Author Archives: Lisa

jan in de lachspiegel, of: even over rupaul’s drag race

Huishoudelijke mededeling voor de RPDR-kijkers: er zitten spoilers in over de laatste aflevering! Je bent gewaarschuwd.
Huishoudelijke mededeling voor de niet-kijkers: deze post is (denk ik) ook nog steeds leuk voor jullie. Het gaat namelijk niet écht over RPDR. Het gaat – zoals altijd – vooral over mezelf.

Ik hou van drag queens. Dat weten jullie. Later zal ik nog eens schrijven over mijn liefde voor drag in het algemeen, maar vandaag wil ik het specifiek hebben over de tv-show RuPaul’s Drag Race en dan vooral over Jan, mijn lievelingskandidaat van het huidige seizoen. Om jullie spirits een beetje te liften, dit is Jan:

Adorable, right?

Ik weet heus wel dat RuPaul’s Drag Race, een realityserie waarbij drag queens strijden om verkozen te worden tot Next Drag Superstar, best nep is. De mensen die meedoen zijn echt, maar er wordt zo veel in geknipt en geplakt dat je alle gebeurtenissen met een flinke korrel zout moet nemen.

Desondanks, of misschien juist daardoor, biedt RuPaul’s Drag Race niet alleen fantastische looks en optredens, maar ook een kijkje in de menselijke psyche. Je leert ieder seizoen nieuwe queens kennen, met wie je meeleeft of op wie je boos bent of tegen wie je opkijkt of met wie je je identificeert.

Dit seizoen was ik vooral onder de indruk van Jan, een 26-jarige (jonger dan ik, slecht voor mijn ego) drag queen uit New York. Jan zingt, danst en is ontzettend charmant en grappig. Ik was meteen na de eerste aflevering al fan. Ik bedoel, toen ze allemaal een outfit van tule moesten showen, was ze de enige die niet opkwam in een baljurk, maar in een bouwvakkersoutfit. En zo ging het eigenlijk iedere aflevering: ze pakte het iedere keer nét weer anders aan dan je zou verwachten.

En dat deed ze met zo veel enthousiasme: ze had steeds opnieuw zin in de challenges, en vooral zin om die te winnen, want Jan is rete-ambitieus. Daarom waren al haar looks zo uitgedacht. Daarom gaf ze in iedere challenge 200%. Daarom plaatst ze iedere week een professionele video online waarin ze het LFYL-nummer van de week zingt (oké, het is te laat om daar RPDR mee te winnen, maar onze harten wint ze er wel mee hoor ha ha ha).

Sommige mensen vinden haar too much, lees ik op internet. Te enthousiast, te veel bezig met de jury behagen. Hoewel ik het daar niet mee eens ben, snap ik wat ze bedoelen. Een goed voorbeeld zijn haar muziekvideo’s: Jan kan goed zingen, maar … ze zet haar uithalen niet spaarzaam in. Sterker nog. ze haalt keihard uit bij ongeveer ieder woord dat ze zingt. Dat maakt het eigenlijk best onprettig om naar te luisteren.

Maar dat ‘te veel’ trekt mij juist ontzettend aan. Ik ben geen drag queen (ik kan niet eens normale eyeliner opdoen) maar ik heb ook creatieve ambities. Ik bedoel, ik heb een boek geschreven! Toen ik bezig was aan mijn manuscript, merkte ik de hele tijd dat ik er dingen bovenop wilde gooien. Meer, beter, extra, superdeluxespeciaal. Alles om Het Allerbeste Boek Aller Tijden te schrijven. Of dat gelukt is, moeten we nog zien, maar wat ik wil zeggen: ik snap Jan wel.

(For the record, dit is Jan zonder pruik en make-up)

Haar enthousiasme is dan weer iets wat ik niet herken maar zou wíllen hebben. Jan zit nogal hoog in d’r energie en is altijd bubbly en blij (behalve als ze aan het huilen is omdat ze niet gewonnen heeft). Ik vind altijd alles Zwaar en Moeilijk en Gedoe en ben eigenlijk een beetje teruggetrokken en cynisch. Ik vind het zo inspirerend om te zien hoe iemand zo unapologetically enthousiast en positief en out there is. Ik wil dat ook!

