Category Archives: studie/werk

Beste mevrouw D.,

Toen ik had besloten om een semester in Frankrijk te gaan studeren, verwachtten mijn ouders dat ik geen enkel vak zou halen. Zelf geloofde ik er heilig in dat ik voor alles zou slagen. Dat droombeeld viel al snel in duigen, maar ik wist zeker dat ik met een paar goede cijfers thuis zou komen.

En dat ik in ieder geval úw vak zou halen. Want sonnetten analyseren, dat kan ik inmiddels wel. Dat bleek ook uit het eerste deeltentamen: zelden ging een toets zo goed. Omdat ik voor mindere vakken ook allemaal voldoendes heb gehaald, rekende ik op een prachtig cijfer. U gaf me echter een zes. Van de twintig. Toen ik u er na de les op aansprak, zei u dat ik thuis even de taalfouten moest verbeteren, en dat we er later naar zouden kijken.

Volgens mij bent u echt aardig. Dat zie ik aan uw verontschuldigende blik als u weer eens een kwartier te laat bent, aan hoe u nauwelijks uw stem durft te verheffen als u de klas tot stilte wilt manen. Ik geloof daarom ook dat u mij echt wel een goed cijfer gunt, maar het vanwege uw werkethiek gewoon niet kunt geven, omdat u mijn zinnen op één of andere manier echt niet begrijpt (in tegenstelling tot de andere docenten, die op mijn tentamens collectief ‘slecht Frans maar tekst goed begrepen’ schrijven).
(Bij dat ‘slechte Frans’ wil ik wel nog een kanttekening plaatsen. Ik praat de hele fokking dag alleen maar Frans, zonder al te grote problemen. Niet zonder dertig foutieve zinsconstructies per alinea, maar toch.)

Voor de verbeterde versie van het tentamen had ik een zeven. Van de twintig. “Het Frans is te moeilijk.”

Vandaag had ik een mondeling voor uw vak. Mijn tweede mondeling al, want die ik voor de klas deed, heb ik niet gehaald – u noemde het “heel dapper”, maar u doet niet aan troostprijzen. Ik weet eigenlijk niet waarom ik het nog probeerde; de tweede deeltoets was weliswaar weer supergoed gegaan, maar we weten allebei dat onze percepties van ‘goed’ nogal afwijken.

Toen ik al in uw lokaal stond, besloot u dat ik deze mondeling beter bij een andere docent kon doen.
Nadat ik me door het te analyseren sonnet had heengestotterd, merkte de man op dat ik het heel goed had begrepen, en dat ik het goed had uitgelegd. Ik zou ‘une très bonne note’ krijgen.
Une. Très. Bonne. Note.

Dus, mevrouw. S’il vous plaît. Probeert u alstublieft bij het nakijken van dat laatste tentamen mijn ‘slechte Frans’ te begrijpen, zodat ik het vak alsnog haal. Ik heb geen enkele les gemist. Ik heb vrijwillig een mondeling voor de klas gedaan. Ik was er vandaag wéér.
Ik weet dat u het ook wilt.

Bien cordialement,

Die ene hopeloze buitenlander

21 Comments

Filed under studie in buitenland, studie/werk

één groot kunstwerk

Tijdens het eerste college Esthetiek moesten we een aantal dingen over onszelf op een papiertje schrijven. Naam, studierichting, welke talen je sprak, welke ‘kunsten’ je beoefende, en wat onze laatste ‘culturele shock’ was. Oftewel: welk kunstwerk ons het recentst van onze sokken heeft geblazen.

Die laatste vraag is óf heel leuk om te beantwoorden, of verschrikkelijk. Als je net iets hebt leren kennen dat je hele wereldbeeld heeft veranderd, wil je niets liever dan dit aan een random docent vertellen. Als je je de laatste keer dat je ergens van onder de indruk bent geweest niet eens kunt herinneren, voel je je, in ieder geval als je iets cultureels studeert en gevoelig bent voor sociale druk, een enorme mislukkeling, een zielige proleet.

