Er zijn veel dingen die ik niet leuk vind aan naar de kapper gaan.
Het wachten, bijvoorbeeld, en het uitleggen wat er met je haar moet gebeuren, en het met je kop in de spoelbak hangen (ben altijd bang dat m’n nek breekt). Dat de kapper “En wat vind je ervan?” vraagt en dat je dan niet durft te zeggen dat het superlelijk is, omdat je dat zielig voor haar vindt.
Over zielig gesproken: ik weet nooit waar ik met ze over moet hebben. Vroegah werd ik altijd door dezelfde kapster geknipt, die kwam bij ons thuis en we praatten altijd over school en Disneyland. Lekker makkelijk. Tegenwoordig ga ik zo weinig naar de kapsalon dat ik daar volledig anoniem ben, en dat is prima, maar dan heb je ook weinig aanknopingspunten.
Sommigen maken die gewoon zelf. Eens werd ik geknipt door iemand die maar niet kon stoppen met me vertellen hoe droog mijn haar was en hoe verschrikkelijk dat was en wat een ramp en zon en chloor en zout en draaaaaaaaaaama. Ze kon er maar niet over ophouden (hoewel ze ook een paar vragen stelde over waar ik het liefst uitging en toen ik zei dat ik het liefst naar feestjes bij mensen thuis ging begreep ze dat antwoord niet).
Dat mens heb ik twee keer gehad en toen ben ik nooit meer naar die kapsalon gegaan. Waar ik nu kom, ben ik nog nooit door dezelfde geknipt. Wel zijn ze allemaal erg stilletjes als ze met mijn hoofd bezig zijn. En dat terwijl die mensen naast ons wél allemaal geanimeerde gesprekken voeren over kinderen en buurvrouwen en weet ik veel wat. Een gekakel, jongens. En de mijne maar bezig zijn met knippen. Op dat soort momenten voel ik me echt schuldig.
Vindt ze me niet aardig? denk ik dan.
Wil ze mijn uitgaanstips niet horen?
Baalt ze dat ze geen spraakzamere klant heeft?
Dit opschrijven is best wel confronterend. Geef ik een fortuin uit zodat ik een kapster moet entertainen. Hou op zeg.
Gelukkig had ik gisteren een makkelijke. Die begon op een gegeven moment over dat ze zo raar had gedroomd. Opgelucht begon ik allerlei vragen te stellen (“En, heb je dat wel vaker?” “En wat gebeurde er toen?” “Hoe voelde je je daarbij?”).
Als het leven niet moeilijk is, moet je het maar moeilijk maken.
