Tag Archives: we zijn allemaal muziekjournalisten

by | May 14, 2012 · 22:22

keanekronieken

Was eigenlijk de bedoeling om al mijn familieleden onzichtbaar te maken vanwege privacy en zo, maar wie er naast me zit zie ik zelf niet eens en mijn zusje staat er gewoon te mooi om om weg te painten. Dus vandaar.

Hoe ongemakkelijk was ik toen ik dertien was? Zo ongemakkelijk als op bovenstaande foto, dus. Dat arme kind. De foto is acht jaar oud en een mooie documentatie van het moment waarop ik het debuutalbum van Keane kreeg. Een omslagpunt in mijn muziekleven – dit was de eerste ‘serieuze’ band waar ik naar luisterde en, niet veel later, die-hard fan van werd (ik reken Avril Lavigne  voor het gemak niet mee als serieuze artiest).

Vanwege het feit dat ik geen geld had, YouTube en downloadprogramma’s nog niet bestonden en de rest van mijn muziekcollectie drie exemplaren telde, luisterde ik non-stop naar deze cd. Was niet erg; destijds voelde het als het enige album dat ik nodig had. Ik kende alle teksten en melodieën van voor naar achter en kon letterlijk verdwijnen in nummers als Your eyes open en en Bedshaped. Ik dacht dat dit nooit over zou gaan.

Het tweede album vond ik, net als de rest van wie zo veel van Keane hield, wat minder; de sound was anders, “het gevoel was weg.” Bladiebla. Het derde album vonden veel fans verschrikkelijk (“rottige bliepjesherrie”), maar ik vond het wel leuk, casual-leuk. Zoals vroeger was het toch al lang niet meer, maar heel erg leed ik hier nu ook weer niet onder.

Vorige week verscheen het vierde album, Strangeland. De sound doet denken aan hun debuut maar dan slechter, als je sommige fans mag geloven. Zelf is het me nog niet helemaal gelukt om een mening te vormen. Ik luister het met veel plezier, maar de eeuwigheidswaarde moet nog bewezen worden, zeg maar. Het scheelt dat ik niet hardnekkig op zoek ben naar ‘het gevoel’: dat heb ik ook bij hun eerste album al lang niet meer.

Mijn lach op de volgende foto is iets geposeerder. Ik ben wat ouder, draag wat meer make-up en voel ietwat minder voor Keane, maar ongemakkelijk blijft het altijd als iemand anders op Singstar een Keane-liedje gaat zingen, word ik toch boos. Het is immers mijn band.

Keane – You are young

26 Comments

Filed under muziek, vroegah

Tagged as , , , ,

by | April 4, 2012 · 21:20

vijf redenen om morgen naar Frank Turner te gaan

Ik heb Frank Turner één keer live gezien. Dat was op Lowlands 2011 en ik vond het zo vet dat ik dolgraag  naar een ‘echt’ concert van hem wilde. Helaas was zijn eerstvolgende bezoek aan Nederland uitverkocht voordat ik erachter kwam dat er überhaupt sprake was van een optreden. Lang hoefde ik niet te treuren, want al snel werd bekend dat hij op 5 april in Paradiso zou spelen. Dat is nu dus morgen. Deze keer heb ik mijn kaartje al lang en breed binnen, maar… blijkbaar is dit concert (nog) niet uitverkocht! Dat kan dus niet, hè.

Daarom geef ik vijf redenen waarom jullie die kaartjesvoorraad alsnog moeten opkopen en morgen lekker mee naar Paradiso moeten gaan:

1. De fijne muziek (du-huh). Als ex-punker-en-nu-folkmuzikant (ik heb dit ook niet verzonnen hoor) klinkt hij superchill en zijn nummers vragen je om mee te blèren. Ook als je de muziek nog niet zo goed kent. Zonder het af te willen schilderen als iets simpels: je hebt nu eenmaal muziek die je vaak moet horen voordat je het kunt waarderen, maar bij Frank Turner is dat niet zo. Die is namelijk meteen leuk. Is ook een kunst!

2. Hij is beminnelijk. Be-min-ne-lijk. Op Lowlands wilde hij op een gegeven moment dat iedereen meezong: en met ‘iedereen’ bedoelde hij ook de technici en de mensen van de beveiliging. “En ook de plus ones,” zei hij “De mensen hun vrienden gezelschap houden en geen idee hebben wat ze hier nu eigenlijk doen.” We moesten om onze hurken gaan zitten, om op een gegeven moment allemaal tegelijkertijd weer op te springen. “Maar pas goed op elkaar,” waarschuwde hij, “zorg dat je elkaar niet bezeert.” Aaaaaaww!!!

3. Zijn teksten werken zeer verhelderend; Frank is goedkoper dan een psycholoog.  “You’re not as messed up as you think you are, your self-absorption makes you messier,” zingt hij bijvoorbeeld. Zijn nummers zijn vaak verhalend, en immer doorspekt van scherpe analyses.

4. Ik ben er ook?

5. Zie hierboven. En deze. Deze. Hier, deze. Ga zo maar door.

19 Comments

Filed under muziek, op stap

Tagged as

by | March 4, 2012 · 21:45

you know that i’m a crazy bithc, i do what i want when i feel like it!!!!!!!!!!