En dan kan het ook nog zo zijn dat je wel het antwoord weet, maar het niet op durft te schrijven. Dit was bij mij het geval. Mijn gedachten gingen meteen uit naar het boek Into the wild van Jon Krakauer. Nadat ik vorig jaar een blogpost had geschreven over de film, stuurde Jaap mij het boek waarop de film was gebaseerd – en ik was er weg van. Een jaar lang raakte ik het niet meer aan, maar vorige maand moest ik het nog eens doorspitten. Het was alsof ik alles opnieuw las, en ja, het was (weer) een openbaring – daarom reken ik het alsnog als mijn ‘laatste culturele shock’.

Of mijn docent dit ook zou doen, betwijfelde ik echter. Het is een biografisch werk, een journalistiek werk, zeer verhalend geschreven weliswaar, maar alsnog: non-fictie. Krakauer is een goede schrijver, maar het verhaal is niet van hem.
En het is niet alleen het beperkende idee dat journalistiek niet tot de ‘hoge kunsten’ zou mogen behoren. Het hele thema voelt aan als een kunstwerk. Boek, film, achterliggende ideeën, meningen, iemand leven – voor mij is het één groot geheel, en dat geheel was de shock die ik voelde, niet alleen het boek als artefact, al begin ik nu te geloven dat die hele shock tot een ander domein dan de kunsten zou behoren.

(Later zal ik nog wel eens uitleggen waarom ik het zo mateloos interessant vind, want het verdient meer aandacht dan zo weggemoffeld in een andere blogpost.)

Mijn tweede probleem was dat ik niet zo goed wist hoe de schrijver heette. Volgens mij heb ik ‘John Krakenhauer’ opgeschreven. Minor problem. Ik hoop dat mijn docent goed is met google, ik hoop dat hij het net zo mooi vindt als ik.

17 Comments

Filed under film en teevee, studie/werk

insert hier een edith piaf liedje

“Maar spreek je dan zo goed Frans?” wordt mij telkens haast verbijsterd gevraagd als ik vertel dat ik een half jaar in Parijs wil studeren.
“Ja,” zeg ik dan, aarzel even, en vervolg: “Nee. Ja. Nee. JA! Wat is goed Frans?”

Hoe dan ook, ik ga er vanuit dat ik het zal leren. Ik moet het wel leren. Want ik ga naar Parijs. IK GA NAAR PARIJS. Vandaag heb ik een e-mail gekregen waarin staat dat ik ben geselecteerd voor het Erasmusprogramma en ik – wat de UvA betreft – naar de universiteit van mijn keuze mag. Deze universiteit moet me officieel nog toelaten, maar dat is volgens mij slechts een formaliteit.

Sinds vandaag is Het Grote Fantaseren begonnen. Het visualiseren van het lopen door de straten met hoge huizen, van prachtige uitzichten vanaf de vele hoge gebouwen (lekker cliché, boeiaah). Terugdenken aan de vorige keer in deze stad, toen ik met mijn moeder naar een concert ging, we buslijn 30 namen en cappuccino dronken en macarons aten bij… de McDonalds. En ja, lopen vooral, in mijn fantasieën doe ik weinig meer dan lopen en kijken en lopen en kijken. En ja, studeren. Zowel over de vakken als de universiteit ben ik zeer enthousiast en ik kijk er naar uit om daar van alles te leren.

Bang dat het niet gaat lukken met de taalbeheersing ben ik in ieder geval niet. Je leert het ter plaatse snel en bovendien heb ik nog een half jaar om me voor te bereiden: genoeg tijd om Franse boeken te lezen en heel veel TV 5 Monde (zo’n beetje de enige zender die het op mijn tv doet) te kijken. Wellicht volg ik nog een cursus. Daarnaast weet ik vrij zeker dat ik me kan redden: pas vandaag kwam ik erachter dat de website van de betreffende universiteit speciaal voor uitwisselingsstudenten ook in het Engels beschikbaar was.

