Category Archives: muziek

sorry voor de muziek

Vroeger viel ik iedereen continu lastig met ‘mijn’ muziek. Ik durf niet te zeggen of ik destijds oprecht dacht de wereld te verblijden met mijn geweldige smaak of dat ik vooral wilde laten horen wát voor muziek ik luisterde – kijk, hier val ik elke avond mee in slaap, erken mijn bestaan – maar ik weet, na heel veel jaren ongevraagd en ongewenst cd’s opzetten, liedjes op sociale media plaatsen (waar vervolgens nooit iemand op reageert) en in het algemeen veel over ‘mijn’ muziek ouwehoeren, inmiddels wél dat niet iedereen zit te wachten op liedjes uit Franse vampiermusicals, krijsende vrouwen en nummers die later door Atomic Kitten gecoverd zouden worden (m.a.w., alles wat ik luister). Dus hou ik mijn oordoppen tegenwoordig maar in m’n oren. Meestal.

Dat nog niet iedereen tot dit besef is gekomen, is duidelijk te merken in openbaar vervoer. Dan heb ik het niet eens over mensen wiens muziek luid en duidelijk door hun oortjes heen te horen is (iets waarvan ik me altijd afvraag hoe ze dat voor elkaar krijgen, maar dat terzijde), maar over mensen (lees: tienerjongens) die liedjes uit hun blikkerige telefoons met willens en wetens door de coupé laten schallen.
Zodra ik zo’n telefoon hoor, wil ik eerst altijd heel boos worden, roepen dat-ie niet zo aso moet doen en dat ik niet op zijn kutmuziek zit te wachten – maar aangezien ik dat niet durf, blijf ik maar meeluisteren. En begin me te verwonderen. Want waarom doet zo iemand zoiets? Vast niet om zijn medereizigers te pesten. Is hij zijn oortjes vergeten en kan hij echt geen treinritje zonder zijn gekoesterde albums? Denkt hij zijn medereizigers een plezier te doen door ons te verlichten met Echt Goede Artiesten? Wil de lieverd soms dat wij zijn muziek luisteren en daarmee begrijpen met wat voor persoon te maken hebben, dat wij al zijn dromen en angsten leren kennen? Zijn bestaan erkennen?

Als ik erover nadenk is het best schattig, eigenlijk.

 

P.S. Deze is leueueeuk toch.

 

15 Comments

Filed under muziek

de schoenen van polly

Tot mijn vijftiende vond ik laklaarzen het toppunt van wansmaak. Waarschijnlijk lag de oorsprong van mijn walging in groep drie, toen ik, net als alle andere meisjes uit mijn de klas, graag lakschoentjes wilde maar deze van mijn moeder niet mocht omdat ze me daar te jong voor vond. Toen ik ouder werd en dacht dat ik te stoer was voor jurkjes en roze en alle andere dingen waar ik als zesjarige nog zo van hield, bleef het begrip ‘lak’ in hetzelfde rijtje staan als mijn andere kleuterfavorieten. Lakschoenen vond ik iets voor kleine, verwende prinsesjes wiens moeders geen principes hadden.

Toen had ik de schoenen van PJ Harvey nog niet gezien, natuurlijk. Ik kende pas twee van haar andere nummers en toch wist ik al dat zij mijn Ware Muziekliefde was. En ik hoefde maar een blik op haar laklaarzen te werpen om te weten dat dit paar schoenen mijn Ware Schoenenliefde was. Ondertussen zijn we al bijna zeven jaar verder en heb ik wel tien PJ Harvey-cd’s, maar nog steeds geen laklaarzen.
Toch jammer.

 

15 Comments

Filed under kleding en zo, muziek, vroegah

omdat ik het niet laten kon

Van tevoren had ik me heilig voorgenomen om er niet over te gaan bloggen. Niet weer.
Maar daarna dacht ik: Lisa, wie hou je nou voor de gek?

(Daarbij ging mijn vorige blog over dromen, en als er iets oninteressant is, zijn het andermans dromen. Dus dit kan er nog wel weer bij)

Voor de gelegenheid heb ik al mijn oude blogs over dit onderwerp herlezen. Ik moest concluderen dat ik er weinig aan toe kon voegen – althans, niet zonder mezelf belachelijk te maken. Want hoe vaak kan ik nog zeggen hoe mooi het was, hoe goed, hoe gelukzalig ik heb zitten glimlachen en hoe geïnspireerd ik me nu voel? Hoeveel ruimte geven jullie me nog voordat het pathetisch wordt?