En dat is waarom ik RuPaul’s Drag Race toch zo graag kijk. Het houdt je een spiegel voor. Oké, door al dat geknip en geplak meer een lachspiegel, maar toch: een spiegel. Je ziet hoe andere mensen hun dromen najagen en hoe ze dat aanpakken. Je herkent jezelf in de kandidaten en voelt je daardoor wat meer verbonden met de mensheid. En je ziet wat je anders zou willen aanpakken in je eigen leven.

Inmiddels is Jan eruit gestuurd omdat ze too much was. Best ironisch voor een drag queen. Maar als echte Jan-stan* ben ik ontzettend trots op haar. Ik kijk liever naar iemand die zo ambitieus en enthousiast is dat ze veel te veel geeft, dan naar iemand die zich inhoudt.

Ik kan niet wachten tot deze quarantaine voorbij is en ze een keer optreedt in Amsterdam. Ik zal haar ongegeneerd enthousiast toejuichen. Tot die tijd blijf ik lekker d’r muziekvideo’s kijken. Ik ben inmiddels wel gehecht aan al die uithalen.

*Voor wie niet zoveel op internet zit als ik: een stan is ……. de hoofdpersoon uit dit Eminem-nummer

7 Comments

Filed under geniale mensen

dingen die ik heb gedaan sinds ik nauwelijks meer de deur uitga

Ofwel: het leven in een corona-tijdperk.

  • Ik ben voor de 883e keer in mijn leven begonnen met mediteren, ik doe het iedere ochtend. Dat schijnt sowieso het beste moment om te mediteren te zijn, maar ik had nooit zin om mijn wekker ervoor te zetten. Nu kan ik relatief pijnloos ontdekken hoe het bevalt. Zoals jullie in de rest van de blogpost zullen merken, heeft het me nog niet echt de innerlijke rust gebracht waar ik op had gehoopt.
  • Ik heb 1 push-up op mijn tenen gedaan! Daarna kwam ik letterlijk niet meer omhoog. Maar toch, dit is er één meer dan me vroeger lukte! Misschien kan ik er tegen de tijd dat de sportschool weer opengaat wel 3!
  • Tim en ik hebben Midsommar gekeken. Midsommar is een soort thriller over een Zweedse sekte, met veel dood, verderf en andere narigheid. Ik dacht dat ik het wel aankon nu ik nooit meer alleen thuis ben. Fout gedacht. Deze film (en vooral de laatste scène) heeft mijn geest gebroken. En dat ondanks (of waarschijnlijk doordat) de film esthetisch gezien geweldig was. Zelfs die laatste scène. Ik wil niets spoileren, maar laten we zeggen: die flora in combinatie met die fauna, dat blijf ik de rest van m’n leven voor me zien als ik ‘s avonds m’n ogen sluit. (Weet iemand wat ik bedoel? Ik ben er kapot van, maar ik wil er toch steeds over praten, heel hinderlijk.)
  • Heel veel sojacappuccino’s gedronken, want dan kan nu ik thuiswerk. Living the life.
  • 896345 keer per dag naar nieuwswebsites gesurft.
  • Me veel zorgen gemaakt over de gezondheid van iedereen en de economische gevolgen voor velen.
  • Getwijfeld of ik nou een gek hoestje had, of dat ik me gewoon weer eens had verslikt in mijn eigen speeksel.
  • Vrijwel dagelijks 2 vesten over elkaar gedragen.
  • Een bijna-vechtpartij gezien vanuit mijn raam (geen idee waar die over ging, maar er werd in ieder geval geen anderhalve meter afstand gehouden).
  • Houseparty geïnstalleerd, geschrokken van mijn eigen verwilderde hoofd.
  • Veel Mad Men gekeken, gedroomd van alle kleding die ik kan dragen als ik weer naar kantoor mag.
  • Overigens heb ik me wel iedere dag ‘gewoon’ aangekleed en make-up op mijn gezicht gesmeerd, maar het voelt allemaal toch een beetje nutteloos. Ik bedoel ja, Tim is er natuurlijk, maar die hoort altijd van me te houden, toch?
  • Een paar hardlooptrainingen gedaan (op rustige plekken), en tot nu toe is mijn knie niet naar de knoppen. Maar wat er niet is, kan nog komen!
  • Veel FOMO gehad. Jawel mensen, je zou denken dat je juist niets mist als iedereen binnen zit. Maar als long-time blogger vergelijk ik mezelf namelijk al snel met andere mensen die veel op internet zitten en ik heb het idee dat al die mensen juist nu massaal geweldige dingen samen aan het doen zijn: Instagramchallenges bedenken en waardevolle coronacontent maken en bonden 4 life, terwijl ik hier een beetje in mijn eentje zit me op mijn ademhaling te concentreren. Nu zou je zeggen: je kunt toch gewoon meedoen, maar daar ben ik dan weer te lamlendig voor. Nu zou je zeggen: stel je dan ook niet zo aan, maar … ik kan het niet helpen. Het was zo erg dat ik vorige week mezelf maar heb verboden om op Instagram te gaan (hield ik 2 dagen vol).
  • Ik heb Sims 3 maar weer geïnstalleerd. Ik was vroeger totaal verslaafd aan Sims 2 (Sims 3 heb ik 2x gespeeld en toen had ik geen zin meer), maar ik heb het nu al jaren niet aangeraakt omdat … ik het een beetje zinloos vond, of zo? Ik vond het altijd wat deprimerend om mijn sims steeds te laten trainen en promotie te laten maken terwijl ik bijna een blaasontsteking opliep omdat ik weigerde het spel te pauzeren om naar de wc te gaan. Maar nu had ik het opnieuw geïnstalleerd met als doel om alleen maar huizen te bouwen en zo heel creatief en verantwoord bezig te zijn enzo. Nou ja, een week later ben ik bezig om mijn alter ego Chloé (met superlang platinablond haar en immer opgetrokken wenkbrauwen, alsof ze net botox heeft gespoten) internationaal superspionne te laten worden door heel veel achter schaakborden te zitten en op de loopband te rennen. Ach, ik heb toch al FOMO, dus FOMO van mijn eigen schaakkunsten kan er ook nog wel bij.
  • Verder gewerkt aan mijn boek! Het gaat wat moeizaam, omdat ik nu aan precies dezelfde eettafel schrijf als waar ik ook mijn gewone werk doe, en dat is niet heel stimulerend. Maar toch gaat het wel goed, ik ben bijna klaar met de tweede versie. Superspannend. Ik zag gisteren trouwens de zomercatalogus van Blossom Books en daar staat mijn boek ook in! Zo leuk om te zien.

