Ik ben dus terug uit Lissabon. (Nee, je hebt mijn afscheidsbericht niet gemist; ik heb altijd geleerd dat je dat soort dingen niet op internet mag zetten, zelfs al zijn al je twaalf huisgenoten gewoon thuis. Waren jullie al ongerust?)
Maar goed. Ik was dus in Lissabon, op studiereis. De groep was leuk en het weer was mooi. Over de stad zelf heb ik echter gemengde gevoelens; de straatjes en pleinen waren prachtig, maar je moest er wel continu op je hoede zijn. Al een paar uur na aankomst werd de eerste telefoon gestolen, de tweede dag gooide een groep toch al vervelende Zwitsers met stoelen en doodsbedreigingen en de straat van ons hostel was niet te doorkruisen zonder dat iemand je coke of hasj (lees: waspoeder of onbestemde kruiden) aanbood.
Bij de spannendste gebeurtenis van de reis waren wij echter slechts toeschouwers. Tijdens het avondeten werd onze aandacht getrokken door rumoer bij de ingang van het restaurant. Zelf heb ik het niet zien gebeuren, maar ik liet mij vertellen dat er iemand was binnengekomen en direct de handtas van een vrouw die vlakbij deur zat, had weggegrist. De bestolen vrouw was inmiddels al naar buiten gerend. Verscheidende mensen liepen traag en onwennig naar de ingang. Een groep jongens die net het restaurant passeerden, stonden stil en en keken naar iets wat zich in de verte afspeelde.
Niet veel later kwam de vrouw weer het restaurant binnen. “He stole my handbag!” gilde ze. “That bastard stole my handbag!”
Frappant detail: ze had nu twee tassen in haar handen. En ze keek een beetje triomfantelijk.
Iemand vroeg haar iets. “No, it’s fine! I’ve still got everything,” antwoordde ze, nog vol adrenaline door wat er zojuist was gebeurd. Ze rommelde in de ene tas. “Wallet, mobile phone…”
Even dacht ik dat ze misschien net een nieuwe tas had gekocht, en dat de tasjesdief de nog lege tas had gestolen. Hoe kon het anders dat ze niets kwijt was?
“And I’ve got his stuff, too!” riep ze, het andere tasje omhoog houdend.
Heldin.