En het ergste is – misschien ben ik die grens al lang voorbij. Voor niet-gelijkgestemden.

(Om eerlijk te zijn had ik toen ik de eerste blog schreef gehoopt om eendrachtige zielen naar me toe te trekken via Google, maar met deze zoekmachine heb ik in bijna twee jaar tijd slechts één bezoeker mogen ontvangen die iets over hem wilde lezen. De zoekterm was ‘patrick wolf emanciated’. Juist.)

Maar jongens. Hij was goed. Zo goed en fascinerend en beminnelijk, vergeet dat laatste niet. Omdat het zijn ‘akoestische’ (ik zag anders veel draadjes hoor) tour is, konden we plaatsnemen op een bescheiden tribune, of vooraan op de grond, op witte IKEA-kussens. Mijn benen zijn nog steeds niet blij dat ik voor het laatste gekozen heb, want godohgod wat was er weinig ruimte.

En ik voelde me intens tevreden. Toen hij de eerste noot aansloeg. Toen hij  dat ontzettend belangrijke liedje dat hij bijna nooit speelt speelde. Toen hij er een voor mij onbekend instrument bij pakte maar ik toch meteen wist dat het Theseus was.
En dat wil ik graag delen, met iedereen, omdat ik nu eenmaal niemand ken die ik hier eindeloos mee kan vervelen. Maar zoals ik al eerder zei: wanneer wordt het pathetisch? Of zeg ik: kanmelekkernietboeiuhhetistochmijnblog? Welke filosofie zal ik handhaven, Het Moet Wel Leuk Blijven of Laten We Nou Semi-Professioneel Blijven?

Toch maar een liedje, omdat ik het niet kan laten.

(Wat ik overigens ook niet kon laten, was na afloop wachten om in de rij te staan om hem even snel te bedanken en een foto te nemen. Ik zie eruit als een crazy gestoorde fangirl gone wild en Patrick alsof hij longontsteking wil krijgen, maar dat mag de pret niet drukken)

(Jezus iedere keer als ik die foto zie schrik ik zie er echt zo eng uit)

(Maar aan de andere kant, hij is in het echt drie meter en dat klopt ook niet, dus deze foto is sowieso niet zo waarheidsgetrouw)

 

15 Comments

Filed under metablog, muziek

mijn immer onderdrukte behoefte aan musicals

Okee EIGENLIJK was ik dus bezig met een andere post, maar toen vond ik ineens iets. Een YouTube-kanaal, om precies te zijn. Dit gebeurt niet zo vaak: ik hou niet zo van filmpje kijken op internet, als er een muis in de buurt is wil ik altijd klikken dan als je zo’n video kijkt moet je weer zo wachten tot-ie voorbij is. Enfin. Ik kwam dus toevallig bij dit filmpje terecht:

En dit is goud jongens, PUUR goud. Ik snapte dat hipsterdisneyprinsessending nooit helemaal, maar bij het horen van deze tekst valt alles op zijn plaats. En dan die zang; meer dan prinseswaardig.

Het enige minpuntje aan deze perfectie is dat het maar een paar minuten duurt. Het verdriet dat dit veroorzaakt kan gestild worden met het bekijken van de andere minimusicals van de makers van dit filmpje. Deze video’s behandelen minstens even interessante onderwerpen als prinsessen met brillen, zoals Het Internet:

En 50 Shades of Grey:

God, wat word ik hier zo blij van. Nu vraag ik me wel af waarom dat precies zo is: zijn deze filmpjes nu zó ingenieus, of is het gewoon zo dat mijn immer onderdrukte honger naar musicals eventjes gestild wordt? (Op een manier die redelijk salonfähig is, oftewel: sooo 2012). Idk, maar ik weet wel dat die andere post niet af gaat komen voordat ik alle musicals op dit kanaal heb bekeken. Doei!

28 Comments

Filed under internet, muziek

miniscule semi-recensietjes of: een microselectie van mijn gedachten tijdens rock werchter

Wiz Khalifa
De voor mij onbekende rapper performde de ene hit na de andere: nooit gedacht dat die allemaal van één-en-dezelfde vent waren. Ik vond het best te pruimen. Alleen jammer dat je de hele tijd met inhoudsloze nepwijsheden strooide (“Jullie zijn goede mensen, jullie zijn bereid om hard te werken…” “Je kunt heel veel bereiken! Doe maar gewoon waar je zin in hebt!”)