Hoe gaat het met jullie? Ik hoop dat het naar omstandigheden goed gaat en je niet al te veel zorgen hebt of gek wordt van het binnen zitten. Sterkte <3

7 Comments

Filed under dit past echt nergens in

bijna echt is helemaal echt

Bijna echt - Lisa van Campenhout

Kijk hier: een boek! Met mijn naam erop! En de titel die ik in mijn vorige blogpost heb genoemd! Dan moet het toch wel echt zijn, nietwaar?

As we speak ben ik nog druk bezig met het verwerken van de feedback van mijn redacteur. Het is goed te doen (hoef er gelukkig geen hele verhaallijnen of personages uit te slopen) maar alsnog wel veel werk om alles goed en kloppend te houden. Dus ik ben voorlopig nog niet klaar, maar: je kunt Bijna echt wel alvast pre-orderen!

Maar hoe doe ik dat dan, Lisa?

Dat kan op verschillende manieren. Je kunt naar de boekwinkel bij jou op de hoek lopen en vragen of je hem alvast kunt reserveren (zij zoeken hem dan voor je op in het systeem). Het kan ook online. Bijvoorbeeld bij …

… Bol.com: https://www.bol.com/nl/p/bijna-echt/9200000131488423/?referrer=socialshare_pdp_www…

… Scheltema: https://www.scheltema.nl/boek/?authortitle=lisa-van-campenhout/bijna-echt–9789463491990

… of Donner: https://www.donner.nl/bijna-echt/lisa-van-campenhout/9789463491990

Als je hiervoor geen tijd/geld/zin hebt: no hard feelings! Maarrr, als het even kan zou ik het wel heel leuk vinden. Boeken vooraf bestellen is namelijk goed voor de boekverkoop, omdat het verkopers laat zien dat er interesse is in een boek. En daardoor gaan ze weer meer inkopen. En daardoor krijgt die enorme stapel een mooiere plek in de boekwinkel/op de website en kunnen nog meer mensen het kopen en dan wordt het zoveel verkocht dat er deze zomer tóch nog weer een nieuwe aflevering van De Wereld Draai Door worden gemaakt, speciaal om Bijna echt als boek van de week te kronen (stel ik me zo voor).