33 Comments

Filed under op stap, studie/werk

the room of the poison mind

Toen ik hoorde dat ik waarschijnlijk een nieuwe kamer kon krijgen, was ik zo blij dat ik per se moest dansen op Do you really want to hurt me van Culture Club. De dag daarna heb ik dit vele malen herhaald. Niet alleen om mijn zenuwen te bedwingen, maar ook om mezelf wakker te houden. Ik moest namelijk een werkstuk inleveren en dat was, zo besefte ik me een dag voor de deadline, ongeveer zeven keer zoveel werk als ik had gehoopt. Omdat ik niet zo goed ben in doorhalen had ik op internet tips opgezocht om wakker te blijven. Die avond heb ik dus veel bewogen, gegeten, met mijn hoofd uit het raam gehangen en dit allemaal met de verwarming op een bijzonder lage stand en een mok koffie aan mijn zijde. Toen ik om 1 uur ‘s nachts buiten stond te rillen en de koffie letterlijk mijn neus uitkwam besloot ik maar te gaan slapen, in de hoop dat ik een paar uur voor de deadline effectiever zou werken.

Het werkstuk stond uiteindelijk vol typ- en zinsconstructiefouten, maar gelukkig zat ik op de goede weg en gelukkig was het pas de eerste versie van het eindproduct. Inmiddels zijn we bijna een maand verder en is mijn tweede, hopelijk foutloze stapel papier ingeleverd. Ik heb nog geen beoordeling, maar die kamer heb ik wel. Na twee dagen verhuizen gaan mijn vader en ik morgen de puntjes op de i zetten en dan ga ik er eindelijk slapen, huiswerk maken en youtubefilmpjes kijken.

Mijn ganggenoten lijken tot nu toe erg leuk. Sommigen hebben posters op de buitenkant van hun deur – zo hangen er bij mijn directe buur allemaal foto’s van Emma Watson. Plaatjesgek als ik ben kan ik hierbij natuurlijk niet achterblijven: waarschijnlijk hangt er binnenkort een a-viertje met Boy George op mijn deur. Ik geloof dat dat geluk brengt.

14 Comments

Filed under muziek, studie/werk, tijdmanagement

al mijn gebeden zijn verhoord

Het is algemeen bekend dat ik niets liever doe dan klagen over hoe mobiel internet mijn leven verpest. Facebookverslaving? Check. Continue angst voor de lege batterij? Aanwezig. Vrienden die liever naar hun telefoon kijken dan naar mij? Don’t get me started…

Ik zal dat meisje eens een lesje leren, dacht het universum en zorgde ervoor dat mijn mobiele telefoon gestolen werd. Weg mijn mooie, lieve, schattige HTC Desire, mijn steun en toeverlaat. Weg het eerste dat ik zag bij het ontwaken en het laatste voor ik in slaap viel.
Toch vond ik het in de eerste instantie niet eens zó erg. Het was een mooie kans om af te kicken van Twitter en 9292ov en van het continu bereikbaar zijn. Nu de straling uit mijn leven was verdwenen, was er plaats voor sport, op tijd naar bed en mindfullness. Of zo.

Het universum was het met me eens dat dit een beproeving van niks was en zorgde ervoor dat mijn internet ook niet meer werkte en voorlopig ook niet meer zal werken. Be careful what you wish for, jajaja, dat snap ik nu ook wel. Nu wel. Want hoe graag ik ook van mijn internetverslaving af wil, zonder kan ik niet.

Stiekem zou ik willen proberen om alleen maar internet te gebruiken op de uni, zodat ik de duivel niet opnieuw in huis hoef te halen. Uiteraard is dit niet haalbaar, al is het maar dat ik dan nog inflexibeler zou zijn dan ik nu al ben. Maar goed, misschien is er toch nog een manier om van de nood een deugd te maken, het zou zo zonde zijn om deze kans onbenut te laten…

6 Comments

Filed under de ongemakken des levens, internet, studie/werk