de titel Dracula: Dead and Loving it gezien. En de beschrijving gelezen. Maar misschien heb ik dat ook niet, dat weet ik niet hoor, anders was het zeker tien jaar geleden dat ik een gedachte heb besteed aan die titel. Ik had geen flauw idee waar de film over ging.
In ieder geval. Dracula: Dead and Loving it. Naar aanleiding van mijn droom dacht ik dat het echt een hele leuke film moest zijn, supergrappig en vol intelligente vondsten – ik was echter even vergeten dat ik de ochtend na mijn campingdroom ook nog steeds in een caravan wilde wonen (dan had ik namelijk précies genoeg ruimte, zeker als ik de tafel buiten zou zetten. Maar ik moet hierbij vermelden dat ik in mijn droom in een hoogslaper woonde en dat was dan mijn hele huis) en dat dromen dus een beetje een vreemd na-effect op de wakkere mensen kunnen hebben. Dat bleek: de trailer die ik tijdens mijn ontbijt direct enthousiast ging bekijken, was de stomste die ik ooit heb gezien.
En nu voel ik me een beetje net als wanneer je een droom hebt gehad waarbij je kunt vliegen, of heel rijk bent, of de zonsondergang tegemoet rijdt met de liefde van je leven – ik voel me dus een beetje, nou ja, beroofd.
P.S. Voor iedereen zich afvraagt waarom het woord ‘ik’ ondanks mijn vurige beloften zo vaak in deze blogpost voorkomt: ik zei maar wat joh.