Bijna echt staat trouwens ook al op Goodreads en Hebban! Zo cool! Als je hierop actief bent en mijn boek wil lezen (of je nou gepreorderd hebt of niet), zou je hem dan op ‘wil ik lezen’ zetten? Dat helpt andere potentiële lezers om het boek sneller te vinden. Hier is de Bijna echt-pagina van Goodreads, en hier vind je hem op Hebban.

Over lezen gesproken

Iets anders leuks: op Literair Vragenvuur staat een interview met mij online! Het gaat over mijn favoriete boeken, waarom Renate Dorrestein van mij een feminist heeft gemaakt en waarom ik boos ben op de schrijver van Into the wild, maar ook over mijn blog én over Bijna echt. Je leest het interview hier.

En dan nog even iets heel anders …

Ik zou het bijna vergeten nu ik continu mijn eigen bol.com-pagina zit te refreshen (niet dat er ooit iets verandert, maar het is gewoon leuk om hem steeds opnieuw te zien laden), maar ik heb anderhalve week terug ook nog rijexamen gedaan.

EN JA IK HEB MIJN RIJBEWIJS GEHAALD!

Het is gewoon gelukt! In één keer! Ik had het hier nog helemaal niet verteld omdat ik eigenlijk een langere blogpost erover wil schrijven, aangezien het halen van mijn rijbewijs toch veel voeten in de aarde heeft gehad: om precies te zijn 162 rijlessen en echt een geldbedrag dat ik niet durf te noemen omdat het gewoonweg choquerend is. Maar ik vind het toch belangrijk om te delen, al was het maar om mensen die ook niet zo vlot zijn gerust te stellen. Als ik googelde op ‘meer dan 100 rijlessen’ kwam ik alleen maar op van die Fok.nl-achtige fora vol berichten als ik heb nu bijna 30 lessen gehad en mn rijleraar laat me nog steeds niet afrijden :S als het aan hem ligt doe ik straks meer dan 100 rijlessen >:( >:( >:( en dat was vrij deprimerend als iemand die iedere paar maanden opnieuw de 30 aantikte.

Gisteren heb voor het eerst in een Greenwheels gereden: een ritje van ons huis in de Indische Buurt naar het huis van Tims ouders in de Kinkerbuurt (heen over de ring want ik vind de snelweg minder eng, terug door de stad heen). Ik was echt doods- en doodsbang. wel flauw was, want inmiddels heb ik zoveel uur in de lesauto gezeten dat ik ongeveer evenveel rijervaring heb als Tim, en die heeft al 13 jaar zijn rijbewijs.

Maar het ging goed! Oké, ik heb de auto 27 keer af laten slaan, maar dat is ook niet zo raar als je bent gewend om in een diesel te rijden en nu ineens in een bezine-auto gaat (gas geven tijdens het parkeren voelt HEEL onnatuurlijk). En ik vergat vaak te schakelen, omdat ik normaal altijd schakelde op gehoor: de auto van mijn rijleraar was altijd vrij vocaal over zijn/haar behoeftes, en die Greenwheelsauto’s zijn hartstikke nieuw en erg stil. (En klein, trouwens. Het was net alsof ik in een speelgoedauto reed.)

Maar we hebben het overleefd, en alle fietsers van Amsterdam ook.

Wat een hoogtepunten in zo’n korte periode. Het is bijna niet te doen!

21 Comments

Filed under lisa schrijft een boek

boekupdate + blogupdate + life-update (dat laatste is minder interessant dan het klinkt)

Zo, dat was ff een radiostilte, hè? Terwijl ik eind vorig jaar zo lekker bezig was met iedere week bloggen. Echt, ik had in jaren niet zo veel online gezet. Het was net alsof het weer 2011 was en ik straks zonder enige warming-up 8 kilometer ging hardlopen en daarna een salade met chia-zaadjes maar zonder koolhydraten ging eten en me dan nog zou afvragen waarom ik na een uur alweer honger had.

