Author Archives: Lisa

by | April 23, 2022 · 09:51

zwaar op de hand

Ik las gisteren een blogpost van Loes die me nogal raakte. Ze schreef:

Ik verwacht niet dat ik van mijn pensioen kan genieten zoals anderen dat voor zich zien. Ik ga ervan uit dat de wereld tegen die tijd een plek is van extreem weer, met zeespiegelstijging, massa-migratie, voedseltekorten, uitsterven van het leven, oorlog. Ik hoor anderen plannen maken over verre vliegreizen en conferenties en daar moet je dan eigenlijk enthousiast op reageren […] en het voelt zo… surrealistisch. Vervreemdend.

Hoewel ik heus wel wist dat ik niet de enige was die dit zo voelde, was het pijnlijk confronterend om te lezen. Eigenlijk kan ik me ook niet voorstellen dat we over vijftig jaar lekker zitten te golfen – niet IRL, niet in VR. Ik zie de toekomst meer voor me zoals Loes beschrijft.

Meestal probeer ik die gedachte te negeren en leef ik gewoon mijn leven. Ik ga naar mijn werk. Mijn tweede boek is bijna helemaal af. Ik ga naar café’s en concerten. Ik wil eigenlijk wel echt een vakantie gaan plannen. Ik ben deze week een TikTok-kanaal over schrijven en boeken begonnen.

Ondertussen probeer ik een beetje halfslachtig milieuvriendelijk te doen. Biologische wasmiddel kopen, planten op het balkon zetten waar dan hopelijk insecten op afkomen, dat soort dingen. Ik eet grotendeels plantaardig – eigenlijk voor de dieren, maar voor het milieu is het ook mooi meegenomen. (Sorry, ff bommetje droppen: ik ben momenteel na 6,5 jaar niet meer 100% vegan. Voor mijn gezondheid, maar dat is een verhaal voor een andere keer.)

Ik ben lid van Partij van de Dieren en steun Milieudefensie. Ik heb (eindelijk) een groene bankrekening en (eindelijk) groen gas. Ik had me vorige maand voorgenomen om de rest van het jaar alleen nog maar tweedehands kleding te kopen. Ik dacht: misschien kan ik erover bloggen, mensen inspireren om ook minder te kopen.

For the record: halfslachtig milieuvriendelijk, dus. Ik ben geen veganist meer. Ik koop geen biologische groente, want duur. Ik koop te veel plastic, want gewoonte. Heb het afgelopen jaar toch nog fast fashion gekocht, want “het was alweer even geleden”. Ga meestal met de trein, maar soms met de auto omdat dat gewoon veel handiger is. En waarom moet ik mijn leven zo ingewikkeld maken, als de écht vervuilers de grote graaiende bedrijven zijn en mijn ritje toch niet zoveel invloed heeft op het grote geheel?

Ik probeer niet wakker te liggen van de klimaatcrisis. Dat doen anderen ook niet, redeneer ik. Die hebben toch ook toekomstplannen en langetermijnvisies en kinderen en alles? Die hebben toch ook nog steeds hoop? Waarom zou ik dan bang gaan zitten zijn? Het ligt vast aan mij dat ik die nieuwsberichten over branden en overstromingen en het uitsterven van insecten geloof. Ik ben altijd al zo zwaar op de hand.

Nee, het valt vast allemaal wel mee, denk ik dan: ik doneer toch geld toch aan De Goede Zaak, en verder kan ik het leven alleen maar nemen zoals het komt, gewoon doorgaan, straks toch maar gewoon wél voor kinderen kiezen, en er maar gewoon erop vertrouwen dat de overheid en alle slimme wetenschappers het voor ons oplossen. En zo niet, dan zien we dat dan wel weer. Op zich was in de Middeleeuwen leven ook niet per se het toppunt van comfort.

Maar soms gebeurt het toch. Als ik dus een artikel lees over droogte of overstroming of brand. Of van iemand anders die zich zorgen maakt. Of juist als ik merk hoe nadrukkelijk anderen zich níet zorgen maken. Een gesprek opvang over dat je bij Shein zulke leuke goedkope dingetjes kunt kopen. Of als ik iets lees over het begrip ‘vliegschaamte’, en me weer herinner dat ik echt niemand ken die dat heeft.

