Ik voel me suf. Zo ontzettend suf dat ik nauwelijks iets kan typen. Dat overkomt me ook echt eh, nooit. Misschien heeft het iets te maken met het feit dat ik gisteravond tot één uur met een vriendin in het café in onze flat heb gezeten (ja, er zit een café in onze flat) en ‘s ochtends vroeg wakker werd van het geluid van getimmer aan de Noord-Zuidlijn, vlak achter diezelfde flat. Niet dat ik zonder dat getimmer wel uit had kunnen slapen, want het was toch al licht en ik heb nog steeds geen gordijnen.
Misschien heeft het feit dat ik van zes tot acht college had er iets mee te maken – het idee alleen al is ontzettend vermoeiend. Vermoeiender nog was dat dit college, wetenschapsfilosofie, een soort van in twee zalen gegeven werd: de docent zat in de ene zaal, de andere zaal kreeg het college vanaf een scherm geprojecteerd. Drie keer raden waar ik zat. Helaas werkte dat scherm niet en was het mannetje dat het scherm had aangezet meteen vertrokken. Beetje jammerlijk. Na meer dan een half uur zijn we maar weggegaan om koffie met slagroom te drinken en over de bevroren grachten van Amsterdam te lopen. Denk daar eens over na: het was in het centrum van Amsterdam, donker met allemaal lichtjes, en we liepen gewoon onder de bruggetjes door. Dat was wel redelijk awesome. In theorie zelfs zo awesome dat de conclusie van deze blog zou moeten zijn dat alles perfect is en dat ik nu helemaal vervuld ben met nieuwe energie. Maar helaas is dat niet zo. Ik heb koppijn. Ik ga naar bed.