(Dat was echt een leuke tijd)

Anyway.

Het bloggen ging de laatste tijd lekker. Misschien iets te lekker, aangezien ik ook gewoon nog moest werken en rijlessen volgen én ik de eerste versie van mijn boek zou inleveren op 1 februari. Maar goed, if you want something doneask a busy person, dacht ik. Dus ik kon mijn boek toch ook wel gewoon alléén in het weekend schrijven en mijn vrije woensdagen besteden aan rijles, bloggen en andere to do’s? Maar hoewel ik braaf mijn wekelijkse zelf-opgestelde boektargets bleef halen, waren mijn zondagen enigszins stressvol omdat ik heel snel moest typen om nog op tijd naar bed te kunnen. Ik merkte toen dat bloggen iets te veel (hersen)ruimte innam. Misschien … kon ik het zelfs wel boekontwijkend gedrag noemen?

En dat is ironisch, want ik was juist weer begonnen met vaker bloggen om iets meer ‘out there’ online te zijn. Net zoals dat ik probeerde om Instagram Stories te plaatsen. Ik bedoel, ik zit veel binnen tegenwoordig, met mijn hoofd in een verhaal dat voorlopig nog niemand kan lezen. Dan moet je de gezelligheid ook wel een beetje opzoeken, al is het online.

Trouwens: waar het bloggen veel tijd kostte, vergat ik Instagram meestal. Het zat gewoon niet zo in mijn systeem. En als ik er eens wél aan dacht, dan deed ik er weer een kwartier over om een semi-mooie foto van mijn cappuccino te maken en een bijschrift te verzinnen over hoe belangrijk koffie is tijdens het schrijven, en dan was ik weer helemaal uit de flow, en bovendien was mijn koffie koud.

Dus ik dacht: misschien moet ik me maar even afzonderen. Ik bouw wel gewoon een feestje met de personages van mijn boek.

GENOEG GELULD LISA, HOE GAAT HET NOU MET JE BOEK?

Ja mensen met mijn boek is het goed! Ik heb de deadline gehaald en een paar dagen geleden feedback gehad van Lotte, mijn redacteur (omg omg).

De deadline halen was nog best een uitdaging, aangezien mijn ambitieuze plan om tot 1 december iedere week 5.000 woorden te schrijven en daarna 2 maanden de boel tot een mooi geheel te boetseren, nogal onuitvoerbaar bleek. Hoewel ik de 5.000 bijna iedere week aantikte (en de enkele weken waarop ik het niet deed later compenseerde), had ik er niet op gerekend dat er bij die 80.000 woorden die ik uiteindelijk schreef zoveel TOTALE CRAP zou zitten. Ik ging ervan uit dat ik een paar lelijk geschreven scènes zou hebben, of dat ik nog wat toe moest voegen, maar halverwege december heb ik nog eens goed nagedacht en heb ik de boel helemaal omgegooid. Hele verhaallijnen eruit, hele verhaallijnen toegevoegd.

Hoe vervelend ik het ook vond dat ik de boel op het laatst zo moest verbouwen in plaats van dat ik gewoon rustig de puntjes op de i kon zetten, het werkte wel: uiteindelijk kwam alles op het laatste moment toch bij elkaar en was er een eindproduct … waar ik zowaar blij mee was? Oké, ik had het liever iets rustiger nog door willen lezen, het even weg willen leggen, enzovoorts enzoverder, maar toch.

Zal ik alvast meer vertellen over het boek? Ik doe het lekker sneaky in het midden van een ellenlange blogpost, want ik vind het nog allemaal een beetje spannend om op internet te zetten, want als het op internet staat, is het zo officieel. In maart gaat de catalogus naar de drukker, tegen die tijd zal ik het wel wat meer rondschreeuwen, zoals een echte marketeer betaamt. (Niet dat ik een echte marketeer ben maar toch.)