En dan moet ik janken maar dan maak ik me dan zorgen over want het was vrijdagmiddag en mijn lunchpauze was bijna ten einde en als ik me te veel laat meeslepen door m’n emoties krijg ik mijn werk niet af en dan zit ik dáár weer mee.

Dan denk ik: wat zit ik nu hier stom met m’n deadlines en m’n doelstellingen en m’n boekjes en m’n zelfpromotie en m’n vakantieplannen en m’n wens om een huis te kopen in een deel van Nederland dat onder de zeespiegel ligt?

Waarom geef ik niet méér geld aan milieudoelen?
Waarom geef ik niet alles?

8 Comments

Filed under rare wereld

Tagged as ,

by | February 26, 2022 · 12:03

waar ik me momenteel zoal mee bezig hou (naast werken en slapen)

Mijn nieuwe boek, natuurlijk. Dat is ook de reden waarom ik een half jaar (record! Sorry!) niets van me heb laten horen op dit medium. Ik was er maar druk mee.

Kijk, het zit zo: nadat ik in augustus de tweede versie van mijn nieuwe boek Anders, beter had ingeleverd, kwamen we erachter dat de opbouw niet evenwichtig genoeg was. Dus toen ben ik flink aan het herschrijven gegaan. Dat voelde een beetje alsof je een huis uit elkaar haalt en hem vervolgens weer opnieuw in elkaar moet zetten: ineens heb je te veel (of te weinig) muren, je vergeet ergens een deur in te zetten waardoor niemand de badkamer in kan, en overal ligt lijm.

Maar inmiddels staat-ie, hoor. (Ik moest de badkamer opnieuw slopen, maar nu heb ik tenminste een bad). Momenteel ligt het nog heel even bij de redactie en dan krijg ik hem komende week weer terug voor een (!!hopelijk!!) minder ingrijpende feedbackronde.

Toen ik even niet aan het schrijven was: mijn sociale leven (semi) op rit krijgen en wat mensen appen die ik maanden geghost had (overigens nog steeds niet iedereen, want ik vind het altijd zo lullig om te zeggen ‘zullen we over twee maanden afspreken?’ en dan zeg ik maar helemaal niets, en vervolgens voel ik me daar weer lullig over. Ingewikkeld.)

En ook: achterstallig huishoudelijk werk. Ja, want dat heeft al helemaal nooit prio. Ons berghok lag bijvoorbeeld be-zaaid met oud papier en glas (nee, niet alleen maar wijnflessen. Ook pindakaas-potten. Eigenlijk vooral pindakaas-potten.)

Sporten. Sinds eh, vorige week. Thuis sporten tijdens corona, dat was gewoon zo saaaaaaaaaaaaaaaaaaaaai. En ik had een periode waarin ik vaak tot best wel laat werkte en daarna kwam het er ook niet meer van. Toen gingen de sportscholen weer open en had ik totaal geen zin om erheen te gaan en ging ik ineens wél thuissporten (?!?). Maar inmiddels heb ik mezelf er toch weer heen gesleept & I love it. Not so much als mijn vorige sportschool waar ik de hele tijd superleuke lessen volgde en motiverende teksten hoorde zoals “Lisa! Dit is geen squat!” (die sportschool werd overgenomen door een of andere spinningschool: een trend die ik nooit zo begrijpen, zeker niet in Amsterdam. Fietsen jullie nog niet genoeg of zo?).

Maar mijn nieuwe sportschool is óók chill, en het voordeel is dat ik nu wat flexibeler ben doordat ik zelf gewoon ga ipv lessen volg. Ik heb een trainingsschema voor mezelf bedacht van 3x per week en ik heb er helemaal zin in (bij gebrek aan trainer roep ik die motiverende teksten gewoon zelf, waardoor ik af en toe wel wat rare blikken krijg van alle bro’s die naast me staan te pompen, maar goed, zij kreunen altijd heel hard als ze een stang optillen, en daar zeg ik óók niets van).

