Geloof het of niet, maar ik heb bijna vakantie. Nou ja, vakantie, vakantie: je kunt het ook gewoon werkloosheid noemen, want over drie weken ben ik klaar met mijn studie en stage en dan ‘heb’ ik dus niets meer. Na een bachelor van vier jaar (ik ging naar Parijs en liep mijn eerste stage, oké), een master van een jaar en nog een master van een jaar gaat De Rest Van Mijn Leven nu eindelijk eens beginnen.
Ik gebruik het woord ‘eindelijk’ niet omdat ik zo graag wil dat het voorbij is, maar omdat het al met al toch wel lang geduurd heeft, dat gestudeer van mij. De tijd is snel gegaan, maar ook weer niet zo snel dat ik niet heb gemerkt wat er allemaal is gebeurd, wat er allemaal is veranderd.
(Voor wie zich nu zorgen maakt over mijn aankomende werkloosheid: niet doen hoor. Het komt wel goed met mij, misschien niet binnen drie weken maar vast wel snel daarna. Al hoop ik natuurlijk dat het wél binnen drie weken is, zou toch relaxt zijn.)
Ik heb nog geen idee hoe de weken na de drie weken ingericht zullen worden, of ik veel bezig zal zijn met zoeken of vrij snel iets zal vinden, of ik gauw moet beginnen of lang moet wachten, of ik nog op vakantie kan of dat ik toch in paniek ga raken (of allebei). Ik weet nog niet waar ik me op moet verheugen of waar ik bang voor moet zijn. Mijn zomer is een onbeschreven blad, maar ik ben helaas niet in mijn eentje verantwoordelijk voor wat erop komt te staan.
Wat ik wel weet: ik heb zin in de vakantie, hoe die er ook uit komt te zien. Zin om op een terras te zitten (sorry, lekker basic), zin om Summer Jam te luisteren (dat was dé zomerhit van toen ik 12 was, zoiets vergeet je niet), zin om naar Parijs en Londen te gaan (nee, staat niet op de planning, maar ik heb gewoon heel specifiek ZIN in deze twee steden, ik droom er zelfs over, kan het ook niet helpen), zin om naar het strand te gaan (iets dat ik echt nooit doe, zou leuk zijn om daar op mijn 25ste eens verandering in te brengen), of het park (dat doe ik wel al vaak, no worries), en om boeken te lezen waar ik anders niet aan toe kom (lees: Career of evil van J.K. Rowling (ik bedoel Robert Galbraith)), om gewoon niet meer bezig te zijn met alles dat nog gedaan moet worden. Alleen van die vooruitzichten al schiet mijn endorfinegehalte zo omhoog dat ik mezelf bijna niet meer herken (wie is dit rare blije mens??!?)
Nog een paar weken doorbikkelen, en dan is dit collegejaar echt echt echt klaar. Ik heb ergens al een beetje het gevoel dat het al zover is, maar dat komt doordat ik geen les meer hoef te geven en ik mijn belangrijkste onderzoek van dit jaar al heb afgerond. Met andere woorden: ik moet nog dingen doen, maar echt zwaar wordt het niet meer.
Ik heb nu de neiging om een beetje te gaan lanterfanten, om geen to do-lijstjes meer te maken en alleen maar Orange Is the New Black te kijken en vegan barbecuerecepten op te zoeken, maar dat kan/mag eigenlijk nog niet, want ik zit nu nog niet in de vakantieperiode, ik zit in de wachtkamer van de vakantieperiode/werkloosheid/De Rest Van Mijn Leven.
En weet je?
Het is hier best leuk.
