Monthly Archives: December 2010

die vervelende zingende acteurs toch ook

Een van de vervelendste films die ik ooit gezien heb is Sweeney Todd. Hierin snijdt een getroebleerde barbier zijn klanten al zingend de keel door om hun lichamen in pasteitjes te verwerken. Ja, zingend. Dit doet hij overigens niet alleen tijdens het snijden, nee, in deze film wordt uitsluitend op muziek geconverseerd. Zo is er ook een Nobele Jongeman die continu “I feeeeeeeeeeeeeel you Johanna!” zeurt.

Dezelfde Nobele Jongen verscheen op eerste kerstdag ineens in mijn tv toen ik rustig naar Oorlogswinter keek. Dit keer in gedaante van een Engelse Soldaat die halfdood in een donker hol ligt te wachten totdat de hoofdpersoon hem wat te eten komt brengen. Een hele verbetering, ja.

Nieuwsgierig naar van welke blockbusters ik deze jongeman (naam: Jamie Campbell Bower) nog meer had moeten kennen ging ik Google op en kwam erachter dat hij naast het acteren in Harry Potter én Twilight tussendoor ook nog eventjes in een band speelt, The Darling Buds. En ik moet zeggen, het is best een aardige band. En met ‘best aardig’ bedoel ik dat het de fijnste muziek is die ik sinds tijden heb ontdekt. En stiekem kan Nobele Jongen nog best live zingen ook.

Uit totaal niet-betrouwbare bron heb ik vernomen dat hun eerste album in februari uitkomt, en dat hoop ik dan maar van harte. Eigenlijk ben ik bang dat Jamie het iets te druk heeft met de franchise whore uit te hangen om zich behoorlijk te kunnen concentreren op de muziek. Tot die tijd zal ik het moeten doen met demo’s van zeer slechte geluidskwaliteit op youtube en hun myspace, zoals een echte fangirl betaamt. En misschien zet ik Sweeney Todd toch nog maar eens op.

Leave a Comment

Filed under film en teevee, muziek

thank god i was born in a time when something new was about to start

“Alles goed?”
“Mijn favoriete band gaat uit elkaar!”

Okee, okee; ik lig er niet huilend wakker van en eigenlijk was het niet eens mijn favoriete band, maar een beetje verbouwereerd ben ik toch wel. The Ark, uit elkaar.
Twee jaar geleden begon ik naar ze te luisteren, ironisch genoeg een paar weken nadat ze een concert in Rotterdam hadden gegeven. Sindsdien wacht ik ongeduldig tot ze Nederland weer aandoen, maar tevergeefs. Een Greatest Hits Tour deze zomer door Scandinavië, en dat was het dan.

Eigenlijk luisterde ik de laatste maanden vrij weinig naar hun muziek. Ik vond hun liedjes wat flauw geworden, de teksten te cliché, de stem van Ola Salo ergerde me. Ik had niet meer het gevoel dat ik twee jaar geleden had, toen ik nog geen genoeg kon krijgen van hun catchy riedeltjes, me niets te camp was en ik dagenlang kon teren op een nieuw danspasje van frontman Ola Salo. De wiskundelessen bracht ik glimlachend door wanneer ik het tussenuur daarvoor naar The Ark had geluisterd.
Mijn eindexamenjaar werd een bijzonder vrolijk jaar vol glitters en veren, en daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor.

Als ik hun concerten op internet bekijken valt het me altijd op hoeveel energie er van The Ark afstroomt, hoe gelukkig ze lijken. Hoe zelfverzekerd Ola Salo met zijn net-twee-kilo-teveel toch half ontkleed over het podium danst alsof hij een topatleet is en hoe iedereen daar in meegaat. Hun enthousiasme is minstens even aanstekelijk als hun nummers. Al twee jaar lang kan ik niet wachten totdat hier in levende lijve getuige van mag zijn.

Nog een half jaar en dan is dit over, basta. Ik ben bang dat ik mijn Lowlandskaartje maar moet verkopen en in plaats daarvan een rondreis langs alle concertpodia van Scandinavië moet maken. Dat ben ik eigenlijk wel aan hen, en aan mezelf, verplicht.

7 Comments

Filed under geniale mensen, muziek

en het liep goed af, hoor

Als kind zat ik vergroeid in leeshouding. Ik las uren achter elkaar en strekte mijn arm enkel om een nieuw boek te pakken. Het liefst een griezelverhaal: de eerste vier delen van De Griezelbus stonden tussen mijn negende en mijn twaalfde vaker in mijn boekenkast dan in de kast van de bibliotheek. Het Vampierhandboek ken ik uit mijn hoofd. De violist van de heksensabbat van Ton van Reen, Lekker slapen van Jacques Weijters, De Griezelklas van Tais Teng… deze boeken staan in mijn geheugen gegrift.

Toen ik naar de brugklas ging en mijn half uurtje internettijd per dag werd verhoogd naar onbeperkte verbinding (nou ja, als mijn broertje de computer niet bezet hield dan) daalde mijn aantal gelezen boeken per week sterk. Ook was ik, al duurde het zeker tot mijn veertiende totdat ik dit toegaf, een beetje te oud voor mijn vroegere lievelingsboeken geworden. Er was wel leesvoer geschikt voor leeftijd, maar niets kon tippen aan het werk van Het Griezelgenootschap.

Jarenlang las ik weinig, althans, vergeleken met vroeger. Het zat niet meer in mijn systeem; al wilde ik nog zo graag, de concentratie om te lezen ontbrak – boeken opende ik alleen voordat ik naar bed ging, eventjes. En de kapper maar praten over hoe ik vroeger zelfs tijdens het knippen zat te lezen, en familie maar weer herinneringen ophalen over hoe ik op verjaardagen zat vastgekleefd aan een boek.

Dit jaar ben ik begonnen aan de studie Nederlands. Droeg mijn verlangen om weer net zoveel als vroeger te kunnen lezen hieraan bij? Ik denk het wel, stiekem. Het is in ieder geval gelukt – door al dat gepraat over boeken ben ik leeshongeriger dan ooit. Op dit moment word ik ernstig verscheurd door twijfel over in welk boek ik verder zal gaan, omdat ik om één of andere duistere reden in vier boeken tegelijkertijd verzeild ben geraakt. Het liefst zou ik ze allemaal tegelijk lezen. En er liggen nog zo veel op de plank…

(Ik neig naar Wolkers, maar dat is vooral omdat Mijn naam is Lestat zo dik is dat ik de komende vijfhonderd jaar geen tijd meer zal hebben om andere boeken te lezen.)

11 Comments

Filed under boeken