Ik snap niet zo goed waarom ik zo blij word van zware dingen optillen en weer neerleggen, maar feit is dát ik het word, want ik kom altijd veel goedgemutster thuis dan dat ik erheen ben gegaan.

(Fun fact: de hoofdpersoon in mijn boek werkt bij een sportschool, maar ze vindt al dat trainen en de zelfverbeterings-cultus er omheen heel erg stom. Ik schreef die scènes met duivels veel plezier, want er staan veel gedachten in waar ik het eigenlijk ook wel mee eens ben. Maar tegelijkertijd deel ik haar gevoelens niet: de sportschool is my happy place)

Tv kijken. In de periode dat ik veel werkte, veel schreef, niet sportte en nooit het glas wegbracht, keken Tim en ik The Sopranos. En…. omg. DIE SERIE! WORD HELEMAAL EMOTIONEEL ALS IK ERAAN DENK ZO GOED! Het is Game of Thrones all over again. Z. z. z. verdrietig dat we er na twee maanden wel doorheen waren. Voor wie het niet weet: The Sopranos gaat over een maffiafamilie in New Jersey, waarvan hoofdpersoon Anthony Soprano naar een psycholoog gaat vanwege zijn paniekaanvallen. Het zo’n goede serie, met zulke sterke scènes, originele personages en leuke grappen. En oké, heel veel geweld. Daar hield ik vroeger nooit van, maar Game of Thrones heeft me verpest.

Daarna keken we The plot against America, een korte serie gebaseerd op een boek van Philip Roth, over een Joodse familie – ook in New Jersey – tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar dan als Amerika zich níet in de oorlog had gemengd. Ook erg goed, zulke sterke scènes en originele personages, minder grappig, erg deprimerend (zeker als ik er nu op terugkijk met al het nieuws van de laatste tijd). Ook een aanrader.

Nu kijken we Parks and Recreation, wat we in het begin wel een beetje te veel op The Office vonden lijken maar wel echt steeds grappiger wordt (die scène waarin Ron Swanson wordt gedongen om zijn whiskey uit te kotsten heb ik al 873648 keer gezien)

Een filmpje opgenomen. Ik kreeg een paar maanden terug de kans van Sebes & Bisseling om te vertellen over waarom ik Bijna Echt heb geschreven, waarom mijn boeken zich (tot nu toe) niet in Rotterdam afspelen, en meer! Dat was echt superleuk om te doen. Ik hou er echt van om dat soort vragen te beantwoorden. (Al vond ik het wel DOODENG dat ik pratend en al op het internet vereeuwigd zou worden. Ik bedoel, wat nou als ik iets zou zeggen waar ik voor eeuwig spijt van zou krijgen?)

Gelukkig is hij supertof geworden! Oké, ik betwijfel of ik de naam ‘Mucha’ goed heb uitgesproken, maar als dat nou het ergste is… Ben er erg blij mee, vind het zo’n eer dat ik dit mocht doen. Nieuwsgierig? Je kunt de video hier bekijken:

7 Comments

Filed under Uncategorized

by | September 19, 2021 · 13:45

een gezellige (roze) flat

Bijna 10 jaar geleden verhuisde ik van een schuur in Zwanenburg (don’t ask) naar een grote roze studentenflat in Amsterdam-Noord. Dat was de beste beslissing van mijn leven. Mijn levenskwaliteit ging er zeer op vooruit nu ik niet meer met twee bussen en een trein naar de uni moest, maar gewoon lekker naar de pont kon fietsen. Bovendien was het hier een stuk gezelliger dan in Zwanna (= Zwanenburg voor intimi). Ik had in Noord mijn eigen badkamer en deelde de keuken met 12 anderen, en zeker 8 van die 12 waren ontzettend leuk. Bovendien had je beneden in de flat een café, waar gewoon binnen mocht worden gerookt en er bier werd getankt alsof het morgen over de datum zou zijn.