Oké. Oké. Oké! De titel van mijn boek is Bijna echt. Het gaat over een eenzaam meisje dat na de middelbare school naar Amsterdam verhuist en daar een nieuwe identiteit aanneemt: die van rijke, succesvolle erfgename. Voor het eerst in haar leven maakt ze vrienden, stuk voor stuk bekende en succesvolle mensen met wie ze een decadent leven vol feestjes en dure spullen leidt. Maar hoewel ze zichzelf makkelijk naar binnen kon bluffen, levert het onderhouden van zo’n luxe leven haar meer uitdagingen op: het kost namelijk geld. Veel geld. En dat heeft ze niet. En alsof dat probleem nog niet genoeg is, krijgt ze ook nog berichten van YouTuber die haar doorheeft en haar identiteit wil onthullen. Ze doet er alles aan om diegene tegen te houden, maar dat gaat mogelijk ten koste van haar vriendschappen …

(Dramatische puntjes hè?)

Voor wie het nog niet wist: Bijna echt is een Young Adult-boek en gaat verschijnen bij Blossom Books! Op dit moment werkt de illustrator ook aan de cover. Ik weet al ongeveer hoe hij er ongeveer uit gaat zien en ik ben heel enthousiast. Ik vond het sowieso heel leuk om de schetsen te zien, daardoor wordt het zo echt (in plaats van bijna echt – ha ha hier ga ik de rest van mijn leven domme grapjes over maken). Meer nog dan toen ik het boek inleverde eigenlijk. Omdat er gewoon IEMAND ANDERS die ik NIET KEN iets met je boek doet! Zo cool allemaal! En straks ligt het gewoon in de winkels en kunnen ALLEMAAL MENSEN die ik NIET KEN het zien! Omg. Mijn brein kan het gewoon niet aan.

En wat is nou die life-update?

Nou, die is er niet echt. Ik weet niet zo goed waarom ik dat in de titel schreef.

Nee ik lieg, ik heb wel wat: ik ga volgende week ein-de-lijk afrijden! Duim ajb voor me. Geen idee of ik ga slagen. Het zou wel moeten lukken, maar je kunt altijd pech hebben. Als ik het niet doe is het ook echt game over, want ik kan het niet meer betalen en mijn theorie verloopt twee dagen later. (Daarom verzoek ik jullie, om náást het duimen, ook straks mijn boek te kopen: ik heb het geld écht nodig) (ik weet dat je geen boek schrijft voor het geld, maar ik wist dan weer niet dat rijles me financieel zou ruïneren, dus ik probeer te pakken wat ik pakken kan)

(Voor wie denkt: jezus Lisa, je bent al 2 jaar bijna bezig, en je rijdt iedere week 3 uur, dat kan toch niet? Dat kan wel. Ik bedoel, iemand moet toch de Guinness World Record-houder zijn? Why not me?)

Dus, of ik het nou haal of niet: binnenkort komt er wel wat meer tijd vrij, want dan kan ik mijn woensdagen zelf indelen in plaats van dat ik a) me 1 uur mentaal voorbereid op rijles, b) 3 uur rijles heb en c) 2 uur moet bijkomen van rijles. Dat komt goed uit, want ik kan weer verder met mijn boek!

De komende tijd zal ik daar lekker mee bezig zijn. En wie weet lukt het nu ik wat meer tijd heb toch nog eens een blog of Instagram-post te plaatsen. Moet ik het alleen niet meer vergeten. Maar goed, een mens kan leren. Vroeger vergat ik ook altijd dat ik gas moest geven als ik wilde invoegen op de snelweg. En dat kan ik inmiddels óók.

15 Comments

Filed under lisa schrijft een boek, Uncategorized

10 jaar geleden

Op Instagram zie ik de laatste weken steeds mensen foto’s van 10 jaar terug plaatsen. In de eerste instantie vond ik dat heel verwarrend, want: we hebben de 10 year challenge vorig jaar toch al gehad? Maar toen herinnerde ik me ineens dat we bijna een nieuw decennium ingaan. Best een mooi moment om eens terug te kijken naar de vorige keer dat dit gebeurde. Dus bij dezen, zo zag mijn leven er 10 jaar geleden uit:

Zoals jullie in deze blog nog wel zullen zien, droeg ik in die tijd veel panterprint

Laten we beginnen bij de zomer van 2009, toen ik mijn vwo-diploma haalde. Wat ik nou precies zou gaan studeren, bleef tot het allerlaatste moment net zo spannend als de nieuwste Dan Brown: ik ging telkens heen en weer tussen Scandinavische taal & cultuur, Sociaal Pedagogische Hulpverlening, literatuurwetenschap en pedagogiek (ofwel: ‘iets met boeken’ of ‘iets met mensen’). Hoewel ik eigenlijk trouwens het liefst een tussenjaar wilde om au pair in Malmö te worden of om een boek te schrijven. Maar dat mocht niet van mijn ouders, omdat a) ik nog nooit in m’n leven op een kind had gepast en b) tijdens mijn middelbareschooltijd mijn literaire uitspattingen voornamelijk beperkt bleven tot ellenlange msn-conversaties en Sims-stripverhalen.

