Monthly Archives: January 2011

vanaf morgen ben ik mondig

De brutalen hebben de wereld, wat wil zeggen dat er voor mij niet zo veel overblijft. Ik ben beleefd, akelig beleefd zelfs. Nooit zal ik een impertinente vraag stellen, iets nemen dat niet van mij is of ergens ongevraagd binnen vallen om vervolgens alle chips op te eten.

Onlangs heb ik een recensie geschreven over Gitte van Kristien Hemmerechts. Ik vond het prachtig, maar toen er enkele weken na ontvangst van deze roman nóg een exemplaar op mijn deurmat viel, hoefde ik hem niet per se dubbel te hebben. Toch wilde ik het niet meteen terugsturen: als ik zou bellen zouden ze misschien wel zeggen dat ik hem mocht houden! Kon ik deze mooi aan iemand anders geven. De brutalen hebben de wereld, jwz.

Mijn poging tot ‘brutaliteit’ resulteerde in dit telefoongesprek:

“Goedemorgen, ik heb gisteren een recensie-exemplaar van Gitte ontvangen, maar die hebben jullie mij al eerder gestuurd!”
“Oh, dan is er iets mis gegaan. Je kunt hem retourneren, maar als je er nog iemand mee blij kan ma-”
“Oh nee hoor ik wil hem best terugsturen! Maar ik dacht, ik bel even, dan weten jullie dat ook weer. Moet ik er nog een briefje bij doen?”

2 Comments

Filed under de ongemakken des levens

komt dat zien

WordPress is erg handig, tenzij je er extra’s op wilt installeren. Vorige week heb ik een hele ochtend vloekend achter mijn laptop doorgebracht omdat ik niet bij een bepaalde applicatie kon komen. En dat terwijl het op internet met screenshots en al uitgeschreven staat waar je dit kan vinden! Wat bleek: om bepaalde pagina’s te gebruiken moet je een eigen domein hebben.

Niet dat ik verstand heb van welke vetcoole extra’s er allemaal bestaan, of snap in welke map ik ze moet installeren, maar toch wilde ik mijn blog per direct verplaatsen naar een Echt Domein. En zo geschiedde. Dankzij Paul, die allemaal lange codes intypte op zijn laptop, van het ene naar het andere tabblad zoefde, geheimzinnige programma’s opende, nog meer goochelde met ingewikkelde websites, en dat allemaal in sneltreinvaart – volgens mij heeft hij het vaker gedaan.

Een bijkomend voordeel is dat deze blog nu te bereiken is via www.vijfkoffiegraag.nl, wat er natuurlijk veel cooler en interessanter uitziet dan vijfkoffiegraag.wordpress.com. Jammer genoeg kon ik mijn oude (standaard!)layout niet opnieuw nemen en is de shizzle aan de boven- en rechterkant incompleet – maar ja, om eerlijk te zijn is dat altijd al zo geweest.

Dus. Dat weten jullie dan ook weer!

2 Comments

Filed under huishoudelijke mededelingen

ja meisje, dan had je maar vaker moeten stemmen

Zo, die was boos. Hij liet de band om zijn middel niet losmaken, maar scheurde hem zelf kapot.

Musicals zijn stom en toch volgen wij thuis ieder seizoen van Op zoek naar. Wat ons trekt weet ik niet precies – de vertolkte liedjes zijn vaak niet om aan te horen. De enige musical die we allemaal erg goed vinden is Notre-Dame de Paris. Hoe blij waren we toen deze voorstelling vorig jaar eindelijk naar ons taalgebied kwam!

Wel was ik een beetje zenuwachtig voor diegene die de rol van Gringoire moest vertolken.  Omdat de Franse acteur een held is – die gebaren! Dat lachje! – dacht ik dat de Nederlandse Gringoire alleen maar kon tegenvallen. Niets bleek minder waar. Dennis ten Vergert deed het zo goed dat ik Bruno Pelletier bijna vergat. (Bijna dan, hè!)

Toen we hoorden dat Dennis meedeed aan Op zoek naar Zorro hoefden we niet langer te zoeken naar een favoriet. En wat was-ie goed! Hij kon zingen, hij kon dansen, hij kon tegen de juryleden praten (let maar op, de rest heeft daar moeite mee) en was ook een van de weinige deelnemers met kilo’s aan musicalervaring.

Musicals zijn miljoenenproducties, ik kon me niet voorstellen dat Op zoek naar geen doorgestoken kaart was. Je zou wel ziek in je hoofd zijn om de hoofdrol te geven aan een sympatieke leraar Nederlands of voor een knappe communicatiestudent. Met alle respect, het lijkt mij fysiek onmogelijk om iemand met nul ervaring direct acht keer per week een hoofdrol te laten spelen.