Ook gezellig: met enige regelmaat stonden er Jehova’s of Hare Krishna’s aan de deur, in de hoop wat ontheemde studentenzieltjes te kunnen werven. Hoewel ik best wel aan deze omschrijving voldeed, lukte het me toch telkens weer om ze af te wimpelen. Eén keertje vroeg een Hare Krishna-aanhanger na een mislukte bekeerpoging of hij nog wat mocht drinken. Melk, als het even kon, maar dat had ik niet. Liever geen water. Bietensap was wel oké. Zijn tanden en lippen waren er helemaal paars van, maar ik heb er niets van gezegd omdat ik wilde dat hij wegging (iets waar ik me zeker drie jaar lang schuldig om heb gevoeld, zo ben ik dan ook wel weer).

Als je wilt, kun je in de archieven van m’n blog nog wel dingen lezen uit die periode. Het waren mijn hoogtedagen van mijn blogcarrière, ik schreef meerdere keren per week. Daarna is het dramatisch achteruit gegaan met mijn blog (evenals met mijn jeugdige looks, de hoeveelheid bier die ik op een doordeweekse dinsdagavond tank, en de hoop dat ik ooit genoeg geld zal bezitten om een schuur in Zwanenburg te kunnen kopen).

Wat met de jaren ook achteruit is gegaan: mijn kwaliteit van leven in de grote roze flat. De eerste twee jaar waren geweldig. Daarna gingen mijn leuke buren één voor één weg en kreeg ik er steeds jongere exemplaren voor terug, die op zich best aardig waren, maar de hele tijd domme dingen deden, zoals pannenkoekenbeslag uit het raam gooien, de gootsteen zo vol met vet laten lopen dat hij verstopte (en wie kon er weer aan de slag gaan met haar plopper?) of met boodschappenkarretjes door de gang te raceten. Daarnaast werd er op een gegeven moment con-ti-nu ingebroken (niet door mijn buren – althans, dat neem ik aan), mijn stoffige oude IKEA-wasmand (?!?!?) werd gestolen uit het washok (wel door een van mijn buren en ik heb sterke vermoedens door wie!) en je zág de ratten gewoon in en uit de vuilnisbakken springen. (Dat had ongetwijfeld te maken met het feit dat er zoveel pannenkoekenbeslag in het gras lag.)

Toen was het voor mij ook maar eens tijd om op te hoepelen. Inmiddels ben ik weer drie huizen verder. Nog steeds in Amsterdam, maar waar ik nu woon is het een stuk rustiger. Ik bedoel, als je een gat in je muur boort krijg je al de vraag of het wat zachter kan. Er komen ook geen Hare Krisna’s meer aan de deur, alleen studenten die willen dat je lid wordt van een of ander goed doel voor zielige hondjes. Raak hierbij altijd nét iets meer in de verleiding om mijn naam op de lijst te zetten, maar ook hier houd ik me sterk, want ik steun al genoeg goede doelen. Ze willen gelukkig nooit wat te drinken, want ze hebben targets te halen. Er moet immers geld verdiend worden, dan kunnen ze misschien ooit eens een schuur in Zwanenburg kopen. Ik denk dan altijd, doe het niet, zo leuk is het nou ook weer niet in Zwanna. Maar ook nu houd ik mijn mond.

3 Comments

Filed under vroegah

Tagged as , ,

by | April 24, 2021 · 18:02

een klein illegaal blogje

Hoi lieve lezer, hoe gaat het met jou? Met mij gaat het goed. Tim en ik zijn nu bijna 2 maanden verhuisd en we zijn dolgelukkig in dit huis. Waar we eerst twijfelden of het wel de juiste keuze was om ons charmante glas-in-lood in te ruilen voor dit blok beton, verkeren we tegenwoordig alleen nog maar in een permanente staat van bliss nu we een keuken hebben die niet met tape aan elkaar hangt en we onze handdoeken gewoon kunnen ophangen in de badkamer. We zijn al helemaal gewend (het scheelt dat ons nieuwe huis 5 minuten van het oude is, maar goed).