Gossip
Toegeven: ik had het niet zo op die Beth Ditto, al was het maar om die reclame die steeds op Facebook verschijnt: I’m Beth Ditto and I’m fucking perfect. Hou je mond, niemand is perfect en jij ook niet. Maar omdat we toch aan het wachten waren op Jack White hebben we het maar gekeken en ik vond het stiekem één van de leukste optredens van Werchter. Want: catchy muziek, een zangeres die én fantastisch kan zingen én ook nog eens leuke grapjes maakt. Jammer alleen dat ze net iets te veel grapjes maakte. Te leuk willen zijn is ook een flaw, Beth.

Black Box Revelation
Die zagen er dus nog steeds exact hetzelfde uit als toen ik ze vier jaar geleden op Metropolis zag! Maar toen had die zanger nog geen baard want dat was toen nog niet hip.

Agnes Obel
Agnes, eindelijk treffen wij elkaar. Vorig jaar sliep ik – per ongeluk! – door je optreden op Lowlands heen. Om te beginnen een complimentje: je ziet er live mooier uit dan ik had verwacht. Maar helaas zing je ook mooier. Niet mooier-mooier maar bescheiden-mooier, lievig-mooier. Lelijker was mooier-mooier geweest.

Incubus
Dus dit is die band waar iedereen op de middelbare school altijd naar luisterde. Klinkt niet slecht voor een puberfansband. En live zouden ze toch zo slecht zijn? Nou, daar hoor ik dus ook niets van. Wat heeft die zanger trouwens een goed lichaam, wat voor sport zou hij doen?

Anna Calvi
Anna, absolute godin, heldin, je bent fantastisch. Hoe, hoe verzin je zoiets? Hoe kan het zijn dat die geniale muziek van jou nog nooit eerder door iemand gemaakt is? Waarom ben je zo fucking perfect? (Ja, jij wel)

Die Antwoord
Ik vind deze mensen zo eng. Ik vind alles hier eng. And I like it. Maar ik vind het wel een cool concept, ook al snap ik niet helemaal wat dat concept dan precies is. Het is toch wel een concept? Die mensen zijn toch niet echt zo?

Florence + the machine
Het spijt me, maar het zal nooit meer goed komen tussen Florence en mij. Hoewel ik haar eerste album grijsgedraaid heb, heeft ze sindsdien allemaal dingen gedaan die ik stom vind, zoals een racistische clip maken (ok nee ze zal het wel niet lullig bedoeld hebben maar damn kun je niet nadenken).  Over het concert: was ze stoned of zo? Ik heb nog nooit iemand zo raar horen praten. En veel belangrijker: WAAROM SPRINGT ZE DE HELE TIJD KEIHARD TERWIJL ZE GEEN BH AAN HEEFT DOET DAT GEEN PIJN? Misschien zit ze aan de pijnstillers en voelt ze helemaal niets meer, dat zou veel verklaren. Verder is ze live niet (meer) zo slecht als wordt beweerd. Eigenlijk zong ze best goed. Maar ik vond het toch stom.

Snow Patrol
Hoi Snow Patrol, ik stond heel dichtbij, maar niet omdat ik jullie zo leuk vind, maar omdat we hier al sinds een uur voor Florence stonden zodat we een goed plekje hebben bij de Red Hot Chili Peppers. Ja, dit betekent dat ik zes uur moet staan, en ook zes uur niet naar de wc kan. Dit doe ik niet voor jullie, want ik vind jullie stom. Okee okee, de muziek viel mee. En ik het begin was die zanger best aandoenlijk. Maar daarna werd hij heel erg irritant. Een beetje bij ieder nummer gebaren dat we onze handen in de lucht moeten doen, rot toch op. Zelfs een homoseksueel momentje met Ed Sheeran maakte dat niet goed.

Red Hot Chili Peppers
Mijn eerste gedachte was: heeft die Anthony Kiedis een ziekte onder de leden? Hij zag er zo slecht uit. Mijn tweede gedachte was: nee, want wát een energie had die man. Mijn derde gedachte was: mijn benen doen pijn. En daarna dacht ik niet meer zo veel meer, want ik het te druk met blij zijn.
Ik had niet eens dorst.

18 Comments

Filed under muziek, op stap