Misschien is het dan toch iets minder doorgestoken kaart dan ik dacht want Dennis is eruit. Wij zaten met open mond voor de teevee. Aan hun gezichten te zien waren de juryleden het met ons eens.

4 Comments

Filed under film en teevee

old at heart

In 2007 was ik zestien jaar en al te oud om de Cosmogirl serieus te nemen. Toch las ik het blad iedere maand gretig. Stiekem vond ik  het geweldig om te lezen over al die jongensblunders, verslond ik de tips om beroemd te worden en kende de Vet Heftige Verhalen uit mijn hoofd. Dat de inhoud iedere maand redelijk inwisselbaar was mocht de pret niet drukken.

Er is slechts één artikel dat me is bijgebleven. Doen voor je 20e! heette het en bestond uit twintig dingen die je gedaan moest hebben voordat je tiener-af was. Twintig, dat duurt nog heeel lang, dacht ik toen, met het idee dat mijn leven al half over was voordat ik deze leeftijd bereikt zou hebben en ik dus alles al had kunnen afstrepen.

Nu ik bijna zo oud ben moest ik weer aan het artikel denken. Met het gevoel dat 2007 eergisteren eindigde was ik er niet meer zo van overtuigd dat ik alles wel had gedaan. Er begon iets te knagen; stel nou dat ik iets gemist heb in mijn tienerleven? Was ik geestelijk wel klaar om een tigger te worden?

Het duurde niet lang tot ik de betreffende Cosmogirl had teruggevonden. Net zo gretig als in 2007 begon ik met lezen, maar ik werd al snel teleurgesteld. In plaats van de redelijk logische dingen die er in mijn herinnering instonden, vond ik enkel to do-tips waarvan ik niet voor kan stellen ze ooit gewild te hebben. “Een oppervlakkig luizenleven dat draait om friends, uitgaan, boys en kleding leiden!”, “Eet iets exotisch!”, “Experimenteer met haarverf!”, “Eet in één keer een zak snoep leeg!”.

Verbaasd dat ik als Verstandige Zestienjarige niet had ingezien hoe stompzinnig dit was ruimde in de Cosmogirl weer op. Als ik ergens de angst had gevoeld om het makkelijke tienerleven achter me te laten, was dit nu wel verdwenen. Tieners zijn stom. Blij dat ik er bijna geen meer ben.

3 Comments

Filed under leven

een twee drie vier, monster van papier

Het achtervolgt me. Iedere keer dat de brievenbus rinkelt krijg ik klamme handen. Soms droom ik er zelfs over.

Het begon toen ik zestien was en werk kreeg bij de HEMA. Eerst leek het nog redelijk onschuldig: wat loonstrookjes die je enkel op volledigheid hoefde te controleren en iedere twaalf maanden een jaaropgave, waar je ‘later’ wat mee kon. Dat ‘later’ bleek al snel behoorlijk verraderlijk te zijn. Die jaaropgave bleef me maar aankijken vanaf de hoek van mijn bureau – opruimen deed ik toen nog niet.

Vlak voor mijn achttiende verjaardag werd het erger. Er stroomden brieven binnen waarin stond dat ik als volwassene geld kreeg de overheid en dat ik geld moest betalen aan de overheid. Ik moest dingen regelen – iets met DigiD, iets met zorgtoeslag, iets met belasting. Zonder te weten wat ik precies deed volgde ik de instructies van de brieven op. Naderhand propte ik al het papier in een map.

Twee jaar, twee banen en twee studies verder is die map overvol. Alles zit door elkaar; van bevestigingen van mijn treinabonnement tot mijn donorcodicil. De meeste brieven heb ik nooit meer nodig en ik zou die hele map dan ook het liefst wegkieperen, maar dat kan niet – de brieven verzekeren mij dat als ik dit doe ik nooit meer een baan zal kunnen krijgen, ziekenhuizen me nooit meer zullen behandelen en dat ik al mijn kansen om ooit nog één cent belastinggeld terug te zien verspeel.

Eens in de zoveel tijd krijg ik een brief waarin staat dat ik mijn gegevens aan moet passen. Ik pak de map erbij en bid dat ik de benodigde papieren niet ben kwijtgeraakt. Ik surf naar obscure overheidswebsites, bel instanties, sta uren in de wachtrij, half huilend. Als alle gegevens zijn ingevuld en alle formulieren zijn verstuurd heb ik weer geen idee wat ik zojuist heb gedaan. De papieren bouwen een luidruchtig feestje in mijn map.

4 Comments

Filed under de ongemakken des levens