De afgelopen twee maanden waren we best nog druk met dingen kopen en in elkaar zetten (als je een écht balkon hebt, heb je natuurlijk ook wel een échte balkonstoel nodig…), maar we zijn nog steeds niet klaar. We hebben bijvoorbeeld nog gordijnen nodig in de woonkamer, en kunst voor aan de muur, en de tv moet nog worden aangesloten, en we weten nog steeds niet of we de muren nou gaan verven of niet.

Ons kennende gaat het nog wel even duren voordat we dat hebben. Soms ben ik wel jaloers hoor, op van die mensen wiens huis hun Grote Passie is, die de hele zaterdag in kringlopen speuren naar dat ene perfecte tafeltje wat het huis helemaal Instagram-waardig maakt. Ik zou dat ook wel willen – maar ja, ik wil al zoveel andere dingen! Ik kan niet álles prioriteit geven!

Wat wel prioriteit heeft: mijn nieuwe boek, waarvan de deadline voor de eerste versie ongeveer (haha) 1 mei is. Dat is dus… over een week ja. Vandaar ook dat jullie zo lang niets van mij hebben gehoord. In theorie zou ik best genoeg tijd hebben om te bloggen, maar een boek schrijven kost zoveel hersenruimte – iets anders schrijven is vaak een beetje te veel gevraagd. Vooral omdat je ook weer moet werken, sporten, mensen zien (niet te veel tegelijkertijd uiteraard) (allemaal dingen die meer prio hebben dan een leuk schilderij kopen).

Maar goed, een klein illegaal blogje, waarin ik uitleg waarom ik geen tijd heb om te bloggen, dat moet af en toe kunnen.

Nu, bijvoorbeeld.

Vorige week deed ik een Instagram Take-over op het account van mijn uitgeverij Blossom Books. Dat betekende dat ik de hele dag stories mocht plaatsen op hun account. Ik heb vooral veel vragen van lezers beantwoord. Dat vond ik heeeel erg tof om te doen. Aangezien ik debuteerde in coronatijd, heb ik niet echt megaveel contact met lezers, dus dan is dit weer heel erg leuk! Voor wie het gemist heeft, ik heb ze opgeslagen op de highlights van mijn eigen account. Je kunt ze hier terugkijken. (Kun je ff m’n stem uitlachen)

Je vraagt je misschien af waarom Blossom Books mij in godsnaam een take-over liet doen – ik zou mezelf namelijk niet vertrouwen met 11,6 duizend volgers. Voor je het weet had ik stories geplaatst met teksten als ‘MEAT = MURDER’ of ‘Ik hou eigenlijk helemaal niet zo van lezen’. Maar ze durfden het toch aan (en ik heb me ingehouden). Maar ze hadden een goede reden: dat was om mijn boek Bijna Echt wat in de spotlights te zetten, want dat is namelijk nog steeds genomineerd voor de Jonge Jury Debuutprijs! Ik vind het zoooo vet. Maar eerlijk is eerlijk: winnen zou nóg vetter zijn. Als je op me wil stemmen, dan ben ik je zeer zeer zeer dankbaar! Stemmen kan hier (voor de debuutprijs moet je ff naar beneden scrollen). Je hebt nog tot 3 mei, dat is dus nog heel even! ALVAST SUPERBEDANKT!

Ga ik nu zelf een boek lezen op het balkon.

(Dat ik niet van lezen hou, was natuurlijk een grapje. Ik ben tegenwoordig sowieso zo conflictvermijdend als een pakje margarine, dus je kan me gerust je wachtwoord van je Instragram-account geven, ik zal hooguit een story plaatsen waarin ik vertel hoe geweldig je bent.)

8 Comments

Filed under leven

Tagged as , , ,

by | February 6, 2021 · 11:41

tijd voor een nieuw huis

Februari is al een korte maand, maar deze maand voelt hij extra vluchtig, want het is de laatste maand in ons huis.

Jep, na 4 jaar in een huurappartement met badkamer van 1,23 vierkante meter in Amsterdam-Oost gaan we naar … een ander huurappartement in Amsterdam-Oost (met een grotere badkamer!) Ons huidige huis is heel mooi en oud, en het volgende huis is heel nieuw, wat ergens een beetje pijn doet, maar vooral veel voordelen oplevert.