Uiteindelijk schreef ik me in voor de studie psychologie in Amsterdam, omdat je daar makkelijker ingeloot werd dan in Utrecht en ik het stom vond om in mijn thuisstad te studeren (daarover later meer). Het was best een leuke tijd. Omdat het me niet lukte om een kamer te vinden (deed ook niet extreem veel moeite) reisde ik iedere dag met een vriend van me met de stoptrein van Rotterdam Alexander naar Amsterdam Amstel en we hadden altijd hysterisch veel lol. Ook op de uni was het heel gezellig met mijn werkggroep. De studie zelf ging wat minder. Ik haalde in een half jaar slechts één voldoende.

(Nu moet je niet denken dat ik faalde omdat ik zoveel aan het feesten was: ik zat gewoon te veel op internet, net zoals op de middelbare school, maar dit keer lukte het me niet om alles in één avondje stampen in m’n hoofd te krijgen)

Eind 2009 kwam ik een oud-klasgenoot tegen die Nederlands studeerde en me vertelde dat “poëzie net puzzeltjes zijn”. En toen dacht ik: verrek! Dit is wat ik moet doen met m’n leven! Ik moet Nederlands studeren en redacteur worden bij een uitgeverij! Ik was al best wel gedemotiveerd door al die onvoldoendes, dus echt een moeilijke keuze was het niet.

Naast panterprint hield ik ook van slangenprint (is niet heel duidelijk te zien, maar die print staat op m’n jurk)

Achteraf gezien denk ik dat ik óók met mijn studie gestopt was als ik eerst Nederlands was gaan studeren: ik wist gewoon echt niet hoe ik moest leren. Op de middelbare school deed ik alles op het allerlaatste moment. En steeds maar weer de avond voor een wiskundetoets boos op mezelf zijn dat ik mijn huiswerk had overgeschreven uit het antwoordenboekje zodat ik er nu niks van snapte – elke.keer.opnieuw.

En ik vond psychologie eigenlijk wel heel leuk. Het was een interessante studie, en ik kon meteen iedereen die ik niet aardig vond gewoon lekker diagnosticeren met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. (Wellicht dat het daarom niet zo goed ging.) Ondanks de onvoldoendes koester ik warme herinneringen aan het laatste halfjaar van 2009: lekker rondhangen op het Roeterseiland, extreem sterke zwarte koffie met extreem veel suiker drinken uit de automaat (superranzig, maar ik was 18 ik moest mijn identiteit ontdekken oké), in een poging om mijn leven de beteren een hele dag ‘studeren’ in de bibliotheek van Rotterdam (lees: een uurtje leren, drie uur verhalen schrijven, en dan naar huis), en de hele tijd luisteren naar het album The Bachelor van Patrick Wolf.

Ja, want over Patrick Wolf wil ik het ook wel ff hebben, als we praten over Wie Ik 10 Jaar Geleden Was. Want rond mijn 18e had ik tenminste nog een beetje smaak. Ik had Patrick Wolf die zomer op Lowlands gezien en dat was tot dusver HET moment van mijn leven. Het was zo vet en overweldigend en ik had niet eens door dat mijn vrienden halverwege het concert waren weggelopen omdat ze z’n gouden catsuit niet trokken. Na het optreden liep ik helemaal verdwaasd rond en wilde ik echt geen enkele andere artiest meer zien (beetje onhandig op dag 1 van een muziekfestival). Hier is trouwens een foto uit de Lowlandskrant van mij, Patrick en nog 47 andere blondines:

Beetje raar dat ik totaal de andere kant op kijk maar goed

Zijn – destijds nieuwste – album The Bachelor heb ik toen zo vaak geluisterd, dat ik nog steeds helemaal word teruggebracht naar die tijd als ik ‘m nu opzet. Dan hoor ik de titelsong, en dan denk ik weer aan dat ik om 8 uur ‘s avonds stond te wachten op de universiteit om mee te doen aan een psychologisch testje, en dat ik dat eigenlijk heel leuk vond omdat ik daarvoor kon eten op de mensa. Of dan luister ik Thickets, en dan denk ik aan dat ik op een ochtend door de stad liep en dat de lucht al helemaal rook naar herfst. Of dan luister ik Blackdown, en dan denk ik aan dat ik in de Eurostar zat om voor het eerst in mijn leven naar Londen te gaan.

Muziek was op de leeftijd zo echt, of zo. Alsof alle geheimen van de wereld erin verklapt werden. Zo jammer dat ik dat nu niet meer zo heb.

Nogmaals, ik hield veel van panterprint. En van mijn nepleren legging (had hem ook in glanzend paars). En van mijn glitterallstars! God, ik was gek op die schoenen. (Deze kleren droeg ik volgens mij meer in 2008 dan 2009, maar goed)
Zo jammer dat ze uiteindelijk uit elkaar vielen, want het waren echt geweldige schoenen.
Dit was denk ik meer wat ik in 2009/2010 droeg (jaja, dit is een panterprintpanty)

Maar goed, ik stopte dus met psychologie en ging begin 2010 fulltime werken op een klantenservice. In de eerste instantie zouden ze me maar een maand of 2 nodig hebben, maar uiteindelijk ben ik er tot ik weer ging studeren fulltime blijven werken, en daarna nog een paar jaar parttime. Dat kwam goed uit, want ik had het daar ontzettend naar mijn zin. Mijn collega’s waren top en ik vond het werk ook leuk (volgens mij was dit de enige periode in mijn leven waarin ik 40 uur per week op kantoor kon zitten zonder dat ik ervan droomde om midden op de dag weg te lopen en naar Alaska te liften om daar zelfvoorzienend in de wildernis te gaan leven).

Ondertussen ging ik ook een schrijfcursus volgen. Want hoewel ik nu het plan had om redacteur te worden, wilde ik eigenlijk ook nog steeds schrijver worden. Dus ging ik een tijdje iedere maandagavond naar een locatie in … volgens mij was het Delfshaven. In die tijd zag ik eindelijk eens wat van Rotterdam – op de middelbare school voerde ik nooit wat uit, dus ik had geen idee dat Rotterdam meer was dan de Koopgoot en de Alexanderpolder. (Ik had niet zoveel vrienden.)

En een half jaar later ging ik dus Nederlands studeren. Weer in Amsterdam. Ik had daar niet eens meer over nagedacht, dat was gewoon automatisch. Ik wilde gewoon heel graag naar een andere stad: op mezelf wonen, weg uit de omgeving waar ik was opgegroeid, gewoon een change of scenery. Beetje zuur dat Rotterdam pas echt leuk werd toen ik bijna wegging en vlakbij Centraal Station werkte en schrijfles volgde op mooie locaties en mensen leerde kennen die op leuke plekken vlakbij het centrum woonden. Oh well.

En toen ik eenmaal aan mijn studie begon, kwam ik er al in het eerste blok achter dat ik een veel te slechte smaak heb om redacteur te worden. Maar omdat ik dit keer niet weer met m’n studie wilde stoppen, ging ik nu wel keihard leren (tenminste, voor de vakken die ik leuk vond) en haalde ik goede cijfers (tenminste, voor de vakken die ik leuk vond). Ik ging eindelijk op mezelf wonen, maakte vrienden die ik nu nog steeds heb, verhuisde tussendoor nog even naar Parijs om daar een minor te doen, werd verliefd op Tim, kreeg bijbaantjes waarbij ik kon schrijven, werd toch bijna leraar (ik word nog altijd net zo verscheurd tussen ‘iets met boeken’ en ‘iets met mensen’ als 10 jaar geleden), werd toch maar copywriter, ging samenwonen in Amsterdam en ga nu eindelijk een boek schrijven.

Voor dit laatste mag ik van mijn ouders overigens nog steeds geen jaar vrij nemen.

In Malmö ben ik nog altijd nooit geweest.

6 Comments

Filed under leven