Er zijn vele redenen waarom een mens zich slecht over zichzelf kan voelen. Bijvoorbeeld omdat de persoon in kwestie zichzelf irritant vindt, betweterig, op één ding gericht, een karikatuur. Ondertekende heeft hier nog wel eens last van. Ik voel me soms net een wandelend stipfiguur dat alleen maar GLITTEREENHOORN en PATRICK WOLF en DAT IS SEKSISTISCH/RACISTISCH/ETC kan roepen en er dan een blog over schrijft waaruit blijkt dat deze persoon erg in nopjes met zichzelf is.

Gelukkig blijkt mijn onzekerheid te verdrijven te zijn. Bijvoorbeeld met de nieuwste video van Avril Lavigne. Op mijn dertiende was ik Groot Fan van deze eeuwige tiener, iets waar ik gelukkig overheen ben gegroeid – zijzelf is dat echter niet. Erger nog: acht jaar later is mevrouw alleen nog maar puberaler geworden. Ze heeft al een huwelijk achter de rug, maar  spuit nog steeds lekker rebels met graffiti. Stoere felle kleuren in het haar en beetje zeiken over exvriendjes. Ik bedoel, dat loopt met een tiara en in zwarte skinnyjeans boven d’r allstars over straat. Alsof het 2004 is! Ik voel me direct weer een echt persoon, met een uitgebalanceerde cocktail eigenschappen, dromen en interesses en zo.

Ooooooooooohoooooooohoooooooh, and I smile, zingt ze, en ik doe hetzelfde. Dankjewel, Avril. Wat een feel good-prinsesje ben je toch ook.

19 Comments

Filed under de ongemakken des levens, mensen

Tagged as ,

by | December 16, 2011 · 22:08

kerstliederen anno 1984

Eigenlijk kan dat niet hè, twee blogs over muziekfilmpjes na elkaar, maar ik heb legitieme redenen:

a) ik heb eventjes heel heel heel weinig tijd
b) deze clip post ik echt voor jullie, niet omdat ik weer moet dwepen met één of andere zanger op wie ik nu weer verliefd ben (okee, wel een beetje, maar dat is niet de hoofdreden)

Dit filmpje bevat z. veel sterren van nu in megajonge uitvoering. Dat is altijd leuk. Misschien ben ik gewoon late for the party (27 jaar ongeveer) en kennen jullie deze beelden allemaal al lang uit je hoofd, maar goed, het is tenslotte bijna kerst en kerst drááit om herhaling.

Enkele observaties  (niet of alfabetische of anderszins logische volgorde):

– Aaaawhwh, Sting en Bono lijken jonger dan ik nu ben! Google leert mij dat dit niet waar is: Bono is hier 24 is en Sting 33, maar het zijn net schooljongetjes. Als ik ze naast elkaar (01:22) zie vind ik Sting trouwens nog toffer en Bono nog stommer.
– Ik denk steeds dat ik Bryan Ferry zie maar dat is iemand anders (01:15)
– Waarom heeft David Bowie geen solo van een kwartier? En waarom ziet hij eruit als een zielige oude vrouw? (03:37)
– Wie ís die personificatie van de jaren tachtig op 00:49? Die blonde dude waarvan je in iedere vrouwenserie uit die tijd drie replicaties zou terugvinden? Oh wacht, het is toch George Michael! Wist je trouwens dat Boy George (00:32) hem uit de kast heeft geprobeerd te rukken? Ik ben erg in de Culture Club-fase, dan weet je dat soort dingen.
– Wat is die Simon le Bon (01:00, zelfde kapsel als George Michael) toch een alfaman zeg. Ik denk dat ik Duran Duran maar eens een kans moet geven.
– Waren er in de jaren tachtig geen vrouwelijke artiesten of zo? Wat is dit?
– Het is en blijft een draak van een nummer
– en Afrika is 27 jaar later nog steeds even arm.

3 Comments

Filed under muziek, vroegah

Tagged as ,

by | December 11, 2011 · 12:02

red gold and green

Waarom had ik deze clip in godsnaam nog nooit eerder gezien? Bovendien: waarom wist ik niet dat het nummer gezongen werd door Boy George, zodat ik beschaamd de andere kant op moest kijken als iemand het erover had, en dat terwijl ik het liedje best kende?

Het nummer is verslavend, de clip is een feest. Al die dansende mensen in Victoriaans-geïnspireerde kitchpakken. Red gold and green! Het verhaaltje verbleekt bij al deze gezelligheid, inclusief de boot die me aan Disneyland doet denken. En vergeet de handgebaren van Boy George niet! Wat een figuur. Ik probeer van mijn imago van meisje dat enkel luistert naar mannen die op vrouwen lijken af te komen, maar hoe is dat mogelijk met deze onuitputtelijke bron van toffe make-up dragende mannen? Ze zoeken mij, niet andersom. Anyway: het is een aanrader, deze clip. Voor iedereen die wel wat kleur kan gebruiken op deze zonloze zondag.

11 Comments

Filed under muziek

Tagged as