Ik bedoel… over een maand kan ik eindelijk douchen zonder dat er een beschimmeld douchegordijn tegen mijn been aanplakt. En mijn tanden poetsen in de badkamer zelf in plaats van in de keuken (met 1,23 vierkante meter was er geen ruimte meer voor een wastafel). En onze spullen opbergen op een manier dat je nog iets uit de kast kan pakken ipv dat je de hele kast moet leeghalen om één dingetje te pakken dat helemaal achterin ligt, want er is meer bergruimte. En aangezien de mensen die eruit gaan de eerste bewoners waren én aangezien ze nog leven, kan ik ‘s nachts ook gewoon in de spiegel kijken zonder daarin dat doodenge wijf van Dead Silence te zien.

En het nieuwe huis is een stuk beter geïsoleerd, en er is een vaatwasser, en de keuken staat niet half op instorten … ik ga onze gezellige woonkamer met glas-in-lood en de slaapkamer met plafondornamenten echt wel missen, maar straks krijgen we zo veel meer waar voor ons geld (had ik al gezegd dat het goedkoper is? En slechts 5 minuten fietsen van ons huidige huis?).

Maar mensen, ik was vergeten hoe stressvol verhuizen is. Eerst al alleen het proces om het huis te krijgen. Je moest binnen onmogelijk korte tijd 3259 formulieren inleveren (de verhuurder weet nu echt álles van me. Van mijn HEMA-salaris van toen ik 16 was tot alle adressen waar ik ooit heb gewoond. Ik vraag me af of dit legaal is, maar hè, je bent semi-jong en je bent wanhopig). Vervolgens was ik weer bang dat we tóch niet aan de inkomenseis voldeden (je moest samen 4,5 keer de huurprijs per maand verdienen, wat op zich al belachelijk veel is, maar het tweede salaris telde maar voor de helft of zo, en Tim is freelancer dus dat is ingewikkeld, etc etc).

En nu het contract is getekend zit ik weer te stressen of alles wel goed gaat met de verhuizing en sleuteloverdracht en alles, of het niet te krap gepland is, en of we het huidige huis wel ‘schoon’ genoeg kunnen opleveren (misschien hadden we in de afgelopen 4 jaar de oven iets vaker tussendoor moeten boenen…) en of we straks niet toch een nachtje tussen al ons meubilair op straat moeten slapen. (Tim heeft deze angsten overigens niet, dus het zal wel aan mij liggen – waarschijnlijk net zoals dat ik ook de enige van ons tweeën ben die ‘s nachts altijd die geest uit Dead Silence ‘s in de spiegel ziet)

Hoe ik deze angstige gedachten bezweer? Opruimen. Wat eigenlijk ook een beetje nutteloos is. Want als ik 3 van mijn 8 nagellakjes weg doe, scheelt dat niet echt veel hè? En hartstikke leuk dat ik mijn loodzware juicer nu alvast naar een vriendin ga brengen, maar eigenlijk zou het praktischer zijn om dat ná de verhuizing te doen, aangezien ze dan dichterbij woont. (Dat is dan gewoon het zoveelste ding dat de verhuizers in de verhuiswagen stoppen. Het slaat nergens op als ik helemaal daarvoor zelf met dat ding ga sjouwen. Maar ik heb gewoon het gevoel nodig dat ik alvast iets dóe, snap je?)

Het liefst zou zelfs ik alle spullen alvast in verhuisdozen stoppen, maar eerlijk waar: zoveel hebben we toch niet. Ik kan weinig dingen bedenken die we zeker weten niet nodig gaan hebben de komende weken. (Goed, de kans dat ik koekjes ga bakken is niet héél groot met alle drukte, maar stress baking is een ding.)

Bovendien: in ons huidige huis is zo weinig opbergruimte dat we alle verhuisdozen in de woonkamer moeten opstapelen. En ik wil nog even een paar weken genieten van hoe leuk het hier is.

7 Comments

Filed under leven

Tagged as