Zes dagen, drie steden en vijf colleges later vraagt iedereen me: “En? Ben je al gewend aan Nederland? Het is wel een cultuurshock, zeker?”
Mijn antwoord: ja, ik ben wel een beetje gewend maar nee, toch niet helemaal, en ja, het is een enorme cultuurshock hoor. In vele, vele opzichten:
– Ik denk de hele tijd de Eiffeltoren of Tour Montparnasse te zien. Serieus. Het eerste vooral in elektriciteitsmasten, het tweede in ieder gebouw dat boven een andere uittorent.
– Ook denk ik steeds maar dat iedereen een zwerver is. Vooral als mensen ergens stilstaan. Het is ZO raar dat ik als ik hier langs het Leger des Heils loop, ik minder zwervers zie dan als ik in Parijs naar de supermarkt ging.
– Ik kan goededoelenwervers niet meer stil krijgen met een simpel “Je ne suis pas Français”.
– Ik kan iedereen verstaan. Nu kon ik ook wel Franse gesprekken afluisteren, maar het vergde toch wel wat moeite. Dat was vooral fijn als ik wilde studeren. Er gaat nu wel wat van mijn productiviteit verloren door TMI-gesprekken van eerstejaars in de Oudemanhuispoort.
– Het is gezellig in mijn flat! Dat het gezellig kán zijn in een flat!
– De supermarkt verkoopt voorgesneden zakjes groente. (Heftig, heel heftig.)
– Het begrijpen van de collegestof kost heel wat minder moeite. Nog belangrijker: ik begrijp nu wat er van me verwacht wordt. Nooit verwacht dat zoiets zó relaxt zou zijn.
– Niemand wil Frans met me praten (oké, dit is een leugen, ik heb het nog niet gevraagd).
Met andere woorden: terug in Nederland zijn is zwaar, heel zwaar. Maar ik red me wel. Geloof ik.
